1 is genoeg - kletstopic

Regendrup. schreef op 08-10-2021 om 13:14:

[..]

Heel herkenbaar.

Ik heb altijd geroepen dat ik écht maar 1 kind wilde. Man ook.

Maar man twijfelt. Als de omstandigheden anders waren zou hij het wel willen. (= niet de juiste timing ivm mentaal niet helemaal goed in het vel).

Ik bleef zeker van mijn zaak.

Maar nu is mijn zus zwanger. En het was echt mijn droom om samen met haar zwanger te zijn. Ben zo énorm blij voor haar. En zou het stiekem heel leuk vinden om samen kinderen te hebben van (ongeveer) dezelfde leeftijd. Dus nu kriebelt het enorm, bij mij. Absoluut niet handig!!!

Denk echt dat het hormoongestuurd is, deze klapperende eierstokken en helemaal niet rationeel, dus ik wil wel wat relativeren hier haha.

Mijn zus en ik zijn precies net niet samen zwanger geweest. Ik was zwanger tussen haar zwangerschappen in. Toch scheelt onze dochter met zowel neefje als nichtje maar een jaar in leeftijd en kunnen ze echt leuk samen spelen als ze samen zijn.

Hobbelster schreef op 08-10-2021 om 13:19:

oh regendrup dat lijkt me lastig zeg!
mijn zus haar dochters schelen een klein beetje met die van ons, als ze daar is vragen anderen weleens of het zusjes zijn. Dus dat Maakt wel dat ik het minder sneu vind als ze om een broertje of zusje vraagt.
Kennen jullie het boek De Tweede van Lynn Berger?
aanrader voor de twijfelaars.

Dankje, ga ik eens opzoeken!

Hobbelster schreef op 08-10-2021 om 13:19:

oh regendrup dat lijkt me lastig zeg!
mijn zus haar dochters schelen een klein beetje met die van ons, als ze daar is vragen anderen weleens of het zusjes zijn. Dus dat Maakt wel dat ik het minder sneu vind als ze om een broertje of zusje vraagt.
Kennen jullie het boek De Tweede van Lynn Berger?
aanrader voor de twijfelaars.

Oh nee die ken ik niet. Interessant, ga eens kijken of ik die ga lezen!

Regendrup. schreef op 08-10-2021 om 14:09:

Merk ook dat het me echt gigantisch irriteert dat ik nu zo twijfel af en toe. Ik was zó ontzettend zeker dat het bij 1 zou blijven!

Haha stom is dat he. Ik denk dat ik er ook prima mee zou kunnen leven als het om een externe reden bij 1 zou blijven, maar dat die optie er toch nog ergens is creeert gewoon weer onrust. 

Regendrup. schreef op 08-10-2021 om 14:09:

[..]

Wat leuk

Wij waren wat eerder dan zij, onze dochter is "al" 3. Dus het leeftijdsverschil tussen neefje/nichtje is straks bijna 4 jaar. Kan natuurlijk ook een hele leuke combinatie zijn!

Maar sowieso maakt dat mijn twijfel ook wel steeds groter hoor. Want een leeftijdsverschil van meer dan 5 jaar lijkt me óók weer een heel ding. En zoals Patatje15 zegt, ik zie ook héél veel beren op de weg bij een eventuele tweede. Ik vind de eerste al vrij pittig, het is ook echt een pittige madame. Maar in hoeverre is dat realistisch? Geen idee.

Merk ook dat het me echt gigantisch irriteert dat ik nu zo twijfel af en toe. Ik was zó ontzettend zeker dat het bij 1 zou blijven!

