Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Picunia schreef op 05-08-2024 om 08:03:
Maar Wilmamaa, dit gebeurt als je kinderen jongvolwassen zijn. Hun leven draait om hun. Ze hebben weinig belangstelling voor anderen, behalve voor mensen uit hun vriendengroep. Laat de blijdschap die je voelde niet hierdoor verpesten. Het hoort erbij en het komt wel goed.
Dit klopt als een bus. Wij hebben ruim volwassen kinderen met een eigen gezin. De band is prima, maar naar ons wel en wee wordt eigenlijk ook nooit geïnformeerd 
.
Ik denk dat ze zoiets hebben als: "als er iets is horen we het wel" .
Wilmamaa schreef op 04-08-2024 om 23:46:
Goede vraag, Gingergirl. Moeilijk concreet te beantwoorden. Het is vooral mijn gevoel (en ik besef dat mijn gevoel zich kan vergissen). Ik kreeg de indruk dat ze met dit bezoek aan een sociale verplichting voldeed. Het leek niet alsof ze het met tegenzin deed. Het leek wel dat ze het vooral deed om ons te plezieren en niet omdat ze zelf behoefte aan ons gezelschap had. Ze stelde bij voorbeeld geen vragen over ons en had het eigenlijk vooral over zichzelf.
Verder wil ik niet te lang stil staan bij dit gevoel. De hoofdmoot van het bezoek was positief en daar wil ik me aan vasthouden.
Dit hoort er gewoon bij en hoort bij de jongvolwassen fase, niks om je druk over te maken. Gevoelens kunnen en mogen er zijn maar probeer er ook niet allerlei conclusies aan te verbinden.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 08:13:
[..]
Dit klopt als een bus. Wij hebben ruim volwassen kinderen met een eigen gezin. De band is prima, maar naar ons wel en wee wordt eigenlijk ook nooit geïnformeerd
Ik denk dat ze zoiets hebben als: "als er iets is horen we het wel" .
Eerlijk? Dat vind ik vrij vreemd. Vraag je je eigen ouders ook niet hoe het met ze gaat als je ze even niet gesproken hebt? Interesseert je dat ook niet?
Diyer schreef op 05-08-2024 om 14:51:
[..]
Eerlijk? Dat vind ik vrij vreemd. Vraag je je eigen ouders ook niet hoe het met ze gaat als je ze even niet gesproken hebt? Interesseert je dat ook niet?
Mijn ouders leven allang niet meer. Ik ben zelf bijna 67. En nee, dat deed ik niet. Ik had mijn moeder elke week hier op de bank zitten en dan bleef ze eten. Ik wist prima hoe het met haar ging hoor. Dat hoefde ik echt niet te vragen. En dat geldt voor mijn kinderen ook. We zien elkaar regelmatig dus dan zijn zulke vragen helemaal niet nodig. Ik vraag aan mijn sport/wandelvriendin ook niet steeds hoe het met haar gaat hoor, die zie ik wekelijks. Alleen na een vakantie van vier weken, dan komt zo'n vraag weleens boven.
Diyer schreef op 05-08-2024 om 14:51:
[..]
Eerlijk? Dat vind ik vrij vreemd. Vraag je je eigen ouders ook niet hoe het met ze gaat als je ze even niet gesproken hebt? Interesseert je dat ook niet?
Op die leeftijd niet nee. Inmiddels zijn ze bejaard en zijn de ouderdomskwaaltjes altijd onderdeel van het gesprek. Ik denk echt dat je te hoge verwachtingen hebt van pubers/jong volwassenen waar het gaat om belangstelling tonen voor een ander. En zeker als ze niet meer bij jou wonen.
Hier zijn de jongvolwassenen nog niet uitgevlogen, dus ze krijgen zeer direct mee wat wij zoal meemaken in het leven. Dan wil het nog wel eens gebeuren dat er eentje spontaan vraagt naar iets. Maar meestal beginnen man of ik erover en dan roepen ze "Oh ja, hoe was het...?". En andersom delen ze ook lang niet alles over hun eigen leven. Krijg ik van dochter een Intapost te zien van wat zoon heeft gedaan of andersom. Of zelfs via mijn broer/zus, die dan van hun kinderen weer iets hebben gehoord die dat dan ook weer van Insta of zo hebben. Zo gaat dat gewoon op die leeftijd. Je hangt er teveel gewicht aan.
Ik bel eerlijk gezegd zelf ook niet dagelijks met mijn ouders om te vragen hoe het gaat hoor. Ik deel ook niet alles met ze. Niet eens omdat ik dat niet zou willen, maar gewoon omdat het leven zo snel gaat dat zij er soms een beetje bij inschieten. Niet rot bedoeld, en ik ga daarom regelmatig bij ze langs om uitgebreid bij te praten. En ook dan vergeet ik wel eens wat... De kinderen moet ik ook regelmatig opporren om even contact op te nemen met opa en oma. Terwijl ze er nog altijd met plezier komen, daar zit het hem niet in. En het is ook geen desinteresse. Het is gewoon wat het is.
