Bemoeien met opvoeding
Ik heb even jullie input nodig. We spreken vaak met een familielid af. Haar dochter en mijn dochter schelen 4 jaar in leeftijd 5 en 8. Onze dochters lijken elkaar niet echt leuk te vinden en vliegen elkaar steeds in de haren. Nouja, dat is jammer maar dat kan, je kan niet altijd iedereen maar leuk vinden omdat de ouders elkaar leuk vinden. En dit ligt aan beide meiden. Mijn dochtertje kan ook af en toe een kreng zijn.
Maar daarnaast gedraagt haar dochtertje zich ook vaak niet ok. Pakt spullen af, die neiging heeft ze ook bij volwassenen. Als ik mijn dochtertje vraag om iets te doen dan rent haar dochtertje om het hardst om mijn dochtertje voor te zijn. Gooit per ongeluk iets duurs van de kast dat kapot viel maar daar wordt door dochtertje niks over gezegd (kan ik snappen, schrikt natuurlijk) maar familielid reageert ook niet. Doet, wederom per ongeluk, een ander kindje pijn maar ze reageren daar beide niet op.
Ik begin me steeds meer te ergeren aan het gebrek aan reactie. Het is een kind en dan gebeuren dit soort dingen, dat snap ik. En mijn dochter is ook niet altijd een engeltje. Maar het niet reageren als er iets mis gaat vind ik erg vervelend. Het contact kost al meer energie omdat de meiden elkaar vaak in de haren vliegen. En dan deze ergernis erbovenop zorgt dat het contact ook niet lekker verloopt. Zouden jullie het gebrek aan reacties bespreken? Of vinden jullie dit een gevalletje "bemoei je niet met met de opvoeding van een ander"?
Ik zou vooral inzetten op duidelijke instructies voor beide meisjes. Erken daarbij het leeftijdsverschil - het valt me op dat je hier niet uitlegt welke van de twee het oudste is. Terwijl het heel goed mogelijk is dat dat leeftijdsverschil maakt dat er meer strijd is. Die strijd kan je proberen te voorkomen door niet één kind een opdracht te geven, maar de taak te verdelen: vraag bijvoorbeeld het oudste meisje om de glazen tillen en de jongste om het sap uit de koelkast te halen. Ook bij het spelen kan je door begeleiding vooraf, bepaalde problemen voorkomen. Als je vermoed dat er weer strijd komt om een favoriet stuk speelgoed, check dan of ze daar dit keer ook beiden mee willen spelen en gooi een muntje op wie de eerste 10 minuten mag.
Kritiek geven op andermans opvoeding, zou ik in dit geval niet doen. Maar ik vind dat je best zelf iets kan zeggen als je ziet dat een ander kind per ongeluk iemand pijn doet of iets omgooit. Dat kan namelijk ook zonder verwijten naar het kind of de ouder: 'Wat gebeurt hier nou?' en 'Zullen we het samen even goedmaken/opruimen?' Blijkbaar heeft dat meisje hulp nodig in zulke situaties. Jammer dat haar moeder het niet doet, maar ik zou er zelf niet bij blijven zitten afwachten. Iemand moet het doen!
Ben je niet te bang voor conflict?
Als je zegt ‘ik merk dat die twee constant ruziën en vind dat zo onrustig, zullen we volgende keer lekker afspreken zonder kinderen?’ dan is dat toch prima?
En anders lijkt me dat je inderdaad het kan proberen te sturen tijdens de afspraak. Maar ik zou kiezen voor zonder de kinderen afspreken en het over een tijdje weer proberen.
ik vind het ook vrij vreemd en bizar, dat je als moeder ziet dat je kind per ongeluk bij een ander een kostbaar voorwerp van de kast gooit en dan gewoon niet reageert....ook als je ziet dat jou kind een ander kind, ook al is het per ongeluk, pijn doet....hoe leer je je kind dat sociale vaardigheden?
Speelt er iets interns bij dat familielid, waardoor ze niet aanvoelt wat gewenst gedrag is in dat soort situaties? Want je zegt dat ze dit gedrag consequent laat zien, dus gedrag wat je zou mogen verwachten ontbreekt?
Als iemand schade veroorzaakt bij de ander, of er is alleen maar het vermoeden dat je eigen kind dat heeft gedaan, dan sta je meteen met je portemonnee klaar; dat spreekt vanzelf. Zodra je het hoort. Zonder te talmen.
Het klinkt of het kind erg competitief denkt. Erg ijverig is om de beste te zijn en dan andere aspecten van een goede omgang vergeet.
Junio schreef op 11-06-2024 om 09:10:
Ben je niet te bang voor conflict?
Als je zegt ‘ik merk dat die twee constant ruziën en vind dat zo onrustig, zullen we volgende keer lekker afspreken zonder kinderen?’ dan is dat toch prima?
