Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Auwereel schreef op 05-08-2024 om 17:52:
[..]
O ja, een klein antwoord, app "hoe gaat-ie?", antwoord: duimpje omhoog. Ben nieuwsgieriger dan dat!
Gelukkig laatst ook een paar kattenfoto's van nieuwe kat van zoon.
Misschien wat gerichter vragen dan "hoe gaat ie"? Bijvoorbeeld: " Hoe bevalt de nieuwe bank?, zit hij lekker en bevalt de kleur ook?" (ik noem natuurlijk maar een dwarsstraat).
Misschien dat er dan een wat uitgebreider antwoord komt?
Herfstappeltaart schreef op 06-08-2024 om 07:18:
[..]
Misschien wat gerichter vragen dan "hoe gaat ie"? Bijvoorbeeld: " Hoe bevalt de nieuwe bank?, zit hij lekker en bevalt de kleur ook?" (ik noem natuurlijk maar een dwarsstraat).
Misschien dat er dan een wat uitgebreider antwoord komt?
Nou, al de vragen die je voorstelt kunnen ook prima af met een duimpje of hartje! Als ik wat meer met zoon wil kletsen, stel ik een vraag over ons werkgebied, dan is het antwoord vaak een stuk uitgebreider. Ook leuk, maar zou ook graag willen weten, hoe gaat het met je?
Wilmamaa schreef op 06-08-2024 om 05:40:
[..]
Precies, dit is wat ik bedoelde te zeggen. Ik wil ook benadrukken dat dit een onderdeel is van een verder heel positieve ontmoeting. Ze heeft het een hele middag met ons volgehouden! Ze was vrolijk en openhartig. Ze deed positief over haar jeugd.
Wilmamaa, als je schrijft dat je dochter het een hele middag met jullie heeft volgehouden, dat komt dat best naar over. Dan is het alsof het een zware bevalling is om jullie weer te zien.
Je hebt het over positieve insteek; hoe positief kijk je zelf naar die ontmoetingen wanneer je het vertaald als ‘ hele middag volgehouden’?
Komt de beladen sfeer niet bij jou vandaan? Lukt het je om wat luchtiger naar een gezellige middag toe te kijken?
Als ik wil horen of ik als moeder goed voor mijn kinderen zorg of hebt gezorgd, stel ik die vraag, ipv aan mijn kinderen, aan mijn man.
Ik stel hem bewust niet aan de kinderen omdat er best een emotionele lading aan zit; welk kind zegt nu tegen zijn of haar moeder dat ze dingen anders had moeten doen, geen enkel kind toch…. Dat doen ze niet, uit liefde voor haar of uit de wetenschap dat een moeder handelt uit goede bedoelingen.
Sinds ik voor het laatst postte heb ik heel weinig van dit draadje gelezen dus misschien is het out of place of dubbelop:
Het kan ook pijn doen je ouders pijn te moeten doen om simpelweg je eigenheid te voelen en te ontwikkelen. Soms is de band tussen ouder en kind zo ingewikkeld en verwikkeld dat afstand nodig is om je tot een heel individu te ontwikkelen, maar is het rot en pijnlijk om te zien dat dat je ouder pijn doet.
Dit weekend vroeg ik mijn zoon, die een paar dagen bij me was: "goh heb je nou niet het gevoel of je helemaal terug gaat naar een periode waar je een ander iemand was, een stap terug in de tijd?" Hij antwoordde: jawel maar naar een tijd die fijn was en geborgen dus het voelt ook juist heel prettig en ik heb de ruimte van jou gevoeld me verder te ontwikkelen" Daar ben ik ontzettend blij mee, met dat antwoord. Dat betekent dat hij die pijn die ik hierboven beschrijf dus niet heeft. Ik heb ook altijd geleefd met "hij loopt niet van mij weg, hij loopt naar zichzelf toe"
just my two pence
Flanagan schreef op 06-08-2024 om 10:31:
[..]
Wilmamaa, als je schrijft dat je dochter het een hele middag met jullie heeft volgehouden, dat komt dat best naar over. Dan is het alsof het een zware bevalling is om jullie weer te zien.
Je hebt het over positieve insteek; hoe positief kijk je zelf naar die ontmoetingen wanneer je het vertaald als ‘ hele middag volgehouden’?Komt de beladen sfeer niet bij jou vandaan? Lukt het je om wat luchtiger naar een gezellige middag toe te kijken?