Een groot leeftijdsverschil tussen kinderen lijkt mij ook niet ideaal. Ze zullen weinig samen spelen (al heb je die garantie bij een klein leeftijdsverschil ook niet) en als je dan net je vrijheid weer een beetje terug hebt omdat je oudste zelfstandiger wordt, zou je weer terug gaan naar de babytijd en helemaal opnieuw beginnen.
Het was voor ons geen keuze, maar onze dochter is nu zes en heel eerlijk gezegd zit ik nu niet meer te wachten op een baby. Ik geniet er ook van dat ze zichzelf kan vermaken, niet meer 24/7 toezicht nodig heeft (ze kan in de woonkamer zitten kleuren zonder de tent af te breken terwijl ik de strijk doe op zolder of een half uurtje alleen blijven als ik even snel wat moet halen bij de winkel), alleen naar de speeltuin in de straat gaat of naar een vriendinnetje in de buurt. En dat ze zichzelf kan aankleden, zelf iets te drinken kan pakken, etc. Niet dat ik mijn kind niet leuk vind of zo, ik breng graag tijd met haar door. Maar dat ze zelfstandiger wordt vind ik wel heel praktisch en ook een mooie ontwikkeling om te zien.

Patatje15 schreef op 08-10-2021 om 14:40:

[..]

Haha stom is dat he. Ik denk dat ik er ook prima mee zou kunnen leven als het om een externe reden bij 1 zou blijven, maar dat die optie er toch nog ergens is creeert gewoon weer onrust.

Ik denk dat dat wel uitmaakt inderdaad. Ik vond het ivf traject zo'n hel dat ik dat niet nog een keer wil. Maar daardoor voelt het minder als eigen keuze of zo.

Overigens gebruiken wij geen anticonceptie, dus als het toch nog gebeurt dan is een kindje welkom. Maar stiekem denk ik steeds vaker, "liever niet, het is goed zo".

Ik heb mezelf toegestaan om in fases afstand te doen van de spullen. Zo zijn de babykleertjes bijna allemaal de deur uit, maar al het grote spul staat hier nog. Er komt vast een dag dat ik ook dat zonder emotie weg kan doen.

Klopt Hobbelster, dat is het ook wel. Al denk ik na 7 jaar onbeschermde seks dat het zo'n vaart niet zal lopen. 
Op het moment zoudenwe na de eerste schrik ook wel heel blij zijn met nog een zwangerschap. Maar het moeten is er af en we gaan dus geen traject meer doen. Wellicht als dochter ouder is dat we dan op een punt komen dat we wel weer voorbehoedsmiddelen gaan gebruiken, de tijd zal het leren. 

Pf ik hoop dat ik ooit op een punt kom dat de deur mentaal echt dicht gaat. De kans is kleiner dan nihil dat ik nog een kind zal krijgen, maar doordat er nog een zijden draadje van onzekerheid doorheen steekt, blijft het leven voor me. Ik droom soms de hele nacht dat ik zwanger ben. Denk nog vaak over babynamen na. Om maar niet te spreken over het wegdoen van spullen. Soms denk ik dat het maar makkelijker is als er iets gebeurt waardoor de knoop definitief wordt doorgehakt, doordat ik bijvoorbeeld door behandeling echt onvruchtbaar word. Maar ik denk dat het dan ook symbool staat voor écht niet meer beter worden en de toekomstdromen die ik had vaarwel zwaaien. 

Het stomme is dat ik ook helemaal niet de kans heb gehad om goed na te denken over hoe ik de situatie voor me had gezien als ik niet ziek was geworden. Mijn zoontje was nog een piepklein frummeltje toen, dus we waren nog niet bezig met een eventuele tweede. Misschien dat dat nog jaren helemaal niet had geleefd onder normale omstandigheden. We hadden dan ook de vanzelfsprekendheid gehad van dat we bewezen vruchtbaar en jong waren, dus ik kan me best voorstellen dat we onszelf lekker de tijd hadden gegund om eerst te genieten van zoon (en slaap). 

In het voorjaar verhuizen we naar ons nieuwe huis. Ik ben wel blij dat we daar een logeerkamer gaan maken van onze derde slaapkamer, het lijkt me pijnlijk om daar steeds een 'plaatsje bezet' te houden voor iemand die nooit komt maar zo gewenst is.

Millie ik lees ook mee in je andere topic en eens met Hobbelster. Bij jullie wordt ineens een deur gesloten voordat je er uberhaupt over na hebt kunnen denken of je hem wilde openen. Toen mijn monster zo klein was als de jouwe wilde ik er ook nog niet over nadenken. Het is voor ons ook een proces geweest, en dan nog hadden wij een aanloop in de zin van dat de eerste ook al niet spontaan kwam dus we wisten wat ons voor een tweede te wachten zou staan. 

