Aantal kinderen, hoe weet je dat zeker
sinds woensdag loopt mandarijntje helemaal los, ik heb dat op de film gezet, de oudste ook dol enthousiast op de film, kortom het is een heel vrolijk en blij en gelukkig filmpje van 2 minuten met 2 vrolijke zusjes.
S'middags zat ik even op de thee bij een vriendin die net d'r 3e heeft, zij vindt 3 echt de limit (de baby slaapt wat belabberd snachts) maar hij wil graag zsm de 4e, ik dus direct alles zitten invullen (slechte eigenschap) dat ze dat natuurlijk niet moet doen, maar ik zie het eignelijk nog wel gebeuren dat die voor een 4e gaan.
Dat stukje film zat ik gisteravond eens te bekijken toen ze op bed lagen. Ach en we maken ze zo leuk etc.
Niet dat ik ooit nog zwanger wil zijn en een 3e keizersnede zie ik ook absoluut niet zitten, ben blij dat de jongste nu redelijk doorslaapt en afgelopen week was ik moe van het ziekzijn van de jongste etc etc. Nee niet doen, geen 3e, kan niet, mag niet, niet doen.
maar toch. Ik ben 35, ik kan best nog wel op mijn 37e een keer zwanger worden, zo gek oud is dat niet. Vriend wil het absoluut niet, vindt het nu al veel te druk (hij heeft het vooral druk met zijn werk vind ik maar goed zo is hij nou eenmaal en dat verandert ook niet) en hij vindt zich ook te oud worden.
Anyway, lang verhaal. Hebben jullie nog lang gehad dat na je laatste kind je dacht aan een volgende ?
Ik blijf bezig
Vierde ipv vierder! (pff.. nog een dosis zwangerschapshormonen kan die grijze massa die ergens in mijn koppie toch moet zitten niet aan!)
Hier
Ik kom uit een gezin van drie kinderen en mijn man uit een gezin met vijf. Drie vond ik altijd wel een mooi getal, dat past nog op de achterbank.
Doordat mijn laatste zwangerschappen nogal rottig beeindigd zijn en ik ook elke keer zoooo ziek was heb ik het nog steeds niet goed afgesloten. Gevoelsmatig wil ik er nog wel een paar bij maar de leeftijd laat dat niet meer toe. Ik heb nog steeds een beetje moeite met zwangeren en baby's.
Ja die spulletjes
ik doe zoals met alles dingen waar we klaar mee zijn weg, eerst op marktplaats, dan een vriendin en alles wat dan overblijft gaat naar een goed doel.
Nu zijn er nog een paar hele leuke dingen van mandarijntje over, die doe ik dan in een koffertje voor haar.
Maar straks dan, dan moet dat aankleedkussen weg en wat doen we met het ledikantje wat we van Sinilind hebben gekregen en wat doen we met alle honderduizend andere leuke spulletjes. Zometeen speelt er niemand meer met onze bakken met duplo en draagt niemand meer dat ene leuke jasje wat nu al 2 dochters mee gaat.
De spullen zijn hier gewoon nog niet versleten genoeg zeg maar, kan nog best een ronde mee, op de foto met kind 3 er in. En die zolder die is nog lang niet verbouwd dus dan maakt het tzt niet uit of er 2 of 1 kamers komen, dan maar geen berghok daar.
Ach wel nee. Slaat nergens op. Ik ben net aan de prikpil, de kans op bevruchting via de normale weg is nihil aangezien mijn baarmoeder weer compleet verdraaid is gaan liggen en de boel weer flink aan elkaar is verkleefd bij de littekens etc. Nee nooit meer ivf, zo groot is de kinderwens totaal niet, nee niet te vergelijken met de hunkering toen bij mandarijntje.
Maar toch, een aanblijvende hoera-stemming als ik weer wat babyspul mag kopen. Ik heb net gehoord dat er aanleiding is voor het kopen van maatje 50, heerlijk dat ga ik dus lekker dit weekend eens uitgebreid doen.
Nou ja, misschien is het niet eens een kinderwens maar meer een afscheid van iets wat zo lang een grote rol in mijn leven heeft gespeeld. Ja dat kan ook nog, dat het een afscheid is van die kinderwens waar ik jaren mee heb gelopen, vreselijk graag en nu is ze er en draagt al maat 80.
