Bemoeien met opvoeding
Ik heb even jullie input nodig. We spreken vaak met een familielid af. Haar dochter en mijn dochter schelen 4 jaar in leeftijd 5 en 8. Onze dochters lijken elkaar niet echt leuk te vinden en vliegen elkaar steeds in de haren. Nouja, dat is jammer maar dat kan, je kan niet altijd iedereen maar leuk vinden omdat de ouders elkaar leuk vinden. En dit ligt aan beide meiden. Mijn dochtertje kan ook af en toe een kreng zijn.
Maar daarnaast gedraagt haar dochtertje zich ook vaak niet ok. Pakt spullen af, die neiging heeft ze ook bij volwassenen. Als ik mijn dochtertje vraag om iets te doen dan rent haar dochtertje om het hardst om mijn dochtertje voor te zijn. Gooit per ongeluk iets duurs van de kast dat kapot viel maar daar wordt door dochtertje niks over gezegd (kan ik snappen, schrikt natuurlijk) maar familielid reageert ook niet. Doet, wederom per ongeluk, een ander kindje pijn maar ze reageren daar beide niet op.
Ik begin me steeds meer te ergeren aan het gebrek aan reactie. Het is een kind en dan gebeuren dit soort dingen, dat snap ik. En mijn dochter is ook niet altijd een engeltje. Maar het niet reageren als er iets mis gaat vind ik erg vervelend. Het contact kost al meer energie omdat de meiden elkaar vaak in de haren vliegen. En dan deze ergernis erbovenop zorgt dat het contact ook niet lekker verloopt. Zouden jullie het gebrek aan reacties bespreken? Of vinden jullie dit een gevalletje "bemoei je niet met met de opvoeding van een ander"?
Haaknaaldje schreef op 11-06-2024 om 09:46:
[..]
Ik ben bang om de relatie te schaden. Hoewel ik persoonlijk vind dat je, als je een goede relatie met iemand hebt, dat soort dingen best kan bespreken. Maar we hebben al eens eerder haar dochtertje gestuurd en ingegrepen toen moeder het zelf niet deed en toen kregen we de wind van voren en deed ze bijna alsof we haar kind emotioneel aan het mishandelen waren. Man en ik werken beide intensief met kinderen en weten echt wel hoe we dit soort dingen op een goeie manier kunnen doen (en nee, we zijn echt heen betweters die vinden dat alleen onze manier de goede is). Alleen waarschijnlijk anders dan dat zij het zou doen. Maar hier hebben we dus al gesprekken over moeten voeren met elkaar om dit recht te trekken. Vandaar dat het voor mij ook echt als een dilemma begint te voelen wat nu verstandig is om te doen.
Als ik dit lees, dan helaas, maar dan alleen afspreken zonder kinderen. Jullie gaan je anders rot ergeren aan haar 'niet reageren'. Dit gaat anders escaleren.
jullie 'matchen' totaal niet in jullie manier van opvoeden.
Haar dochtertje is enig kind, hoeft thuis nooit haar speelgoed e.d. te delen. Krijgt de volle aandacht van de moeder. Haar moeder hoeft nooit te bemiddelen tussen ruzies. Heeft jullie dochter nog een broer of zus?
Gaan jullie gesprekken nooit over de opvoeding? En waar je als ouder tegen aanloopt? Misschien zelf eens kwetsbaar bespreken waar jij (ondanks je vele ervaring met kinderen) bij jezelf tegen aanloopt. Kan het zijn dat haar gedrag jou irriteert en dat jij hier iets aan wil veranderen, haar een betere opvoeder maken? Ontmasker die missie bij jezelf en staak die missie.
Verder zou ik zelf ook liever alleen met haar afspreken, dat doe ik ook liever met vriendinnen, dan spreek je elkaar lekker ongestoord.
Haaknaaldje schreef op 11-06-2024 om 09:46:
[..]
Ik ben bang om de relatie te schaden. Hoewel ik persoonlijk vind dat je, als je een goede relatie met iemand hebt, dat soort dingen best kan bespreken. Maar we hebben al eens eerder haar dochtertje gestuurd en ingegrepen toen moeder het zelf niet deed en toen kregen we de wind van voren en deed ze bijna alsof we haar kind emotioneel aan het mishandelen waren. Man en ik werken beide intensief met kinderen en weten echt wel hoe we dit soort dingen op een goeie manier kunnen doen (en nee, we zijn echt heen betweters die vinden dat alleen onze manier de goede is). Alleen waarschijnlijk anders dan dat zij het zou doen. Maar hier hebben we dus al gesprekken over moeten voeren met elkaar om dit recht te trekken. Vandaar dat het voor mij ook echt als een dilemma begint te voelen wat nu verstandig is om te doen.
