Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ik snap niet waarom Anoniem-voor-nu zo heftig reageert op het verschil tussen mijn dochters studie en sociale omgeving. Zo zit dat nu eenmaal bij ons.Er zijn toch wel meer gezinnen waarin het ene kind uni doet en het andere BBL?
Ik kom zelf uit een gezin waar de opleidingsniveaus ontzettend uiteenliggen en heb dit gelukkig nooit op deze manier ervaren
Lieveheersbeest schreef op 22-07-2024 om 08:38:
[..]
Ik vind het interessant dat die werelden voor jou zo gescheiden zijn. Veel van mijn getrouwde corporate collega's met kinderen en fulltime banen slikken pilletjes als ze naar een festival gaan. Snuiven "stiekem" op het toilet tijdens een bedrijfsfeestje... Die "drugswereld" is voor mij heel erg verweven met "de echte wereld".
Ik zal vast enorme oogkleppen ophebben dan, of in een heel bijzondere bubbel leven, maar ik weet dus van helemaal niemand die dat doet. Zelfs mijn jongvolwassen kinderen niet. Dochterlief was gisteren naar een rave en die heeft een fantastische avond gehad op een redbull en cola. Dus ik vind het dan weer interessant dat er blijkbaar heel veel mensen zijn die nota bene op hun werk, ook al is het tijdens een feestje, niet eens heel stiekem op het toilet snuiven...
Anoniemvoornu schreef op 22-07-2024 om 10:01:
[..]
Ik kom zelf uit een gezin waar de opleidingsniveaus ontzettend uiteenliggen en heb dit gelukkig nooit op deze manier ervaren
Zoals Wilmama al duidelijk heeft uitgelegd gaat het niet alleen/niet zozeer om het verschil in opleidingsniveau maar vooral om de sociale omgeving. Haar jongste zit in een omgeving waar veel jongeren met leer/gedragsproblemen en verschillende etiketjes zitten. Ik kan me goed voorstellen dat daar het percentage mensen met ook nog verslavingen (aan wat dan ook) hoger is dan gemiddeld. En dat heeft dan weer een negatieve invloed op studie en sociale vaardigheden. Een zichzelf versterkende neerwaartse spiraal.
@Jonagold: Statistisch gezien zou het onwaarschijnlijk zijn dat je niemand kent.
Zoveel procent van de Nederlanders heeft ooit de volgende drug gebruikt:
- Cannabis: 24,3%
- XTC: 10,8%
- Coke: 6,5%
- Lachgas: 7,2%
Je kunt hier ook filteren op wat er het laatste jaar gebruikt is:
Cijfers drugs - Trimbos-instituut
Een gemiddelde nederlander zou 540 mensen kennen. Dus dan zou je alleen al 129 mensen kennen die bekend zijn met blowen 
Wat betreft je dochter: Ik schat in dat zij één van de (zeer) weinige was die nuchter op een rave stond.
En om weer even terug te komen op het topic: toen mijn oudste op zichzelf woonde kwam het contact vooral van ons. Tenzij hij en/of zijn vriendin iets van ons nodig had. Dat vond vooral man lastig om mee om te gaan. Maar ik heb me er allang bij neergelegd dat zoon door zijn ASS uit zichzelf zeer onmededeelzaam is. Meestal merk ik aan zijn gedrag dat er iets is. Als ik er dan naar vraag wil hij er best over praten, maar uit zichzelf komt dat niet. Geldt ook voor hulp vragen trouwens, hulpvragen kwamen meestal van zijn vriendin of omdat wij zagen dat er iets nodig was. Daar kunnen wij als ouders natuurlijk heel erg verongelijkt over doen, maar het is wat het is. Hij is wie hij is. Dus als wij contact willen als hij straks weer de deur uit is dan zal dat van ons uit moeten gaan. En alles wat wel spontaan van zijn kant komt, daar moeten we blij mee zijn.
Dochter deelt heel veel over haar leven, die betrekt ons daar heel actief bij (via insta, whatsapp en ook gewoon door te vertellen). Dat zal vast ook zo blijven. Was in ieder geval zo toen ze in het buitenland stage liep. Dat contact is tot nu toe heel ontspannen. Maar, zij heeft nog geen partner. Ik weet dus nog niet wat dat zou doen in het contact met ons.
Lieveheersbeest schreef op 22-07-2024 om 10:29:
@Jonagold: Statistisch gezien zou het onwaarschijnlijk zijn dat je niemand kent.
