1 is genoeg - kletstopic
Hier kletsen we over het hebben van 1 kind.
iedereen met 1 kind is welkom, leeftijd kind maakt niet uit.
op Viva was er een groepje dat sinds medio 2019 vrij veel met elkaar kletste in een topic met dezelfde naam als dit hier.
Wees welkom!
Hobbelster schreef op 14-07-2021 om 10:08:
[..]
Het kan toch tegenvallen. En als je een huilbaby hebt i.c.m. corona dan snap ik heel goed dat het niet is wat je had gehoopt of verwacht. Mijn kind was net 2 toen corona uitbrak. Ik ben heel blij dat ik in de babytijd gewoon onbezorgd op pad kon en ook dat man en ik de mogelijkheid hadden om af en toe eens samen erop uit (en zelfs een keer op reis) konden gaan!
Denk dat je niet moet onderschatten hoe anders de beleving met een 1e baby is tijdens een pandemie en bijbehorende lockdowns en beperkingen.
Ja ok dat snap ik, maar dat zijn tijdelijke factoren. Ik denk dat het belangrijk is voor je man om zich dit te realiseren. Het blijft niet zoals het nu is, over een paar maanden zit hij misschien wel weer in het vliegtuig, op weg naar het volgende avontuur.
Ze zijn maar zo kort klein en daarna komt er echt wel weer ruimte voor andere dingen. Corona zal ook niet voor eeuwig blijven duren met de strikte maatregelen die nu gelden. Het kan niet lang meer duren en de hele wereld gaat weer open.
Julali schreef op 14-07-2021 om 09:46:
[..]
Wat had je man dan verwacht toen hij koos voor een kind? Of was het een ongelukje?
Waarom kan hij niet de reizen maken die hij wil? Vanwege corona bedoel je? Als dit over is dan kan hij toch prima weer eens een reisje maken?
Eens met wat hobbelster al zei in reactie op jouw opmerking. Daarnaast denk ik dat je bij een eerste kind best wel een beetje kan bedenken hoe het zal zijn met een kind, maar toch is het anders als het kind er eenmaal is. Dan krijg je een huilbaby die dag en nacht gedragen wil worden, je vrouw die het op een bepaald moment niet meer trekt, depressief wordt/overspannen en dan veel van jou vraagt. Dat op zich lijkt me al zwaar genoeg toch? En dan inderdaad door Corona konden we beide vrij weinig kanten op voor ontspanning e.d.
Vind je reactie (misschien onbedoeld) veroordelend en kort door de bocht. Kijk daar mee uit. Je weet nooit wat er allemaal speelt. Dus oordeel niet te snel. Er zijn mensen die juist door dit soort reacties niet durven te uiten hoe rot ze zich voelen want "je hebt er toch zelf voor gekozen?" Of " ja, wat had je dan verwacht?" Of "dan zal het wel een ongelukje zijn geweest". Allemaal erg veroordelend en compassieloos. Je weet van te voren niet hoe je kind zal zijn, hoe je bevalling gaat lopen, hoe je eerste weken gaan verlopen, hoe zwaar het slaapgebrek echt kan zijn en hoe goed/slecht je tegen weinig slaap kan etc. Tel daarbij op dat je karakter en persoonlijkheid ook een rol in alles speelt. Dus denk een volgende keer alsjeblieft even na voordat je zoiets zo kort door de bocht post.
Het was niet veroordelend bedoeld. Het valt me alleen op dat veel mannen ervan uitgaan dat ze niks hoeven in te leveren als er een kind komt en dat zij hun leventje op dezelfde voet kunnen voortzetten.
Als ze dan een baby krijgen, dan valt dat vaak flink tegen, omdat ze op voorhand zo'n onrealistische verwachting hadden.
Ik vraag me af waar dat idee van mannen vandaan komt, dat zij geen last mogen hebben van hun eigen kind? Maar dit is meer in het algemeen iets wat me opvalt, niet zozeer gericht op de schrijver van het bericht waarop ik reageerde.