Dat zal uteindelijk toch wel gebeuren, je ergert je er aan en die ergernis krijgt op een gegeven moment de overhand.
Ik snap dat het met een familielid lastig kan zijn, maar dit zijn echt van die dingen waar een vriendschap om kan breken. Wij hadden een bevriend stel waar we zelfs mee op vakantie gingen 3 jaar lang. Maar beide zoons deden niks anders dan elkaar betrekken, slaan, schoppen, noem het maar op. Die haalden op de een of andere manier het slechtste in elkaar naar boven. Als 4-jarige, maar als 8-jarige nog steeds. Die vriendschap is doodgebloed. Zonde, maar van beide kanten wel uitgesproken dat er zo weinig lol aan was.
Haaknaaldje schreef op 11-06-2024 om 08:27:
[..]
Dat is zeker een optie die we overwogen hebben. Zij heeft alleen geen partner dus 's avonds het huis uit is voor haar lastiger ik ga regelmatig naar haar nu. Geen probleem. Alleen betekent dat dus wel dat we haar toch moet gaan uitleggen waarom we niet meer met de kinderen erbij af willen spreken. En het brengt met zich mee dat het contact minder wordt. En dan komen we dus weer terug bij mijn andere punt in het verhaal. Ga je dat zeggen, hoe dan? Of laat je het maar dan gaat zij zich misschien afvragen waarom we minder af willen spreken. Maar beide opties lijken voor mijn gevoel tussen ons contact te gaan staan dan.
Waarom zo zwart-wit? Je kunt toch ook het zwaartepunt van het contact verleggen. Het is niet dat je nu nooit meer samen met de kinderen kunt afspreken. Gewoon tijdelijk samen wat andere dingen doen en kijken of het beter gaat als de kinderen elkaar wat minder zien. Misschien is het ook maar een fase en gaat het beter als ze wat ouder zijn. 5 en 8 is ook echt wel een groot verschil.
Als de kinderen niet goed met elkaar kunnen, zou ik eerder afspreken zonder kinderen. Bijvoorbeeld in de avond bij haar thuis of onder schooltijd op een vrije dag of op een dag dat jullie kinderen er niet zijn.
Ik vind wel dat je een kind mag corrigeren op ongewenst gedrag bij jou thuis als de ouders dat niet doen. Als er een kind komt spelen, zijn de ouders daar ook niet bij en corrigeer ik een kind ook. En helemaal als een kind spullen kapot maakt of een ander pijn doet. Dat kan per ongeluk gebeuren, is niet erg, maar dan los je dat op en doe je niet alsof er niks gebeurd is. Dat moeten kinderen ook leren, hoe je dat netjes op kunt lossen. Het meisje is al acht, die speelt toch ook wel eens bij andere kinderen thuis? Lijkt me sterk dat niemand er ooit iets van zegt. En als jouw vriendin het wel oké vindt dat haar kind spullen stuk maakt en anderen pijn doet zonder dat ze dat goed hoeft te maken, laat ze steken vallen in de opvoeding. Ja, alleenstaand ouderschap is zwaar, maar geen reden om het dan maar alles weg te wuiven. Kinderen zijn nu eenmaal niet altijd lief en leuk.
Je kunt best zeggen dat je liever afspreekt zonder kinderen omdat de kinderen botsen en je geen zin hebt om de hele tijd politieagentje te spelen, maar contact wil hebben met haar.
Haaknaaldje, waarom neem je je dochter mee? Doe je dat voor je zus om haar zo ook een happy familiegevoel te bezorgen, daar ze zonder partner is? Wil je dat jullie dochters aan de basis staan van warme familiebanden en gezellig, nu en later, samen leuke dingen doen zoals jij die met je zus wrs hebt ondernomen?
Ik denk dat je iets aan het forceren bent.
Ik snap dat je je zus regelmatig wilt bezoeken, maar trek je kind daar niet in mee.
Zelf heb ik een gescheiden zus met drie kinderen. De kinderen hebben de scheiding bewust meegemaakt en hadden nogal wat last van verlatingsangst. Vooral de jongste beet van zich af, soms letterlijk. De bezoeken waren niet relaxed als je zo moet opletten. Ik heb mijn kinderen daarom vaker thuis gelaten.
Dat leeftijdsverschil is ook wel erg groot op die leeftijd.