En anders lijkt me dat je inderdaad het kan proberen te sturen tijdens de afspraak. Maar ik zou kiezen voor zonder de kinderen afspreken en het over een tijdje weer proberen.
Ik ben bang om de relatie te schaden. Hoewel ik persoonlijk vind dat je, als je een goede relatie met iemand hebt, dat soort dingen best kan bespreken. Maar we hebben al eens eerder haar dochtertje gestuurd en ingegrepen toen moeder het zelf niet deed en toen kregen we de wind van voren en deed ze bijna alsof we haar kind emotioneel aan het mishandelen waren. Man en ik werken beide intensief met kinderen en weten echt wel hoe we dit soort dingen op een goeie manier kunnen doen (en nee, we zijn echt heen betweters die vinden dat alleen onze manier de goede is). Alleen waarschijnlijk anders dan dat zij het zou doen. Maar hier hebben we dus al gesprekken over moeten voeren met elkaar om dit recht te trekken. Vandaar dat het voor mij ook echt als een dilemma begint te voelen wat nu verstandig is om te doen.
BritgetJones007 schreef op 11-06-2024 om 09:35:
ik vind het ook vrij vreemd en bizar, dat je als moeder ziet dat je kind per ongeluk bij een ander een kostbaar voorwerp van de kast gooit en dan gewoon niet reageert....ook als je ziet dat jou kind een ander kind, ook al is het per ongeluk, pijn doet....hoe leer je je kind dat sociale vaardigheden?
Speelt er iets interns bij dat familielid, waardoor ze niet aanvoelt wat gewenst gedrag is in dat soort situaties? Want je zegt dat ze dit gedrag consequent laat zien, dus gedrag wat je zou mogen verwachten ontbreekt?
Ja, ze laat dit gedrag redelijk consequent zien. Er zijn momenten dat ze wel reageert, maar vaker niet dan wel. Familielid is een gescheiden ouder, al een aantal jaren en vader is nauwelijks in beeld. Ze moet de opvoeding dus in haar eentje doen en ik vermoed dat ze dat zwaar vindt, wat ik me goed kan voorstellen.
yette schreef op 11-06-2024 om 08:42:
Ik zou vooral inzetten op duidelijke instructies voor beide meisjes. Erken daarbij het leeftijdsverschil - het valt me op dat je hier niet uitlegt welke van de twee het oudste is. Terwijl het heel goed mogelijk is dat dat leeftijdsverschil maakt dat er meer strijd is. Die strijd kan je proberen te voorkomen door niet één kind een opdracht te geven, maar de taak te verdelen: vraag bijvoorbeeld het oudste meisje om de glazen tillen en de jongste om het sap uit de koelkast te halen. Ook bij het spelen kan je door begeleiding vooraf, bepaalde problemen voorkomen. Als je vermoed dat er weer strijd komt om een favoriet stuk speelgoed, check dan of ze daar dit keer ook beiden mee willen spelen en gooi een muntje op wie de eerste 10 minuten mag.
Kritiek geven op andermans opvoeding, zou ik in dit geval niet doen. Maar ik vind dat je best zelf iets kan zeggen als je ziet dat een ander kind per ongeluk iemand pijn doet of iets omgooit. Dat kan namelijk ook zonder verwijten naar het kind of de ouder: 'Wat gebeurt hier nou?' en 'Zullen we het samen even goedmaken/opruimen?' Blijkbaar heeft dat meisje hulp nodig in zulke situaties. Jammer dat haar moeder het niet doet, maar ik zou er zelf niet bij blijven zitten afwachten. Iemand moet het doen!
Dat leek me niet relevant in het verhaal aangezien het niet aan een van de twee kinderen ligt dat ze niet met elkaar overweg kunnen. Het lijkt dat hun karakters botsen.
Maar als jij het wel relevant vindt kan je het ook gewoon vragen
. Mijn dochter is de jongste.
Hou het bij jezelf en ga geen kritiek geven op haar opvoeding. Dus ik merk dat mijn dochter niet zo goed klikt met die van jou. Dat kan en mag natuurlijk. Ze hoeven elkaar niet leuk te vinden alleen omdat het familie is. Spreek minder af zonder dat te benoemen. Gewoon langskomen.
Haaknaaldje schreef op 11-06-2024 om 09:46:
[..]