Gelukkig! Ik snap denk ik wel wat je bedoelt hoor met die mannen. Ik hoor soms verhalen van vrouwen die alles doen zodat kind man maar niet tot last is. Alle nachten doen want "man moet werken" Man wil geen flesje geven, geen luier verschonen want "heeft niks met baby's" etc. Mijn man doet best veel en is juist helemaal niet zo. Hij doet de meeste nachten zodat ik goed kan slapen, is op de woensdag vrij om voor zoontje te zorgen, brengt hem naar de gastouder. Hij helpt niet maar neemt gewoon zijn verantwoordelijkheid voor de opvoeding en verzorging.
We hebben alleen gewoon echt een heel pittig en zwaar jaar achter de rug. Konden de deur niet uit met zoontje want hij huilde de hele buurt bij elkaar. De kinderwagen wilde hij niet in, de maxi Cosi niet. Alleen dragen en draagzak waren goed. En daarbovenop ook nog de lockdown waardoor we niet of nauwelijks de ontspanning konden zoeken die we zo nodig hadden. Dat veroorzaakt het gevoel dat hij nu echt toe is aan ontspanning, even wat tijd voor zichzelf. En eerlijk, na een hele tijd geplakt met baby heb ik die behoefte ook.
hebben jullie al concreet actie genomen om aan die eigen tijd / ontspanning toe te komen, aardbei?
bij ons schoot het er het eerste half jaar / jaar bij in, en hebben we een afspraak gemaakt dat we 1x per maand op date gaan. De ene keer regel ik iets leuks en de andere keer hij. Dat was tijdens Corona wat lastiger maar toen hebben we thuis een aantal keren een spelletjes avond gedaan en ook paar keer iets leuks aangetrokken en laat gegeten als kind naar bed was.
Nu zijn we weer een beetje in het ritme van daten en ik merk dat we echt weer meer oprechte aandacht voor elkaar hebben. Dat maakt de relatie en het samen wonen leuker.
Aardbei_86 schreef op 14-07-2021 om 19:01:
Gelukkig! Ik snap denk ik wel wat je bedoelt hoor met die mannen. Ik hoor soms verhalen van vrouwen die alles doen zodat kind man maar niet tot last is. Alle nachten doen want "man moet werken" Man wil geen flesje geven, geen luier verschonen want "heeft niks met baby's" etc. Mijn man doet best veel en is juist helemaal niet zo. Hij doet de meeste nachten zodat ik goed kan slapen, is op de woensdag vrij om voor zoontje te zorgen, brengt hem naar de gastouder. Hij helpt niet maar neemt gewoon zijn verantwoordelijkheid voor de opvoeding en verzorging.
We hebben alleen gewoon echt een heel pittig en zwaar jaar achter de rug. Konden de deur niet uit met zoontje want hij huilde de hele buurt bij elkaar. De kinderwagen wilde hij niet in, de maxi Cosi niet. Alleen dragen en draagzak waren goed. En daarbovenop ook nog de lockdown waardoor we niet of nauwelijks de ontspanning konden zoeken die we zo nodig hadden. Dat veroorzaakt het gevoel dat hij nu echt toe is aan ontspanning, even wat tijd voor zichzelf. En eerlijk, na een hele tijd geplakt met baby heb ik die behoefte ook.
Ik zou dan toch een oppas regelen, zodat jullie (bijvoorbeeld 2x per maand) kunnen daten en daarnaast elkaar een vaste vrije avond per week geven. Dat zou een mooi begin zijn, toch?
Wij hebben dat ook zo geregeld. Ik heb mijn paard waar ik naartoe ga, man heeft zijn eigen hobby en we doen regelmatig iets samen. In principe plannen we elke week tijd voor elkaar. Thuis, maar ook inderdaad bijvoorbeeld uit eten. Dus dat zit wel goed.