Nou, ik zeur. Morgen gaan we gezellig schoentjes kopen voor mandarijntje, gaan we met zijn vieren de stad in.
Manda
Juist duplo en lego heb ik gewoon bewaard.Onverwoestbaar,ideaal,als je kleinkinderen komen spelen!
) Mijn kinderen vonden het altijd geweldig dat opa en oma zoveel bewaard hadden,van playmobil tot GI Joe poppen..)
Bastet
Eerst twee, maar toen nog een derde.
Na de eerste twee jongens ( één makkelijke zwangerschap, maar bevalling from hell, volgende zwangerschap zwaar vanwege bekkenklachten, maar bevalling uit het boekje) vond mijn man het welletjes.
Bij mij ging het toch wel weer kriebelen. Uiteindelijk wilde hij toch ook wel graag nog een kind. Het ging niet vanzelf en ik werd na bijna twee jaar weer zwanger. Het werd helaas een miskraam en daarna duurde het nog een poos voor ik weer zwanger was. De zwangerschap was door mijn bekken deels heel naar, maar wat genoot ik van het kindje in mijn buik. De bevalling was pittig, maar niets vergeleken bij de eerste keer. Daarna heeft mijn man zich laten steriliseren. Mijn lichaam kan een zwangerschap niet meer aan. Als mijn eieren niet over de datum waren ( ik ben 45 ) en mijn lijf mee wilde werken had ik er nog graag een kind bij gehad. Ik prijs mij echter heel gelukkig met drie gezonde zonen en ik weet dat er veel vrouwen ( ook hier ) zijn die er alles voor hebben (gehad) om één kind te krijgen........
Dat stemt je wel nederig.
M.
Duidelijk
Na zoon 1 (die als een grote verrassing kwam) duurde het bijna vier jaar voordat we aan een tweede kind dachten. Ik was snel zwanger en het was voor ons beiden direct heel duidelijk: met twee kinderen is het klaar. Heeft niets met het zwanger zijn te maken hoor (dat ben ik twee keer probleemloos geweest), maar met twee kinderen is ons gezin gewoon 'af'. En zo denken we er nog steeds over (de mannen zijn nu 8 en 13).
We komen zelf trouwens allebei uit een gezin met drie kinderen.
Bij 1
Bij 1 kind was het voor ons al duidelijk: dit is het. Alleen beslist de natuur (en de onvoorzichtigheid) soms anders. 
Dus nu 2. We zijn er nu absoluut klaar mee, we hebben geen zin om 10 jaar in de kleine kinderen te zitten. Wat niet wegneemt dat het soms stiekum kriebelt. Nou ja, dat zal de natuur wel weer zijn, dat gevoel.
Hier
Hoi,
Hier is het zo: na mijn eerste was ik helemaal vervuld van moederschap en voelde alles pefect. Pas toen hij rond de twee jaar was dacht ik soms voorzichtig aan een tweede. Omdat ik het alleen doe is dat natuurlijk nogal een stap en pas toen de oudste vier was wilde ik voor een tweede gaan. Al die tijd vond ik baby's en alles wat daarmee te maken had geweldig. Ik heb zo vaak dromerig bij de Hema of de Petit Bateau gestaan met iets in een heel klein maatje in mijn handen.
Uiteindelijk is mijn tweede gekomen. Hij is zo prachtig, zo lief, zit zo lekker in zijn vel, echt een geweldig kind erbij.
En dan nu een antwoord op de vraag: ik hoef echt geen derde. Ik heb veel minder met baby's, het voelt gewoon heel anders. Dit komt zeker ook doordat het natuurlijk heel druk allemaal is. Als ik gewoon een man had, zou ik eerder kinderen hebben gekregen en ook meer, dat denk ik wel.
Maar Manda ik heb totaal niet wat jij hebt met maatje 50 en zo, en dat had ik heel erg wel toen ik alleen nog 1 kind had.
Als je denkt dat het nog kan zou ik je gevoel heel serieus nemen. Ook al is IVF heel zwaar. En over een zwangerschap moet je niet teveel z***en.
