Baby op proef?!
Hallo,
Mijn vriend en ik zijn sinds kort getrouwd. Nu lopen mijn moeder en schoonouders hint te geven dat ze graag kleinkinderen willen. Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil en mijn man vind dat wel best. Maar nu ze het er zo vaak over hebben ben ik gaan twijfelen. Hoe weet je of je kinderen wilt? Hoe weet je of je ervoor kan zorgen? Je zit er wel de rest van je leven aan vast! Het is nou niet dat je kan oefenen en als het niet bevalt kan stoppen. Bestaat er iets als baby op proef? Ik heb verder geen vrienden of familie met jonge baby's/kinderen dus oppassen is helaas geen optie voor ons.
Wie heeft er tips en/of ideeën?
Rodebeuk: de nuance
Het ging me om de nuance, rodebeuk. Izar legt het eigenlijk al perfect uit, daar heb ik op zich eigenlijk nog maar weinig aan toe te voegen.
20% 35+ongewenst kinderlozen is overigens wel meer dan dat ik verwacht had, maar in mijn ogen nog steeds geen "als alles meezit" kwestie. Daar zit 'm vooral de kneep.
Heb zelf trouwens mogen ervaren dat de cijfers wel kloppen, maar bij mij is het op mijn 39e (ruim) toch nog goed gekomen. Voor de rest ken ik (op een uitzondering na) alleen maar mensen die op hoge leeftijd nog goed vruchtbaar zijn (de resterende 80% dus).
Toch zou ik achteraf gezien niet eerder aan kinderen begonnen zijn en ze ook niet sneller op na elkaar gehad willen hebben als ik alles dit allemaal geweten zou hebben. Maar goed, bij ons is de zeer gewenste 3e er toch nog gekomen, dus wellicht heb ik dan makkelijk praten.
Omdat ik op mijn 29e en 32e moeiteloos zwanger werd en op mijn 35e opeens niet meer en omdat mijn moeder op haar 31e trouwde en tot haar 36e heeft moeten wachten totdat ik kwam en mijn zus ook meer dan een jaar bezig is geweest voordat ze zwanger was zou ik mijn dochter overigens wel adviseren om deze historie mee te nemen in haar toekomstige beslissing over wel of niet spoedig kinderen "te nemen".
Lijkt me overigens niet verstandig om "nu" toch maar alvast aan kinderen te beginnen omdat het later misschien niet meer kan. Ik denk dat je dan ook een afweging maakt op oneigenlijke gronden.
Ja maar rodebeuk
Het is ook niet zo dat je als je maar vóór een bepaalde leeftijd begint met kindertjes te willen, je die dan ook zeker krijgt. Je kunt op je vijfentwintigste 'beginnen' en toch kinderloos blijven. Jong beginnen is geen garantie op. Dus een deel van degenen die op latere leeftijd kinderloos blijven zouden ook kinderloos blijven als ze op jongere leeftijd waren begonnen. Ik heb ook een kinderloze tante, het is een groot leed, dat heb ik ook meegekregen, maar zij was al vanaf het begin van haar huwelijk (onder de 27) aan het proberen. Enne, idd had draadstartster al een partner. Maar dat is net wat ik bedoel. In een keuze voor al dan niet kinderen speelt veel meer mee dan alleen de leeftijd. In haar geval is een randvoorwaarde (de vader) vervuld, maar een andere randvoorwaarde, het zeker weten dat je kinderen wilt, is helemaal niet vervuld, ze weet het niet, en als ik haar stukjes lees denk ik dat zij het eigenlijk (nog) niet wil, maar zich gepushed voelt door de omgeving (weer een andere factor).
Enfin, ik geloof dat we het eigenlijk allemaal wel eens zijn, als je het niet zeker weet, je twijfelt, je wilt nog liever niet, niet doen dan.
Ik denk
..dat ik moederschap/ouderschap misschien (ten opzichte van andere dingen in het leven) nog op een wat andere manier waardeer.
Natuurljk is het een slecht idee om ouder te worden als je dat niet wilt. Maar ik dacht dat de casus hier was vaste relatie, materiële situatie op orde en twijfel over kinderen plus behoefte aan vrijheid en reizen. Met de uitspraak (weet hem niet meer letterlijk) het kan later altijd nog en anders adopteren we een zielig kindje.
Dan zeg ik bijna de helft van de mensen die wachten tot 35 krijgen geen of minder kinderen dan ze willen. Want dat zijn de cijfers. En dat zijn cijfers waar niet vaak over gepraat wordt. Dus kiezen voor later kan kiezen voor niet zijn.
