Aantal kinderen, hoe weet je dat zeker
sinds woensdag loopt mandarijntje helemaal los, ik heb dat op de film gezet, de oudste ook dol enthousiast op de film, kortom het is een heel vrolijk en blij en gelukkig filmpje van 2 minuten met 2 vrolijke zusjes.
S'middags zat ik even op de thee bij een vriendin die net d'r 3e heeft, zij vindt 3 echt de limit (de baby slaapt wat belabberd snachts) maar hij wil graag zsm de 4e, ik dus direct alles zitten invullen (slechte eigenschap) dat ze dat natuurlijk niet moet doen, maar ik zie het eignelijk nog wel gebeuren dat die voor een 4e gaan.
Dat stukje film zat ik gisteravond eens te bekijken toen ze op bed lagen. Ach en we maken ze zo leuk etc.
Niet dat ik ooit nog zwanger wil zijn en een 3e keizersnede zie ik ook absoluut niet zitten, ben blij dat de jongste nu redelijk doorslaapt en afgelopen week was ik moe van het ziekzijn van de jongste etc etc. Nee niet doen, geen 3e, kan niet, mag niet, niet doen.
maar toch. Ik ben 35, ik kan best nog wel op mijn 37e een keer zwanger worden, zo gek oud is dat niet. Vriend wil het absoluut niet, vindt het nu al veel te druk (hij heeft het vooral druk met zijn werk vind ik maar goed zo is hij nou eenmaal en dat verandert ook niet) en hij vindt zich ook te oud worden.
Anyway, lang verhaal. Hebben jullie nog lang gehad dat na je laatste kind je dacht aan een volgende ?
De natuur bepaalt....... (gevoel)......
Hoi
Ik was altijd zo iemand die kwijlend langs zaken ging als de Prenatal en de Baby Planet, haha..
Toen ik zwanger van nr. 1 was heb ik daar heel wat uren vertoefd.
Toen nr. 1 er was (gezonde dochter) liep ik evengoed met haar in de wandelwagen nog steeds kwijlend langs deze babyzaken. Ik stond met rompertjes maatje 50 in de handen te sniffen.. Kortom, ik verlangde heel instinctief nog naar een tweede kindje.
Toen ik zwanger raakte van nr. 2 bleek nr. 2 een nr. 3 bij zich te hebben. Heel leuk, een tweeling....
Alles is goed gegaan en ik kreeg nog een gezonde dochter en zoon....
Maar wat heel frappant was; toen ik naderhand dan in de stad kwam ging ik de Baby Planet als een speer voorbij, geen enkele behoefte had ik nog om daar rond te kijken..
Als ik daar dan zwangere vrouwen naar binnen zag gaan dacht ik altijd stiekem " gne gne, jij moet nog bevallen, ik hoef niet meer"..
In wezen dus 100% gevoel, heb er niet eens over na hoeven te denken. Mijn gevoel zei zo duidelijk dat het goed was zo. Ook naderhand nooit meer naar een zwangerschap/baby verlangd, ik vond het vooral leuk voor anderen.
Ik vermoed wel dat dit gevoel zo sterk was omdat wij de eerste tijd echt een tropentijd hadden met 3 jonge kinderen en heeeeel weinig slaap.
Nu zijn ze 11 en 9 (de tweeling als laatste) en ik vind het geweldig zo !!!!!
groet Anna
Ja maatje 50
ach ja, het is bijna een fetish, maatje 50 rompertjes verpakt per stuk in een doosje, ja kwijlend.
In al mijn broedsheid heb ik op ebay een miniscuul newborn slaapzakje van Petit Bateau gekocht, ik baalde toendertijd dat ik bij mandarijntje er niet eentje kon vinden, die sliep dus in een blauwe want ik was er in het bgein van overtuigd dat het een jongetje zou worden. Anyway, geen idee wat ik er mee moet, maar ik moest het ding hebben. Roze met leuke chinese meisjes erop en dus miniscuul.
ik denk dat ik hem aan mandarijntje geef voor haar pop of knuffels tzt.
