Aantal kinderen, hoe weet je dat zeker
sinds woensdag loopt mandarijntje helemaal los, ik heb dat op de film gezet, de oudste ook dol enthousiast op de film, kortom het is een heel vrolijk en blij en gelukkig filmpje van 2 minuten met 2 vrolijke zusjes.
S'middags zat ik even op de thee bij een vriendin die net d'r 3e heeft, zij vindt 3 echt de limit (de baby slaapt wat belabberd snachts) maar hij wil graag zsm de 4e, ik dus direct alles zitten invullen (slechte eigenschap) dat ze dat natuurlijk niet moet doen, maar ik zie het eignelijk nog wel gebeuren dat die voor een 4e gaan.
Dat stukje film zat ik gisteravond eens te bekijken toen ze op bed lagen. Ach en we maken ze zo leuk etc.
Niet dat ik ooit nog zwanger wil zijn en een 3e keizersnede zie ik ook absoluut niet zitten, ben blij dat de jongste nu redelijk doorslaapt en afgelopen week was ik moe van het ziekzijn van de jongste etc etc. Nee niet doen, geen 3e, kan niet, mag niet, niet doen.
maar toch. Ik ben 35, ik kan best nog wel op mijn 37e een keer zwanger worden, zo gek oud is dat niet. Vriend wil het absoluut niet, vindt het nu al veel te druk (hij heeft het vooral druk met zijn werk vind ik maar goed zo is hij nou eenmaal en dat verandert ook niet) en hij vindt zich ook te oud worden.
Anyway, lang verhaal. Hebben jullie nog lang gehad dat na je laatste kind je dacht aan een volgende ?
Aantal hier
Ik hoop dat er nog een derde komt. Maar die wens heb ik pas sinds kort, blijkbaar krijg ik elke 3 jaar ofzo weer de geest. En als het nu al nog lukt is een vierde ronde biologisch gezien niet zo waarschijnlijk. Ik denk trouwens ook niet dat man dat ooit ziet zitten, en zelf kan ik me bij 4 ook niks voorstellen. Bij 3 wel, want man en ik komen allebei zelf uit een gezin met 3 kinderen, in ons geval denk ik dus dat het wel meespeelt.
Tussen 1 en 2 was ik er trouwens altijd wel zeker van nog een 2e te willen, alleen nog niet meteen. En nu wist ik het echt een hele tijd helemaal niet, vorig jaar hebben we zelfs van alles lopen weggeven. In beide gevallen heb ik in de tussentijd heel lang niks gehad met maatje 50 - nu trouwens nog steeds niet eigenlijk, ik wil ook best een dreumes op bestelling 
.
Droevige moeder
Knuffel.
Als het anders loopt
Ik wilde er altijd graag vier, mijn man twee en we kregen er vier... Maar toch liep alles anders dan we ooit hadden kunnen bedenken.
Eerste, tweede en derde kwamen precies in het tempo zoals wij het hadden bedacht. Meisje, meisje en toen een jongen. Heerlijke kinderen. Mijn man vond het mooi zo, bij mij bleef het kriebelen, maar ik vond het ook prima, we hadden het goed zo. Toen werd jongste ernstig ziek en ondanks dat ik er niet aan moest denken om 'maar' twee kinderen over te houden was de tijd er niet naar om aan een vierde te beginnen. Maar die diende zich toen gewoon aan, en ik was in eerste instantie een beetje paniekerig. Ik zag allemaal beren op de weg, rationeel gezien kon het niet volgens mij. Mijn man overtuigde me dat het allemaal wel op z'n pootjes terecht zou komen, en toen we het eenmaal aan de kinderen (toen 9, 7 en 4) vertelden waren we met z'n allen dolgelukkig. Vier maanden later overleed de (toen) jongste en weer twee maanden later werd ons kleinste mannetje geboren. Nu hebben we er dus 'in de praktijk' drie van 10, 9 en 1 jaar oud. Het is heel anders dan ik ooit had kunnen denken en had gewenst. Onze eerste drie groeiden samen op, nu hebben we een groot leeftijdsverschil in huis. Maar wat zijn we met z'n allen blij met ons kleine cadeautje, een heerlijk, makkelijk en vrolijk kind. Hij is geen vervanging van zijn grote broer, maar hij is wel een grote troost voor ons alle vier.
Soms bedenk ik dat het voor de jongste wel heel leuk zou zijn om een broertje of zusje van zijn eigen leeftijd te hebben. Maar ik vind het ook heerlijk dat hij nu doorslaapt, kan lopen, gaat kletsen etc. Het is goed zo. Ik heb de vier kinderen die ik altijd graag wilde hebben en wat ben ik blij met allevier. We zijn een gelukkig gezin!
