Commissie samson, twee aanbevelingen
Na één dag mediageruis wordt het snel stil rond de commissie Samson. Terwijl de uitkomsten erg zijn: ruim twee keer zoveel kans op seksueel misbruik binnen een jeugdzorgsetting. De uitkomsten verbazen mij niet, maar maken me wel verdrietig: zoveel diepe ellende voor totaal eenzame kinderen, zoveel machteloosheid voor ouders.
Er zijn twee punten die voor ouders van belang zijn:
- tot verbazing van ouders gebeurt vaak het volgende: kind wordt uit huis geplaatst, vervolgens volgen meldingen van seksueel misbruik, de beschrijvingen zijn ernstig, ouders worden door de politie verhoord, ouders blijken geen dader te kunnen zijn (voor een case: zie lost mothers, Nel; maar zij is echt niet de enige). Tot verbazing van ouders stopt daarna het politie-onderzoek. Ouders hebben het niet gedaan, einde van het onderzoek. Terwijl ouders dan willen weten: wie heeft het wel gedaan? Hoe komt het kind aan bepaalde verhalen, uitspraken, lichamelijke kwetsuren etc. Maar vreemd genoeg stopt het onderzoek dan: ouders zijn geen dader, einde van het onderzoek. Terwijl de ernstige signalen er wel nog zijn. Dat zou niet moeten.
Eerste aanbeveling: als de politie een onderzoek heeft gestart naar seksueel misbruik (of andere vormen van mishandeling), en als de ouders niet de daders blijken te zijn, dan zou de politie verder moeten zoeken: wie is wel de dader? Het crisisopvanggezin, de jeugdzorginstelling, het pleeggezin etc. etc. De kans dat de dader(s) zich daar bevinden is ruim twee keer zo groot als de kans dat ouders de dader zijn.
- als ouders signalen hebben van misbruik of geweld tegen hun kind in een jeugdzorgsetting kunnen ze eigenlijk nergens naartoe. AMK en raad voor de kinderbescherming doet geen onderzoek meer als er al een OTS is. De inspectie gaat niet in op individuele gevallen. Dat is vreemd. De raad voor de kinderbescherming is toch niet een raad voor de kinderen-tegen-ouders-bescherming? En de nspectie kan toch niet gaan wachten tot er meerdere kinderen mishandeld of misbruikt worden? Het AMK, de raad en de inspectie (eventueel onderling afspreken wie wat oppakt) zouden op basis van signalen een onderzoek moeten instellen: is het kind wel veilig waar het kind nu is. Zoals ze ook bij ouders een onderzoek instellen. Met rapporten en aanbevelingen voor de rechter of de instelling, en bij ernstige calamiteiten direkt overleg met de voogd om het kind ergens weg te halen. Dan maar terug naar de ouders, de kans op misbruik of mishandeling wordt daardoor in elk geval gehalveerd!
Ik zou graag zien dat de bestaande instellingen met dezelfde procedures, maar een uitgebreidere 'doelgroep' in elk geval geprobeerd worden. Gebaseerd op het besef dat kinderen op meerdere plekken gevaar lopen en bescherming verdienen. Liever eerst dit proberen, voordat er weer een nieuwe instelling komt voor het melden van....
Tsjor
Kort maar krachtig:
Helemaal mee eens! Ik was echt geschokt door dat rapport. En het kan je zomaar overkomen.
Vreemd dat ouders wel onder een loep gelegd worden, maar pleegouders en instellingen niet. En laatst was hier toch ook een draadje van een moeder die een dochter in een instelling had, waarbij haar dochter gestraft werd omdat ze na een ruzie haar moeder gebeld had? Ik kan me best voorstellen dat instellingen geen "gezeur" met ouders willen, maar dan hadden ze maar een andere baan moeten zoeken die niets met kinderen te maken heeft. Tenslotte is "dit mag je aan niemand vertellen, het is ons geheimpje" een zin waarbij alle alarmseinen op rood horen te staan. Maar instelingen mogen dat dus wel zeggen, zodat het kind nergen meer terecht kan. En dat ouders nergens terecht kunnen in dit soort gevallen gaat helemaal alle perken te buiten.
Toch
Eerlijk gezegd was ik het allerverbaast over het feit dat kinderen in een instelling "slechts" tweemaal zoveel kans lopen op misbruik. Eigenlijk had ik dat veel hoger verwacht.
