Bemoeien met opvoeding
Ik heb even jullie input nodig. We spreken vaak met een familielid af. Haar dochter en mijn dochter schelen 4 jaar in leeftijd 5 en 8. Onze dochters lijken elkaar niet echt leuk te vinden en vliegen elkaar steeds in de haren. Nouja, dat is jammer maar dat kan, je kan niet altijd iedereen maar leuk vinden omdat de ouders elkaar leuk vinden. En dit ligt aan beide meiden. Mijn dochtertje kan ook af en toe een kreng zijn.
Maar daarnaast gedraagt haar dochtertje zich ook vaak niet ok. Pakt spullen af, die neiging heeft ze ook bij volwassenen. Als ik mijn dochtertje vraag om iets te doen dan rent haar dochtertje om het hardst om mijn dochtertje voor te zijn. Gooit per ongeluk iets duurs van de kast dat kapot viel maar daar wordt door dochtertje niks over gezegd (kan ik snappen, schrikt natuurlijk) maar familielid reageert ook niet. Doet, wederom per ongeluk, een ander kindje pijn maar ze reageren daar beide niet op.
Ik begin me steeds meer te ergeren aan het gebrek aan reactie. Het is een kind en dan gebeuren dit soort dingen, dat snap ik. En mijn dochter is ook niet altijd een engeltje. Maar het niet reageren als er iets mis gaat vind ik erg vervelend. Het contact kost al meer energie omdat de meiden elkaar vaak in de haren vliegen. En dan deze ergernis erbovenop zorgt dat het contact ook niet lekker verloopt. Zouden jullie het gebrek aan reacties bespreken? Of vinden jullie dit een gevalletje "bemoei je niet met met de opvoeding van een ander"?
Zouden jullie het gebrek aan reacties bespreken? Of vinden jullie dit een gevalletje "bemoei je niet met met de opvoeding van een ander"?
Ik zou wel aangeven dat je het vervelend vindt dat jullie dochters niet met elkaar op kunnen schieten, maar wel verwacht dat je in sommige situaties een reactie krijgt. Zeker als er dingen kapot worden gemaakt of mensen pijn wordt gedaan.
Kun je elkaar niet bezoeken zonder kinderen? Ik zou hier niet veel zin in hebben en het kind bij de andere ouder laten.
Het lijkt me ook vrij vervelend voor de kinderen, elke keer meegesleept worden naar iemand waar je niet mee op kunt schieten.
Bemoeien met elkaars opvoeding kan tot grote ruzies leiden en ligt erg gevoelig. Ik zou er mee oppassen.
Bemoeien met de opvoeding valt (in onze Nederlandse cultuur) meestal niet in goede aarde. Zou dat niet zo snel doen. Iemand per ongeluk pijn doen, hoe zou daarop gereageerd moeten worden, volgens jou?
Zou het kunnen dat je hun dochtertje zelf ook niet leuk vindt? Krengerig gedrag van je eigen kind kan je vanwege de bloedband beter verdragen.
Zou de meiden wat meer uit elkaar houden, het zo regelen, dat ze apart van elkaar iets doen, of iets doen naast elkaar (tekenen bijv.).
Je kan naar het hele probleem ook anders kijken: Hebben beiden meisjes een zus of broertje? Het in de haren vliegen is ook leerzaam, je ruimte bewaken, assertief leren zijn etc. net zoals broertjes en zusjes dit thuis ook doen.
ja, dat ligt vooral bij haar moeder om deze kanten qua 'opvoeding' te laten liggen.
Dat je iets per ongeluk omgooien, dat kan, maar dan kan je wel reageren als moeder zijnde: oei, nu is er perongeluk iets kapot gevallen, omdat je ertegenaan liep, dat kan gebeuren. Zullen we samen even sorry zeggen hiervoor.
En ook aanbieden om dit te vermoedden, dat vind ik ook wel zo netjes, of via verzekering.
Maar het wel zien en opmerken, maar vervolgens geen reactie.....dat vind ik echt heel erg vreemd.
