Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Flanagan schreef op 22-07-2024 om 11:06:
Vroeger gingen mijn zus en ik ook verschillende richtingen in; mede door verschil in opleiding maar vooral door verschil in vrienden. Ik wilde niet met die vrienden om gaan, ik wilde ook niet mijn zus de hand boven hood houden na onhandige keuzes en ik wilde al helemaal niet door mijn ouders benaderd worden met vragen hoe ik haar kon helpen. Ik hield wel van mijn ouders maar ik wilde niet meegetrokken worden in dat neerwaartse spiraal. Mijn ouders bleven haar natuurlijk uit de wind houden. Ik nam meer afstand van mijn ouders uit soort van zelfbescherming.
Ik weet niet hoe de oudste dochter van Wilmamaa de sfeer thuis ervaart of ervaren heeft. Het kan zijn dat ze om dezelfde reden wat afstand van haar ouders heeft genomen om zo ook afstand met haar zus te creëren. Maar ik kan wel zeggen dat ik altijd om mijn ouders gegeven heb en hen gezien heb als mijn ouders. Mijn afstand was niet uit desinteresse maar eerder uit onmacht. Misschien helpt dit met andere ogen naar je oudste te kijken.
Herkenbaar. Het was niet precies zoals jij aangeeft over jouw jeugd en 'meegetrokken worden' of 'vragen hoe ze haar kon helpen'. Maar mijn oudste dochter heeft wel aangegeven dat ze het lastig vond om samen te leven met een broer met ASS en een zus met ADHD. Vooral door de wisselwerking tussen die rechtlijnige broer en de impulsieve zus en de conflicten die daardoor ontstonden. Op dat moment had ik dit zelf niet zo goed in de gaten - ik vond dat we het als gezin prima deden, ook met die labeltjes. Maar het heeft beslist een stempel op ons gezin gedrukt. Zeker in de ogen van een meisje voor wie het leven zo gemakkelijk verliep en die ik, denk ik, onbewust (te?) veel verantwoordelijkheid heb gegeven. Ik roemde haar altijd omdat ze zo zelfstandig en verstandig was, en misschien wilde ze dat helemaal niet zijn.
Lieveheersbeest schreef op 22-07-2024 om 08:38:
[..]
Ik vind het interessant dat die werelden voor jou zo gescheiden zijn. Veel van mijn getrouwde corporate collega's met kinderen en fulltime banen slikken pilletjes als ze naar een festival gaan. Snuiven "stiekem" op het toilet tijdens een bedrijfsfeestje... Die "drugswereld" is voor mij heel erg verweven met "de echte wereld".
Ik vrees dat ik ontzettend naïef ben geweest. Bij drugsgebruik dacht ik aan de jaren 80, zoals autokrakende 'junkies'. de junkentunnel op Hoog Catharijne. Kortom, vooral iets van vroeger en nu alleen nog in de grote steden en wat festival-jongeren. Niet iets waar mijn kinderen mee in aanraking kwamen.
Ik was echt supernaïef. Want dochter startte al op haar 14 met blowen bij de vrienden die ik het meest vertrouwde. Ik wist dat één van de ouders blowde, als slaaptherapie. Ik wist niet dat ze het spul voor de grijp hadden liggen voor hun tieners. Gelukkig heb ik dit tot voor kort niet geweten.
Voor een 'gewoon kind' was dit alleen een spannende, avontuurlijke puberstreek. Voor een meisje dat al enorm vastliep door haar ADHD was dit de kennismaking met een te verleidelijk medicijn.
Anoniemvoornu schreef op 22-07-2024 om 10:31:
[..]
En dan is alcohol niet meegerekend en dat is een harddrugs, ik heb niks geks gezegd anders dan dat ik blowende jeugd niet gelijk afschrijf als verslaafden
Dat alcohol een harddrug is, daar heb je inderdaad helemaal gelijk in. Ik vind het drankgebruik in mijn omgeving ook zorgelijk. Op feestjes van mijn werk, van vrijetijdsclubs, van sommige vrienden wordt het dronken zijn echt verheerlijkt. Gezelligheid is voor hen niet kletsen of dansen en ondertussen een of twee glazen bier of wijn drinken - het draait vooral om zoveel mogelijk te zuipen. Ik dacht dat dit iets voor pubers was, maar dit zijn volwassen van soms ver in de vijftig.