Geen kind willen krijgen prima, het niet zeker weten en daarom niet doen ook prima, maar het niet zeker weten en rekenen op later - daar waarschuw ik voor.
Nou ja, zoals gezegd, ik denk dat ik het gewoon anders waardeer. En wat daar dan weer achter zit... kweetniet, ben wel vaker wat zwaarder op de hand. Ik kan gewoon geen reis bedenken die maar in de verste verte in de buurt zou kunnen komen van het krijgen van een kind. Van het opgenomen worden in de keten van het leven, van het samen een kind verzorgen (met alle ontberingen die daarbij komen kijken) - van het plezier om wakker te worden en beneden in de woonkamer een onuitgeslapen jongen van 8 aan te treffen die naar onzinfilmpjes op Nickelodeon kijkt... terwijl de hele woonkamer vol ligt met spullen omdat we met het gezin in NL gaan kamperen op de fiets (geen vliegreis naar Canada inderdaad).. en te weten dat er nog een knuffeltje van vijf boven in zijn bedje ligt te ronken.
En dan heb ik idd net wat andere voorbeelden in mijn omgeving. Die tante van mij heeft nog geadopteerd, maar een vriendin heeft 6 miskramen en een doodgeboren kindje gehad na haar oudste (op haar 36ste geboren), een paar schoolvriendjes van zoon zijn ongewenst enig kind. Zelf ben ik ook tig keer zwanger geweest.
Het zit 'm dus allemaal in de nuances. Één keer formuleer ik wat onvoorzichtig en wij zijn hier met z'n allen dagen lang zoet... zo zie je maar wat moederschap voor ons allemaal betekent.
Rodebeuk
Ik begrijp je helemaal!
Liora
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Rodebeuk, eens, maar...
..maar ik ben het met je eens after the fact. Dus pas nadat ik kinderen kreeg. Daarvoor zou ik er geen problemen mee hebben gehad als ik ze niet zou hebben gekregen, ik had een vol en gelukkig en bevredigend leven. (Er is ook wel eens een draadje geweest over wat als je geen kinderen had gehad. Waarover niet, trouwens...) Pas na mijn eerste werd ik zó enthousiast, dat ik er in totaal vier heb gekregen / mogen krijgen.
Wat vinden jullie van deze theorie?
Iedere vrouw die twijfelt of zij kinderen wil, die wil ze uiteindelijk wel.
Dit is namelijk wat ik ervaar in mijn omgeving. Er zijn een aantal bewust kinderlozen in mijn omgeving, maar die hebben altijd al zeker geweten geen kinderen te willen. En met zeker bedoel ik dan ECHT zeker. Alle twijfelaars gaan toch voor een laatste moment baby. Terwijl de partner en het huis er al jaren zijn. En ja, dan duurt het toch vaak wat langer voor er sprake is van een gelukte zwangerschap.
Kennen jullie twijfelaars die toch uiteindelijk voor geen kinderen kiezen?
Carmen.
Hoi,
Het is complex, maar een vriendin van me heeft een jaar geleden, enkele maanden voor haar 40e verjaardag een abortus laten plegen omdat haar vriend op dat moment (!) geen kinderen wilde. Zij wil wel kinderen maar realiseert zich dat dit waarschijnlijk niet meer gaat gebeuren.
Liora
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Nee
Ik ken inderdaad geen twijfelaar die uiteindelijk besloten heeft om geen kinderen te nemen.
Wel eentje die zegt dat ze dat achteraf toch niet had moeten doen. Of althans dat wel eens heeft uitgeroepen. Of ze dat ook echt meent kan ik niet goed beoordelen. Ze lijkt er doorgaans toch wel lief voor te zijn.
Check je familie en vrienden
Hoi,
Ik heb geen idee hóe jong je bent, maar de gemiddelde leeftijd voor het krijgen van een eerste kind is in Nederland 29. Als je allebei niet zo'n drang hebt naar baby's, kun je het dus nog wel een poosje voor je uitschuiven. Er zijn vrouwen die ver in de dertig nog een kind kregen, en dat blijft dan ook hun enige.
Maar je moet wel bedenken dat je káns dat je zwanger raakt, na je 35e met een noodtempo afneemt. Wij hebben veel vriendenparen die te lang gewacht hebben en bij wie het niet meer lukte, of die nu duizenden euro's kwijt zijn aan vruchtbaarheidsbehandelingen.
