Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
kaatjecato schreef op 25-07-2024 om 15:38:
Wat dit draadje ingewikkeld maakt en tegelijkertijd zo interessant is dat relaties gewoon super ingewikkeld kunnen zijn , en het vaak heel lastig is om uit te vogelen waar dat nu door komt. Zoals Poekewiki en Bakblik het zeggen: Zijn het de eigenschappen van het kind, de eigenschappen van de ouder of een ingewikkelde interactie. Zeker als.je zelf een van de personen in de relatie bent, is het heel lastig omdat je er te dicht op zit. Iedereen heeft zijn blinde vlekken.
Zoals ik al eerder aangaf, ik heb ook dingen als ouder gedaan die ik achteraf liever anders had gedaan. Maar het kan ook zijn dat mijn kinderen dingen vervelend of schadelijk hebben gevonden die ik totaal niet op mijn vizier heb.
Je kunt natuurlijk prima over je eigen situatie iets vertellen, maar op een forum als dit gaan mensen toch ook proberen te reconstrueren waar het in zit. Komen met verduidelijkende vragen of suggesties die als verwijtend opgevat kunnen worden. Bovendien is het enige waar je iets aan kunt veranderen, je eigen gedrag of hoe je tegen bepaalde dingen aankijkt.
Daarnaast denk ik dat sommige reacties van Diyer waarin veralgemeniseerde uitspraken staan in de trant van 'wat zijn al die kinderen die toch gevoelig' of dat het onvolwassen zou zijn om je ouders niet te kunnen vergeven, zorgen dat andere mensen getriggerd die alle reden hebben om contact met hun ouders te verminderen of af te kappen. Zij voelen zich aangesproken, en voelen de behoefte om toe te lichten waarom dit voor hen nodig was. Zij worden ook vaak niet begrepen, en horen waarschijnlijk al veel te vaak 'het zijn toch je ouders'.
Goed verwoord Kaatje. Ik denk dat ook zo
Toen ik een jaar geleden diep in de put zat en mezelf enorme verwijten maakte over hoe ik de opvoeding van mijn kinderen aangepakt heb en over de dingen die ik gemist had (Best grote dingen ook. ADHD en ASS bij mijn oudste dochter bijv, die overigens zoveel baat had bij mijn strakke structuur en grenzen dat het door niemand opgemerkt werd. Maar tegelijkertijd heb ik mijn gevoelige jongste dochter ook in datzelfde strakke harnas gedwongen terwijl dat voor haar helemaal niet passend was),
sprak een vriendin van mij de wijze woorden die zij weer van haar vader had gehoord: Al kon je het overdoen, zou je opnieuw fouten maken.
Het heeft mij geholpen. Ik moest omhoog. Mezelf minder verwijten maken. Me focussen om het nu te proberen beter te doen en ze beide te zien voor wie ze zijn en me daarop aanpassen. Ik weet nog steeds niet of ik het nu wel goed doe. Het lijkt nooit voor allebei kloppend te zijn.
Op dit moment is er geen strakke structuur en zijn er geen duidelijke grenzen. Mijn oudste fladdert door haar leven, vergeet van alles en iedereen waar geen druk van buiten op zit en doet waar ze op dat moment zelf zin in heeft. Ze leeft aan de rand van ons gezin en overlapt alleen af en toe even als ze er zelf belang bij heeft. Zij denkt dat het allemaal prima gaat.
Als ik soepeler ben richting de jongste en meer in overleg doe of uitzonderingen toesta, wat prima kan bij haar, vindt de oudste dat ontzettend oneerlijk en krijg ik het niet uitgelegd.
Dit topic maakt mij dus bang. Bang voor de toekomst. Bang dat ik de verbinding kwijtraak. Bang voor wat mijn ooit volwassen kinderen mij nog gaan verwijten, want waarschijnlijk hebben ze dan gelijk. Ik vind het namelijk ontzettend ingewikkeld. Ik ben maar 1 persoon en ik weet en kan ook niet alles.
Bir_F 
Je kan niet terug in de tijd met de kennis van nu om het wel goed te doen, inderdaad.