Zoveel procent van de Nederlanders heeft ooit de volgende drug gebruikt:
- Cannabis: 24,3%
- XTC: 10,8%
- Coke: 6,5%
- Lachgas: 7,2%
Je kunt hier ook filteren op wat er het laatste jaar gebruikt is:
Cijfers drugs - Trimbos-instituut
Wat betreft je dochter: Ik schat in dat zij één van de (zeer) weinige was die nuchter op een rave stond.
En dan is alcohol niet meegerekend en dat is een harddrugs, ik heb niks geks gezegd anders dan dat ik blowende jeugd niet gelijk afschrijf als verslaafden
Lieveheersbeest schreef op 22-07-2024 om 10:29:
@Jonagold: Statistisch gezien zou het onwaarschijnlijk zijn dat je niemand kent.
Zoveel procent van de Nederlanders heeft ooit de volgende drug gebruikt:
- Cannabis: 24,3%
- XTC: 10,8%
- Coke: 6,5%
- Lachgas: 7,2%
Je kunt hier ook filteren op wat er het laatste jaar gebruikt is:
Cijfers drugs - Trimbos-instituut
Wat betreft je dochter: Ik schat in dat zij één van de (zeer) weinige was die nuchter op een rave stond.
Zeker, dat was haar ook opgevallen dat zij zo'n beetje de enige was. Maar op een rave verwacht je dat ook. Ik verwacht dat niet op mijn werk.
Dat iemand ooit iets heeft gebruikt of uitgeprobeerd is logisch, wat dat betreft verbazen die cijfers me niet. Maar ik hoop toch niet dat dit het percentage mensen is dat dagelijks en/of op hun werk gebruikt zeg!
Jonagold schreef op 22-07-2024 om 10:24:
[..]
Zoals Wilmama al duidelijk heeft uitgelegd gaat het niet alleen/niet zozeer om het verschil in opleidingsniveau maar vooral om de sociale omgeving. Haar jongste zit in een omgeving waar veel jongeren met leer/gedragsproblemen en verschillende etiketjes zitten. Ik kan me goed voorstellen dat daar het percentage mensen met ook nog verslavingen (aan wat dan ook) hoger is dan gemiddeld. En dat heeft dan weer een negatieve invloed op studie en sociale vaardigheden. Een zichzelf versterkende neerwaartse spiraal.
Volgens mij zijn de verschillen tussen hoog- en laagopgeleid en andere bubbels groot, afgezien van enig middelengebruik (btw alcohol is ook drugs hè, vergeet die niet).
Echt een soort nieuwe verzuiling, die doorgaat tot en met de kleinste dingen. Misschien dat sport nog net een beetje gemengd is, maar dan hangt het alweer af van welke sport, want hier in mijn woonplaats zijn bijvoorbeeld de sportscholen en voetbalverenigingen al 'verzuild'. Heeft ook wel met geld te maken natuurlijk, maar tegenwoordig (als ik naar mijn ouders kijk bijvoorbeeld) ook wel beeldvorming van het internet. En mijn ouders zijn niet eens arm, maar voelen zich toch al geïntimideerd door dingen die zij 'sjiek' vinden. Tot ijsjes van het de Italiaanse ijssalons (ten op zichte van softijsjes) aan toe.
Jonagold schreef op 22-07-2024 om 10:37:
[..]
Maar ik hoop toch niet dat dit het percentage mensen is dat dagelijks en/of op hun werk gebruikt zeg!
Je kunt op die site dus ook nog filteren naar "het laatste jaar gebruikt". Dan zie je dat 3,8% het laatste jaar nog XTC heeft geslikt. Dat zouden dus 20 mensen zijn (gemiddeld).
Dagelijks gebruik is weer een ander verhaal.
Vroeger gingen mijn zus en ik ook verschillende richtingen in; mede door verschil in opleiding maar vooral door verschil in vrienden. Ik wilde niet met die vrienden om gaan, ik wilde ook niet mijn zus de hand boven hood houden na onhandige keuzes en ik wilde al helemaal niet door mijn ouders benaderd worden met vragen hoe ik haar kon helpen. Ik hield wel van mijn ouders maar ik wilde niet meegetrokken worden in dat neerwaartse spiraal. Mijn ouders bleven haar natuurlijk uit de wind houden. Ik nam meer afstand van mijn ouders uit soort van zelfbescherming.