Wat betreft het uitproberen van een baby: Wel, als je de ouders goed kent en ten alle tijde kunt bellen om hulp of advies, dan moet het mogelijk zijn, toch? Het lijkt me voor de ouders heerlijk om een poosje vakantie te hebben, want waar is waar, niet alle baby's zijn even makkelijk. Waar mijn jongste hele dagen lagte pitten, moets mijn oudste de hel dag aandacht, die sliep nauwelijks, ook 's nachts.
Het zou alleen wel een kindje moetene wezen die een fles gewend is. Kijk eens in je vriendenkring rond, of misschien hebben jullie een broer of zus met een baby?
Na een week heb je in elk geval een aardig idee of je nú al wilt en hoe leuk je het vindt. Al is een eigen kind altijd anders.
Wat een misverstand te denken....
Wat een misverstand (vind ik) te denken dat je met kinderen zoveel minder kan!!
Wij hebben twee kleintjes (2 en 6) en zien VEEL van de wereld. En dan heb ik het naast landen in Europa ook over Canada, USA, Costa Rica, Thailand, Ecuador, Bonaire en nu net terug uit Cuba.
En weet je? Het gaat ons prima af! Heb absoluut niet het gevoel niets meer te kunnen of nergens meer te komen nu ik kinderen heb. Oké wij hebben vrij makkelijke kinderen, maar nemen ze overal mee naartoe. Ik besef wel goed dat niet iedereen kinderen heeft die zich zo makkelijk aanpassen.
Motor wegdoen puur omdat je kinderen hebt?? Ik ben hoogst verbaasd. Zou niet weten waarom.
Ik moet zeggen dat het besluit voor kinderen te willen gaan, wij wel met ons hart hebben genomen, maar dat ook wel een beetje meespeelde dat ik over de 30 was. Je kunt je er toch geen echte voorstelling van maken voordat je je kind vast hebt. Een week voor de bevalling (ik was al 41 weken) dacht ik: "over een week ben ik moeder. En ik zou niet weten hoe ik het allemaal moet doen." Hoeveel boeken ik ook gelezen had. Ik kon me niet echt een voorstelling maken van hoe het zou voelen moeder te zijn en hoe ik in vredesnaam alles goed zou moeten kunnen doen.
En weet je, het is prima gegaan! Tot het laatst toe is het uiteindelijk allemaal theorie, je kunt je nooit helemaal voor 100% inleven in hoe het zal zijn.
Succes!
De kinderen
De kinderen - ter verduidelijking - zijn dus gewoon meegeweest op die reizen.
Reizen
Ik heb maar een kind, wat vrij luxe is als je wilt reizen met een gezin, maar toch: wij reizen vrij veel. Bijna elk jaar een maand naar Marokko, tussendoor weekendjes naar vrienden of familie ergens in Europa. We krijgen ook behoorlijk wat bezoek. Onze dochter vindt dit allemaal geweldig, zowel het op reis gaan als het te logeren krijgen van anderen. Ik merk ook dat ze vrij snel routine opbouwt in een nieuwe omgeving of met nieuwe (onbekende) mensen.
Wat wel is veranderd (bij mij dan):
- Alcohol is ongeveer een gepasseerd station. Ik moet 's ochtends vroeg op en kan er slechter tegen dan vroegah.
- Sommige kennissen/vrienden zonder kinderen zijn afgehaakt. Bijna ongemerkt zijn ze verdwenen. De scheiding tussen kennissen en vrienden wordt scherper.
- Je voelt je continu, dag en nacht, verantwoordelijk voor het welzijn van een ander. Dat heb ik op die manier met mijn partner nooit gehad, die is volwassen en kan indien nodig zijn eigen boontjes doppen. Een kind is afhankelijk van de ouders. Dat voel je in alles. Sterker nog, je houdt zo ontzettend veel van je kind (echt) dat je er soms bang van wordt. Iemand zonder kinderen is wat dat betreft emotioneel 'vrijer', denk ik.
Groetjes
Massi
PS: Ik ben er al jaren van overtuigd dat kinderen je maar het beste kunnen overkomen. Al dat geplan en getwijfel: allemaal niet nodig. Uiteindelijk wil je ze toch wel (statistisch gezien, haha) en bevallen ze toch wel (want ze lijken op jou).