Vooropgesteld: Natuurlijk is het verschrikkelijk. Maar is het niet zo dat kinderen die in een instelling terechtkomen waarschijnlijk een stuk labieler zijn dan andere kinderen en alleen daardoor al vatbaarder voor misbruik zijn? Misschien wel twee keer zo vatbaar? Als dat zo is heb je het hele verschil al verklaard. Dan is het dus niet de omgeving waar je dat allemaal op kan gooien.
Dat neemt niet weg dat het misbruik moet worden aangepakt en dat er voor die kinderen bescherming moet komen, maar eerlijk gezegd zorgt die factor 2 er bij mij voor dat ik vooral denk: Dat valt dus ontzettend mee, zo fout zijn die instellingen niet. Anders was het getal veel hoger geweest.
Margje
Onderscheid
Kinderen die zich niet veilig voelen zouden direct een timeout, bij voorkeur in het eigen netwerk, aangeboden moeten krijgen op zelfrapportage waarna uitgezocht wordt wat er aan de hand is. Dat is de enige veilige methode om dit terug te dringen. Echter omdat misbruik niet makkelijk te bewijzen is gaan we er niet goed mee om. Maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat je een heel circus optuigt om ouderlijke mishandeling aan te pakken en dan zelf doet of het nogal meevalt in de jeugdzorg. Terwijl de cijfers duidelijk zijn.
http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/commissie-samson-de-cijfers-r1020
In de reguliere jeugdzorg, voor kinderen zonder verstandelijke beperking:
0,8 per 1.000: gewoon in het eigen gezin
74 per 1.000: kinderrapportage
1,7 per 1.000 in pleeggezinnen
4,3 per 1.000 in tehuizen.
188 per 1.000: kinderrapportage
En 6 op de 10 verstandelijk beperkte vrouwen geeft aan in het verleden sexueel misbruikt te zijn.
http://nos.nl/video/312783-verstandelijk-gehandicapten-vaker-slachtoffer-seksueel-geweld.html
Margje
"Maar is het niet zo dat kinderen die in een instelling terechtkomen waarschijnlijk een stuk labieler zijn dan andere kinderen en alleen daardoor al vatbaarder voor misbruik zijn? "
Zou best kunnen, maar daar zou men dus extra alert op moeten zijn. En de andere kant speelt ook, denk ik: er worden ook kinderen in instellingen opgenomen die een verhoogd risico hebben om sexueel misbruik te plegen. Rond de helft van het misbruik wordt door medebewoners gepleegd.
Maar ook daar weer: dat kan je zien aankomen. Richt daar de organisatie dan op in.
Groeten,
Temet
Temet en annej
Temet: hoe zou je je organisatie dan moeten inrichten? Is ingewikkelder dan je denkt nu met de enorme bezuinigingen die er zijn en enorme verschraling van personeel op de groep. Buiten het feit dat er uiteraard gedragscodes en andere voorwaarden moeten zijn om misbruik tegen te gaan. Maar bijv een vog, wordt niet jaarlijks opnieuw aangevraagd. Dat ding geeft een soort schijnheiligheid.
En Annej, ik weet zo meerdere situaties waarbij je juist niet kiest voor een time-out in familieverband. Ik denk daarbij even aan Afghaanse maar ook andere meisjes, familie die elkaar dekt, ingewikkelde Bulgaarse familiesystemen ( even wat vb uit de praktijk). Maar het streven naar uiteindelijke opvang in netwerk moet er wel zijn, maar is regelmatig niet eerste direct eerste keus.
Margriet
Over die VOG: dat is dus een schijnoplossing, die natuurlijk prompt door Den Haag werd voorgesteld. Terwijl, naar ik uit de krant begreep, uit het rapport blijkt dat ongeveer de helft van het misbruik gebeurt door medebewoners - daar speelt dat hele VOG verhaal niet - en de andere helft door mensen waarbij de gelegenheid 'de dief'maakt en die geen strafrechtelijk verleden hebben. Ik meen dat het Pieter Hilhorst was die in de krant al schreef dat het eisen van een VOG hele groepen buitensluit die wel geschikt zijn, en het werkelijke probleem niet aanpakt.
Dus vergeet die VOG.