Kien
Zwabberend gevoel, en het verstand verzint er de (tegen)argument
IK heb, na een jaar proberen en een miskraam op mijn 38e een kind gekregen en op mijn 40ste de tweede. Ik vind dat ik in mijn handen mag knijpen. Veel mensen zouden er ik weet niet wat voor geven.
een tijdje terug ben ik ook zo'n soort draadje gestart (wanneer wist je dat 2 genoeg was) en soms denk ik nog dat ik meer kinderen wil. Maar kennelijk is dat gevoel niet sterk genoeg(zoals na mijn eerste), want ik doe er niets mee, gebruik zonder tegenzin een voorbehoedmiddel. En vaak genoeg denk ik ook dat ik niet wil, moet ik er niet aan denken weer een zwangerschap en bevalling ( en echtgenoot al helemaal niet), word niet echt verdrietig bij het idee dat er geen derde komt.
En verder wil ik elk kind genoeg individuele aandacht geven. Met meer kinderen ben ik bang dat dat moeilijker wordt. Met twee kinderen van 2 en 1 en elk 4 dagen werken gaat het nu net qua drukte (nou ja niet altijd... natuurlijk)
Als er nog een bij zou komen dan zou ik vinden dat ik/wij minder zou(den) moeten gaan werken, gewoon om ook de tijd te hebben om aan elk kind individueel aandacht te besteden. Je tijd en energie zijn na een werkdag toch beperkt tenslotte.
Zowel mijn man als ik komen uit een gezin van twee. Neemt niet weg dat ik in een ideale situatie , met genoeg geld voor au pairs, niet veel hoeven werken, een ruim huis, genoeg tijd en jong genoeg begonnen met kinderwens etc ik er dan misschien wel vier gehad zou willen hebben.
En om nu alles overhoop te gooien voor een derde/vierde, nee. Ons huis is dan te klein, financieel gaat het nu maar met 3 of 4 zou het moeilijker zijn, mijn leeftijd etc. ik denk dat ik het maar laat zitten.
viridantia
Vlamt nu niet meer op
ik ben 45 en de jongste is al bijna 11, ik heb niet echt de behoefte aan nog een kind. Niet dat ik ooit het gevoel heb gehad van mijn gezin is kompleet, het is meer weggesleten omdat we verder in de tijd zijn.
Weg slijten
ik vermoed dat het hier ook zal gaan.
Maar op dit moment vind ik het apart dat die schreeuwende kinderwens om de 2e (die er dus nu is) nog niet helemaal weg is en ik heb even geen idee of het die oude kinderwens is die nog niet uit mijn systeem is of weer een nieuwe kinderwens die aan het oplaaien is.
Mijn vriend is heel duidelijk, die wil het echt niet, dus dat vind ik wel prettig zulke duidelijkheid. Die zei laatst nog dat we meer hebben gekregen dan er 'zonder hulp' in zat, en ik blijf het een groot stuk geluk vinden dat het toen toch gelukt is. Verder moet ik misschien ook niet de positieve ervaringen van de jongste in gevaar brengen door weer die mmm in te gaan en weer zo'n enge keizersnede te willen met alle risico's van dien.
Nee, het moet weg slijten want het gaat in dit leven niet meer gebeuren.
Meteen duidelijk
Ik had altijd het ideaalplaatje in m'n hoofd van 2 kinderen.
Ongeveer een week na de bevaling van de 2e wist ik dat m'n gezin nog niet compleet was en ik nog een 3e wilde. Manlief vond me gestoord, en wilde absoluut niet. Met pijn in m'n hart heb ik iedere keer als de baby groter werd de kleertjes in dozen gedaan. Wegdoen wilde en kon ik niet, dus stond alles op zolder.
3 1/2 jaar later kwam nr 3 toch (gepland). En al tijdens de zwangerschap wist ik dat dit het was. Mijn gezin is nu compleet. Vond het deze keer ook helemaal niet moeilijk om de kleertjes op te ruimen. Zakken met spullen heb ik verkocht/weggegeven of gewoon weggegooid.
Puur een gevoelsmatige keuze dus.
Altijd geweten
Altijd geweten dat ik kinderen wilde. Over de eerste vijf jaar gedaan en daarna is er geen meer gekomen. Dat was dus niet gevoelsmatig bepaald. Ik ben er best verdrietig over geweest, maar ik heb me er bij neer gelegd, ik denk dat ik mezelf alleen maar in de weg zou zitten als ik daar erg veel over na zou denken. Ik heb besloten volop te genieten van die ene. En gelukkig denkt mijn man er ongeveer net zo over.