En dit geldt natuurlijk voor uiteenlopende situaties zo.
Geen reactie is je verantwoordelijkheid als ouder niet nemen opvoedkundig gezien.
En ja, dat gaat een ander irriteren
BritgetJones007 schreef op 10-06-2024 om 22:41:
ja, dat ligt vooral bij haar moeder om deze kanten qua 'opvoeding' te laten liggen.
Dat je iets per ongeluk omgooien, dat kan, maar dan kan je wel reageren als moeder zijnde: oei, nu is er perongeluk iets kapot gevallen, omdat je ertegenaan liep, dat kan gebeuren. Zullen we samen even sorry zeggen hiervoor.
En ook aanbieden om dit te vermoedden, dat vind ik ook wel zo netjes, of via verzekering.
Maar het wel zien en opmerken, maar vervolgens geen reactie.....dat vind ik echt heel erg vreemd.
En dit geldt natuurlijk voor uiteenlopende situaties zo.
Geen reactie is je verantwoordelijkheid als ouder niet nemen opvoedkundig gezien.
En ja, dat gaat een ander irriteren
Precies dit bedoel ik. Het gaat allemaal per ongeluk en wat er kapot gaat is maar materieel en kan vervangen worden. Maar naar mijn mening zou je als ouder je kind dan moeten bijstaan en helpen met reageren in zo'n situatie.
Labyrinth schreef op 10-06-2024 om 22:40:
Bemoeien met de opvoeding valt (in onze Nederlandse cultuur) meestal niet in goede aarde. Zou dat niet zo snel doen. Iemand per ongeluk pijn doen, hoe zou daarop gereageerd moeten worden, volgens jou?
Zou het kunnen dat je hun dochtertje zelf ook niet leuk vindt? Krengerig gedrag van je eigen kind kan je vanwege de bloedband beter verdragen.
Zou de meiden wat meer uit elkaar houden, het zo regelen, dat ze apart van elkaar iets doen, of iets doen naast elkaar (tekenen bijv.).
Je kan naar het hele probleem ook anders kijken: Hebben beiden meisjes een zus of broertje? Het in de haren vliegen is ook leerzaam, je ruimte bewaken, assertief leren zijn etc. net zoals broertjes en zusjes dit thuis ook doen.
Nou in de eerste plaats hoeft daar van mij niet meteen een sorry voor gezegd te worden. Want vaak is dat dan geen oprechte reactie. Maar als ouder kijk je toch even of het andere kindje zich erg bezeerd heeft? En zeg je bijvoorbeeld tegen je kindje je duwde pietje per ongeluk omver, hij is gevallen en nu heeft hij pijn aan zijn hoofd (ik bedenk maar een situatie)
Ik vind, als in jouw huis iets gebeurt dat niet door de beugel kan, en familielid zegt niks tegen haar kind, dat jij op een ernstige manier tegen het kindje mag zeggen dat dit niet ok is. Of als jij je kind een opdrachtje geeft, en ander meisje probeert jouw kind voor te steken, dat jij kan zeggen dat jij JOUW kind opdracht had gegeven. En dat het de volgende keer aan bezoekend meisje is om jou te helpen. Maar dat het ieder op zijn beurt is.
Ik weet dat het vervelend is om een kind te vermanen, corrigeren, wat dan ook, als moeder/ouders erbij zijn. Anderzijds, als de ouders niks zeggen mag jij - op aangepaste wijze natuurlijk - hun taak overnemen.
Mijn idee.
Labyrinth schreef op 10-06-2024 om 22:40:
Bemoeien met de opvoeding valt (in onze Nederlandse cultuur) meestal niet in goede aarde. Zou dat niet zo snel doen. Iemand per ongeluk pijn doen, hoe zou daarop gereageerd moeten worden, volgens jou?
Zou het kunnen dat je hun dochtertje zelf ook niet leuk vindt? Krengerig gedrag van je eigen kind kan je vanwege de bloedband beter verdragen.
Zou de meiden wat meer uit elkaar houden, het zo regelen, dat ze apart van elkaar iets doen, of iets doen naast elkaar (tekenen bijv.).