Ik denk dat - en dat zegt de commissie ook - het sowieso een illusie is dat dit probleem helemaal is uit te bannen, sterk terugdringen is het maximaal haalbare en ik denk dat dat ook het uitgangspunt moet zijn. En daarbinnen - tja, misschien inderdaad vertrouwenspersonen van buiten de instelling makkelijk toegankelijk maken voor opgenomen kinderen, dat soort dingen.
Mijn opmerking "richt je organisatie daarop in" is in die zin te kort door de bocht dat die de indruk zou kunnen wekken dat met een paar eenvoudige ingrepen het hele probleem opgelost zou kunnen worden. Dat denk ik werkelijk niet. Ik vermoed dat er wel het nodige kan worden verbeterd, en vraag me ernstig af of dat dan ook meteen betekent dat er meer personeel moet komen. Ik zou het rapport moeten lezen.
Mijn posting was vooral een reactie op de opmerking van Margje. Nou was die opmerking ook niet onterecht, maar wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen is: als het waar is dat de kinderen die aan de zorg zijn toevertrouwd extra vatbaar zijn voor misbruik (zoals zij oppert), dan moet de zorg daar ook navenant extra rekening mee houden. Dan ban je misbruik niet helemaal uit - dat zal nooit lukken - maar dring je het hopelijk wel zover terug dat de kans in elk geval niet groter is dan in een standaard gezin.
Wat mij trouwens een ander probleem lijkt is dat misbruik van vroeger en van nu allemaal een beetje op éen hoop wordt gegooid in de verslaglegging, en ik neem toch aan dat de aandacht voor het probleem nu veel groter is dan die vroeger was.
Groeten,
Temet
Temet
De VOG is wel een van de dingen die enorm werden aangescherpt binnen de organisatie waar ik werk (nu bleek er een aardige achterstand te zijn in personeelsdossiers), maar goed dat is geen oplossing.
Ik denk dat meer personeel wel een optie zou kunnen zijn. Ik hoorde pas dat twee kinderen gezellig 'samen huiswerk' aan het maken waren (8 en 10 jaar) waren ze, terwijl bleek dat ze met hele andere zaken bezig waren. Als je in je eentje op de groep staat (8 tot 10 kinderen) op bepaalde momenten kun je minder zicht hebben op de gehele groep. Zeker als er dus 'kwetsbare kinderen' verblijven. Meer personeel is niet de oplossing maar kan wel helpend zijn.
Wat betreft meer aandacht ervoor. Vroeger (jaren 70) vonden ze gedragscodes maar flauwekul. Ik ken de verhalen van stagiaires en hulpverleners die 'gezellig' op de slaapzaal bij de kinderen sliepen en relaties die ontstonden tijdens behandelingen. En de noodzaak van bepaalde handelingen voor de behandeling van (denk aan Finkensieper). Was pas nog een programma op tv met interviews met slachtoffers en hulpverleners. Ik denk dat misbruik vroeger meer voor kwam dan nu, omdat er toen minder aandacht voor was. Maar cijfers ken ik niet.
Stoppen met excuses
Het zijn wel kwetsbare kinderen, er is te weinig personeel.... ik zou stoppen met excuses.
Ouders waarbij de kinderen uit huis geplaatst worden vanwege seksueel misbruik kunnen ook niet zeggen: ja, maar ze is wel kwetsbaar, of ja maar ik kan ook niet overal tegelijk zijn.
Op die manier wordt de ernst van de kwestie te vlug onder tafel gepoetst.
Ik heb twee concrete en direct uitvoerbare suggesties gedaan.
Nog een suggestie: als een gemengde groep extra risico's met zich meebrengt voor kwetsbare kinderen moet je wellicht overgaan tot niet-gemengde groepen.
En algemener: besef dat met het uit huis plaatsen van een kind een kind niet 'gered' is, maar aan nog grotere risico's wordt blootgesteld. Maak die afweging. Met andere woorden: weeg af of de risico's voor dit kind thuis niet kleiner zijn dan bij een uithuisplaatsing.
Tsjor
Tsjor
Excuses zijn het niet, minder ogen is minder zicht. Juist als blijkt dat in de residentiele settingen meer misbruik plaats vindt.(overigens ben ik het geheel met je eens dat je zo min mogelijk uit huis moet willen plaatsen laat ik dat voorop stellen). In de JGGZ groepen is de bezetting van personeel een stuk hoger. Juist in residentiele groepen zitten momenteel zeer ingewikkelde kinderen waarvan het duidelijk is dat ze niet op die plek horen. Door de enorme wachtlijsten stromen zij niet door naar plekken waar ze wel goed op hun plek zouden zitten (lees plekken waar intensievere zorg en meer passende zorg wordt geboden). Juist deze kwetsbare kinderen met ingewikkelde achtergrond en/of (psychiatrische) problematiek horen niet op deze plekken waar er te weinig intensieve zorg geboden kan worden. Goed en genoeg personeel is juist van belang. Dus is zeker nu van invloed.
