1 is genoeg - kletstopic
Hier kletsen we over het hebben van 1 kind.
iedereen met 1 kind is welkom, leeftijd kind maakt niet uit.
op Viva was er een groepje dat sinds medio 2019 vrij veel met elkaar kletste in een topic met dezelfde naam als dit hier.
Wees welkom!
Dankjewel patatje! Begrijp ik het goed dat jij dus zelf enig kind bent? En denk je dat je sociale vaardigheden daar een gevolg van zijn?
Ik gun mijn zoon ook betere sociale vaardigheden dan ikzelf heb (ook introvert), en ik ben zelfs opgegroeid met een broer en zus..Maar mijn wederhelft is daarentegen juist een extreem sociaal dier, en hij is enig kind. Aanleg speelt denk ik ook een grote rol. Tot nu toe is zoon erg sociaal, lacht naar iedereen en gaat moeiteloos bij (semi)vreemden op schoot. En dat voor een corona baby 
. Maar het kan nog alle kanten op natuurlijk. En introvert zijn is ook helemaal prima, ik heb alleen soms het idee dat de maatschappij wat meer ingericht is op extraverte mensen.
Is je dochter een kieskeurig etertje? Volgens mij is dat sowieso meer iets van peuters, dus ik maak me geen illusies dat het hier tegen die tijd nog steeds zo makkelijk gaat.
Nee ik heb wel een broer maar eigenlijk is iedereen bij ons thuis introvert/op zichzelf (en heb zelfs sterk vermoeden van ADD bij mijzelf), dus ik zie het hebben van broers of zussen ook niet perse als iets rooskleurigs. Op jonge leeftijd vochten we elkaar de tent uit. In deze levensfase vind ik het wel fijn om een sibling te hebben, maar ik maak me dan ook weer geen illusies dat ik mijn dochter daar op garantie zou kunnen bieden met een broertje of zusje. Mijn partner heeft meerdere broers en zussen, en zoals hierboven ook al wordt beschreven, het is eigenlijk extra pijnlijk als die er wel zijn maar de band er niet is of slecht is.
Maar inderdaad wat je zegt, ik heb wel het idee dat het leven net wat gemakkelijker is voor extraverte mensen dus in die zin zou ik mijn kleintje dat gunnen. Ze is in principe heel vrolijk en sociaal, maar kan dus moeilijk ontdooien in nieuwe drukke situaties. Maar we hebben nog tientallen jaren om te zien hoe zich dat ontwikkelt
Hier idd geen makkelijke eter, maar dochter was een flesweigeraar en die zijn daar berucht om. Fruit wil ze niet eens aanraken, ook al heeft ze het nooit eerder gezien of geproefd haha. We zijn allang blij met wat er wel in gaat!
Joselien2011 schreef op 18-07-2021 om 22:31:
Vroeg mij trouwens nog iets af, houden jullie rekening met het feit dat jullie 'maar' 1 kind hebben bij de keuze voor vakanties? Wij zijn tot nu toe vaak met vrienden die ook kinderen hebben op vakantie gegaan maar dit jaar voor het eerst echt met z'n drieën. Toch wel weer een beetje spannend hoe het gaat met vriendjes maken enzo...
Ja. Kind vond het zó leuk met andere kinderen dat we komende jaren daar toch wel naar gaan kijken. Wij zijn dat allebei niet echt gewend.
Zo ongeveer alle oudste kinderen zijn een tijdje enig kind. Zeker met 1 jaar is daar niks geks aan en ook niet schadelijk voor de ontwikkeling of iets dergelijks. Zo kun je wel alles gaan relateren aan enig kind zijn. Onze dochter maakt makkelijk contact met andere mensen, zowel volwassenen als andere kinderen. Iedereen is anders en dat is goed, dat mag.
Ik denk dat gedrag van ouders naar/met het kind meer bepalend is dan wel/niet broertjes/zusjes hebben en hoeveel dan.
Overigens nemen wij geen andere kinderen mee op vakantie, wel soms naar een grotere speeltuin en over een tijdje misschien ook wel naar het zwembad of zo.
zo wij hebben 1 week vakantie met peuter overleefd. Zo kom je er achter dat het soms toch ook wel ontzettend fijn zou zijn als ze elkaar konden bezighouden. Maar zul je net zien dat ze alleen maar lopen te klieren dus ja je weet het toch nooit van te voren.
ik vond het doodvermoeiend en kind heeft als klap op de vuurpijl een aantal irritante tics ontwikkeld op vakantie. Ik vermoed dat ze erg uit haar doen is en kan niet wachten tot ze weer naar de opvang mag over anderhalve week.