Je kan naar het hele probleem ook anders kijken: Hebben beiden meisjes een zus of broertje? Het in de haren vliegen is ook leerzaam, je ruimte bewaken, assertief leren zijn etc. net zoals broertjes en zusjes dit thuis ook doen.
Sorry dat ging per ongeluk. Gaat het? En je kind leren een ander kind te troosten
Labyrinth schreef op 10-06-2024 om 22:40:
Bemoeien met de opvoeding valt (in onze Nederlandse cultuur) meestal niet in goede aarde. Zou dat niet zo snel doen. Iemand per ongeluk pijn doen, hoe zou daarop gereageerd moeten worden, volgens jou?
Zou het kunnen dat je hun dochtertje zelf ook niet leuk vindt? Krengerig gedrag van je eigen kind kan je vanwege de bloedband beter verdragen.
Zou de meiden wat meer uit elkaar houden, het zo regelen, dat ze apart van elkaar iets doen, of iets doen naast elkaar (tekenen bijv.).
Je kan naar het hele probleem ook anders kijken: Hebben beiden meisjes een zus of broertje? Het in de haren vliegen is ook leerzaam, je ruimte bewaken, assertief leren zijn etc. net zoals broertjes en zusjes dit thuis ook doen.
Hier ben ik dus bang voor, dat het juist ons contact schaadt. Maar als we niks zeggen blijft de irritatie misschien alleen maar groter worden en schaadt het misschien alsnog het contact. Dus ik weet niet zo goed wat wijsheid is. Zelf zou ik het wel graag willen horen als iemand zich irriteert aan mijn kind (of aan mij).
Haaknaaldje schreef op 10-06-2024 om 23:07:
[..]
Hier ben ik dus bang voor, dat het juist ons contact schaadt. Maar als we niks zeggen blijft de irritatie misschien alleen maar groter worden en schaadt het misschien alsnog het contact. Dus ik weet niet zo goed wat wijsheid is. Zelf zou ik het wel graag willen horen als iemand zich irriteert aan mijn kind (of aan mij).
"Zo. Ik zie dat het samenspelen niet zo goed gaat. Kom jij even bij mama dan kan de mama van X ook even met X een leuk plannetje bedenken wat jullie samen kunnen doen".......
Zou ze dan de hint snappen en meehelpen?
Jij bent goede vriendinnen met haar. Jullie kinderen boteren helemaal niet, en dat kan want flink leeftijdsverschil.
Oplossing; samen afspreken zonder de kinderen.
Ja dit inderdaad. Je laat nu die kinderen verplicht samen spelen, omdat jullie willen afspreken. Kan dat niet anders gepland worden als ze niet met elkaar overweg kunnen?
Dus de kinderen zijn 5 en 8. En zijn familie.
Ga lekker naar dierenpark of speeltuin.
Roos55 schreef op 11-06-2024 om 07:28:
Dus de kinderen zijn 5 en 8. En zijn familie.
Ga lekker naar dierenpark of speeltuin.
Dat doen we ook regelmatig.
absor schreef op 10-06-2024 om 23:46:
Jij bent goede vriendinnen met haar. Jullie kinderen boteren helemaal niet, en dat kan want flink leeftijdsverschil.
Oplossing; samen afspreken zonder de kinderen.
Dat is zeker een optie die we overwogen hebben. Zij heeft alleen geen partner dus 's avonds het huis uit is voor haar lastiger ik ga regelmatig naar haar nu. Geen probleem. Alleen betekent dat dus wel dat we haar toch moet gaan uitleggen waarom we niet meer met de kinderen erbij af willen spreken. En het brengt met zich mee dat het contact minder wordt. En dan komen we dus weer terug bij mijn andere punt in het verhaal. Ga je dat zeggen, hoe dan? Of laat je het maar dan gaat zij zich misschien afvragen waarom we minder af willen spreken. Maar beide opties lijken voor mijn gevoel tussen ons contact te gaan staan dan.