Hier met vier kinderen
op reis en eigenlijk is er niet eens zoveel verandert. In tegenstelling tot veel mensen zijn wij van mening dat de kinderen het naar hun zin hebben als wij dat ook hebben. Centerparcs hebben wij nog nooit van binnen gezien. Echt dat soort resorts kan je prima vermijden. All inclusive? NIets voor ons. Een kinderclub? Hebben mijn kinderen nog nooit gebruik van gemaakt. Wij zijn dit jaar naar Florida geweest (ook naar Disneyworld natuurlijk maar ook naar Key West). Verder zijn wij met de trein naar Parijs geweest. Onze kinderen van 8, 6, 4 en 1 jaar vinden gelukkig ook het Louvre interessant. En wij zijn ook nog naar Spanje en Frankrijk geweest. Wij passen ons wel enigszins aan. Geen rugzakreizen meer naar West Afrika maar rondreizen in gehuurde stacaravans gaat prima. En voor onze reis naar Parijs hadden wij toch al onze bagage voor zes personen in twee rugtassen gekregen. Alles kan zolang je maar doet waar jij je prettig bij voelt kinderen of geen kinderen.
Kunnen en willen
Kunnen met kinderen is een ding, maar willen is soms wat anders. Ikzelf vind bijvoorbeeld uitdagende vakanties met kinderen niet leuk, ik heb dan meer stress van al het regelen en vooruitdenken dan dat ik er plezier aan heb. En tegelijkertijd mis ik de bonnefooivakanties die we vroeger hadden wel, dus het is ook niet zo dat mijn wensen vanzelf zijn meeveranderd.
Hetzelfde geldt voor korter durende uitstapjes, de kinderen meenemen naar een feestje doe ik ook niet gauw en tegelijkertijd vind ik het soms jammer om daardoor iets te moeten missen. Ik ben hier ook zeker niet de enige in in mijn omgeving, en ik ben het dus niet helemaal eens met Geerke wat dit betreft. Voor draadstartster zal het maar afwachten zijn hoe zij en haar eventuele kind(eren) hiermee omgaan.
Met Geerkes laatste opmerking ben ik het wel zeer eens!
Vlinder72
, Alles kan zolang je maar doet waar jij je prettig bij voelt kinderen of geen kinderen.,
Kleine correctie! Geld speelt ook een rol. Poehee, naar Florida met 2 volwassenen en 4 kinderen! Dat kan niet iedereen! Ik zou het wel willen hoor, daar niet van )ook 4 kinderen).
Ik vind dat er wel degelijk veel veranderd is, rondreizen met alleen je partner of met 4 kleine kinderen. Met 4 kinderen (of 1, of 2 of 3) is toch echt een verschil. En tuurlijk kunnen je kinderen het Louvre interessant vinden, maar ook 3 uur lang rondslenterend? Die van mij in elk geval niet!
Ik vond de auto reis naar Frnakrijk al heftig en dat was slechts 700 km. Dan die weer huilen, dan die weer wagenziek, dan die weer plassen enz enz. Nee hoor, het is echt heeeeeel anders. En ik had vroeger niet op een camping in een stacaravan gezeten en nu dus wel.
Inderdaad
Ik vind het leven totaal anders met kinderen. Mijn sociale leven in de avonden bestaat bijna niet meer. Het heeft zich verplaatst naar overdag, veel meer bij vrienden thuis of in parken en bij speeltuinen.
Ikea was vroeger een verplicht nummertje en is nu een leuk uitje.
Uitslapen kan niet meer en zo kan ik nog wel even doorgaan. En Vlinder: mijn zus heeft drie kinderen en jouw instelling dat ze op vakantie altijd doen wat de ouders willen. Het gevolg is dat de kinderen (nu 17, 16 en 13) niet meer mee willen op vakantie en ook niet meer meegaan.
Liora
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Eens met vlinder en geerke
Ook met kinderen kan je echt nog wel van alles doen. Ik heb zelf veel kinderen met veel leeftijdsverschil dus ik ben blij dat ik mijn plannen niet in de kast heb gezet tot ze allemaal wat zelfstandiger waren want dan was ik nooit meer ergens aan toegekomen. Toen ik mijn oudste twee kreeg ben ik bijna alles blijven doen wat ik voor die tijd deed, werken, reizen, leuke dingen doen met vrienden en ook uitgaan. Dat laatste dan zonder de kinderen, dan nam ik een oppas voor een avondje. Ik nam mijn kinderen verder overal mee naar toe. Ik was toen alleenstaand dus had ook weinig keuze. Als ik iets wilde moesten ze wel mee. Het is soms wat meer gedoe maar uiteindelijk gaat het altijd prima. Ik ging gewoon op vakantie overal heen, weekendjes weg, naar vrienden.... Natuurlijk moet je soms concessies maken maar er is best veel mogelijk met kinderen.