Wij hebben de eerste week op het vakantiepark erop zitten en hebben nog een week te gaan, maar man man. Hoop eigenlijk dat ze in een fase zit, maar zichzelf vermaken is momenteel ver te zoeken. De hele dag is het mama ik wil dit, mama ik wil naar, mama wil je met mij, enz. Papa vragen komt natuurlijk niet in haar op. Helpt ook niet echt dat het vakantiepark tegenvalt qua aanbod voor kinderen en andere gezinnen met kinderen. Ook na een dag dierentuin oid gaat het door. Ow en wat voel ik mij dan soms schuldig als ik zeg dat ik even zus of zo wil doen of dat ze even zich zelf moet vermaken of gewoon even geen zin heb. Gaat nergens over natuurlijk maar toch gaan dan gedachten door mijn hoofd doen we haar tekort, pffffff. En ze weet het ook goed te spelen; maar mama op vakantie moet je altijd leuke dingen doen. 
Klagen uit....
iLavendel schreef op 16-08-2021 om 09:07:
Wij hebben de eerste week op het vakantiepark erop zitten en hebben nog een week te gaan, maar man man. Hoop eigenlijk dat ze in een fase zit, maar zichzelf vermaken is momenteel ver te zoeken. De hele dag is het mama ik wil dit, mama ik wil naar, mama wil je met mij, enz. Papa vragen komt natuurlijk niet in haar op. Helpt ook niet echt dat het vakantiepark tegenvalt qua aanbod voor kinderen en andere gezinnen met kinderen. Ook na een dag dierentuin oid gaat het door. Ow en wat voel ik mij dan soms schuldig als ik zeg dat ik even zus of zo wil doen of dat ze even zich zelf moet vermaken of gewoon even geen zin heb. Gaat nergens over natuurlijk maar toch gaan dan gedachten door mijn hoofd doen we haar tekort, pffffff. En ze weet het ook goed te spelen; maar mama op vakantie moet je altijd leuke dingen doen.
Klagen uit....
Kan je man niet een paar uur iets leuks met haar gaan doen (naar het zwembad, een stuk fietsen, of naar een grote speeltuin bijvoorbeeld) zodat jij even je rust kunt nemen?
Wij zijn inmiddels ook weer terug van vakantie. We hebben het erg leuk gehad en onze zoon had ook snel vriendjes gemaakt. Maar ook zonder vriendjes ging het eigenlijk wel prima. Toch is het wel echt fijn om ergens te zijn waar andere kinderen zijn en waar het contact snel is gelegd. Hoor trouwens van mijn vriendinnen met meerdere kinderen niet anders hoor, ook hun kinderen willen vriendjes op vakantie, ook al hebben ze ook hun broertje of zusje nog.
Mag ik jullie vragen wanneer jullie voor 100% wisten dat het er bij 1 zou blijven? Hier zijn de argumenten helder, maar dochter is nog jong en ergens blijft het op de achtergrond knagen, terwijl ik zelf niet eens denk dat ik echt een 2e zou willen. Ergens zou ik gewoon babyspul op marktplaats willen zetten, maar ik voel een enorme drempel om dat te doen. Al hoor ik dat vaak bij veel vrouwen, ook waar ik al mijn spullen vandaan heb haha. Ergens wil ik een beetje af van dat onrustige en knagende gevoel, aan de andere kant weet ik dat de situatie vanzelf wel definitief wordt.
Meteen na de geboorte. De medici vinden het niet verantwoord als ik nog een keer zwanger wordt. Ik heb dat heel moeilijk gevonden, en soms nog, maar ik ben wel realistisch genoeg om de babyspullen niet eindeloos te blijven bewaren. Wat wel hielp was dat mijn zus dik een jaar na de geboorte van onze dochter ook een meisje kreeg (ze had al een jongen) dus heel veel babykleertjes heb ik aan haar gegeven. En qua andere spullen hebben we rond die tijd ook heel veel verkocht of weggegeven of naar de kringloop gebracht. We hebben ook geen eindeloze ruimte om alles tot in den treure te bewaren. En we hechten ook niet zo zeer aan spullen. Ja, het voelt misschien heel definitief, maar eigenlijk was het dat al. En mocht het toch nog ooit gebeuren dan vallen babyspullen wel weer te organiseren.
Hier ook een moeder van één, een dochter van 10 jaar. Mijn man en ik hebben elkaar wat laat ontmoet, en een kind stond in eerste instantie niet helemaal bovenaan ons wensenlijstje. Toen zo rond mijn 34e mijn eierstokken toch begonnen te rammelen hebben we er wel bewust voor gekozen om voor een kindje te gaan. Helaas ging dat allemaal niet vanzelf, en heeft het even geduurd voordat ik zwanger was. Op mijn 37e zijn we, na een flitsbevalling van 3 uur, eindelijk papa en mama geworden. Voor ons was het op dat moment al wel redelijk duidelijk dat er geen tweede zou komen, vooral vanwege onze leeftijden. Ik liep dus al tegen de 40 en mijn man is zeven jaar ouder dan ik.
Het eerste jaar van onze dochter heb ik als heel zwaar ervaren. Dat lag vooral aan mijzelf. Ik ben erg onzeker, wil geen fouten maken en zie altijd beren op de weg. Als ik nu terugkijk, zie ik alleen maar de zorgen die ik heb gehad, en niet de mooie momenten. Dit is voor mij nog een reden geweest om geen tweede te willen. Ik wilde dit niet nog een keer meemaken.