Liora
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Zo iets als ijsvogeltje
De oudste was een grote verrassing, de tweede kwam vier jaar later. Meer smaken zijn er niet (j/m), mijn manier van moederen trekt een zware wissel op mijn lichaam en dus was het klaar.
Maar o o o o. Als ik de garantie had dat het een tweeling zou worden, deed ik het nog een keer
Tirza
De jongste is geboren toen ik op een paar weken na 32 was en pas op mijn 40ste was het over, maar dan ook echt helemaal. Ik had er 3 of 4 gewild, maar dat is er dus niet van gekomen.
Als
ik nou heel makkelijk zwanger kon worden, een hele fijne zwangerschap en bevalling zou hebben, eens een kind zou krijgen dat zou willen slapen. Een kind zou krijgen dat meteen gezond is. Dan zou ik nog wel een derde willen denk ik. Ik denk dat ik meer verlang naar een leuke zorgeloze zwangerschap en babytijd dan naar nog een kind. Bij ons dus duidelijk geen derde.
Tirza? een tweeling?
opvallende uitspraak.
ik heb een tweeling,en ik vind het geweldig,maar ik heb altijd alleen maar negatieve reacties gehad .
zo van; oh ,wat schattig,maar zo druk!
en oh ,dat zou niets voor mij zijn!,en oh wat een rijkdom,maar ik moet er niet aan denken!
leuk om nou ook eens van iemand te horen dat ze graag een tweeling zou willen.
Berber (ot)
inderdaad heel erg,iedereen had wel een(negatieve) mening over onze tweeling,en die mening werd ongevraagd gegeven.
Hmm sini
ik heb het op het moment juist druk, 1 dag per week les geven en in de avond een intensieve training met veel 'huiswerk'. Het is ook niet dat ik het nu wil, ik vind een 1 jarige intensief, maar ik ben nu 35, nog helemaal niet te oud voor nog een kindje. Ik kan het gewoon op zijn beloop laten, als de jongste naar school gaat over 3 jaar ben ik er misschien wel helemaal klaar mee en dan heb ik vast geen zin meer in weer een jaar van gebroken nachten etc. Ja ik spreek gewoon met mijzelf af dat zodra dat werk goed op de rit zit ik alsof nog beslissen of ik dan weer opnieuw met een baby wil beginnen.
Herkenbaar berber en sus-anne
Ach ja mensen en hun gevoelens. Hier een verzameling over alleenstaand ouderschap.
- ik had buikgriep, mijn vriendin was weg en de baby huilde. Nou toen moest ik wel aan je denken!
- ik moet deze week alles doen want mijn vrouw is weg en ik word gek. Het is gewoon verschrikkelijk, niet te doen in je eentje. Ja jij bent niet anders gewend natuurlijk.
- ik heb zoooooooooveel bewondering voor jou! (lees: ik mort er niet aan denken jouw leven te hebben.)
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ben zo blij
Mijn lieve lieve zoons. Waren wel druk.. maar ja.. wat wil je ook met 2 jongens. Heel graag wilde we nog een derde, dus in volle glorie werd baby ruud geboren. De oudste 2 gingen steeds meer afwijken van "normaal" en nu blijk ik gezegend te zijn met 3 zoons met adhd, waarvan 1 met reuma.
Ik ben zo blij dat we ondanks alles ruud nog hebben gekregen, ik ben zo blij dat je niet in de toekomst kan kijken.
Tweeling
ik heb bij de 1e gehoopt op een tweeling. En bij de 2e kon het een tweeling worden want er zijn toen 2 bevruchte eitjes terug geplaatst en toen vond ik het weer zo'n enig idee.
Als het anders loopt... (polly)
Ooooh ik wilde wel 6 kinderen! Mijn man niet overigens 
dat was altijd al een klein probleem, hij vond twee wel genoeg...
Net als bij Polly liep het ook hier wat anders; nummer een was een huilbaby, maar wel de mooiste en de liefste natuurlijk, desalniettemin schrok ik me rot toen ik al heel snel zwanger bleek van nummer 2... dat zat niet in de plenning, en ik zag er enorm tegenop, mede door mijn moeilijke ervaringen met de eerste; hier gaat nl nooit iets gewoon vanzelf ze sliep niet vanzelf ze at niet vanzelf, zelfs de meest basic dingen waren een probleem, en ze huilde en huilde maar.