Vroeg mij trouwens nog iets af, houden jullie rekening met het feit dat jullie 'maar' 1 kind hebben bij de keuze voor vakanties? Wij zijn tot nu toe vaak met vrienden die ook kinderen hebben op vakantie gegaan maar dit jaar voor het eerst echt met z'n drieën. Toch wel weer een beetje spannend hoe het gaat met vriendjes maken enzo...
Mijn zus en haar man hebben twee kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als onze dochter. Onze dochter valt qua leeftijd precies tussen haar neefje en nichtje in. Heel leuk. We zijn wel eens met onze beide gezinnen op vakantie geweest, maar gaan meestal gewoon onder ons drietjes. Onze dochter is een sociaal meisje, maakt makkelijk contact met andere kinderen. Op campings gaat dat vaak heel snel met kinderen onderling.
Joselien2011 schreef op 18-07-2021 om 22:31:
Vroeg mij trouwens nog iets af, houden jullie rekening met het feit dat jullie 'maar' 1 kind hebben bij de keuze voor vakanties? Wij zijn tot nu toe vaak met vrienden die ook kinderen hebben op vakantie gegaan maar dit jaar voor het eerst echt met z'n drieën. Toch wel weer een beetje spannend hoe het gaat met vriendjes maken enzo...
Dat ligt aan het kind. Wij hebben vroeger nooit vriendjes mee genomen op vakantie en onze zoon maakte elke vakantie makkelijlk contact met anderen. Nog nooit een vakantie mee gemaakt dat hij geen vrienden maakte. Hij is inmiddels al 28.
Joselien2011 schreef op 18-07-2021 om 22:31:
Vroeg mij trouwens nog iets af, houden jullie rekening met het feit dat jullie 'maar' 1 kind hebben bij de keuze voor vakanties? Wij zijn tot nu toe vaak met vrienden die ook kinderen hebben op vakantie gegaan maar dit jaar voor het eerst echt met z'n drieën. Toch wel weer een beetje spannend hoe het gaat met vriendjes maken enzo...
Hier zitten wij ook een beetje mee in onze maag op het moment. Dochter is oas 1,5 dus vriendjes maken is nu nog niet zo van toepassing, maar we denken er al wel over na. Normaal gaan wij namelijk vaak naar plekken in the middle of nowhere, dus dan is vriendjes maken meteen erg ingewikkeld. Natuurlijk willen we best onze vakantiestijl aanpassen voor dochter, maar ik zie ons nou ook weer niet elk jaar op een hysterische hoogseizoen camping in Frankrijk zitten. Een ander stel met kinderen mee zou in die zin ideaal zijn, maar dan moet je ook maar weer net mensen hebben met wie je op dat vlak op 1 lijn zit. Ik vind het een lastige, we moeten sowieso maar afwachten wat de persoonlijkheid van dochter wordt natuurlijk. Ik speelde als kind nooit met mijn broer en was redelijk op mezelf, dus je weet het nooit.
Wij hebben een dochter van bijna 3. Een heerlijk eigenwijze peuter en ons zonnetje in huis. We hebben uiteindelijk bijna 10 jaar op haar gewacht. Na heel veel geduld en een lang medisch traject prijzen we onszelf gelukkig.
De wens voor een tweede is er nog steeds bij mij, alleen is zwanger blijven voor mij ook niet makkelijk. En na de laatste miskraam met 16 weken zwangerschap hebben we samen besloten dat het goed is zo met zijn drieën.
Mijn gezondheid is belangrijk voor het geluk van ons alledrie. Ik wil niet tegen beter weten in blijven proberen met telkens weer het verdriet en de frustratie als het weer misgaat. Bovendien heeft mijn lichaam duidelijk genoeg te verduren gehad.