Rationeel
Ik (wij) hebben altijd graag drie kinderen willen hebben. Helaas gooide een vroeggeboorte en daarna twee missed abortions met bijna 18 weken roet in het eten. Bij de laatste zwangerschap had ik ook weer 3.5 week in het ziekenhuis gelegen en toen het weer fout ging was het rationeel genoeg voor mij (ons).
Vera
Net als anna
Duurde lang voordat de eerste kwam, daarna gelijk het gevoel dat wil ik nog een keer, een heel sterk gevoel. Duurde weer heel lang eer nr. 2 zich aandiende (medische molen) en daarbij kwam nr.3 ook gelijk mee. Daarna heb ik nooit meer dat gevoel gehad van dit wil ik nog een keertje. We zijn superblij met onze 3 kinderen, maar nog een keertje, nee NOOIT meer :o) Dat is net zo'n sterk gevoel als dat ik het eerst nog zo graag nog eens mee wilde maken na nr.1
Dus hier ook zeer duidelijk gevoel, groetjes Pinkelot
Via een vriendin
Na de geboorte van Puckjongste stond voor Puckman al vast dat het daarbij zou blijven. Ik was er de eerste jaren nog niet zo over uit, twijfelde nog al was de drang naar nog een kindje niet zo groot. We zijn toen eens een weekendje met vrienden van ons weg geweest. Zij hebben 3 kinderen en tijdens dat weekend viel voor mij het kwartje: dat wil ik niet. Zo druk, voor mijn gevoel kon ik te weinig aandacht geven, kom je ogen en handen tekort. In één klap was het voor mij helemaal duidelijk. Ik heb ook nog nooit 1 moment spijt gehad van die beslissing.
Rationeel
zeven jaar bezig geweest voor twee kinderen. Ik vond dat ik daarna mijn bakens moest verzetten. Ook omdat het slaaptekort en de fysieke last van al die zwangerschappen (miskramen) me teveel werd. Om over de draagkracht van Beukman, die heel wat voor zijn kiezen heeft gekregen, maar te zwijgen.
Maar mijn gevoel zou het huis vol grut willen.
Gevoel
inderdaad. Ik weet ook wel dat er hier geen 3e komt en het gewoonweg niet slim zou zijn om allerlei redenen om het niet te doen.
Maar ik denk wel dat als die 2e er eerder was gekomen op de natuurlijke weg ik nu vast wel 3 had gehad. Gewoon omdat ik ze zo schattig en leuk vindt en de oudste ook zo blij is met haar zusje.
nou ja, het zal dan wel slijten. Een baby in een mandje op de stoep zal vast ook niet gaan gebeuren. Zwanger worden en zwanger zijn hoeft voor mij ABSOLUUT niet, daar verlang ik juist niet naar.
Als rb
Mede wegens leeftijd reproductief uitgedaagd, één kind uit vier aanzetjes, dat moest het dus maar wezen. Maar in gedachten een huis vol, ja, al zou ik daar misschien helemaal niet tegen hebben gekund. En er is altijd nog pleegzorg.
Toch ben ik niet jaloers op vrouwen die met nummer 2 of meer bezig zijn. Ik stel me voor hoe het zou zijn en ben blij voor ze. Het is zoals het is.
Laat ik er een cliché tegenaan gooien: rijkdom is niet zozeer hebben wat je wilt, maar willen wat je hebt.
Je kunt volgens mij ook genieten van maatje 50 rompers zonder daar de hunkering naar een nieuwe baby aan te verbinden. Of voel je een onstuitbare drang om zelf te schilderen als je naar een kunstwerk kijkt? Een roman te schrijven als je een mooi boek leest? Van man te veranderen als je een lekker ding ziet lopen? 
Nog steeds niet over
Voor mij is het nog steeds niet over hoor, dat gevoel. Ik heb er 3 en had er vast nog minstens 1 bij gekregen als de scheiding geen roet in het eten had gegooid 
Daarna heb ik nog wel een hele tijd gedacht dat het met een eventuele nieuwe relatie ook nog mogelijk was maar inmiddels word ik er ook te oud voor denk ik 
Nooit gedacht aan een volgende
Manda:"Hebben jullie nog lang gehad dat na je laatste kind je dacht aan een volgende ?"