Heel slim ook om niet een plekje te maken voor een eventuele tweede in jullie situatie, dat maakt de situatie alleen maar moeilijker (weet ik uit ervaring). 

Hobbelster, ik had, en heb nog steeds niks met baby's  . Behalve met mijn eigen. Wel fijn dat het stekende gevoel snel weer weg gaat. Ik heb dat gelukkig ook wel, ik besef me heel goed dat een tweede de dynamiek in ons gezin heel erg zal veranderen en dat ik dan ook bepaalde quality time met dochter zal moeten inleveren. 

Wij hebben thuis maar twee slaapkamers. Als we meer kinderen zouden hebben mogen krijgen, hadden ze bij elkaar moeten slapen (is dochter haar kamer groot genoeg voor en ze heeft al een tweepersoonsbed) of de zolder had tot slaapkamer verbouwd moeten worden. Maar de zolder als ruimte voor de was, de strijk, opslagruimte en werkruimte is ook best handig trouwens. Ik zou die toch niet graag kwijt willen. 

Baby's zijn heel schattig. Vind ik ook. Nog steeds. Maar tegelijkertijd geniet ik ook van het proces van opgroeien van onze dochter. Dat ze groter wordt, steeds meer zelf kan, zelf doet, leert. Elke fase heeft zijn charme zeg maar. 
We hebben alleen niet echt een kraamperiode gehad. Ja, in het ziekenhuis, met veel zorgen en stress, maar niet als fase om van te genieten. Soms als ik dat dan bij anderen zie word ik daar weer aan herinnerd. Of met dat topic daarover van de week. Maar ik kan daar inmiddels wel mee omgaan. Dat ik dat gemist heb en dat dat dan even steekt, dat is zo en dat gevoel mag er zijn. Alleen mag dat nooit een reden zijn om kraamvisite bij dierbaren uit de weg te gaan of het daar alleen over mezelf te hebben. 

O Millie, je hebt natuurlijk zoveel op je bordje dat ik me kan voorstellen dat dit stukje verdriet niet eens opgemerkt wordt door je directe omgeving, terwijl dat ook nog een heel stuk verwerking is waarschijnlijk 

Hobbelster, ik herken het wel hoor, sinds het moederschap is er ook bij mij blijkbaar een knop omgedraaid waardoor ik babies en kinderen opeens kan waarderen, terwijl ik er eerst echt bijna met een boog omheen liep 

Het gevoel van een gemiste kraamperiode ken ik een heel klein beetje, niet door heftig medisch gedoe bij jullie, maar wij zaten net in het allervroegste begin met corona, dus praktisch geen bezoek gehad in de eerste maanden. Maar daar zal ik achteraf niet over klagen, want ik had wel een neonroze wolk met alles erop en eraan en ik weet dat dat best zeldzaam is, en ik had dat in mijn geval ook echt niet verwacht. 

Ik ben nog steeds een beetje mijn al dan niet wens voor een 2e intern aan het analyseren en volgens mij komt het er samengevat op neer dat ik ja zou zeggen als het allemaal best case scenario zou zijn. Nog een makkelijk, rustig kindje dat zichzelf goed vermaakt en een ongecompliceerde bevalling, ja natuurlijk. Maar zodra iets niet zou kloppen of uitdagender zou zijn, denk ik gewoon dat we met 2 heel snel (te snel) aan de max van onze draagkracht zouden komen te zitten. Laat staan als 1 van ons wegvalt of andere scenario's waar je liever niet over nadenkt. Dus dat bevestigt mijn gevoelens dat het een nee moet blijven, want het wordt nooit alleen maar een best case scenario. 

Daarnaast besef ik me steeds meer, ik ben zo blij met onze huidige situatie, ik voel me mentaal helemaal goed, ons leven is in balans qua werk, zorg, hobbies etc. Financieel hebben we veel ruimte, alle kamers in huis zijn gevuld Ik vind het best een groot risico om dat om te gooien terwijl we eigenlijk voor 100% tevreden en gelukkig zijn. Alleen dat knagende stemmetje dat af en toe vraagt of een 2e nog voor dat beetje extra geluk zou zorgen