Overigens is het rapport gebaseerd op alle gevallen na 1945, dat is nogal een tijdspanne. Ondertussen is er wel iets veranderd in de zorg (o.a. worden bijv. pleeggezinnen veel beter gescreend, maar goed ook dit is niet dekkend, en zal het ook nooit worden ben ik bang).
Onvermijdelijk
Margriet, nogmaals, ouders hoeven zulke argumenten niet te gebruiken, dat maakt het een beetje moeilijk te verteren.
Ik lees wel allerlei 'verklaringen' van je, maar denk je dan dat het onvermijdelijk is?
Tsjor
Ook belangrijk
De oplossingen lijken vooral gezocht te worden in betere opleiding van jeugdzorgwerkers, met aandacht voor seksuele ontwikkeling; en een team waarin mensen elkaar kunnen aanspreken. Allemaal belangrijke zaken, maar wel zaken die het hele proces intern houden.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat er kontakt met 'buiten' is. Bij voorkeur regelmatig kontakt met de ouders of met een ander familielid (tante, zus, buurvrouw, vriendin). Iemand die oud genoeg is om signalen op te vangen en vertrouwd genoeg is voor het kind. Dat kan als je aan het begin vraagt aan een kind: wie vertrouw je, aan wie zou je iets vertellen als het moeilijk is; en vervolgens organiseren dat die persoon regelmatig kontakt heeft met het kind. Eventueel telefonisch (zonder dat begeleiders meeluisteren), per email (zonder dat begeleiders meelezen) of anders direct persoonlijk kontakt. Dat kontakt moet gewaarborgd zijn en mag niet onderhevig zijn aan straffen bijvoorbeeld. Signalen van die 'vertrouwenspersoon' moeten serieus genomen worden.
Voor de zeer kwetsbare kinderen, die helemaal geen sociaal verband meer hebben wordt het extra belangrijk dat er zo'n kontakt komt. Aan het kind vragen wie dat zou kunnen zijn is het allereerste, het kan best zijn dat een begeleider/ster uit een eerdere groep belangrijk is. En als er echt niemand is zou dat toch georganiseerd moeten worden, een vrijwilliger/ster, soort pleegouder/grootouder/tante maar dan voor een kind in een instelling, zoiets.
Voorbeeld: kind heeft vaste belafspraak met moeder. Op de vaste dag blijkt dat het kind niet meer in de instelling is, al twee dagen niet meer. Aanvankelijk wil de instelling niet zeggen waar het kind dan wel is. Aandringen levert op, dat het kind aan de andere kant van het land is geplaatst. Na een paar dagen mag (?!) moeder het kind zien. Kind blijkt grote wonden en blauwe plekken te hebben. Ze zegt dat ze gevallen is met het skatebord. Maar de verwondingen komen daarmee niet overeen. Later blijkt dat ze mishandeld is binnen de instelling door een groepsleider.
Betere opleidingen, elkaar aanspreken in het team etc. helpt onvoldoende in deze situaties: alles kan nog binnenskamers blijven. Alleen kontakt met 'buiten' breekt dit cordon open. En dat is voor kinderen van essentieel belang.
Tsjor
Tsjor
Het maakt wel uit of het misbruik binnen of buiten het gezin plaats vindt om nog even op je excuses terug te komen.
Overigens is er de afgelopen jaren veel meer aandacht gekomen voor dat contact buiten instellingen. Er is veel meer aandacht met contact met netwerk gekomen (ook de KJP en de groepen die daar nog zijn hebben langzamerhand een omslag gemaakt...). Als er weinig netwerk is wordt er actief gezocht naar netwerkpleeggezinnen of bestandspleegzorg in bijv. weekeinde. Door de EKC wordt er tegenwoordig veel breder gekeken dan alleen de familie . Er is dus meestal tegenwoordig contact met buiten. Vergeet daarbij niet het onderwijs waar bijv. een mentor een goed contact met het kind kan hebben (of schoolmaatschappelijk werker/zorgcoordinator bijv).
