Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 17:38:
[..]
En er kennelijk ook geen enkele moeite mee hebben.
Dat vind ik verschillend, accepteren en er moeite mee hebben. Ik kan niets anders dan het accepteren en respecteren, ik kan moeilijk voor hun deur gaan liggen. Toch hoop ik op meer contact dan alleen via de app. Steekje jaloezie als een vriendin zegt, bij mij komt mijn dochter elke week eten. En mijn kinderen komen echt wel eens eten, het is niet zo dat onze relatie bar slecht is ofzo. Maar ze hebben zo hun eigen leven dat er in hun agenda geen plaats is om ouders over de vloer te hebben of te komen eten.
En bij mij hoeven ze echt niet eerste kerstdag langs te komen, sinterkerstennieuw vieren op 26 januari, helemaal prima. Mijn verjaardag hoeft niet op die dag, maar wanneer het goed uitkomt en met een paar weken vroeger/later zit ik niet. Een huiswarmingsparty met alleen vrienden, ga je gang. Maar ik kom ook graag eens langs. Ik ga er niet om zeuren, maar ik heb er wel moeite mee.
Snap ik hoor Auwereel. Laat je niet aanpraten dat er iets mis is met je. Je mag best moeite of teleurstelling hebben met de gang van zaken. Zolang je het voor jezelf houdt (wat je doet) doe je imo niks verkeerd en ik vind het ook erg begrijpelijk dat de mensen van wie je het meest houdt in de wereld, graag betrokken bij bent en deel had willen zijn van hun volwassen leven. Hoe mooi is het als die kindertijd mag evolueren naar een volwassen gelijkwaardige verstandhouding waarbij allebei het fijn vinden om elkaar deelgenoot te maken.
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 17:38:
[..]
En er kennelijk ook geen enkele moeite mee hebben.
Dat vind ik verschillend, accepteren en er moeite mee hebben. Ik kan niets anders dan het accepteren en respecteren, ik kan moeilijk voor hun deur gaan liggen. Toch hoop ik op meer contact dan alleen via de app. Steekje jaloezie als een vriendin zegt, bij mij komt mijn dochter elke week eten. En mijn kinderen komen echt wel eens eten, het is niet zo dat onze relatie bar slecht is ofzo. Maar ze hebben zo hun eigen leven dat er in hun agenda geen plaats is om ouders over de vloer te hebben of te komen eten.
En bij mij hoeven ze echt niet eerste kerstdag langs te komen, sinterkerstennieuw vieren op 26 januari, helemaal prima. Mijn verjaardag hoeft niet op die dag, maar wanneer het goed uitkomt en met een paar weken vroeger/later zit ik niet. Een huiswarmingsparty met alleen vrienden, ga je gang. Maar ik kom ook graag eens langs. Ik ga er niet om zeuren, maar ik heb er wel moeite mee.
Dat snap ik heel goed en zou ik ook hebben hoor.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 17:45:
Dan moet ik erg veel gaan scrollen. Maar ik zou jouw reactie ook in de categorie miskend kunnen plaatsen denk ik? Ik weet alleen de context niet meer, misschien heb je bere goede redenen. Je reactie dat je zelf niet zoveel zin (meer) hebt in contact met je ouders en dat ze je toch niet echt hebben gezien, valt voor mij wel een beetje in die categorie.
Mijn reactie zou kunnen zijn: wordt het niet eens tijd om zaken uit het verleden achter je te laten?
Wordt het niet eens tijd om je te focussen op wat er wél was of kan zijn, als je niet zou inzoomen op het negatieve?
Ik ervaar bijv. bij mijn bejaarde vader ook regelmatig een (diepe) zucht. De man is bejaard en doet vaak genoeg irritante dingen. Maar ik probeer te kijken naar wat er meer is dan dat en probeer zelf ook bij te dragen aan de stukken delen die wél leuk zijn. En dan probeer ik te zoeken naar iets wat ook voor zijn beleefwereld herkenbaar is. Omdat ik denk dat het leven voor oudjes op een bepaald moment ook erg lastig wordt. Ik probeer nu nog mee te komen, maar merk al dat ik niet meekom. Dat zal alleen maar erger worden. De vraag is, is dat erg? Jij kan je slecht inleven in het leven van je vader en je vader kan zich slecht inleven in jouw leven. Dat zal ook komen door leeftijd en generatieverschil. Maakt hem dat een slecht mens?