Nee, helemaal niet, maar dat was dus pas na 6 zwangerschappen, 3 miskramen en 4 kinderen met 4 keizersnedes. Eerlijk gezegd dacht ik alleen:"hoera, nooit meer zwanger en nooit geen keizersnedes meer"! Zwanger zijn is bij mij nooit echt leuk geweest doordat het vaak misging of dreigde mis te gaan, zeg maar 9 maanden stress en mijn buik weer open te laten snijden (kind moet er toch uit op een gegeven moment) met alle ongemakken die daar bij komen is helemaal mijn hobby niet. Ik was toen net 35. Wat leeftijd betreft en ook volgens mijn gyn had ik er eventueel nog wel een 5e kunnen krijgen, maar voor mij was het goed zo en ik heb er toen voor gekozen om tijdens die laatste keizersnede ook gelijk gesteriliseerd te worden, nu ik toch al open lag.
Ik heb daar nooit spijt van gehad. Als ik nou naar mijn buurvrouw kijk, die mijn zelfde leeftijd heeft en nu net nog een tweede heeft gekregen 11 jaar later na haar eerste, dan denk ik jij liever dan ik.
Ik geniet nu juist van het afsluiten van fases. Hoera, al jaren geen luiers met bijbehorende geur meer in huis gehad. Hoera, geen KDV meer. Hoera, ze kunnen allemaal zwemmen, waardoor weer naar het strand met ze durf. Hoera, jongste is peuter af en volgt het ritme van de andere drie. Enzovoort. Doordat ze nu zelfstandiger zijn en meer zelf kunnen heb ik mijn studie weer op kunnen pakken om me meer in mijn werk te kunnen specialiseren.
Kortom, ik vind het best zo. Ja natuurlijk zou een 5e ook weer schattig en leuk zijn geweest. Zou het ook prachtig zijn geweest om die met zijn/haar eigen karakter op te zien groeien, maar er is geen verlangen naar. Allerlei praktische dingen die eerst niet zo belangrijk waren, krijgen plotseling na een bepaald kinder-aantal meer gewicht. Ik heb geen zin meer in de beperkingen die een baby oplegt, ook al zijn het er bij mij praktisch gezien altijd weinig geweest. Ik wil geen duurdere tweede auto kopen opdat ik er samen met mijn kinderen in pas. Met 5 kinderen barsten we uit ons huurhuis en ik woon hier prima. Ik heb geen zin in verhuisplannen om nog ergens een kind in te kunnen passen.
Kleine baby's en kinderen in gewoon een totaal afgesloten fase geworden. 't was prachtig, maar ik wil nu verder met andere ontwikkelingen in mijn leven. De kleine kinder-fase komt vast over een hele tijd nog wel een keertje terug op een andere manier als grootouder. Met 4 kinderen is de kans groot dat toch minstens één wel zelf aan kinderen zal beginnen en anders maar niet.
Groeten Primavera
Sterk gevoel
tot aan ons vierde kind had ik steeds het gevoel dat er nog eentje ontbrak. En inderdaad zoals beschreven ook steeds nog die sterke interesse naar baby spullen enzo. Na de geboorte van de vierde was dat over: we zijn compleet. Ik moet er ook echt niet meer aan denken, nog een keer een baby.
Ik geniet er nu vooral van dat ze wat groter en zelfstandiger worden. En nu kan het ook niet meer, want mijn baarmoeder is eruit. Aan dat idee moet ik nog wel een pietsje wennen trouwens, want het is wel erg definitief...
En in hoeverre is dat gevoel gelinkt aan je eigen ervaring?
Ik vind het altijd wel interessant om te vragen aan mensen die over het ideale aantal beginnen wat hun eigen gezinssituatie vroeger was. Want volgens mij spiegelen veel mensen zich bewust of onbewust toch aan dat aantal. Zo hoort het, want zo was het bij ons vroeger ook. Niet bij iedereen natuurlijk.
Voor ons geldt het wel een beetje. Ik heb 3 kinderen, en ik heb ook eigenlijk altijd geweten dat dat het aantal was voor mij. Rationeel vond ik dat: Niet te veel, niet te weinig. Het past nog in de auto maar je hoeft niet altijd met dezelfde te spelen. Emotioneel ook: bij/na de derde had ik telkens heel sterk het gevoel dat dit de laatste was. En ja, ik kom zelf ook uit een gezin van 3 kinderen.