Verschil
Wat maakt dan het verschil tussen misbruik binnen en buiten het gezin? Waarom worden ouders erop aangesproken in negatieve zin, terwijl hulpverleners bewezen mishandeling (met foto's waar je misselijk van wordt) af kunnen doen tegenover de politie dat met de mededeling dat het kind onhandelbaar was? Oh dan..... Wat is dan echt fundamenteel het verschil tussen ouders en hulpverleners?
Wat betreft kontakt met het netwerk, vandaar dat ik begon met de eerste aanbeveling: ouders (of andere relevante volwassenen) moeten toegang krijgen tot de raad voor kinderbescherming (of het AMK) om te kunnen melden dat er een vermoeden van mishandeling is. En de raad moet dan een onderzoek instellen, zoals dat bij ouders ook gebeurt.
Overigens worden kontakten met het netwerk nog steeds geproblematiseerd, in eerste instantie mogen ouders vaak niet weten waar het kind is en wordt het kontakt daarna mondjesmaat opgebouwd, vaak ook nog onder toezicht (bellen als een hulpverlener op de achtergrond zit) of begeleiding. Daar kunnen redenen voor zijn, maar het zou van groot belang zijn dat er iemand anders voor in de plaats komt. Het kind moet niet in een isolement terecht komen als het in een jeugdzorginstelling wordt geplaatst. Daarvoor gebeuren er te ernstige dingen.
Tsjor
Volgens mij praten
We langs elkaar. Ik bedoel misbruik door ouders zelf of door iemand buiten het gezin.
Het zal vast dat contacten met netwerk nog steeds geproblematiseerd worden maar het is niet de norm. En dat is een groot verschil!
Het maakt daarbij uit of de dader zich binnen of buiten het netwerk bevindt.
Vanuit de overheid wordt enorm gestuurd op inzetten netwerk.
http://ekc.creapolis.nl/artikel.php?jaargang=6&nieuwsbrief=5&artikel=4#leesmeer
Snap ik niet
Margriet:"Ik bedoel misbruik door ouders zelf of door iemand buiten het gezin. "
Volgens mij vind je hier iets vanzelfsprekend wat ik (en tsjor denk ik) dan weer onbegrijpelijk vind.
Bedoel je dat misbruik door een vader of moeder naar jouw idee schadelijker is dan door iemand anders (oom, tante, begeleider jeugdzorg?).
"Het maakt daarbij uit of de dader zich binnen of buiten het netwerk bevindt. "
Is dat zo? Waar staat dat? Wie zegt dat? En over welk netwerk heb je het eigenlijk?
Kinderen die zijn toegewezen aan jeugdzorg, hebben op dat moment alleen maar de instelling of het pleeggezin als netwerk, gezinsverband, veilige omgeving, thuis.
Of heb jij het weer over een ander netwerk?
Groet,
Miriam Lavell
Kontakt
'Het maakt daarbij uit of de dader zich binnen of buiten het netwerk bevindt.' Ik denk dat je moet oppassen met zo'n vraag. Voordat je het weet worden alle kinderen die (vaak ten onrechte) vanwege vermoed seksueel misbruik binnen het gezin opnieuw in een isolement geplaatst binnen de instelling, terwijl de commissie Samson heeft laten zien, dat de risico's voor deze kinderen (de kwetsbare kinderen) 2,5 keer zo groot zijn dat er binnen de instelling iets gebeurt.
EKC is heel erg belangrijk, omdat het gebruik maakt van de eigen kracht van de sociale omgeving rondom het kind om een hulpplan op te stellen, dus om hulp te organiseren.
Wat ik bedoel is, dat je actief zorgt dat er minstens één contact is met iemand van buiten de instelling om te voorkomen dat een kind zijn of haar verhaal nergens kan neerleggen. Dus ook als je het kind direct uit huis plaatst en de ouders niet mogen weten waar ze zijn. Zoek dan actief naar een oma, tante, buurvrouw, moeder van een vriendinnetje die het wel weet en die wel op bezoek kan komen en zelf kan zien waar het kind verblijft. Ook pleeggezinnen zullen dat moeten toelaten, hoewel ik me realiseer dat het extra belastend kan zijn. Het isolement voorkomen zou een taak moeten zijn van de jeugdzorg zelf. Zorgend at er enige transparantie is, dat mensen weten waar het kind is, dat het kind iemand heeft die regelmatig kontakt heeft en waar het kind aan kan vertellen hoe het gaat.