Jonagold schreef op 05-08-2024 om 15:33:
[..]
Op die leeftijd niet nee. Inmiddels zijn ze bejaard en zijn de ouderdomskwaaltjes altijd onderdeel van het gesprek. Ik denk echt dat je te hoge verwachtingen hebt van pubers/jong volwassenen waar het gaat om belangstelling tonen voor een ander. En zeker als ze niet meer bij jou wonen.
Hier zijn de jongvolwassenen nog niet uitgevlogen, dus ze krijgen zeer direct mee wat wij zoal meemaken in het leven. Dan wil het nog wel eens gebeuren dat er eentje spontaan vraagt naar iets. Maar meestal beginnen man of ik erover en dan roepen ze "Oh ja, hoe was het...?". En andersom delen ze ook lang niet alles over hun eigen leven. Krijg ik van dochter een Intapost te zien van wat zoon heeft gedaan of andersom. Of zelfs via mijn broer/zus, die dan van hun kinderen weer iets hebben gehoord die dat dan ook weer van Insta of zo hebben. Zo gaat dat gewoon op die leeftijd. Je hangt er teveel gewicht aan.
Ik bel eerlijk gezegd zelf ook niet dagelijks met mijn ouders om te vragen hoe het gaat hoor. Ik deel ook niet alles met ze. Niet eens omdat ik dat niet zou willen, maar gewoon omdat het leven zo snel gaat dat zij er soms een beetje bij inschieten. Niet rot bedoeld, en ik ga daarom regelmatig bij ze langs om uitgebreid bij te praten. En ook dan vergeet ik wel eens wat... De kinderen moet ik ook regelmatig opporren om even contact op te nemen met opa en oma. Terwijl ze er nog altijd met plezier komen, daar zit het hem niet in. En het is ook geen desinteresse. Het is gewoon wat het is.
Klopt. Mijn kinderen zitten momenteel in een behoorlijk drukke levensfase: werk, twee kleine kindjes en een hond, een huishouden, vrienden, sport....Die denken echt niet elke dag "hoe zou het met pap en mam zijn 🤔" Hahaha, die weten wel dat ze het horen als er echt iets bijzonders met ons zou zijn.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 15:05:
[..]
Mijn ouders leven allang niet meer. Ik ben zelf bijna 67. En nee, dat deed ik niet. Ik had mijn moeder elke week hier op de bank zitten en dan bleef ze eten. Ik wist prima hoe het met haar ging hoor. Dat hoefde ik echt niet te vragen. En dat geldt voor mijn kinderen ook. We zien elkaar regelmatig dus dan zijn zulke vragen helemaal niet nodig. Ik vraag aan mijn sport/wandelvriendin ook niet steeds hoe het met haar gaat hoor, die zie ik wekelijks. Alleen na een vakantie van vier weken, dan komt zo'n vraag weleens boven.
Waar heb je het dan over, als je niet naar elkaar vraagt?
Als ik vriendinnen een paar weken niet heb gezien, spreken we alles even door. Hoe is het met werk, kinderen, partner, huisdieren, hobby's en gezondheidsdingen.
Met mijn kinderen die wel thuis wonen of wekelijks thuis komen, gaat het gesprek ook over hoe de dag of week was, wat we gedaan hebben, of het leuk was of niet... Een zoon vraagt wel meer dan de ander - maar dan nog is de betrokkenheid redelijk groot.
Wilmamaa schreef op 05-08-2024 om 16:18:
[..]
Waar heb je het dan over, als je niet naar elkaar vraagt?
Als ik vriendinnen een paar weken niet heb gezien, spreken we alles even door. Hoe is het met werk, kinderen, partner, huisdieren, hobby's en gezondheidsdingen.
Met mijn kinderen die wel thuis wonen of wekelijks thuis komen, gaat het gesprek ook over hoe de dag of week was, wat we gedaan hebben, of het leuk was of niet... Een zoon vraagt wel meer dan de ander - maar dan nog is de betrokkenheid redelijk groot.
Gewoon over van alles en nog wat. Over dagelijkse dingen. En ook over wat jij noemt. Maar dat zijn gewoon terloopse gespreksonderwerpen. Toch niet van: "En, hoe gaat het nu met jou?"
Als ik mijn vriendin waar ik mee ga sporten weer zie is het: "zo, we gaan het weer proberen vandaag. Ben benieuwd of het druk is" . Gewoon, terloops. Dat is vrij normaal vind ik hoor.
Of: "Hé dochter, heb je een nieuwe trui? Leuk zeg!" Het gaat hier allemaal niet zo formeel.