Mijn man heeft altijd meer gewild, 3 kinderen is toch eigenlijk nog niks? En die komt uit een gezin van 8 kinderen. (Gelukkig vindt hij rationeel ook wel dat 3 kinderen genoeg is).
Ik vraag me af of mensen die uit een gezin met 2 komen, eerder het ideaalplaatje '2' ergens onderin hun harde schijf hebben liggen, of juist '4' als je uit een gezin van 4 komt, etcetera.
Margje
Margje
De eigen ervaring speelt wel mee, maar anders dan bij jou. Ik kom uit een gezin van 3 en daar hing er toch altijd wel iemand bij met spelen op vakanties enzo. Niet altijd dezelfde maar het was heel vaak 2 tegen de ene die over bleef. Ook hoorde ik van mijn moeder altijd dat het zo onpraktisch was: verpakkingen waren altijd voor een even aantal. Misschien heeft met name het eerste wel meegespeeld in onze keuze.
Mja
Mijn oudste overleed,daarna kregen we twee gezonde knullen.Wij waren/zijn daar heel blij mee,en wilden het lot niet tarten.Dus eht bleef bij die twee.Dachten wij.Want hun zusje,inmiddels tien jaar,kwam gewoon.
Ik kan me nu niet voorstellen dat ze er niet zou zijn.Maar ik wist wel kort na haar geboorte: Zo is het echt helemaal klaar,dat was heel gevoelsmatig.
Jaar of 6
Tot jongste een jaar of 6 was hebben we nog getwijfeld denk ik, ik was toen 36. Toen overleden er in onze omgeving mensen van onze leeftijd of kregen ziektes die in mijn ogen bij ouderen horen (longkanker, hartkwalen) en kreeg ik erg het besef dat de kans ook in deze tijd nog best groot is dat je kinderen vroegtijdig een van de ouders moeten missen en dat die kans groter wordt naarmate de ouders ouder zijn. Eerst zaten we in een immens rouwproces en konden we niet eens aan zwanger worden denken en toen het allemaal wat rustiger werd moest ik er gewoon niet meer aan denken, als ik nu babies zie doet het me helemaal niks en ben ik blij dat ik dat niet meer heb. Vind het nu heerlijk 1 kind in groep 8 en 1 in de brugklas. Vind ook de verhalen niet zo interessant meer, boeit me echt niet of mijn neefje nu met 4 maanden of met 6 maanden omrolt of met 12 maanden of met 18 maanden loopt en hoe lang hij borstvoeding heeft gehad, terwijl toen mijn kinderen die leeftijd hadden me dat zo ongeveer de belangrijkste vraagstukken op de wereld leken. Natuurlijk probeer ik deze desinteresse zoveel mogelijk te verbergen richting de jonge ouders. Maar goed ik denk dat als mijn zwager niet was overleden had er misschien best wel een derde rondgelopen. Gek he hoe zo'n gebeurtenis je leven kan beïnvloeden.
Margje
Ik kom uit een gezin met 2 kinderen, mijn man uit een gezin van 5. Ik wilde er in de eerste instantie 3, mijn man juist maximaal 2. Hij vond het het toppunt van armoede, veel kinderen. Heeft natuurlijk ermee te maken dat zijn ouders het niet breed hadden en hij dat gekoppeld heeft aan het hebben van veel kinderen.
Wij hebben er 2 gekregen. Mijn 1e liet lang op zich wachten, dus na de geboorte van nummer 2 hebben wij wel overwogen om nog voor een 3e te gaan, maar we vonden het eigenlijk zo'n perfect koppel wat we hadden (2 meisjes snel na elkaar), dat we niet echt de behoefte hadden om er meer te krijgen. Ook gezien het huis waarin wij wonen dat perfect is voor gezin van 4. Tja, deels een gevoelskwestie en deels praktisch besluit om het er bij 2 te laten. Nooit spijt van gehad!