Ik herken Wilmama's beschrijving wel van toen mijn zoon na een lange moeilijk periode weer heel langzaam opkrabbelde. In die moeilijke periode kon hij ook niet lang bij ons zijn, greep hij elke gelegenheid aan om de deur uit te gaan, naar vrienden. Ik denk dat dat gedeeltelijk met ons als ouders te maken had (die als een spiegel voor hem waren, en soms ook om onze verwachtingen), maar ook omdat hij op de vlucht was voor zichzelf in zekere zin. Toen hij uit die periode opkrabbelde kon hij weer langer bij ons zijn, en op een meer ontspannen manier. Maar ik zou dat ook net zo als Wilmama hebben kunnen beschrijven: dat hij het beter kon volhouden. Daar zat niks negatiefs of krampachtigs aan mijn kant bij, maar was echt een observatie van een verandering ten opzichte van hoe het eerst was.
Daarbij kan het natuurlijk zijn dat je je als ouder door die periode ervoor gekwetst of afgewezen voelt, en dat meebrengt in zo'n observatie, maar dat hoeft dus niet zo te zijn. En als dat wel zo is, dan is dat ook niet vreemd: je kunt als ouder ook tot in je kern geraakt worden en aan alles gaan twijfelen als het moeizaam gaat met een van je kinderen.
Uiteindelijk gaat het met onze zoon nu heel goed, de band is beter dan ooit en hij neemt zelf initiatief om tijd met ons door te brengen. Het kan dus goed komen. Het klinkt ook heel bemoedigend wat jij vertelt, Wilmama!
Flanagan schreef op 06-08-2024 om 10:42:
Als ik wil horen of ik als moeder goed voor mijn kinderen zorg of hebt gezorgd, stel ik die vraag, ipv aan mijn kinderen, aan mijn man.
Ik stel hem bewust niet aan de kinderen omdat er best een emotionele lading aan zit; welk kind zegt nu tegen zijn of haar moeder dat ze dingen anders had moeten doen, geen enkel kind toch…. Dat doen ze niet, uit liefde voor haar of uit de wetenschap dat een moeder handelt uit goede bedoelingen.
Die van mij wel hoor. Ze vindt nog steeds dat ze in de zomer veel te vroeg binnen moest komen van mij toen ze dertien was. En dat wordt gewoon geuit.
Auwereel schreef op 06-08-2024 om 09:29:
[..]
Nou, al de vragen die je voorstelt kunnen ook prima af met een duimpje of hartje! Als ik wat meer met zoon wil kletsen, stel ik een vraag over ons werkgebied, dan is het antwoord vaak een stuk uitgebreider. Ook leuk, maar zou ook graag willen weten, hoe gaat het met je?
Jammer. Verder valt er weinig over te zeggen voor iemand die zowel jou als je zoon niet kent.
heel mooi verwoord MRI!
Flanagan schreef op 06-08-2024 om 10:42:
Als ik wil horen of ik als moeder goed voor mijn kinderen zorg of hebt gezorgd, stel ik die vraag, ipv aan mijn kinderen, aan mijn man.
Ik stel hem bewust niet aan de kinderen omdat er best een emotionele lading aan zit; welk kind zegt nu tegen zijn of haar moeder dat ze dingen anders had moeten doen, geen enkel kind toch…. Dat doen ze niet, uit liefde voor haar of uit de wetenschap dat een moeder handelt uit goede bedoelingen.
neem maar van mij aan dat er zeker wel kinderen zijn die met ongezouten kritiek komen en die er echt niet op uit zijn om jou te sparen als vader of moeder. Zo is iedereen anders.
En dat je dan als moeder misschien de vraag stelt aan je man, om een iets genuanceerder antwoord te krijgen.
kan ik een dubbel geplaatst bericht niet verwijderen?
Ik denk dat kinderen niet zo gauw aan hun ouders vragen hoe het met hun gaat, simpelweg omdat het je ouders zijn? Toen je klein was vroeg je ook niet aan je ouders hoe het met hun ging, dus zo gaat het nu eenmaal. Volgens mij zit er gewoon zoiets achter. Een ouder-kind relatie is nu eenmaal anders dan een relatie tussen vrienden. En er zit ook nog verschil tussen een oppervlakkige 'hoe gaat het ermee' vraag en één die wat dieper gaat.