Maar nummer 2 kwam zag en overwon! "gewoon" vanzelf. Opeens was hij er; een wolk van een baby, die in tegenstelling tot zijn zus zelden of nooit huilde, en meteen al kon eten als een bouwvakker. Dat was dan ook het enige probleem; iedere 3 uur kwam hij aan de borst, maar daarna had ik weer een heel tevreden baby. Dat niet alles "gewoon" ging bij nummer 2 ontdekten we al op het kdv waar hij twee dagdelen naartoe ging... en dat gevoel werd versterkt op de kleuterschool waar ons mooie manneke maar niet kon aarden.
Intussen weten we dat ze allebei een vorm van autisme hebben... toch heb ik heel lang verlangd naar een derde kindje. Met onze genen hebben we nu geloof ik 75% kans dat de derde ook autistisch is, maar goed, als er een derde als ongelukje weer achteraan was gekomen had ik net zoveel van hem gehouden en was het ons ook gelukt. Maar nu werd het een bewuste keuze, die steeds verder uitgesteld werd... de kinderen zijn nu 8 en 9 en ik vind het leeftijdsverschil nu wel erg groot worden. Wanneer het omslagpunt precies kwam weet ik niet meer, maar opeens hoefde ik niet meer zo nodig meer kinderen... Ik ken verschillende grote gezinnen, met 5 of 6 kinderen, en kan daar nog wel eens een beetje jaloers naar kijken, ik vind het zo mooi. Maar van de andere kant... even door het romantische heen kijkend; die moeders werken zich ook werkelijk de blubber! Ook als de kinderen allemaal gewoon gezond zijn! laat staan met een paar van die "gebruiksaanwijzing kindjes" er tussen.
Nee, het heeft lang geduurd, maar ik denk dat ik nu echt niet meer hoef ))
groetjes, Tess
1,2,3
Vroeger zag ik mijn gezinnetje voor me met 2 kinderen, een jongen en meisje uiteraard 
Toen ik zwanger was van de 1e hoopte ik op een jongen, man op een meisje....mijn hoop kwam uit! Het was niet de makkelijkste baby en het werd steeds zwaarder.....een 2e moesten we echt nog niet aan denken!!! Toen hij naar school ging, kwamen er toch weer wat kriebels, want ja, het was toch wel stilletjes...Na niet al te lang was ik weer zwanger. Dat ging (dacht ik) mis bij 12 weken, maar ik mocht naar het ziekenhuis voor een echo. daar kreeg ik dus te horen dat zowel nummer 2 als nummer 3 zich aandienden....en dat was best even slikken....
Na de bevalling wist ik dat ik klaar was, meteen al. Van mij mochten ze ook op de OK meteen de kabels doorknippen, maar dat doen ze niet zomaar...
Kriebels heb ik nooit meer gekregen, ik zie weleens kleine baby's en ik vind ze ongelooflijk schattig en lief, maar zooooooooo blij dat ze niet van mij zijn hahahahaha.
O ja (een tweeling)
Het toppunt van geweldig lijkt me dat. Nou zijn wij allebei dol op baby's, dat scheelt wellicht. Als je er twee tegelijk krijgt, hoef je nooit te delen, mag je er gewoon allebei eentje vasthouden. Hoef je hooguit te ruilen Waar je ook kijkt of loopt, áltijd wel ergens een baby om te knuffelen. Geweldig.
Tirza
Nou tirza
het is niet ALTIJD geweldig hoor, er zijn ook best momenten (als je alleen bent) dat het behoorlijk lastig is, een tweeling ) (op het punt staan je oudste naar school te brengen, 1 kind met vieze luier, gauw verschonen, denken, wat ruik ik nou nog? Ja hoor, baby 2 ook een vieze luier!!!!)