Het ging zo
Maar eigenlijk had ik het wel anders gewild. Vroeger wilde ik er altijd 3, ik denk omdat we thuis ook met 3 meiden waren, Vondaman wilde er hooguit 2 en het is bij 1 gebleven, omdat een tweede niet lukte. Ik heb er wel vrede mee, ik denk dat ik een wat ongeduldige moeder ben die het met 2 nog een stuk lastiger zou hebben gehad dan nu, maar toch vind ik het nog steeds een gek idee, dat we een enigst kind hebben en dat alle ervaringen (dat klinkt wat dramatisch) eenmalig zijn. Tja. Ons leven is nu eenmaal zo gelopen en daarbij ben ik ook nog eens heel dankbaar voor wat we wel hebben.
Vonda
Ik weet het nog niet
Wij hebben sinds acht maanden vier kinderen en meer komen er niet. Het is erg mooi zo, maar af en toe ook heel erg druk. Ik heb wel altijd geweten dat ik er vier wilde, man wou er gelukkig ook vier dus we zijn heel erg blij dat onze wens is uitgekomen. Maar ik heb het er af en toe wel moeilijk mee dat ik nooit meer zwanger zal zijn, nooit meer bevallen, kraamtijd, mini kleertjes, nooit meer zo'n pasgeborgen babietje, al weet ik ook wel dat dat ook snel voorbij gaat.En zelfs al zou ik er tien krijgen, dan zou ik denk ik nog steeds hetzelfde gevoel houden. Kortom vier is hier oké, maar als er zich door alle anticonceptie heen nog een baby aandient dan is hij of zij van harte welkom in ons gezin, ook bij mijn man overigens.
Eieren
Ik vermoed dat als mijn laatste relatie wel had gewerkt onder één dak, er wel een derde was gekomen. Nu is die kans zo ongeveer 0 geworden omdat ik de man niet kwijt wil, en zeker geen alleenstaande ouder van drie kinderen wil worden. Ik vind het best (heel erg) jammer, en ik denk dat dat gevoel pas slijt als mijn eieren op zijn. Ik had ooit het voornemen me op mijn 40e te laten steriliseren, maar naarmate dat dichterbij komt vind ik het fijner om tot de laatste snik alle opties open te houden. Stom eigenlijk omdat ik het ook zo fijn vind dat de kinderen ouder worden en ik meer 'vrijheid' krijg. Maarja, zo'n baby'tje is wel ontzettend leuk (zucht
Ik weet het ook niet
Hier 3 kinderen. Zou als ik diep in mijn hart kijk nog wel een 4e willen en man ook, maar of het "slim" is? Man heeft geen vaste baan, werkt via een uitzendbureau, geen extra kamer meer over, oudste die flink wat gedragsproblematiek heeft.
Dus nee, ik denk dat het niet verstandig is, maar ja ... dat gevoel hè :-s
Ook even gedacht
Hier heb ik na mijn tweede ook even over gedacht. Met man besproken en voor hem was het resoluut een nee. Mmm niet leuk maar heel duidelijk.
Na een tijdje vond ik het ook wel prima zo, maar nog steeds ben ik dol op kleine lieve babyspulletjes (en babies) je zou er echt zo weer een willen hebben als ik dat allemaal zie. Ik hou het nu maar op kijken en genieten, niet alles is leuk namelijk, en dat zie je niet meer zo, als je kinderen al wat ouder zijn (gebroken nachten, peuterdriftbuien enz enz)
Nooit een seconde getwijfeld
Van tevoren dacht ik altijd twee en dat is na twee zo gebleven. Wat wel fijn meegenomen was in deze, is dat echtgenoot en ik hier precies hetzelfde over dachten. Het is nooit nodig geweest er een tweede gedachte aan te besteden. Als dat wel zo is, dan wordt het natuurlijk lasitger en kan ik me voorstellen dat je gaat twijfelen.
Kriebels
Wij hebben 4 kinderen en mijn man heeft zich laten steriliseren. Ik ben 41 dus de babyjaren zijn echt definitief over. Ik wil ook helemaal geen baby meer, ik ben juist zo blij met mijn vrijheid. Maar soms kriebelt het zo erg en wil ik zo graag weer zwanger zijn, bevallen en zo'n klein hummeltje hebben. Ik ben bang dat het nooit over gaat. Ik kijk nu maar uit naar de kleinkinderen al denk ik dat die nog heel lang op zich laten wachten.