Tsjor
Maar dat is het dus
tsjor:"Ik denk dat je moet oppassen met zo\'n vraag. Voordat je het weet worden alle kinderen die (vaak ten onrechte) vanwege vermoed seksueel misbruik binnen het gezin opnieuw in een isolement geplaatst binnen de instelling, terwijl de commissie Samson heeft laten zien, dat de risico\'s voor deze kinderen (de kwetsbare kinderen) 2,5 keer zo groot zijn dat er binnen de instelling iets gebeurt."
Maar dat is de kwestie kennelijk. Als er de gedachte bestaat dat misbruik binnen het gezin erger is dan buiten het gezin, dan is misbruik buiten het gezin misschien wel niet zo erg.
Misschien wordt misbruik binnen het gezien wel 10 x zo erg gevonden als misbruik er buiten. En met die gedachte kun je risicoloos kinderen aan een 2,5 keer zo groot risico onderwerpen, want op de schaal van erg is dan dan toch minder erg.
Dan ook hoef je helemaal niks te verzinnen voor een transparante omgeving waarbinnen het kind het verhaal kwijt kan. Wat dat kind ook overkomt, het komt toch niet van binnen het gezin, dus is het minder erg (redeneer ik even voort).
Het is een rationalisatie die in feite elk uithuisplaatsen, ook als dat achteraf ten onrechte blijkt te zij, rechtvaardigt. Want kennelijk is er niets erger dan botsingen, conflicten, pesterijen, mishandeling en misbruik binnen het gezin.
Plaats het kind erbuiten en al die dingen komen ook voor. Maar dat is dan kennelijk niet zo erg.
Ik hoor graag van Margriet waar zij het idee vandaan heeft dat misbruik buiten het gezin minder erg is dan binnen het gezin.
Is daar een pedagogische theorie over? Is het inderdaad een gangbare gedachte? Waar komt die vandaan?
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
"Maar dat is de kwestie kennelijk. Als er de gedachte bestaat dat misbruik binnen het gezin erger is dan buiten het gezin, dan is misbruik buiten het gezin misschien wel niet zo erg."
Dat is jouw conclusie, niet de mijne!
Ik hoor graag waar je vandaan haalt dat ik dat stel. Ik zou het niet durven zeggen, maar je legt me nu wel iets in de mond. Ik had al eerder gesteld dat ik dat zo niet bedoelde. Dus lijkt me dit geen discussie onderwerp.
Tsjor
"Overigens worden kontakten met het netwerk nog steeds geproblematiseerd, in eerste instantie mogen ouders vaak niet weten waar het kind is en wordt het kontakt daarna mondjesmaat opgebouwd, vaak ook nog onder toezicht (bellen als een hulpverlener op de achtergrond zit) of begeleiding. Daar kunnen redenen voor zijn, maar het zou van groot belang zijn dat er iemand anders voor in de plaats komt. Het kind moet niet in een isolement terecht komen als het in een jeugdzorginstelling wordt geplaatst. Daarvoor gebeuren er te ernstige dingen."
Dat lijkt mij een gekleurd beeld. Er gaan vast dingen mis maar het is niet de standaard die ik ken. Er is altijd contact met ouders (voorwaarde voor uhp) en kinderen worden binnen Amsterdam echt weinig op geheime plekken geplaatst (die zijn er ook minimaal). Dat een kind in isolement is geplaatst in een instelling dat kan voorkomen. Maar dat heeft dan vaak te maken dat het moeilijk is het netwerk te betrekken, of uberhaupt te vinden. (moeder bonjourt haar zoon naar tante in Nederland, die de opvoeding ook niet trekt binnen een half jaar). Familie wil het niet doen, er is nog weinig netwerk opgebouwd. Maar het zou goed zijn om dan toch via een EKC te kijken welk ander netwerk wel actief betrokken kan worden (via school/sport etc). En dat gebeurt nu meestal.
Margriet
Doordat Miriam in het absurde doorredeneerde kon jij mooi ingaan op die absurditeit, maar daarmee blijft , als ik het goed zie, helaas wel de beginvraag onbeantwoord: waarom/in wat voor opzicht maakt het verschil of een kind binnen het gezin of binnen de hulpverlening wordt misbruikt?
groeten,
Temet
In je eigen woorden
Margriet "Dat is jouw conclusie, niet de mijne! "
Het is jouw implicatie in je eigen woorden. Met de nuance dat 'niet zo erg' vooral gezien moet worden in relatie tot hoe erg misbruik binnen het gezin gevonden wordt.