Je kunt wel vriendschappelijk met je kinderen omgaan, maar je kinderen zijn niet je vriend(inn)en en ook niet je partner.
Ik kan best goed met een willekeurige vriendin of met mijn praten over gezondheidproblemen en intieme details, maar van mijn ouders hoef ik ze niet te weten, om maar iets te noemen. Bij mijn partner zou ik best een steenpuist op zijn bil willen bekijken (fictief voorbeeld), bij een vriendin zou ik al enige reserve hebben en van mijn vader hoef ik het al helemaal niet te zien, terwijl die laatste zomaar zijn broek zou laten zakken omdat toen ik klein was mijn ouders ook altijd bloot heb gezien.
Flanagan schreef op 06-08-2024 om 10:42:
Als ik wil horen of ik als moeder goed voor mijn kinderen zorg of hebt gezorgd, stel ik die vraag, ipv aan mijn kinderen, aan mijn man.
Ik stel hem bewust niet aan de kinderen omdat er best een emotionele lading aan zit; welk kind zegt nu tegen zijn of haar moeder dat ze dingen anders had moeten doen, geen enkel kind toch…. Dat doen ze niet, uit liefde voor haar of uit de wetenschap dat een moeder handelt uit goede bedoelingen.
Heb je dit topic wel gelezen?
Zusterclivia schreef op 06-08-2024 om 16:37:
[..]
Heb je dit topic wel gelezen?
Ja, Zusterclivia, ook de post waarin het contact wat verbeterde. Heb jij die ook gelezen?
Ik ben gewoon wat optimistiser; geef een puber wat de ruimte en heb vertrouwen dat een moeizame band gaat verbeteren zolang dat proces maar niet geforceerd wordt. Dat is mijn mening, gebaseerd op mijn ervaringen als moeder.
kaatjecato schreef op 06-08-2024 om 12:58:
[..]
Ik herken Wilmama's beschrijving wel van toen mijn zoon na een lange moeilijk periode weer heel langzaam opkrabbelde. In die moeilijke periode kon hij ook niet lang bij ons zijn, greep hij elke gelegenheid aan om de deur uit te gaan, naar vrienden. Ik denk dat dat gedeeltelijk met ons als ouders te maken had (die als een spiegel voor hem waren, en soms ook om onze verwachtingen), maar ook omdat hij op de vlucht was voor zichzelf in zekere zin. Toen hij uit die periode opkrabbelde kon hij weer langer bij ons zijn, en op een meer ontspannen manier. Maar ik zou dat ook net zo als Wilmama hebben kunnen beschrijven: dat hij het beter kon volhouden. Daar zat niks negatiefs of krampachtigs aan mijn kant bij, maar was echt een observatie van een verandering ten opzichte van hoe het eerst was.
Daarbij kan het natuurlijk zijn dat je je als ouder door die periode ervoor gekwetst of afgewezen voelt, en dat meebrengt in zo'n observatie, maar dat hoeft dus niet zo te zijn. En als dat wel zo is, dan is dat ook niet vreemd: je kunt als ouder ook tot in je kern geraakt worden en aan alles gaan twijfelen als het moeizaam gaat met een van je kinderen.
Uiteindelijk gaat het met onze zoon nu heel goed, de band is beter dan ooit en hij neemt zelf initiatief om tijd met ons door te brengen. Het kan dus goed komen. Het klinkt ook heel bemoedigend wat jij vertelt, Wilmama!
Bedankt voor je reactie, kaatjecato. Dit is inderdaad hoe ik het bedoelde. Mijn dochter kon in een bepaalde periode niet eens verdragen om met ons aan één tafel te zitten. Verder was ze inderdaad altijd de hort op, of verscholen op haar slaapkamer... Dit is wel een paar jaar geleden, toen ze nog bij ons woonde. Maar ook daarna, heel schaarse en korte ontmoetingen, met atijd een uitweg vlakbij of een excuus om snel weer weg te kunnen. Ik denk dat ze inderdaad net als jouw zoon, ook op de vlucht was voor zichzelf. Want ook in buitenshuis hield ze het ook bij haar vrienden nooit lang uit. Half uurtje hier, half uurtje daar...
Dus dat ze het nu zo lang met ons had volgehouden, was zeker positief bedoeld.
Ik krijg ook steeds meer vertrouwen dat we stap na stap weer dichter bij elkaar komen.