Ik ben bang om de relatie te schaden. Hoewel ik persoonlijk vind dat je, als je een goede relatie met iemand hebt, dat soort dingen best kan bespreken. Maar we hebben al eens eerder haar dochtertje gestuurd en ingegrepen toen moeder het zelf niet deed en toen kregen we de wind van voren en deed ze bijna alsof we haar kind emotioneel aan het mishandelen waren. Man en ik werken beide intensief met kinderen en weten echt wel hoe we dit soort dingen op een goeie manier kunnen doen (en nee, we zijn echt heen betweters die vinden dat alleen onze manier de goede is). Alleen waarschijnlijk anders dan dat zij het zou doen. Maar hier hebben we dus al gesprekken over moeten voeren met elkaar om dit recht te trekken. Vandaar dat het voor mij ook echt als een dilemma begint te voelen wat nu verstandig is om te doen.
Ja, maar het is natuurlijk ook erg rottig als je kind door een ander gecorrigeerd wordt. Niet alleen het kind wordt dan terechtgewezen, maar ook de opvoeders. Ik zou het bij de ene keer laten; het was wel duidelijk. Dat vergeten ze echt niet. Ik zou ze voorlopig minder in contact met elkaar brengen.
PS: ik denk dat dit ook wel cultuurgebonden is. In de ene cultuur wordt het normaler gevonden dat je kind door anderen gecorrigeerd wordt dan in de andere.
werken jullie de hele week fulltime? Anders gewoon afspreken als ze op school zitten. Of anders bij haar langs als kind naar bed is
ik zou je er minder druk om maken. De kinderen boteren niet. Prima. Afspreken zonder kinderen.
Of is er wat anders wat bij je speelt. Namelijk; je vind haar opvoeding zo slecht dat je haar graag wil uitleggen/leren hoe dit beter kan en moet? Als dat je gevoel is…….:zolang een kind niet verwaarloosd of mishandeld wordt; bemoei je er niet mee. Echt brand je vingers er niet aan.
5 en 8 is trouwens 3 jaar verschil en geen 4
Maar goed . Pas op dat je niet te betweterig overkomt en laat de kinderen het ook zelf wat uitzoeken.
En minder afspreken.
Heeft schoonzus haar dochter ook problemen met andere kinderen???
Nou ja bij een ouder of jonger kindje zou ik de opdrachten verdelen. Het zijn allebei nog maar kinderen hé, met dingen die ze nog moeten leren. Kan me van beide leeftijden voorstellen dat een van de twee graag iets 'als eerste' doet. Niet perse om de andere te plagen, maar uit enthousiasme of geldingsdrang. Ik zou, als jullie samen afspreken en de kinderen zijn erbij, toch echt iets regelen voor de kinderen, zomaar vrijblijvend samen spelen gaat op dit moment niet. Dus of je verzint een programma waarbij ze veel los van elkaar dingen kunnen doen (knutselen aan de tafel, tegenover elkaar, zodat ze elkaar niet kunnen aanraken) of buiten naar een speeltuin waar ook veel andere kinderen zijn zodat ze niet alles met elkaar moeten doen. En verder toch meer afspreken zonder de kinderen erbij, het klinkt toch helemaal niet raar als je zegt dat het dan rustiger is, zonder de kinderen erbij kan je tenminste een gewoon ononderbroken gesprek met elkaar voeren.
Ik zou niet meer met de kinderen erbij afspreken. Het is duidelijk dat die echt niet matchen en elkaar niet moeten. Dan is het probleem meteen opgelost.
En je absoluut niet bemoeien met haar opvoeding. Gewoon niet.
Dietloverzzz schreef op 11-06-2024 om 10:31:
Ik zou niet meer met de kinderen erbij afspreken. Het is duidelijk dat die echt niet matchen en elkaar niet moeten. Dan is het probleem meteen opgelost.
Ja zo makkelijk kan het zijn, 5 en 8 is natuurlijk ook wel gewoon een groot gat.
Als een kind in mijn huis iets doet wat ik niet fijn vind, dan zeg ik daar gewoon iets van. Of de ouder er nu bij is of niet. Op een respectvolle en pedagogisch verantwoorde manier, maar mijn grenzen zijn heel duidelijk hier in huis. Zou toch wat zijn als je niet mag ingrijpen. Ik verwacht van de ouder dat ze dit zelf doen. Maar doen ze het niet, dan doe ik het zelf.
Zelfde geldt voor problemen in de interactie tussen kinderen. Hier moet je gewoon in bijsturen. Of ik nu in mijn huis ben, ergens buiten of in het huis van een ander. Dat is toch je taak als opvoeder? Heeft voor mij verder niks te maken met het bemoeien met de opvoeding van een ander. Ik vind het maar vreemd dat je niks zou mogen zeggen tegen een kind van een ander. Conflicten pak je aan door beide kanten aan te spreken. Er is vrijwel nooit 1 schuldig.
En verder eens dat ik niet meer met de kinderen zou afspreken als ze elkaar niet liggen. Klinkt niet gezellig en volgens mij geen meerwaarde voor de kinderen wanneer ze elke keer ruzie maken.
