Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Bir_F schreef op 25-07-2024 om 20:35:

Toen ik een jaar geleden diep in de put zat en mezelf enorme verwijten maakte over hoe ik de opvoeding van mijn kinderen aangepakt heb en over de dingen die ik gemist had (Best grote dingen ook. ADHD en ASS bij mijn oudste dochter bijv, die overigens zoveel baat had bij mijn strakke structuur en grenzen dat het door niemand opgemerkt werd. Maar tegelijkertijd heb ik mijn gevoelige jongste dochter ook in datzelfde strakke harnas gedwongen terwijl dat voor haar helemaal niet passend was),
sprak een vriendin van mij de wijze woorden die zij weer van haar vader had gehoord: Al kon je het overdoen, zou je opnieuw fouten maken.

Het heeft mij geholpen. Ik moest omhoog. Mezelf minder verwijten maken. Me focussen om het nu te proberen beter te doen en ze beide te zien voor wie ze zijn en me daarop aanpassen. Ik weet nog steeds niet of ik het nu wel goed doe. Het lijkt nooit voor allebei kloppend te zijn.
Op dit moment is er geen strakke structuur en zijn er geen duidelijke grenzen. Mijn oudste fladdert door haar leven, vergeet van alles en iedereen waar geen druk van buiten op zit en doet waar ze op dat moment zelf zin in heeft. Ze leeft aan de rand van ons gezin en overlapt alleen af en toe even als ze er zelf belang bij heeft. Zij denkt dat het allemaal prima gaat.
Als ik soepeler ben richting de jongste en meer in overleg doe of uitzonderingen toesta, wat prima kan bij haar, vindt de oudste dat ontzettend oneerlijk en krijg ik het niet uitgelegd.

Dit topic maakt mij dus bang. Bang voor de toekomst. Bang dat ik de verbinding kwijtraak. Bang voor wat mijn ooit volwassen kinderen mij nog gaan verwijten, want waarschijnlijk hebben ze dan gelijk. Ik vind het namelijk ontzettend ingewikkeld. Ik ben maar 1 persoon en ik weet en kan ook niet alles.

Wat een mooie post dit. Ik wordt hier warm van. Je doet ontzettend je best en je kinderen gaan dat later echt wel inzien. Niet bang zijn.

Het blijft een lastig topic dit, je doet het niet gauw goed als je reageert. 

Dit was de oorspronkelijke vraag: wie wordt er blij van contact met volwassen kind? en daar kan ik alleen maar "ik"op antwoorden. Maar daar heeft ook niemand wat aan vrees ik.
Ik kan ook vertellen dat ik in mijn omgeving, bij ouders die toch ook maar gewoon hun best gedaan hebben en helemaal geen eventful gezinsleven hadden, zie dat er nogal eens problemen zijn met een van de kinderen. En dat lijkt me erg moeilijk. En, in mijn ogen als buitenstaander, ook onverdiend maar soms wel begrijpelijk. Je kunt nu eenmaal niet alles sturen en ook al doe je als ouder je best en heb je niet echt iets verknald, kan een volwassen kind toch behoefte hebben aan (tijdelijke, soms) afstand. En dat kan ik dan wel begrijpen, al zie ik ook de pijn van de ouders. Je krijgt gewoon niet alles goed.
Als ik (een ander voorbeeld) een moeder zie die echt totaal geen gevoel heeft voor hoe haar zoon denkt en voelt, en dan moppert dat hij haar verwaarloost, snap ik hem wel - ik ben zijn moeder ook zo zat want ze redeneert alleen vanuit zichzelf en mist alle zelfreflectie. Maar toch heb ik dan wel met haar te doen, want het is onvermogen en ze lijdt er zelf ook onder. Je kunt begrip hebben voor beide kanten, of in ieder geval compassie, als buitenstaander. Zit je er middenin, dan is dat soms lastig.

Diyer schreef op 27-07-2024 om 19:12:

Mooi geschreven Annapollewop. Soms is het niet zo zwart wit. En soms ook gewoon wel. Maar het kan allebei. En ook allebei de pijn is echt.

Nee, zwart wit is het zelden en daarbij reageert de één weer op de ander en v.v. waarbij de volgorde van kip en ei ook lastig te achterhalen is. En beide partijen zullen last hebben van de situatie. 

Maar dan ga je uit van een kip en ei verhaal. Wat voor de meeste mensen oorzaak-gevolg betekent. En soms is daar niet per se sprake van en vooral een samenloop van omstandigheden. Die niet per se dezelfde uitkomst had gehad bij andere mensen, een andere dynamiek. Laten we kijken naar oorzaak en gevolg als dat lukt. Maar laten we vooral ook niet vergeten dat het veel complexer kan zijn dan dat. En je bent nooit een product van maar 1 variabele.

Je zou kunnen zeggen dat mijn brussen dezelfde ouders hebben gehad en min of meer dezelfde opvoeding en dat we daarom ook eenzelfde uitkomst hebben en dat is ook niet zo.