Zou gewoon op bezoek gaan zonder steeds die kinderen bij elkaar te zetten.
Roos55 schreef op 11-06-2024 om 10:26:
5 en 8 is trouwens 3 jaar verschil en geen 4
Maar goed . Pas op dat je niet te betweterig overkomt en laat de kinderen het ook zelf wat uitzoeken.
En minder afspreken.
Heeft schoonzus haar dochter ook problemen met andere kinderen???
🤣
BritgetJones007 schreef op 11-06-2024 om 09:35:
ik vind het ook vrij vreemd en bizar, dat je als moeder ziet dat je kind per ongeluk bij een ander een kostbaar voorwerp van de kast gooit en dan gewoon niet reageert....ook als je ziet dat jou kind een ander kind, ook al is het per ongeluk, pijn doet....hoe leer je je kind dat sociale vaardigheden?
Speelt er iets interns bij dat familielid, waardoor ze niet aanvoelt wat gewenst gedrag is in dat soort situaties? Want je zegt dat ze dit gedrag consequent laat zien, dus gedrag wat je zou mogen verwachten ontbreekt?
Je moet dan uiteraard wel bij jezelf na gaan hoe erg het werkelijk is. En niet naar hoe erg het in jouw hoofd is.
Flanagan schreef op 11-06-2024 om 16:50:
Haaknaaldje, waarom neem je je dochter mee? Doe je dat voor je zus om haar zo ook een happy familiegevoel te bezorgen, daar ze zonder partner is? Wil je dat jullie dochters aan de basis staan van warme familiebanden en gezellig, nu en later, samen leuke dingen doen zoals jij die met je zus wrs hebt ondernomen?
Ik denk dat je iets aan het forceren bent.
Ik snap dat je je zus regelmatig wilt bezoeken, maar trek je kind daar niet in mee.
Zelf heb ik een gescheiden zus met drie kinderen. De kinderen hebben de scheiding bewust meegemaakt en hadden nogal wat last van verlatingsangst. Vooral de jongste beet van zich af, soms letterlijk. De bezoeken waren niet relaxed als je zo moet opletten. Ik heb mijn kinderen daarom vaker thuis gelaten.
Het gaat niet om mijn zus
en nee dat is niet wat ik voor ogen heb. We hebben het altijd gezellig met z'n tweeën en ook mijn partner kan het goed met haar vinden.
En ik wil absoluut geen dingen forceren, dat is juist de reden van het openen van dit topic. Ik vind het fijn om andere invalshoeken te horen/lezen zodat ik kan bekijken wat handig is.
Ik ga in ieder geval zo naar haar toe. Dat was al afgesproken. Ik ga het inderdaad benoemen dat ik het fijner en rustiger vind om zonder kinderen af te spreken zodat we ook tijd voor elkaar hebben en elkaar ook echt kunnen spreken. Zo blijf ik uit het stukje opvoeding maar creëer ik wel wat rust in het contact.
Nick90 schreef op 11-06-2024 om 17:42:
[..]
Je moet dan uiteraard wel bij jezelf na gaan hoe erg het werkelijk is. En niet naar hoe erg het in jouw hoofd is.
Nou erg....vooral vreemd. Ik kan mij daar niks bij voorstellen om dan niet te reageren. En dan bedoel ik niet boos reageren, maar gewoon een reactie op het voorval.
Stel jij hebt een nieuwe mobiel en een kind maait dat in onbesuisdheid van de tafel en valt kapot op de grond. Dan vind ik het erg erg vreemd als er van de moeder geen reactie op komt.
Jij niet dan
Gewoon niet meer afspreken met de meiden erbij. Is voor die kinderen toch helemaal niet leuk zo?
BritgetJones007 schreef op 11-06-2024 om 19:49:
[..]
Nou erg....vooral vreemd. Ik kan mij daar niks bij voorstellen om dan niet te reageren. En dan bedoel ik niet boos reageren, maar gewoon een reactie op het voorval.
Stel jij hebt een nieuwe mobiel en een kind maait dat in onbesuisdheid van de tafel en valt kapot op de grond. Dan vind ik het erg erg vreemd als er van de moeder geen reactie op komt.
Jij niet dan
Nee ik zou het eerder vreemd vinden dat ik daar zelf geen reactie op geef en ga zitten wachten op een reactie van die moeder.
Nick90 schreef op 11-06-2024 om 20:32:
[..]
Nee ik zou het eerder vreemd vinden dat ik daar zelf geen reactie op geef en ga zitten wachten op een reactie van die moeder.
Klopt, dan mag je zelf ook wat zeggen