Altijd geweldig
nee,het was geloof ik niet áltijd geweldig,maar ook 1 baby tegelijk is niet áltijd geweldig.
en als ik nu terug kijk (ze zijn nu volwassen)durf ik gerust te zeggen: Ja ,het was áltijd geweldig.( de gebroken nachten,het vele ziek zijn en de dubbele drukte ben ik allang weer vergeten,de leuke dingen zijn blijven hangen,de rest heb ik geblokt
De wreedheid van het lot
Voor we kinderen hadden wilde ik het liefste 6 kinderen, of als dat teveel was, in elk geval 3 of 4.
Toen ik een kind kreeg was het mooi. We hadden een kind, een fantastisch kind, en als het daarbij gebleven was, dan was het mooi geweest, want het is een geweldig kind. En toen, na een paar jaar diende zich nog een kindje aan. En daarmee was het geluk compleet, we waren klaar, het was goed zo. Wat mij betreft zou ik zo de overgang in rollen en prima zo.
En jongste was een jaar of 2 en ik kreeg opvliegers etc. Mooi zo, einde verhaal. Ik was klaar, ik was gelukkig, ik had alles wat ik wenste.
En toen een paar maanden later kreeg ik zomaar uit het niets een onverwachte miskraam. En nog erger, ik besefte daarna hoe gewenst dat kindje was. En ik was meteen daarna weer zwanger, en dat werd met een week of 9 weer een miskraam, en dat herhaalde zich nog 2 keer. En sindsdien voel ik me ongelukkig en incompleet. Want dat derde kindje, dat is er nooit meer gekomen.
Dat weet ik toch
Ik weet (van tamelijk dichtbij) dat "niet leuk" met een tweeling gewoon dan ook twee keer dubbel en dwars "niet leuk" is. En dat je er gillend gek van kunt worden. Maar toch overheerst bij mij het positieve, ik denk net als bij Sus-anne. Een stralende grijns kan mij een slapeloze nacht doen vergeten Stel je voor dat je díe ook dubbel krijgt. Die grijns dus he
Tirza
Pelle je was me net voor! Als je dat ziet, geweldig!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Die lachende 4-ling
Hahaha wat geweldig, die kende ik nog niet, dat toverd een vanzelf een lach op je gezicht
4-ling
Als mijn man op stap was met de tweeling en mensen opmerkingen maakten (is het niet druk, jij liever dan ik, ik moet er niet aan denken etc) zei hij altijd: joh, thuis heb ik precies nog zo'n setje. Mensen wisten niet meer hoe ze het hadden.
De ergste soort opmerkingen vond ik nog altijd die hoe je aan die tweeling komt.. soms zelfs heel indiscreet.. en dan zei ik altijd, nou, ehhh door heeeeeeel hard en heeeel vaak te ..... Dan hielden de meesten wel op.
Wat ik zei
ook ik kreeg regelmatig de (brutale)vraag;hoe is dit ontstaan?
ik antwoordde dan vol trots: zelf gemaakt.
en op de opmerking: tweeling ,jongen meisje,ben je meteen klaar antwoordde ik; nee hoor ik begin net.
je had die blikken moeten zien!
De ergste
De grofste opmerking die ik kreeg: 'Dat wens je je ergste vijand niet toe', van een bejaarde buurvrouw. Ik stond echt met mijn mond vol tanden en ben snel maar doorgelopen met mijn twee gezonde lieverdjes in de kinderwagen. Sommige mensen zijn echt niet helemaal goed snik hoor!
En inderdaad al die ongepaste opmerkingen. Of ze gewenst zijn, of ze gepland zijn, of ze via 'euhm euhm, natuurlijke weg' ontstaan zijn. Dan moet je het echt wel heel graag willen weten, als je al stotterend die vraag stelt...
Tweeling
Jeetje, wat raar zeg! Ik heb bij onbekende tweelingen op straat alleen maar de neiging om 'O wow, een tweeling!' te roepen. Dat doe ik overigens niet, ik geloof graag dat de ouders dat geen 50x per dag willen horen. (Gelukkig heeft een vriendin van me net een tweeling gekregen dus tegen haar kan ik het enthousiasme wel kwijt). Maar blijkbaar zeggen mensen op straat dus alleen maar negatieve dingen, dus misschien moet ik het toch maar wel gaan doen?