Mss is er niet altijd een kip en een ei, maar meestal wel denk ik, in de zin van actie - reactie. Punt is meer dat degene van de actie dat niet vindt, niet door heeft of whatever en dus de reactie als de kern ziet. Maar ook dat is niet zomaar zwart wit. Heeft vaak ook niet zoveel zin om dat tot het bot uit te kauwen, want vaak zul je elkaar niet volledig begrijpen. Beter om te proberen een nieuwe start te maken.

Fijn te lezen dat jullie contact opener is geworden. Heb je je man ook hierover geïnformeerd? Het zal hem ook meer geruststelling geven.

Toen een tijd geleden je oudste jou belde, vond ik de reactie van je man naar haar iets scherp; dat zij wel wat eerder van zich mocht laten horen omdat jij dat graag had. Het kwam mij wat bot over. Met dergelijke reacties maken ouders ook geen ‘vrienden’. Kinderen/ jongvolwassenen voelen dat fijntjes aan.

Wilmamaa schreef op 04-08-2024 om 15:44:

Zelf heb ik, mede dankzij de berichten op dit forum, ook positieve stappen gezet. Ik heb contact met mijn jongste dochter opgenomen en haar gevraagd een middag door te brengen met mij en wat andere familieleden (onder andere oudste dochter). Ik was blij verrast dat ze dit wilde. We hebben een fijne middag gehad, waarbij jongste dochter heel openhartig en heel spontaan over haar leven van nu en vroeger sprak.

Belangrijkste punten voor mij:
- ze is uren in ons gezelschap geweest zonder de blowen of zelfs maar een normale sigaret op te steken. Dat bevestigt mijn vermoeden dat ze inderdaad niet zoveel meer blowt als eerst. Zucht van opluchting;
- ze uitte zich spontaan positief over haar jeugd en over de begeleiding die ze heeft gehad voor haar ADHD. Weer een enorme zucht van opluchting. Hier was ik echt enorm verrast over, want ik dacht dat er nog veel boosheid zat. Ze blijkt zelfs sommige ADHD-technieken nog te gebruiken.
- Ze heeft zo te horen echt grote sprongen gemaakt in haar persoonlijke ontwikkeling.

Het is nu zeker niet allemaal koek en ei tussen ons. Wat ik bij voorbeeld pijnlijk vond om te merken, is dat wij niets voor haar lijken te betekenen. Haar ouders & co. lijken iets van vroeger en ze leeft nu in een andere wereld. Vroeger doet er niet meer toe.

Hoe dan ook ben ik blij met de positieve punten. Ik hoef niet meer bezorgd te zijn dat ze verslaafd is en ik moet niet denken dat ze heel boos op mij/ons is over haar jeugd.
Dat ik er verder niet toe doe voor haar, is iets dat ik zelf moet leren aanvaarden. Dat past misschien ook bij haar leeftijd (zoals velen in dit forum al schreven) en het is zoals het is...

Kun je uitleggen hoe je dit gemerkt hebt en het zo lijkt? Heeft ze dat letterlijk zo gezegd? 

Idd ‘vroeger’ kan ook voor de tijd staan dat ze het zelf zwaar had en ze die tijd niet kan terug draaien. Dus die tijd doet er niet meer toe want ze wilt vooruit kijken.
Mogelijk dat ze jullie daar niet op aankijkt.

Ik persoonlijk gruwel al als iemand zegt, “ja maar, hij/zij is zo opgevoed” of “hij/zij weet niet beter vanuit zijn/haar opvoeding”. Ik vind dat serieus de weg vd minste weerstand, alsof je al jouw tekortkomingen kunt wegvegen onder het tapijt van hoe iemand is opgevoed.

Op een gegeven moment ontwikkel je ook jezelf, kijk je om je heen hoe het er elders aan toegaat en hoe het ook anders kan. En ja, ik spreek uit ervaring op bepaalde vlakken. Je ontwikkelt je eigen autonomie, je eigen ik en niet alles is zo makkelijk onder het tapijt te vegen, tenzij je het wel zo makkelijk vindt.

Flanagan schreef op 04-08-2024 om 17:06:

Idd ‘vroeger’ kan ook voor de tijd staan dat ze het zelf zwaar had en ze die tijd niet kan terug draaien. Dus die tijd doet er niet meer toe want ze wilt vooruit kijken.
Mogelijk dat ze jullie daar niet op aankijkt.

Aanvulling: met ‘ze’ hint ik op de jongste dochter, dus niet op Wilmamaa.

Maar Wilmamaa, dit gebeurt als je kinderen jongvolwassen zijn. Hun leven draait om hun. Ze hebben weinig belangstelling voor anderen, behalve voor mensen uit hun vriendengroep. Laat de blijdschap die je voelde niet hierdoor verpesten. Het hoort erbij en het komt wel goed.