Tien al te weinig 
Kinderen vind ik zo'n fantastisch concept, ik denk dat ik zelfs als ik er tien had er nog wel een paar bij zou willen. Mijn lichaam heeft helaas weer een heel andere mening, en ook de kosten, de huisvesting en de tijd spelen nu eenmaal een rol. Man had ik nog wel omgepraat, al denkt hij van niet
Oh ja..
..en hoewel de kans op nog een kind hier 0% is blijf ik toch wel eens bedenken hóe leuk het zou zijn, nog een baby. Ook de oudsten (die nog elke avond bij jongste gaan kijken voor ze naar bed gaan) mijmeren er wel eens over. Ik gok er dus op dat die kleinkinderen een goed kans maken, ooit.
Net als rodebeuk
Ik ben nu 13,5 week op weg met nummer twee en dat wordt, weet ik nu al, ook de laatste. Ik ben nu 37 en het kostte bovendien al veel moeite om man te overtuigen om voor een tweede te gaan. Maar instinctief zou ik er wel zes willen hebben. En ik kom zelf ook uit een groot gezin, dus marje zou gelijk kunnen hebben, ware het niet dat man uit een bijna even groot gezin komt en dus niet behept blijkt met het kindervirus.
En ik zal deze woorden vast nog berouwen na maandenlange gebroken nachten, maar ik kijk ernaar uit om weer zo'n minimensje in mijn armen te mogen houden, in bad te kunnen doen, in slaap te zingen etc. De hormonen zijn hier goed aangeslagen, haha.
Groetjes
Massi
Ik heb 3 dochters en als dat aan mij had gelegen was het minstens het dubbele geweest. Helaas lag dat niet geheel en al aan mij, dus is het bij dit trio gebleven.
En hier
Tja, dan zou ik nu voor een heel groot gezin gaan, ik kom uit een gezin van 6 maar dat is niet altijd alles. Je ouders hebben relatief minder tijd voor je. Voor je het weet is er weer een kleintje bij en dan ben je met net 5 jaar de oudste van 4, en toen kwamen er nog twee achteraan. Neu, niks voor mij. Het was toen 'eenmaal zo', maar ik ben best aandacht tekort gekomen. Gecompenseerd door het feit dat opa en oma praktisch naast ons woonden met vrijgezelle tante (lees surrogaatmoeder) Maar toch...En man komt uit gezin van 2 waarvan schoonma nog graag meer wilde maar schoonpa niet.
En wij hebben het ook niet voor het zeggen, na een flink aantal jaren en miskramen en bbz een gezonde knul en toen vond mijn man het wel goed. En samen zijn we voor een pleegkind gegaan en nu zijn we een hecht klavertje vier. Hoeft niks meer bij. Ben heel gelukkig en dat had ik niet durven hopen. (oa dat ik anderen nu zonder jaloezie zwanger kan zien zijn )
Margje
Ik kom uit een gezin met 2 kinderen, mijn man uit een gezin van 6.
Vooral ik wilde een 4e kind, die is er gekomen. Als je diep in mijn hart kijkt, zou ik heel graag nog een 5e willen. Om allerlei praktische redenen komt deze er niet én mijn man moet er niet aan denken
Gezin
Thuis waren we met twee, en eigenlijk wist ik altijd al dat ik er graag meer wilde dan twee, als dat zou kunnen. Het leek me gewoon mooi, een wat groter gezin; de verbondenheid, gezelligheid, levendigheid.
Ik trof het dat ik een man ontmoette die altijd grapt '2, 4 of 6' én dat het leven ons zeer welgezind was.
Met drie vond ik het knap druk. Dat zeker wel. Maar na een tijdje...
We kregen er vier. Nummer vier kwam met een hevige aardschok, ik heb nooit getwijfeld of zij de laatste zou zijn.
ik wilde best graag nog een derde alleen vriend zag dat helemaal niet zitten dus is het bij twee gebleven. Meestal vind ik dat nu wel goed zo (kind van 11 en 8) maar heel soms zou ik best een nakomertje willen.
