Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Bir_F schreef op 25-07-2024 om 20:35:
Toen ik een jaar geleden diep in de put zat en mezelf enorme verwijten maakte over hoe ik de opvoeding van mijn kinderen aangepakt heb en over de dingen die ik gemist had (Best grote dingen ook. ADHD en ASS bij mijn oudste dochter bijv, die overigens zoveel baat had bij mijn strakke structuur en grenzen dat het door niemand opgemerkt werd. Maar tegelijkertijd heb ik mijn gevoelige jongste dochter ook in datzelfde strakke harnas gedwongen terwijl dat voor haar helemaal niet passend was),
sprak een vriendin van mij de wijze woorden die zij weer van haar vader had gehoord: Al kon je het overdoen, zou je opnieuw fouten maken.
Het heeft mij geholpen. Ik moest omhoog. Mezelf minder verwijten maken. Me focussen om het nu te proberen beter te doen en ze beide te zien voor wie ze zijn en me daarop aanpassen. Ik weet nog steeds niet of ik het nu wel goed doe. Het lijkt nooit voor allebei kloppend te zijn.
Op dit moment is er geen strakke structuur en zijn er geen duidelijke grenzen. Mijn oudste fladdert door haar leven, vergeet van alles en iedereen waar geen druk van buiten op zit en doet waar ze op dat moment zelf zin in heeft. Ze leeft aan de rand van ons gezin en overlapt alleen af en toe even als ze er zelf belang bij heeft. Zij denkt dat het allemaal prima gaat.
Als ik soepeler ben richting de jongste en meer in overleg doe of uitzonderingen toesta, wat prima kan bij haar, vindt de oudste dat ontzettend oneerlijk en krijg ik het niet uitgelegd.
Dit topic maakt mij dus bang. Bang voor de toekomst. Bang dat ik de verbinding kwijtraak. Bang voor wat mijn ooit volwassen kinderen mij nog gaan verwijten, want waarschijnlijk hebben ze dan gelijk. Ik vind het namelijk ontzettend ingewikkeld. Ik ben maar 1 persoon en ik weet en kan ook niet alles.
Wat een mooie post dit. Ik wordt hier warm van. Je doet ontzettend je best en je kinderen gaan dat later echt wel inzien. Niet bang zijn.
Het blijft een lastig topic dit, je doet het niet gauw goed als je reageert.
Dit was de oorspronkelijke vraag: wie wordt er blij van contact met volwassen kind? en daar kan ik alleen maar "ik"op antwoorden. Maar daar heeft ook niemand wat aan vrees ik.
Ik kan ook vertellen dat ik in mijn omgeving, bij ouders die toch ook maar gewoon hun best gedaan hebben en helemaal geen eventful gezinsleven hadden, zie dat er nogal eens problemen zijn met een van de kinderen. En dat lijkt me erg moeilijk. En, in mijn ogen als buitenstaander, ook onverdiend maar soms wel begrijpelijk. Je kunt nu eenmaal niet alles sturen en ook al doe je als ouder je best en heb je niet echt iets verknald, kan een volwassen kind toch behoefte hebben aan (tijdelijke, soms) afstand. En dat kan ik dan wel begrijpen, al zie ik ook de pijn van de ouders. Je krijgt gewoon niet alles goed.
Als ik (een ander voorbeeld) een moeder zie die echt totaal geen gevoel heeft voor hoe haar zoon denkt en voelt, en dan moppert dat hij haar verwaarloost, snap ik hem wel - ik ben zijn moeder ook zo zat want ze redeneert alleen vanuit zichzelf en mist alle zelfreflectie. Maar toch heb ik dan wel met haar te doen, want het is onvermogen en ze lijdt er zelf ook onder. Je kunt begrip hebben voor beide kanten, of in ieder geval compassie, als buitenstaander. Zit je er middenin, dan is dat soms lastig.