Auwereel schreef op 25-07-2024 om 20:43:
Bir_F
Kon dat maar, hè..
Bir_F schreef op 25-07-2024 om 20:53:
[..]
Kon dat maar, hè..
Ik heb de plank af en toe wel eens misgeslagen, dus kon ik terug in de tijd zou ik niet meer doen wat ik toen deed, maar wat dan wel, zou ik nu ook niet weten.
En of mijn kinderen dan wel vaker op visite zouden komen/meer van zich zouden laten horen, ik waag het te betwijfelen!
Ik ben de jongste van een hele rits kinderen. Mijn vader is overleden toen ik een baby was. Mijn moeder kreeg vasculaire dementie. Aan het begin van mijn puberteit begon het steeds meer tot uiting te komen. Daarvoor was het ook allemaal niet zo leuk en liefdevol. Ik ben niet gezien. Ik bungelde gewoon ergens aan het eind van al die kinderen.
Vanaf mijn 15e zorgde ik voor mijn eigen geld met een bijbaantje, voor school en de dingen die gedaan moesten. Het was ‘gewoon’ zo. Achteraf slaat het nergens op dat het gewoon zo was. Als ik nu naar mijn dochter van 15 kijk, heb ik met terugwerkende kracht medelijden met mezelf.
Ze is overleden toen ik 21 was, net getrouwd en volop bezig met mijn eigen leven vorm geven. Ze was toen al jaren niet meer helder.
Ik heb me nooit op volwassen leeftijd in contact met haar kunnen verbazen of haar iets kunnen verwijten over mijn opvoeding. Ik heb me niet echt los kunnen maken van haar in de puberteit. Ik heb nooit boos op haar kunnen zijn. Ik miste haar zelfs eigenlijk niet. Ik ben soort blijven hangen in relatie met haar op het punt dat ik met mezelf bezig was in de puberteit en zij dement was. Ik voel daar weinig emotie bij, voornamelijk rationeel dat het ontzettend moeilijk voor haar geweest moest zijn; al die kinderen en alleen.
Heftig, dement! De overgang en puberteit is al niet zo'n geweldige combinatie, maar dementie, dat is echt zwaar voor een puber en moeder! Nog een
Bir_F schreef op 25-07-2024 om 20:53:
[..]
Kon dat maar, hè..
Opvoeden is fouten maken. Maar belangrijker nog, kleine breuken zijn vaak te herstellen (en dan bedoel ik niet wanneer er al een opstapeling heeft plaatsgevonden, maar bij alledaagse incidenten. Overigens zie ik in mijn werk vooral gezinnen waarbij dat eerste het geval is, ook dan is er nog veel te herstellen, maar is het pad daar naartoe langer en ingewikkelder en vraagt het vaak meer). Maar juist in het herstellen; daarin zit de kracht.
Je kunt geen perfecte ouder zijn en dat hoeft ook helemaal niet.
Dankjewel, dat is lief! 🥰
Ik vraag me nu dus terugkijkend op zo’n verleden af hoe ik in vredesnaam anderhalve decennia kon denken dat ik wist waar ik mee bezig was in het moederschap.
Ik hou ontzettend veel van mijn dochters en ik heb hartstikke mijn best gedaan, te veel misschien zelfs, maar toch eigenlijk met mijn ogen dicht. Niet beseffend wat ik zelf gemist heb en meesleepte aan gebreken van mijn opvoeding.
Wat een interessant en leerzaam draadje, en dank voor alle kwetsbare en openhartige ervaringen die een aantal van jullie hebben gedeeld.
Ik snap de wens (hartekreet?) van Dyer om het over het perspectief van de ouder te hebben. Voor de verhalen en de pijn van kinderen is vaak genoeg aandacht en begrip. Ook hier in dit draadje veel ervaringen vanuit het kind over de ouders of zelfs via de partner en zijn ouders
Ikzelf ben ook in mijn jeugd niet gezien door mijn ouders, en dat heeft zijn sporen nagelaten. Nu ben ik zelf ouder van twee jongvolwassenen, die zich aan het losmaken zijn. Ik heb mijn uiterste best gedaan om ze te geven wat ze nodig hadden: liefde, veiligheid, erkenning. En ik hoop dat dat grotendeels gelukt is, en ik weet tegelijkertijd heel zeker dat ik flinke steken heb laten vallen en tekort ben geschoten.