Bij mij
Ik kom uit een gezin met 2 kinderen, mijn man was enig kind. Wij hebben drie kinderen. We wilde er ook graag drie. Maar na twee zwangerschappen (en 1 miskraam) had ik het eigenlijk wel gehad met zwanger zijn maar ik wilde toch wel graag een derde. Dus toch weer zwanger maar ik zei wel tegen mijn man: Mocht deze om een of andere reden plotseling een keizersnede worden laat ze dan binnen maar gelijk de boel afsluiten want hierna nooit meer (hoewel het nooit grote problemen waren bij mij). We hebben nu drie prachtig jongens en al zou ik garanties krijgen dat het een meisje zou worden zou ik het toch niet doen (want hoevaak ik niet moet horen, zou je niet nog een meisje willen? NEE!!!)
Uuuhm
Even denken.Ik heb 2 kinderen via ivf mogen krijgen,Bij de tweede was de eerste poging mislukt.Toen ik met de tweede poging bezig was had ik al besloten dat ik het daarna niet meer zou doen.Dan zou het dus bij één kind blijven.Ook na een bloeding in de tweede zwangerschap waarbij ik dacht dat het een miskraam was,heb ik niet gedacht er nog aan te beginnen.
Nu ik er twee heb en waarvan de tweede zéér druk weet ik nog meer zeker dat er niet nog één bij komt.Hij mag over 3 weken naar school en ik ben er aan toe.Weer iets meer tijd voor mezelf.
Ik vind baby's geweldig maar niet meer voor mijzelf.Het is goed zo,ik mag in mijn handjes klappen met twee gezonde kinderen.
Mijn ideaal
zou zijn iedere keer 3,5 jaar ertussen en dan een stuk of drie, vier of vijf.
Het stomme is dat ik ook al 20 jaar met mijn man ben dus dat had dan zeven kinderen kunnen opleveren.
Maar goed, het zijn er dus 2. Topkinderen.
Gevoelskwestie
Man komt uit gezin van drie kinderen (met een matige band), ik ben enig kind (gewenst ongelukje of moet ik zeggen ongepland gelukje haha). Ik heb altijd gedacht maar 1 of helemaal geen kinderen te krijgen, man stond er aanvankelijk neutraal tegenover. Hij hoefde niet zo nodig, maar als ik het graag wilde had hij ook geen bezwaar, zoiets. Na de geboorte van oudste wist ik het zeker: ik wilde er nog tien, eh pardon een. Man heeft een jaar nodig gehad om aan dat idee te wennen en toen kwam de jongste en ik wist meteen: dit is de laatste keer, hier ben ik helemaal klaar mee. Toen ik eens overtijd was, sloeg meteen de paniek toe, ik dacht alleen maar: dit wil ik niet! Toen man zich liet ontvallen dat hij een derde ook wel leuk zou vinden, was ik oprecht geschokt . Hij heeft zich inmiddels laten steriliseren, tot mijn opluchting. Van babywinkels of babykleertjes krijg ik absoluut geen enkele 'kriebel' meer.
Paniek
Hier drie mannekes. De jongste is een cadeautje, dwars door de pil. Toch wilde ik de eerste tijd na zijn geboorte niet iets definitiefs qua anti-conceptie. Ben gewoon weer de pil gaan slikken. Ik wist rationeel wel dat er geen vierde moest komen, maar mijn gevoel wilde er nog niet helemaal aan.
Tot ik een tijd geleden opeens wéér niet ongesteld werd tijdens de stopweek en compleet in paniek raakte. Vanaf dat moment wist ik héél zeker dat ik echt géén vierde wilde. Gelukkig werd ik alsnog ongesteld en heb meteen tijdens die menstruatie een mirena laten plaatsen. Dat gevoel van zekerheid bevalt me zo goed, dat ik heb besloten wanneer de mirena verwijderd moet worden, ik voor een definitieve methode ga.
Voor ons dus nooit geen vierde kindje. De stelligheid waarmee ik vanmiddag bezig ben geweest al die minikleertjes van mijn zonen in zakken (voor het goede doel, dat dan wel!) te ruimen, geeft wel aan hoe zeker ik daar over ben. De kleertjes van mijn oudste kinderen heb ik altijd bewaard. Altijd het gevoel gehad dat die derde er nog ooit zou komen. En hoe blij ik daar ook mee ben; nu is het klaar..
Groetjes Bloemetje
Nooit geen..
Bedoelde natuurlijk "nooit een" vierder kindje.