"Ik bedoel misbruik door ouders zelf of door iemand buiten het gezin. " en "Het maakt daarbij uit of de dader zich binnen of buiten het netwerk bevindt."
Met Temet ben ik nog steeds benieuwd naar het antwoord op de vraag wat nu toch precies het verschil is tussen misbruik binnen het gezin, of door iemand buiten het netwerk.
Groet,
Miriam Lavell
Het verschil
Volgens mij is het verschil dat bij beschuldigingen van misbruik in het gezin er al sprake is van misbruik. Bij het verplaatsen daarna naar een instelling of pleeggezin is er een kans, veel grotere kans weliswaar, maar nog niet actueel, dat een kind dan misbruikt wordt. In die logica is het dan te prefereren dat een kind weggehaald wordt.
Hier ook een beschuldiging van sexueel misbruik. Geen sprake van dat kind dan naar mijn ouders of mijn broer had gemogen. Omdat de huisarts er voor ging liggen zijn de kinderen niet direct uit huis geplaatst en een psychiater heeft later aangetoond dat kind's sexuele ontwikkeling ongestoord verloopt, hetgeen al een wonder mag heten bij een kind met autisme. De aangedikte suggesties bleven maar opduiken in het dossier tot in het absurde zodat de bedreiging met uithuisplaatsing bleef bestaan gedurende de juridische processen. En inderdaad is er geen aangifte gedaan. Maar in die logica kan ik het wel enigszins volgen: verdenkingen van sexueel misbruik bij het gezin maar nog geen bedreigingen bij een alternatief als pleeggezin of instelling. De valsheid ligt er dik bovenop. Echtelieden kunnen elkaar beschuldigen van sexueel misbruik, instellingen, scholen en hulpverleners kunnen beschuldigingen uiten van sexueel misbruik. Dat kan allemaal, en dan ben je mooi zuur want er is geen sprake van het zoeken naar bewijs, dus je bent aan de heidenen overgeleverd.
Nee
"Volgens mij is het verschil dat bij beschuldigingen van misbruik in het gezin er al sprake is van misbruik."
Nee. Bij uhp gaat het altijd om een 'vermoeden van' of 'risico op'. En dat dan ook nog op basis van het 'niet pluis gevoel' bij de professionals. Het is een beschermende maatregel, geen strafrechtelijke. Er is dus geen feitelijk bewijs. Het kind wordt beschermd tegen een (naar het oordeel van de professionals op dat moment) risicovolle omgeving.
"Maar in die logica kan ik het wel enigszins volgen: verdenkingen van sexueel misbruik bij het gezin maar nog geen bedreigingen bij een alternatief als pleeggezin of instelling."
Daar kan ik me niet in vinden omdat, vooral van instellingen, inmiddels meer objectief een risico is gekwantificeerd. 2,5 x zo groot als thuis.
Met een uhp op basis van een vermoeden van misbruik, breng je een kind dus van de wal in de sloot.
Zelfs in die gevallen dat er wel feitelijke aanwijzingen zijn van misbruik door vader of moeder, wordt de situatie van het kind buitenshuis niet beter. Ook daar is het risico op misbruik reëel.
Tenzij je meent dat "Het maakt daarbij uit of de dader zich binnen of buiten het netwerk bevindt."
Mijn vraag blijft: hoe zit dat dan?
Groet,
Miriam Lavell
Ontkennen helpt niet.
'Dat lijkt mij een gekleurd beeld.' Je mag ook een andere verklaring geven voor het feit dat er blijkbaar zoveel mis gaat binnen jeugdzorginstellingen en pleeggezinnen, zonder dat het bekend geworden is en zonder dat er maatregelen genomen zijn.
Tot nu toe is het voor zover ik weet wel degelijks standaard: als ouders niet meewerken met een UHP wordt het kind (met politie) uit huis gehaald en op een plek gezet, waarvan de ouders neit mogen weten waar het is. Pas in de loop van de tijd wordt een en ander bekend.