En dan heb ik geen idee hoe mijn kinderen daarmee omgaan, zo oud zijn ze nog niet. Is het met mildheid, boosheid, en mijn grote twijfel: is die emotionele band er wel? Want tenslotte heb ik die niet van mijn ouders meegekregen. Dus hoe weet ik dan hoe een gezonde emotionele connectie eruit ziet, voelt? En als er verwijten komen, kan ik daar dan goed op reageren? Een behoorlijke worsteling. Want in hoeverre doe ik hetzelfde als mijn ouders? Maakt me echt bang.
In het boek Ongezien opgegroeid (al vaker genoemd hier) staat ergens aan het einde iets als (mijn woorden): als je als kind (op volwassen leeftijd) accepteert dat je van je ouders niet krijgt wat je nodig had als kind, kun je als volwassen kind wel een andere soort band opbouwen met je ouders. Dat accepteren kan ervoor zorgen dat de spanning ook bij de ouder eraf gaat, omdat zij dan niet meer hoeven te ‘leveren’ wat ze niet kunnen. Dat vergt emotionele volwassenheid van het kind, om dat in te zien en daar ook naar te handelen.
Ali schreef op 25-07-2024 om 21:54:
Wat een interessant en leerzaam draadje, en dank voor alle kwetsbare en openhartige ervaringen die een aantal van jullie hebben gedeeld.
Ik snap de wens (hartekreet?) van Dyer om het over het perspectief van de ouder te hebben. Voor de verhalen en de pijn van kinderen is vaak genoeg aandacht en begrip. Ook hier in dit draadje veel ervaringen vanuit het kind over de ouders of zelfs via de partner en zijn ouders
Ikzelf ben ook in mijn jeugd niet gezien door mijn ouders, en dat heeft zijn sporen nagelaten. Nu ben ik zelf ouder van twee jongvolwassenen, die zich aan het losmaken zijn. Ik heb mijn uiterste best gedaan om ze te geven wat ze nodig hadden: liefde, veiligheid, erkenning. En ik hoop dat dat grotendeels gelukt is, en ik weet tegelijkertijd heel zeker dat ik flinke steken heb laten vallen en tekort ben geschoten.
En dan heb ik geen idee hoe mijn kinderen daarmee omgaan, zo oud zijn ze nog niet. Is het met mildheid, boosheid, en mijn grote twijfel: is die emotionele band er wel? Want tenslotte heb ik die niet van mijn ouders meegekregen. Dus hoe weet ik dan hoe een gezonde emotionele connectie eruit ziet, voelt? En als er verwijten komen, kan ik daar dan goed op reageren? Een behoorlijke worsteling. Want in hoeverre doe ik hetzelfde als mijn ouders? Maakt me echt bang.
In het boek Ongezien opgegroeid (al vaker genoemd hier) staat ergens aan het einde iets als (mijn woorden): als je als kind (op volwassen leeftijd) accepteert dat je van je ouders niet krijgt wat je nodig had als kind, kun je als volwassen kind wel een andere soort band opbouwen met je ouders. Dat accepteren kan ervoor zorgen dat de spanning ook bij de ouder eraf gaat, omdat zij dan niet meer hoeven te ‘leveren’ wat ze niet kunnen. Dat vergt emotionele volwassenheid van het kind, om dat in te zien en daar ook naar te handelen.
Dat je hier over nadenkt is al iets krachtigs.
Je zou het je kinderen (ooit) eens kunnen vragen, hoe zij jou ervaren hebben als ouder. En de mogelijkheid tot -zo nodig- herstellen blijft altijd, zolang jij open kunt staan voor het antwoord dat je krijgt en je verantwoordelijkheid daarin te nemen als ouder. Mocht je vrezen dat je dat niet kunt, zou je evt eerst na kunnen denken over wat je nodig hebt om dat wel te kunnen.