Even voor de duidelijkheid - mijn opmerking ging over een dochter die ik al maanden niet gezien of gesproken had. (Begin mei, 10 minuten op een openbare plek, daarvoor met kerst). Ik zit ook niet perse te wachten op haar interesse in mij. Ik hoor liever hoe het met haar gaat en hoe zij haar leven invult. Maar ze had ook geen interesse in haar zus en broers, die ze ook zelden ziet. Als me dan gevraagd wordt waarom ik het gevoel heb dat wij niets voor haar betekenen, dan is het dat. Van de andere kinderen krijg ik warmte terug. Van haar niet zozeer. Zeker in contrast met hoe knuffelig we vroeger samen waren.
Ik ga dit verder ook niet zwaar opnemen. Ik kijk positief naar de stappen die ze gezet heeft, en werk aan mijn eigen pad
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 15:05:
[..]
Mijn ouders leven allang niet meer. Ik ben zelf bijna 67. En nee, dat deed ik niet. Ik had mijn moeder elke week hier op de bank zitten en dan bleef ze eten. Ik wist prima hoe het met haar ging hoor. Dat hoefde ik echt niet te vragen. En dat geldt voor mijn kinderen ook. We zien elkaar regelmatig dus dan zijn zulke vragen helemaal niet nodig. Ik vraag aan mijn sport/wandelvriendin ook niet steeds hoe het met haar gaat hoor, die zie ik wekelijks. Alleen na een vakantie van vier weken, dan komt zo'n vraag weleens boven.
Ok, maar dan wéét je hoe het gaat. En als je de indruk hebt dat het anders is (iemand komt langere tijd niet blij over), dan neem ik aan dat je wél iets vraagt.
Dat is wat anders dan geen interesse hebben. En ik neem aan dat als je wist dat je moeder een belangrijke afspraak had, dat je daar wél naar zou hebben gevraagd....gokje
Diyer schreef op 05-08-2024 om 14:51:
[..]
Eerlijk? Dat vind ik vrij vreemd. Vraag je je eigen ouders ook niet hoe het met ze gaat als je ze even niet gesproken hebt? Interesseert je dat ook niet?
Bij ons wordt er veel geappt dus dan komt het meeste wel ter sprake, werk, sport, vrije tijd, bezoek tandarts ed.
Mijn moeder zie ik wekelijks en als ze naar een specialist moet, gaat mijn zus of ik altijd mee. Andere dingen komen vanzelf aan bod als we elkaar zien.
Jonagold schreef op 05-08-2024 om 15:33:
[..]
Ik reageerde op Herfstappeltaart die het had over haar ruim volwassen kinderen en die nooit informeren naar haar
Wilmamaa schreef op 05-08-2024 om 16:18:
[..]
Waar heb je het dan over, als je niet naar elkaar vraagt?
Als ik vriendinnen een paar weken niet heb gezien, spreken we alles even door. Hoe is het met werk, kinderen, partner, huisdieren, hobby's en gezondheidsdingen.
Met mijn kinderen die wel thuis wonen of wekelijks thuis komen, gaat het gesprek ook over hoe de dag of week was, wat we gedaan hebben, of het leuk was of niet... Een zoon vraagt wel meer dan de ander - maar dan nog is de betrokkenheid redelijk groot.
Kan me er zelf ook niet zoveel bij voorstellen. Zo verlopen gesprekken in mijn sociale kring normaal gesproken ook, zeker als ik mensen een tijd niet heb gezien of gesproken. Even bijkletsen betekent letterlijk even bijpraten wat er allemaal gebeurd is, bijzondere dingen, gekke dingen, grappige dingen, moeilijke dingen. Vaak komen dat soort zaken wel voorbij.
Diyer schreef op 05-08-2024 om 16:37:
[..]
Ok, maar dan wéét je hoe het gaat. En als je de indruk hebt dat het anders is (iemand komt langere tijd niet blij over), dan neem ik aan dat je wél iets vraagt.
Dat is wat anders dan geen interesse hebben. En ik neem aan dat als je wist dat je moeder een belangrijke afspraak had, dat je daar wél naar zou hebben gevraagd....gokje
Tuurlijk. Dat gaf ik ook aan. Als mijn vriendin 4 weken op vakantie is geweest zijn de gesprekken ook anders. Ik heb het ook nergens over desinteresse gehad hè.
Diyer schreef op 05-08-2024 om 16:39:
[..]
Ik reageerde op Herfstappeltaart die het had over haar ruim volwassen kinderen en die nooit informeren naar haar
Poezekat schreef op 05-08-2024 om 16:39:
[..]
Bij ons wordt er veel geappt dus dan komt het meeste wel ter sprake, werk, sport, vrije tijd, bezoek tandarts ed.
Mijn moeder zie ik wekelijks en als ze naar een specialist moet, gaat mijn zus of ik altijd mee. Andere dingen komen vanzelf aan bod als we elkaar zien.
Ja precies, hier ook. Ik weet (bijna) alles joh, de appjes en foto's vliegen over en weer. Daar hoeft echt geen "hoe gaat het nou?" bij.