Buurtkindjes die voortdurend aanbellen of binnenlopen om te spelen
Graag even jullie reactie over het volgende:
Wij wonen in een wijk met een heleboel jonge kinderen; er is ook een leuke speeltuin waar de kinderen vaak spelen.
Nu zijn er een aantal kinderen die altijd buiten spelen (van 's morgens vroeg tot 's avonds laat) en die regelmatig aanbellen of binnenlopen om te vragen of mijn kinderen kunnen spelen. Met regelmatig bedoel ik minstens 1x per dag, maar vaak is het 's morgens, 's middags en 's avonds. En dit iedere dag, zeker in de vakantie. Ik stoor me hier eerlijk gezegd best wel aan. Nu moet ik ook zeggen dat het kinderen zijn uit een iets ander soort milieu, waarvan de ouders ook andere normen en waarden hebben dan wij. Maar los daarvan wil ik ook niet dat mijn kinderen altijd op straat spelen en bovendien hebben ze ook elkaar om mee te spelen. Niet dat ze nooit voor op straat spelen, want dit gebeurt zeer regelmatig, maar ze kunnen zich ook leuk achter op de plaats/in de tuin met elkaar vermaken.
Ik heb mijn kinderen gezegd dat ik niet wil dat ze bij anderen aan gaan bellen; ze treffen de andere kinderen vanzelf buiten op straat of in de speeltuin.
Ik heb dit ook al eens tegen de kindjes gezegd die telkens aan komen bellen (soms ook op de gekste tijden: als mijn kinderen al op bed liggen of bijvoorbeeld op zondagochtend) maar dit blijft op de een of andere manier niet hangen.
Hoe pakken jullie dit aan? Gewoon zeggen dat ze elkaar vanzelf zien op straat, of hebben jullie er geen problemen mee dat de kinderen uit de buurt in en uit lopen?
Manda!
"Ik probeer al een tijdje de biologische verklaring achter dit fenomeen te achterhalen. Jongens maken ook wel lawaai maar gaan niet keihard staan gillen."
Je mag mijn oudste zoon wel een weekje lenen? Die kan orentergend hard en hoog krijsen, echt tegen de pijngrens aan... (waarop zijn jongere broer dan zegt: hou es op joh, mijn slakkenhuis doet er pijn van! 
)
Werkelijk tink
haha, het zijn dus niet alleen meisjes ! Mooi dan moet ik die theorie laten varen.
Dochtertje van een kennis kan zichzelf werkelijk vuurrood maken door keihard te gaan gillen, met gebalde vuistjes erbij en dan alsof ze uit elkaar barst. En daarna is ze helemaal 'leeg', he he dat is er ook weer uit.
Vind het ook wel 'leuk interessant' zo'n woedeaanval, op zich zou ik het ook wel in mij willen hebben, om zonder enige gene gewoon als ik het er niet mee eens ben als een debiel keihard te gaan gillen, bijvoorbeeld als weer zo'n telemarketeer belt of ik geinteresseerd ben in een Caribische vastgoed beleggingsfonds (ja ik werd daar echt voor gebeld).
Reina/manda/tink en anderen
Ik verbaas me ook al zo over dat gillen. Net als Reina wordt mijn gehoor dagelijks beschadigd door tieners die hoog en hard gillen - ook tienerjongens kunnen er wat van, hoor, en als ze de baard nog niet in de keel hebben - berg je maar, dan kunnen ze vrijwel net zo hoog als meisjes.
Op het gevaar af dat ik op mijn 35e rijp ben voor Huize Avondrood: werd er nu echt vijfentwintig jaar geleden even hard, langdurig en 'om niks' gekrijst? Idem dito met een sterretje voor het gebruik van grove scheldwoorden, trouwens. Het zou ook kunnen dat al dat gekrijs en gescheld nu veel meer tot me doordringt dan twintig of zelfs tien jaar geleden. Ik ben gewoon een onverdraagzame burgertrut aan het worden, haha.
Groetjes
Massi
Massinissa
vroeger (25 jaar terug of zo) was het volgens mij wel minder ja. Volgens mij komt er wel weer een kentering, maar zo'n tien jaren geleden werd kinderen echt niks in de weg gelegd.
Gillen buiten of in de supermarkt? Ouders generen zich, maar grepen niet altijd in. Rennen in een restaurant? Moet kunnen... nu zie je vaak toch dat er eerder ingegrepen wordt. Gelukkig maar!
Maar
25 jaar geleden waren kinderen misschien (slechts een theorietje die nergens op gebaseerd is) veel minder onder constante toezicht van volwassenen ?
Ik was 25 jaar geleden 9 jaar en bracht bij mooi weer meerendeel van de tijd buiten spelend door, als we overlast veroorzaakte gingen we een stukje verderop met de fiets. En misschien gilden we toen net zoveel als de kinderen nu maar horen we dat veel meer ?
Volgens mij heb je wel een punt manda
Ik heb het gevoel dat kinderen tegenwoordig een andere positie innemen in het gezinsleven. Ze staan meer in het middelpunt en nemen als vanzelf een soort prinsessenpositie in lijkt het wel. Er zijn ook minder kinderen dan vroeger. Omdat er minder zijn valt kindergedrag ook meer op denk ik en hebben mensen eerder commentaar.
Maar ik kan me herinneren dat ik vroeger toen ik tien was soms hele dagen alleen buiten was, althans zonder mijn ouders. Alles was best, als ik maar voor het eten thuis was, of als de lantaarnpalen aangingen. En met mij alle andere buurtkinderen.
Als ik nu de kinderen zo'n uurtje niet meer heb gezien of gehoord word ik onrustig. Meestal komen ze rond die tijd trouwens vanzelf weer opdagen.
Ik kan me ook nog goed herinneren dat ik vroeger regelmatig bij buren werd weggejaagd, als ik bv. tegen de muur van de flat aan de overkant aan het tennissen was, of als we aan het balletje trappen waren tegen de muur, als als we in het gemeenteplantsoen speelden.
Ik klaagde ook nooit thuis als iemand ons weer eens wegjoeg, dat was gewoon een van de vanzelfsprekendheden van een kinderleven.
En ik gilde nooit. Jammer genoeg kunnen onze kinderen wel goed gillend spelen, van die woeste karatespelletjes op de trampoline. Ik haal ze dan wel altijd binnen, maar het wordt maar langzaam minder. Ik weet gewoon niet goed wat ik er tegen moet doen. Als ze ouder worden gaat het trouwens vanzelf over heb ik gemerkt. Onze dochter van 12 gilt niet meer, zoon van 10 ook niet. Gelukkig maar.
Ja bijvoorbeeld zo'n trampoline
die had niemand vroeger dus gegil vanaf de trampo had je toen sowieso niet en ik de tuin spelen mocht ik niet want dan gingen de planten stuk ed. Waar wij woonden had je heel weinig verkeer, of dat verkeer was makkelijk te omzeilen dus misschien waren die moeders toen ook minder ongerust ? Ik moest wel altijd thuis komen melden als ik bij iemand naar binnen ging, verder moest ik thuis zijn als de lantaarnpalen aan gingen.
Nu is mijn dochter 6, ze mag een blokje om fietsen maar verder dan dat komt ze niet want dan moet ze oversteken en dat kan ze nog niet cq dat mag van mij nog niet. Dus dan hangen ze vaker voor de deur en dan hoor je dus gegil en ik heb het meteen door als ze blaadjes van de struiken rukken, terwijl wij dat vroeger ook wel deden maar dan in een plantsoen waar niemand het zag.