Maar ik schrijf echt niet iedereen die een biertje of een wijntje drinkt af als verslaafde.
Blowers schrijf ik ook echt niet allemaal af als verslaafden. Net als bij alcohol, lukt het veel gebruikers om het beperkt te houden. Voor jongeren zoals mijn dochter die veel problemen met zichzelf en de wereld hebben, ligt het gevaar op de loer. Of ze verslaafd is als ze elke dag 8-10 joints rookt? Volgens een verslavingsdeskundige is ze pas verslaafd als ze wil stoppen en merkt dat het niet lukt.
Maar verslaafd of niet, het trok haar sowieso wel de put in. Hoe ga je naar school als je 's ochtends je bed niet uit kunt komen? Waar betaal je zoveel wiet van als je 17 bent en geen baantje aan kunt houden? Dan ga je op zoek naar mogelijkheden om makkelijker geld te verdienen.
Het lijkt er op dat ze uit het dal omhoog klimt (lijkt...want ik ken haar nauwelijks meer). Verdrietig en bezorgd ben ik nog steeds enorm.
Wilmamaa schreef op 22-07-2024 om 23:37:
[..]
Dat alcohol een harddrug is, daar heb je inderdaad helemaal gelijk in. Ik vind het drankgebruik in mijn omgeving ook zorgelijk. Op feestjes van mijn werk, van vrijetijdsclubs, van sommige vrienden wordt het dronken zijn echt verheerlijkt. Gezelligheid is voor hen niet kletsen of dansen en ondertussen een of twee glazen bier of wijn drinken - het draait vooral om zoveel mogelijk te zuipen. Ik dacht dat dit iets voor pubers was, maar dit zijn volwassen van soms ver in de vijftig.
Maar ik schrijf echt niet iedereen die een biertje of een wijntje drinkt af als verslaafde.
Blowers schrijf ik ook echt niet allemaal af als verslaafden. Net als bij alcohol, lukt het veel gebruikers om het beperkt te houden. Voor jongeren zoals mijn dochter die veel problemen met zichzelf en de wereld hebben, ligt het gevaar op de loer. Of ze verslaafd is als ze elke dag 8-10 joints rookt? Volgens een verslavingsdeskundige is ze pas verslaafd als ze wil stoppen en merkt dat het niet lukt.
Maar verslaafd of niet, het trok haar sowieso wel de put in. Hoe ga je naar school als je 's ochtends je bed niet uit kunt komen? Waar betaal je zoveel wiet van als je 17 bent en geen baantje aan kunt houden? Dan ga je op zoek naar mogelijkheden om makkelijker geld te verdienen.
Het lijkt er op dat ze uit het dal omhoog klimt (lijkt...want ik ken haar nauwelijks meer). Verdrietig en bezorgd ben ik nog steeds enorm.
Mensen met adhd/add zijn vaak ook gevoeliger voor verslavingen, dit is geen vooroordeel maar een feit , het is een kenmerk van de "stoornis" (die niet alle mensen met deze stoornis hebben ) maar ook als ze een ander opleidingsniveau of vrienden had gehad had ze hiermee in aanraking kunnen komen, mijn nichtje van toen 11 kreeg al wiet aangeboden door een jongen op de christelijke basisschool
ik vind trouwens adhd/add geen stoornis , verre van
Maar dat is het wel.
Picunia schreef op 23-07-2024 om 13:07:
Maar dat is het wel.
Dat weet ik , daarom dat ik het apart van mijn eerste bericht schreef want of we adhd /add /autisme stoornissen moeten blijven noemen en of dat juist niet het stigma behoudt of we moeten accepteren dat niet iedereen dezelfde hersenen, hersenstructuren heeft en dat daar niets mis mee is en helemaal ok is is weer een heel andere discussie
Picunia schreef op 23-07-2024 om 13:07:
Maar dat is het wel.
Nee, dat is het niet. Het is neurodivesiteit. Het wordt alleen (nog) een stoornis genoemd omdat we nog niet allemaal beter weten en omdat mensen met een bepaald type brein wat lastiger meekomen met een maatschappij die we door bepaalde keuzes hebben ingericht zoals die nu is. Of het wel of niet een stoornis wordt genoemd ligt aan de mate waarin een maatschappij ruimte wil bieden aan neurodiversiteit. Mega off topic, (sorry) maar wilde er toch graag op reageren.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 23-07-2024 om 13:27:
[..]
