Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Wilmamaa schreef op 05-08-2024 om 16:33:
Even voor de duidelijkheid - mijn opmerking ging over een dochter die ik al maanden niet gezien of gesproken had. (Begin mei, 10 minuten op een openbare plek, daarvoor met kerst). Ik zit ook niet perse te wachten op haar interesse in mij. Ik hoor liever hoe het met haar gaat en hoe zij haar leven invult. Maar ze had ook geen interesse in haar zus en broers, die ze ook zelden ziet. Als me dan gevraagd wordt waarom ik het gevoel heb dat wij niets voor haar betekenen, dan is het dat. Van de andere kinderen krijg ik warmte terug. Van haar niet zozeer. Zeker in contrast met hoe knuffelig we vroeger samen waren.
Ik ga dit verder ook niet zwaar opnemen. Ik kijk positief naar de stappen die ze gezet heeft, en werk aan mijn eigen pad
Misschien is je dochter gewoon ook niet zo familiair, heeft ze niet zoveel met familie. Sommige mensen zijn zo en dan hoeft er verder geen reden of aanleiding voor te zijn. Dat kan zuur zijn maar het is zoals het is. Maar ik vermoed dat het ook de leeftijd zou kunnen zijn.
Diyer schreef op 05-08-2024 om 16:43:
[..]
Kan me er zelf ook niet zoveel bij voorstellen. Zo verlopen gesprekken in mijn sociale kring normaal gesproken ook, zeker als ik mensen een tijd niet heb gezien of gesproken. Even bijkletsen betekent letterlijk even bijpraten wat er allemaal gebeurd is, bijzondere dingen, gekke dingen, grappige dingen, moeilijke dingen. Vaak komen dat soort zaken wel voorbij.
Ja hier dus ook. Je neemt het echt verkeerd op.
Hier vlogen appjes heen en weer, maar nu kunnen er weken voorbij gaan zonder dat er wat gedeeld wordt en dat mis ik wel. Ik ben best nieuwsgierig hoe het met m'n kinderen gaat, gelukkig is er nog LinkedIn waar zoon af en toe wat post en Insta waar dochter wat post. Verder, geen nieuws, goed nieuws.
Als mijn contact met de kinderen minder frequent is als bij de buurvrouw, betekent het niet dat we minder van elkaar houden. Is het houden van elkaar niet de essentie van omgang met elkaar; ik zie je niet zo vaak maar ik weet dat je van mij houdt!
Auwereel schreef op 05-08-2024 om 17:05:
Hier vlogen appjes heen en weer, maar nu kunnen er weken voorbij gaan zonder dat er wat gedeeld wordt en dat mis ik wel. Ik ben best nieuwsgierig hoe het met m'n kinderen gaat, gelukkig is er nog LinkedIn waar zoon af en toe wat post en Insta waar dochter wat post. Verder, geen nieuws, goed nieuws.
En gewoon zelf appen? Krijg je dan helemaal geen antwoord?
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 16:46:
[..]
Tuurlijk. Dat gaf ik ook aan. Als mijn vriendin 4 weken op vakantie is geweest zijn de gesprekken ook anders. Ik heb het ook nergens over desinteresse gehad hè.
Nee, hehe, maar je snapt denk ik ook wel dat dit niet de situatie is waar Wilmamaaa het over heeft. Beetje vreemd om 'ik vraag ook niks' daarmee te vergelijken.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 17:24:
[..]
En gewoon zelf appen? Krijg je dan helemaal geen antwoord?
O ja, een klein antwoord, app "hoe gaat-ie?", antwoord: duimpje omhoog. Ben nieuwsgieriger dan dat! 
Gelukkig laatst ook een paar kattenfoto's van nieuwe kat van zoon.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 16:28:
[..]
Gewoon over van alles en nog wat. Over dagelijkse dingen. En ook over wat jij noemt. Maar dat zijn gewoon terloopse gespreksonderwerpen. Toch niet van: "En, hoe gaat het nu met jou?"
Als ik mijn vriendin waar ik mee ga sporten weer zie is het: "zo, we gaan het weer proberen vandaag. Ben benieuwd of het druk is" . Gewoon, terloops. Dat is vrij normaal vind ik hoor.