Verder trek ik me vrij weinig aan van wat anderen denken over ons. Er zijn bij ons in de buurt zoveel verschillende gezinnen en het gaat overal anders. We hoeven ons ook niet te verantwoorden tegenover anderen. De meesten begrijpen onze keuze als we het uitleggen. En zo niet, dan is dat jammer voor hen. Het is ons leven, en ons gezin en ik ben er heel trots op! 😊
Tientje84 schreef op 19-07-2021 om 08:23:
Wij hebben een dochter van bijna 3. Een heerlijk eigenwijze peuter en ons zonnetje in huis. We hebben uiteindelijk bijna 10 jaar op haar gewacht. Na heel veel geduld en een lang medisch traject prijzen we onszelf gelukkig.
De wens voor een tweede is er nog steeds bij mij, alleen is zwanger blijven voor mij ook niet makkelijk. En na de laatste miskraam met 16 weken zwangerschap hebben we samen besloten dat het goed is zo met zijn drieën.
Mijn gezondheid is belangrijk voor het geluk van ons alledrie. Ik wil niet tegen beter weten in blijven proberen met telkens weer het verdriet en de frustratie als het weer misgaat. Bovendien heeft mijn lichaam duidelijk genoeg te verduren gehad.
Verder trek ik me vrij weinig aan van wat anderen denken over ons. Er zijn bij ons in de buurt zoveel verschillende gezinnen en het gaat overal anders. We hoeven ons ook niet te verantwoorden tegenover anderen. De meesten begrijpen onze keuze als we het uitleggen. En zo niet, dan is dat jammer voor hen. Het is ons leven, en ons gezin en ik ben er heel trots op! 😊
Mooi gezegd!
Wbt vakanties. Wij gaan in het voor-, of najaar ook altijd nog een week. Dan gaan we meestal naar iets waar kind vriendjes kan maken. Tijdens de zomer gaan we dan "op avontuur" (Rondreizen). Maar ook dan komen we vriendjes tegen, alleen is de tijd samen korter.
Onze dochter is inmiddels 4 jaar en al een half jaar kleuter. De kans is zeer groot dat het hier ook bij 1 blijft en bij tijden voel ik mij daar toch schuldig over naar dochter.
Ik mocht vrij snel in verwachting raken toen we gingen proberen. De zwangerschap was op zich prima. De bevalling zozo, maar daar zijn we goed uitgekomen. Uiteindelijk ben ik 2/3 maand na de bevalling aan de antidepressiva gegaan ivm met een postnatale depressie en was ik veranderd in een ongelukkige, gestresste vrouw en moeder. Ik kon niet genieten en het moederschap maakte mij over alles onzeker. Ik voelde mij opgesloten door mijn prachtige baby; dat zij bepaalde hoe mij dag verliep en alles in het teken van haar stond. Met de medicijnen ging het beter, ik leerde mijn dochter beter kennen en ze werd ouder, steeds meer vond ik mijzelf terug en kon ik weer zonder medicijnen verder.
Ik dacht dat dit het was, maar toen we in lockdown zaten kwamen al deze depressieve gevoelens weer terug. Gelukkig heb ik op tijd bij de huisarts aangeklopt en ging het op een snel toch weer beter.
Ik had al twijfels over een tweede, maar dat ik door de corona weer zo snel in de put zat gaf mij niet het gevoel dat het bij een tweede kind anders zal zijn en de depressie niet weer te kop zal opsteken. Ik had gewild dat de keuze om voor een tweede te proberen makkelijk voor mij was, maar ik wil een gelukkige vrouw, een gelukkige moeder voor mijn dochter en een gelukkige partner voor mijn man zijn.
Mbt vakantie. Wij hadden twee opties deze zomervakantie: prive huisje of een vakantiepark. We hebben gekozen voor het vakantiepark, omdat onze dochter daar grotere kans heeft andere kinderen te treffen en vriendjes te maken. In die zin hebben we onze vakantie wel op haar aangepast. Het prive huisje was op een interessantere locatie voor ons, maar niet voor haar.
vakanties: zoon is heel sociaal, maakt in 10 minuten "nieuwe beste vrienden". We passen ons wel aan door naar omgevingen te gaan waar ook andere kinderen zijn en niet in de middle of nowhere te gaan bivakkeren.