Nee, dat is het niet. Het is neurodivesiteit. Het wordt alleen (nog) een stoornis genoemd omdat we nog niet allemaal beter weten en omdat mensen met een bepaald type brein wat lastiger meekomen met een maatschappij die we door bepaalde keuzes hebben ingericht zoals die nu is. Of het wel of niet een stoornis wordt genoemd ligt aan de mate waarin een maatschappij ruimte wil bieden aan neurodiversiteit. Mega off topic, (sorry) maar wilde er toch graag op reageren.
Dankjewel daarvoor , je verwoordt het veel beter als ik
Bgdrrejnxs53226 schreef op 23-07-2024 om 13:27:
[..]
Nee, dat is het niet. Het is neurodivesiteit. Het wordt alleen (nog) een stoornis genoemd omdat we nog niet allemaal beter weten en omdat mensen met een bepaald type brein wat lastiger meekomen met een maatschappij die we door bepaalde keuzes hebben ingericht zoals die nu is. Of het wel of niet een stoornis wordt genoemd ligt aan de mate waarin een maatschappij ruimte wil bieden aan neurodiversiteit. Mega off topic, (sorry) maar wilde er toch graag op reageren.
Een vriendin van dochter zegt altijd: Ik HEB geen autisme, ik BEN autistisch.
Als in: Ik heb griep dat gaat wel weer over, autisme niet.
Wilmamaa schreef op 22-07-2024 om 22:54:
[..]
Herkenbaar. Het was niet precies zoals jij aangeeft over jouw jeugd en 'meegetrokken worden' of 'vragen hoe ze haar kon helpen'. Maar mijn oudste dochter heeft wel aangegeven dat ze het lastig vond om samen te leven met een broer met ASS en een zus met ADHD. Vooral door de wisselwerking tussen die rechtlijnige broer en de impulsieve zus en de conflicten die daardoor ontstonden. Op dat moment had ik dit zelf niet zo goed in de gaten - ik vond dat we het als gezin prima deden, ook met die labeltjes. Maar het heeft beslist een stempel op ons gezin gedrukt. Zeker in de ogen van een meisje voor wie het leven zo gemakkelijk verliep en die ik, denk ik, onbewust (te?) veel verantwoordelijkheid heb gegeven. Ik roemde haar altijd omdat ze zo zelfstandig en verstandig was, en misschien wilde ze dat helemaal niet zijn.
En mogelijk daardoor flink inleverde qua aandacht.
Een vriendin van mij deed het op school gewoon meer dan prima en was verder een rustig kind, zonder rare acties. Haar zusje was gewoon gemiddeld en had nog wel eens iets omdat ze meer temperament had. Maar géén ernstige zaken. Maar omdat het zusje allemaal meer moeite kostte om gewoon goede cijfers te halen en af en toe een akkefietje had, ging er wel meer aandacht naar haar. Want met zus was alles goed, toch?
Ik kan mij voorstellen dat het voor jouw oudste erg lastig was, want ze deed alles goed, maar kwam wel op de laatste plek qua aandacht.
Bakblik schreef op 23-07-2024 om 13:42:
[..]
Een vriendin van dochter zegt altijd: Ik HEB geen autisme, ik BEN autistisch.
Als in: Ik heb griep dat gaat wel weer over, autisme niet.
Wat grappig, ik heb juist een kennis die zegt ik BEN geen autist, ik HEB autisme en ik BEN Marieke.
Meesje schreef op 23-07-2024 om 16:26:
[..]
Wat grappig, ik heb juist een kennis die zegt ik BEN geen autist, ik HEB autisme en ik BEN Marieke.
Herkenbaar
Meesje schreef op 23-07-2024 om 16:26:
[..]
Wat grappig, ik heb juist een kennis die zegt ik BEN geen autist, ik HEB autisme en ik BEN Marieke.
Die vriendin van dochter zou juist zeggen:
Ik ben Marieke, ik ben autistisch (geen autist). Ze ziet dat echt als iets dat bij haar hoort. Als je vriendin met haar bent dan weet je dat ze autistisch is, als je dat niet tegen kan gaan maar niet.
Maar het is toch allebei waar?
Ik heb autisme - ik ben een autist
Ik heb kinderen - ik ben een moeder
Ik heb een handicap - ik ben een gehandicapte
Enzovoort