In jouw voorbeeld kan de tante (die de opvoeding niet aankon) wel degelijk nog een relevante kontaktpersoon zijn: een keer per week bellen of op bezoek komen is iets anders dan de hele opvoeding doen. Bovendien zijn er ook vaak vriendjes geweest, of is er internet, of zijn er opa's en oma's (die nu maar mondjesmaat op bezoek mogen komen). Het EKC is een vorm van het organiseren van hulp. Dat zijn allemaal zaken die wat langer duren en over grotere gehelen gaan. Waar ik op doel is dat je zorgt, dat er iemand van 'buiten' is die weet waar het kind is en regelmatig kontakt heeft met het kind. Daar kun je zelf actief voor zorgen.
Maar je mag ook iets anders voorstellen. Hoe voorkom je dat wat Samson beschreven heeft blijft gebeuren?
Meer geld voor meer hulpverleners is niet echt de oplossing: de helft van de gevallen betreft het misbruik door hulpverleners, dus het risico wordt dan alleen maar groter.
Tsjor
Verschil
"Tot nu toe is het voor zover ik weet wel degelijks standaard: als ouders niet meewerken met een UHP wordt het kind (met politie) uit huis gehaald en op een plek gezet, waarvan de ouders neit mogen weten waar het is. Pas in de loop van de tijd wordt een en ander bekend."
Ik zie het als professional dat het niet zo is, bij jouw is het alleen 'voor zover ik weet'. Het is niet standaard neem dat maar aan! Het is overigens ook niet in de loop van de tijd (dat zou wel mooi wezen). Het is zo snel als mogelijk. Het is maar hoe je het formuleert....
Tjsor
"Hoe voorkom je dat wat Samson beschreven heeft blijft gebeuren?"
Hoe voorkom je dat ouders niet meer misbruiken......
Ik denk helaas dat er geen kant en klare oplossing is hoewel ik ook zie dat er nog veel, erg veel zelfs kan verbeteren (en ja dat ligt met name in het professioneel handelen). Dus in preventie (moeten deze kinderen wel bij elkaar) tot is die werknemer wel voldoende gescreend, is er voldoende zicht op wat hulpverleners doen tot dat nemen zij de juiste stappen (en weten ze welke stappen genomen moeten worden) wanneer er misbruik plaatsvindt (of heeft plaatsgevonden). En ja ook contactpersonen in het netwerk....
Uhh correctie
lees waar ouders staat elke persoon die een kind kan misbruiken....
Het houdt niet op
Voor ouders zijn er wel allerlei oplossingen bedacht. O.a. spotjes op tv om mensen op te roepen om te melden. Speelgoed in scholen, zodat leraren kinderen kunnen screenen.
Maar nu is er een plaats, waar dat misbruik meer dan twee keer zo vaak voorkomt!
Krijgen we daar ook spotjes over op tv? Op speelgoed, waardoor ouders hun niet-pluisgevoel kunnen toetsen? Krijgen ouders nu screeningslijsten? Ik heb wel eens gepleit voor het ontwikkelen van een andere lijst dan de lijst die jeugdzorg gebruikt om te toetsen of kinderen nog wel veilig zijn, maar dan een lijst voor ouders om te toetsen of hun kind op die plek wel veilig is. Het beraad over het ontwikkelen van die lijst is nooit afgerond, dus dat komt er niet.
Bij je lijstje mis ik nog de twee punten die ik als eerste noemde: als er een aangifte komt en de ouders zijn het niet: verder zoeken, wie dan wel (niet stoppen, zoals nu gebeurt). En: ouders toegang geven tot de raad voor kinderbescherming, waarna de raad een onderzoek instelt, vergelijkbaar met het onderzoek naar ouders.
Tsjor
Margriet
Ik wil niet zeuren, maar ik zou toch echt graag een antwoord krijgen op de opgekomen vraag: wat is nou het verschil tussen misbruik door ouders en misbruik binnen jeugdzorg? Waarom is het eerste erger dan het tweede? (want dat was de achterliggende gedachte die ik in jouw opmerking meende te lezen).
Of bedoelde je het zo niet en is het alletwee even erg?
Groeten
Temet
Aanvulling/correctie
Margriet, ik heb zorgvuldigheidshalve maar even teruggezocht wat je schreef, en dat was (nav van een posting van Tsjor):
"Het maakt wel uit of het misbruik binnen of buiten het gezin plaats vindt om nog even op je excuses terug te komen."
De vraag is dus: *wat* maakt het dan uit?
Groeten,
Temet