Ali schreef op 25-07-2024 om 21:54:
In het boek Ongezien opgegroeid (al vaker genoemd hier) staat ergens aan het einde iets als (mijn woorden): als je als kind (op volwassen leeftijd) accepteert dat je van je ouders niet krijgt wat je nodig had als kind, kun je als volwassen kind wel een andere soort band opbouwen met je ouders. Dat accepteren kan ervoor zorgen dat de spanning ook bij de ouder eraf gaat, omdat zij dan niet meer hoeven te ‘leveren’ wat ze niet kunnen. Dat vergt emotionele volwassenheid van het kind, om dat in te zien en daar ook naar te handelen.
Wat mooi. Ik ken het hele boek niet (wel van gehoord, nooit gelezen). Maar in dat stukje vind ik heel veel terug van hoe ik daar ook naar kijk. Ik denk dat als je samen verder wilt, dat er op een bepaalde manier niet veel overblijft. Accepteren dat het zo is en kijken waar je wél met elkaar verder kunt. Misschien niet de band die je had gewild, maar wel de band die mogelijk is.
@BIrF, wat schrijf je open en eerlijk. Je pijn en zorgen zijn invoelbaar. Je bent als ouder zo kwetsbaar. Je doet wat je denkt dat goed is en voor het ene kind zal dat ook voldoende zijn en voor een ander is het dat helemaal niet. En vastlopers ontstaan vaak op het moment dat iets al een tijdje bezig is. En dan moet je gaan proberen. Maar ook dan weet je niet of het goed is. En naar mijn idee is het een 300 x moeilijker om ongedaan te maken wat heeft plaatsgevonden. Je bouwt dan verder op wantrouwen, teleurstelling, frustratie, ongeduld, verdriet. Je kunt vaak niet meer helemaal terug, ook als je halverwege erachter komt dat je een verkeerd pad bent gaan bewandelen. Je neemt die ervaring als kind en ouder altijd met je mee. Het enige wat ik als troostends kan zeggen is vertrouwen te houden in je kinderen. Maar ook jezelf te vergeven.
Diyer schreef op 25-07-2024 om 22:57:
[..]
Wat mooi. Ik ken het hele boek niet (wel van gehoord, nooit gelezen). Maar in dat stukje vind ik heel veel terug van hoe ik daar ook naar kijk. Ik denk dat als je samen verder wilt, dat er op een bepaalde manier niet veel overblijft. Accepteren dat het zo is en kijken waar je wél met elkaar verder kunt. Misschien niet de band die je had gewild, maar wel de band die mogelijk is.
ik ben niet echt van het ongevraagd advies geven, maar dit boek heeft me geholpen om structuur en helderheid aan te brengen van dingen die ik alleen onbewust wist en woorden en betekenis te geven aan mechanismen die in werking traden bij gevoelde pijn.
Je hebt het boek zo uit, het is vlot geschreven, en er staan echt troostende zinnen in. Wat mij bijvoorbeeld raakte was: je kon als kind niet weten dat je niet kreeg wat je nodig had. En: emotionele afwezigheid van ouders is enorm bedreigend voor een kind.
Hoe ik het boek heb gelezen is: als kind de (h)erkenning van mijn emotioneel afwezige ouders en de gevolgen daarvan bij mij én tegelijkertijd de kans om kritisch na te denken en te reflecteren op mijn eigen ouderrol tot nu én mijn relatie tot mijn ouders.
nu heb ik heel dit topic nog maar eens doorgelezen, en ja er staan enkele ervaringsverhalen in van kinderen, in het begin van het topic wordt het overgenomen door de specifieke situatie van een forummer , niet de ts of diyer maar er staan vooral heel veel adviezen in hoe nader bij elkaar te komen als ouder tot je kind zoals minder waarde hechten aan opleiding, vrienden enz en ik vind het wel jammer dat dat nu ondergesneeuwd wordt want er staan echt hele goede tips tussen over de beleving van o.a. jongvolwassenen