Soms heb ik wel spijt van die beslissing, vooral als mijn dochter zegt dat ze toch wel graag een broertje of zusje had willen hebben, waar ze mee kan spelen. Of als ze zich een keer niet zelf weet te vermaken. Maar ik ben ervan overtuigd dat het goed is zo.
Leuk om de verhalen van andere moeders te lezen, fijn om af en toe iets te kunnen delen 🤗
Patatje15 schreef op 08-10-2021 om 08:58:
Mag ik jullie vragen wanneer jullie voor 100% wisten dat het er bij 1 zou blijven? Hier zijn de argumenten helder, maar dochter is nog jong en ergens blijft het op de achtergrond knagen, terwijl ik zelf niet eens denk dat ik echt een 2e zou willen. Ergens zou ik gewoon babyspul op marktplaats willen zetten, maar ik voel een enorme drempel om dat te doen. Al hoor ik dat vaak bij veel vrouwen, ook waar ik al mijn spullen vandaan heb haha. Ergens wil ik een beetje af van dat onrustige en knagende gevoel, aan de andere kant weet ik dat de situatie vanzelf wel definitief wordt.
Heel herkenbaar.
Ik heb altijd geroepen dat ik écht maar 1 kind wilde. Man ook.
Maar man twijfelt. Als de omstandigheden anders waren zou hij het wel willen. (= niet de juiste timing ivm mentaal niet helemaal goed in het vel).
Ik bleef zeker van mijn zaak.
Maar nu is mijn zus zwanger. En het was echt mijn droom om samen met haar zwanger te zijn. Ben zo énorm blij voor haar. En zou het stiekem heel leuk vinden om samen kinderen te hebben van (ongeveer) dezelfde leeftijd. Dus nu kriebelt het enorm, bij mij. Absoluut niet handig!!!
Denk echt dat het hormoongestuurd is, deze klapperende eierstokken en helemaal niet rationeel, dus ik wil wel wat relativeren hier haha.
Na een jaar ongeveer. Man had heel graag een 2e gewild, ik hoefde sowieso minder graag en na een fikse depressie tijdens mijn zwangerschap, een erg traumatische vroeggeboorte, spoedkeizersnede en nicu opname en een hele lange tijd onzekerheid of ons meisje wel OK was wegens de complicaties bij de geboorte, was ik helemaal genezen.
Ik gun mijzelf en mijn gezin dat ik zo stabiel mogelijk ben en ik heb het lastig genoeg om voor 1 te zorgen, dat zeg ik heel eerlijk. Zeker nu ik langdurig ziek thuis ben (long covid) ben ik ontzettend blij met een gezonde partner, een goed kdv en fijne oppas en oma’s in de buurt.
Wel vond ik het lastig om m’n man zijn droom voor een tweede niet te kunnen waarmaken. Maar hij begrijpt het en staat achter onze keuze.
de babyspullen wegdoen vond ik ook lastig. Toen we gingen verhuizen heb ik vrijwel alles verkocht. En heb op zolder nog een berg kleding die ik maar niet kwijtraak, moet dat nog eens opnieuw op Vinted zetten.
oh regendrup dat lijkt me lastig zeg!
mijn zus haar dochters schelen een klein beetje met die van ons, als ze daar is vragen anderen weleens of het zusjes zijn. Dus dat Maakt wel dat ik het minder sneu vind als ze om een broertje of zusje vraagt.
Kennen jullie het boek De Tweede van Lynn Berger?
aanrader voor de twijfelaars.
Fijn om jullie ervaringen te lezen. Eigenlijk had ik de keus ook al vooraf gemaakt, ik wilde niet een tweede keer een traject in, zeker omdat ik ook denk dat dat weer impact op ons kindje zou hebben. En rationeel gezien vind ik ons ook echt 1-kind ouders qua persoonlijkheid en (mentale) draagkracht, plus man zijn leeftijd speelt ook mee, want we hebben een aardig leeftijdsverschil.
En dan komt toch af en toe die irrationele kriebel. Eigenlijk alles aan het ouderschap is me meegevallen, maar bij een 2e zie ik ook vooral weer beren op de weg (al vraag ik me af of ik die niet gewoon te groot maak). Scenario's waarvan ik bij de eerste onbevangen 'doen we' zei, zou ik nu echt niet willen. En op zwangerschappen in mijn buurt reageer ik heel verschillend haha, maar net zo vaak dat ik er nu niet aan zou moeten denken.
Babyspullen wegdoen is natuurlijk 1 ding, maar ik weet dat mijn gyn ook overweegt mijn baarmoeder te verwijderen ivm de medische situatie, dan is het natuurlijk heel erg definitief.
Vooralsnog blijf ik bij niet veranderen wat goed is, en ons gezinnetje gaat nu helemaal op rolletjes.