Maylise
Sharon
Het gaat om het idee. Of het nou Florida is of het Pieterpad in Nederland. Je kan best je kinderen mee nemen. Wij hebben ook jaren en jaren gespaard voor Florida. En misschien vreemd maar Florida is niet eens zoveel duurder dan een vakantie naar Griekenland of Spanje als je met 6 personen reist (overigens vijf want onze baby telt nog niet). Je krijgt op vluchten naar de V.S. veel meer kinderkorting dan bij een reguliere pakketreis en in Amerika kan je heel goedkope huizen huren. O, en wij geven liever ons geld uit aan een leuke vakantie dan aan materiële dingen. Ieder zijn meug. Verder is de trein naar Parijs goedkoop mits je echt op de eerst mogelijke reserveringsdag boekt. Appartement via Bookings en je zit voor een heel leuk bedrag in Parijs. Maar goed, het gaat niet om de bestemming maar meer om het beeld dat reizen met kinderen niet mogelijk zou zijn.
Vlinder
Dat is ook niet wat ik bedoel, dat je best je kinderen ergens mee naar toe kan nemen, dat weet ik. Wat ik bedoel is dat wij vroeger best met zijn tweetjes naar Florida hadden kunnen gaan en dat er nu met 4 kinderen echt niet in zit (nee, ook niet vliegen naar Griekenland of Spanje). Onze vakantie zijn nu vakantie in een stacaravan. Dat bedoel ik. Je kan wel zeggen er verandert weinig als je kinderen hebt, zo heb ik het in ons geval niet ervaren. Onze vakanties zijn anders, onze uitstapjes, heel veel dingen zijn veranderd. Veel ligt ook nog aan het type kind dat je hebt. Ik zie ons echt niet een relaxed dagje in Parijs doorbrengen, sterker het zou een hel zijn.
Overigens, waaruit maak jij op dat ik liever mijn geld uit geef aan materiele dingen?
Genieten van andere dingen
Over het anders op vakantie gaan, dan zonder kinderen, wil ik graag het volgende kwijt:
Als je kinderen hebt, verandert alles. Je gaat genieten van andere dingen. Zoals, genieten van het genieten van je kinderen. Dat zou dus kunnen betekenen dat waar je het vroeger geweldig vond om twee weken door Tibet te wandelen, je nu net zo kunt genieten van twee weekjes kamperen omdat hele andere dingen belangrijk zijn.
groet,
Marit
Marit
Dat ben ik helemaal met je eens. Net bijna 2 weken in Frankrijk op een camping gezeten. Het was geweldig. Wat ik het allerleukst vond, was dat mijn kinderen het zo vreselijk leuk hebben gehad. Het was voor hen een feest, dus voor mij en mijn man ook.
Wat reacties
Iemand schrijft je moet het ook financieel maar kúnnen, die reizen. Maar het ging hier volgens mij meer om de vraag of het uberhaupt "met kinderen" nog wel kan.
En dat is idd dus héél persoonlijk. Iemand schrijft hier dat 700 km in de auto een ramp is, mijn kinderen doorstaan dat met gemak, een ander zal het niet eens proberen. Het is afhankelijk van je kinderen en een klein beetje van je instelling misschien.
Persoonlijk verleg ik mijn sociale leven niet naar "alleen nog maar overdag". Ik ga nog steeds 'savonds naar verjaardagen van vrienden, meestal nemen we de kinderen mee, soms regelen we oppas. Ik heb bij beide opties niet het idee dat ik wat "inlever".
Tja en uitslapen, die van mij komen zaterdags rond 8 uur in actie, voor mij is dat best wel uitslapen, omdat ik ook andere verhalen ken. En ja, voor mij went het wel, ook al ben ik wel eens moe.
Maar geerke
dat is toch wat ik bedoel. Zonder kinderen kon ik die reizen financieel wèl, met kinderen dus niet. Maw met kinderen kan dat hier dus niet.
Aha
ik zie dat ik wat te snel las - zorry 
Trouwens....
Het valt me op dat het krijgen van kinderen altijd gaat over baby's.Maar dat is natuurlijk maar een fractie van een kinderleven.Het is een illusie te denken dat een keertje op een baby passen je laat weten of het wat voor je is.Je weet daarbij ook niet of je kind een makkelijk meegaand zonnetje in huis zal zijn,of een wat bewerkelijker type.Het is gewoon een sprong in het diepe.
Bastet