Ik weet niet hoe de oudste dochter van Wilmamaa de sfeer thuis ervaart of ervaren heeft. Het kan zijn dat ze om dezelfde reden wat afstand van haar ouders heeft genomen om zo ook afstand met haar zus te creëren. Maar ik kan wel zeggen dat ik altijd om mijn ouders gegeven heb en hen gezien heb als mijn ouders. Mijn afstand was niet uit desinteresse maar eerder uit onmacht. Misschien helpt dit met andere ogen naar je oudste te kijken.
Diyer schreef op 21-07-2024 om 18:04:
[..]
Dat past als uitspraak idd bij mensen die blind zijn voor hun eigen aandeel.
Ik snap nog steeds de sneer niet, zou je dit alsjeblieft uit kunnen leggen welk aandeel je bedoelt
Jonagold schreef op 22-07-2024 om 10:30:
En om weer even terug te komen op het topic: toen mijn oudste op zichzelf woonde kwam het contact vooral van ons. Tenzij hij en/of zijn vriendin iets van ons nodig had. Dat vond vooral man lastig om mee om te gaan. Maar ik heb me er allang bij neergelegd dat zoon door zijn ASS uit zichzelf zeer onmededeelzaam is. Meestal merk ik aan zijn gedrag dat er iets is. Als ik er dan naar vraag wil hij er best over praten, maar uit zichzelf komt dat niet. Geldt ook voor hulp vragen trouwens, hulpvragen kwamen meestal van zijn vriendin of omdat wij zagen dat er iets nodig was. Daar kunnen wij als ouders natuurlijk heel erg verongelijkt over doen, maar het is wat het is. Hij is wie hij is. Dus als wij contact willen als hij straks weer de deur uit is dan zal dat van ons uit moeten gaan. En alles wat wel spontaan van zijn kant komt, daar moeten we blij mee zijn.
Dochter deelt heel veel over haar leven, die betrekt ons daar heel actief bij (via insta, whatsapp en ook gewoon door te vertellen). Dat zal vast ook zo blijven. Was in ieder geval zo toen ze in het buitenland stage liep. Dat contact is tot nu toe heel ontspannen. Maar, zij heeft nog geen partner. Ik weet dus nog niet wat dat zou doen in het contact met ons.
Onze oudste precies zo en dat is altijd zo geweest. Door vriendjes en vriendinnetjes die lekker konden kletsen bleven we altijd op de hoogte wat er zoal gebeurde op school en sportclubs en zo. Het is altijd zo gebleven dus ik weet niet beter. Overigens volgens mij geen etiketje of zo gewoon erg op zichzelf. De jongste is weer heel anders, die deelt altijd van alles en neemt ook zelf contact met ons op.
Mijn zoon is ook erg op zichzelf en weinig mededeelzaam. Gelukkig appt hij wel zo nu en dan. Volgens mij kan hij het zich ook helemaal niet voorstellen waarom ik dat nou zo graag zou willen weten wil wat hij zoal beleeft.
Jonagold schreef op 22-07-2024 om 10:37:
[..]
Zeker, dat was haar ook opgevallen dat zij zo'n beetje de enige was. Maar op een rave verwacht je dat ook. Ik verwacht dat niet op mijn werk.
Dat iemand ooit iets heeft gebruikt of uitgeprobeerd is logisch, wat dat betreft verbazen die cijfers me niet. Maar ik hoop toch niet dat dit het percentage mensen is dat dagelijks en/of op hun werk gebruikt zeg!
Ik denk ook dat je veel van die percentages bij elkaar kunt optellen. Ik denk dat iemand die niet vies is van Coke of xtc, ook wel eens wat anders probeert. Het zal voor een groot deel een beetje hetzelfde groepje zijn. Zo tussen 6 en 12%. Wat alsnog 1 op de 10 is en daarom geen kleine groep. Maar ik heb erg veel moeite met me voor te stellen dat er op mijn werk "gewoon" gesnoven wordt.
Diyer schreef op 22-07-2024 om 17:05:
[..]
Ik denk ook dat je veel van die percentages bij elkaar kunt optellen. Ik denk dat iemand die niet vies is van Coke of xtc, ook wel eens wat anders probeert. Het zal voor een groot deel een beetje hetzelfde groepje zijn. Zo tussen 6 en 12%. Wat alsnog 1 op de 10 is en daarom geen kleine groep. Maar ik heb erg veel moeite met me voor te stellen dat er op mijn werk "gewoon" gesnoven wordt.
Niemand die beweert dat ook ... wil je mischien even de moeite nemen om mijn vraag aan je te beantwoorden? Ik zit er echt een beetje mee