Of: "Hé dochter, heb je een nieuwe trui? Leuk zeg!" Het gaat hier allemaal niet zo formeel.
Maar dat is toch heel anders dan de situatie van Wilma?
Jij hebt wel regelmatig contact met de kinderen en dus hoeven de kinderen niet expliciet te vragen hoe het met je gaat want dat weten ze wel.
Dat is niet hetzelfde als je kind maanden niet zien/spreken/ander contact en vervolgens geen enkele vraag naar de ouders/familie toe.
Nou wat een zure reacties weer zeg..
Dochter heeft zelf mogelijk zelf weinig behoefte om langs te komen maar doet dat toch voor haar familie, dat is toch gewoon iets positiefs? Wilma is blij met het contact wat er is geweest, ze maakt zich nu minder zorgen over mogelijke verslaving, superfijn!
En als je goed gelezen hebt, reageren een aantal op een stukje tekst dat Wilmamaa óók geschreven heeft en jij er nu buiten houdt alsof dat niet ook een vraag was.
Zuur of vergeetachtig van jouw kant?
Kyana schreef op 05-08-2024 om 19:06:
[..]
Maar dat is toch heel anders dan de situatie van Wilma?
Jij hebt wel regelmatig contact met de kinderen en dus hoeven de kinderen niet expliciet te vragen hoe het met je gaat want dat weten ze wel.
Dat is niet hetzelfde als je kind maanden niet zien/spreken/ander contact en vervolgens geen enkele vraag naar de ouders/familie toe.
Maar het is gewoon niet waar kinderen van die leeftijd mee bezig zijn. Ik was toen ik tussen de dertig en veertig jaar was ook echt niet bezig met hoe het met mijn ouders ging. Die waren er gewoon. Nooit bij stilgestaan verder.
Mischa83 schreef op 05-08-2024 om 19:18:
Nou wat een zure reacties weer zeg..
Dochter heeft zelf mogelijk zelf weinig behoefte om langs te komen maar doet dat toch voor haar familie, dat is toch gewoon iets positiefs? Wilma is blij met het contact wat er is geweest, ze maakt zich nu minder zorgen over mogelijke verslaving, superfijn!
Dank je wel. Dit is inderdaad wat ik bedoel. Het gaat mij om het positieve van de ontmoeting.
Ik wilde óók aangeven dat het niet meteen allemaal koek en ei is. Dat is wel begrijpelijk toch, na 5 problematische en afstandelijke jaren? Maar ik wilde daar niet het accent op leggen.
Kyana schreef op 05-08-2024 om 19:06:
[..]
Maar dat is toch heel anders dan de situatie van Wilma?
Jij hebt wel regelmatig contact met de kinderen en dus hoeven de kinderen niet expliciet te vragen hoe het met je gaat want dat weten ze wel.
Dat is niet hetzelfde als je kind maanden niet zien/spreken/ander contact en vervolgens geen enkele vraag naar de ouders/familie toe.
Precies, dit is wat ik bedoelde te zeggen. Ik wil ook benadrukken dat dit een onderdeel is van een verder heel positieve ontmoeting. Ze heeft het een hele middag met ons volgehouden! Ze was vrolijk en openhartig. Ze deed positief over haar jeugd.
Diyer schreef op 05-08-2024 om 17:47:
[..]
Nee, hehe, maar je snapt denk ik ook wel dat dit niet de situatie is waar Wilmamaaa het over heeft. Beetje vreemd om 'ik vraag ook niks' daarmee te vergelijken.
Ik gaf alleen maar antwoord op wat me werd gevraagd. Ik vergelijk niks. Wat een vervelende manier van communiceren heb jij.
Kyana schreef op 05-08-2024 om 19:06:
[..]
Maar dat is toch heel anders dan de situatie van Wilma?
Jij hebt wel regelmatig contact met de kinderen en dus hoeven de kinderen niet expliciet te vragen hoe het met je gaat want dat weten ze wel.
Dat is niet hetzelfde als je kind maanden niet zien/spreken/ander contact en vervolgens geen enkele vraag naar de ouders/familie toe.
Ik heb mezelf en mijn situatie ook nergens vergeleken met die van Wilma. Dat wordt er nu van gemaakt maar is helemaal niet aan de orde.