Jullie kunnen dit stukje inleven dus beiden niet. Maar wat deel je wél met hem? Probeer daar dan op in te zetten.
Hmmm. Als ik voor mijzelf spreek is dat ik pas op latere leeftijd (in de 30) ben gaan realiseren dat er dingen in het verleden niet goed zijn gegaan. Ik zie dat ook bij mensen om mij heen die ook moeizaam contact hebben met hun ouders, dat is lang niet bij iedereen al vanaf de puberteit slecht ofzo.
Misschien is het bij mijn ouders door karaktertrekken in het psychiatrische vlak die nu sterker zijn uitvergroot dan vroeger, dus er zijn juist meer zaken in het heden of zeer recente verleden die maken dat ik terughoudend geworden ben.
Daar komt ook nog eens bij dat mijn ouders best wel jong zijn in leeftijd en ik ook mensen in mijn vrienden- en kennissenkring heb van nagenoeg dezelfde leeftijd, die niet zo kleingeestig zijn. Ik heb er ook gewoon moeite mee dat je op je 60e - 65e al niet meer de deur uitkomt, merendeels angstig thuis zit en daarbij ook nog eens je vrouw actief beknot en weghoudt van de buitenwereld. Slecht mens....mwah. Maar een naar mens, inmiddels wel.
En je moeder accepteert dat troelahoep ?
Misschien dat ik dan maar juist blij moet zijn dat boosheid en afzetten juist wel heeft plaatsgevonden in de puberteit? Lijkt me vreemd (voor beide kanten) als je pas dertig bent en met terugwerkende kracht het contact met andere ogen gaat bekijken. Desalnietemin verdrietig dat wat eerst goed leek, niet zo goed bleek.
Nogmaals, het is niet mijn bedoeling om kinderen verantwoordelijk te houden voor het gedrag van ouders. Maar ik denk dat je net zo min ouders altijd verantwoordelijk kunt houden voor gedrag bij kinderen. Ik heb ervaren dat het echt een dynamiek is en sommigen zijn daar behendiger in dan anderen. Ik hoop iig voor je dat je een modus vindt die recht doet aan jouw stukje én contact een kans geeft.
De opmerking van Roos lijkt me ook een terechte. Jouw vader zijn psychiatrische beeld komt nu duidelijker naar voren zeg je? Dat kan, soms wordt het minder met ouder worden en soms neemt het toe. Maar jouw vader kan je moeder slechts zover beknotten als je moeder toelaat.
Wat ik trouwens wel soms als belemmerend ervaar in het contact met vooral mijn oudste is het verschil in "niveau". Ik heb alleen middelbare school maar mijn kind beweegt zich in een academische omgeving, heeft een universitaire studie én een promotie achter de rug en werkt ook op dat niveau. Ik probeer interesse te tonen in haar leefwereld maar dat valt me niet mee. Ze vertelt, ik luister, maar ik kan me erg moeilijk in haar wereld verplaatsen. Ik kan aan anderen (vrienden van ons) niet eens goed uitleggen wat voor werk ze doet. Daardoor wordt het contact niet minder liefdevol, maar wel oppervlakkiger. Ik kan er gewoon niet in meekomen. Herkent iemand dit?
Nee, dat herken ik niet Herfstappeltaart. Mijn dochter promoveert op dezelfde universiteit als man en ik, wel een andere faculteit, en zoon heeft zijn master gedaan bij een andere universiteit maar in een vergelijkbare tak van sport als ik. Zoon plaagt ons wel eens dat hij wèl echt werkt bij een bedrijf, waar man en ik totaal geen ervaring mee hebben, we zijn allebei in academia blijven hangen.
Mijn moeder had middelbare school en mijn vader iets vegelijkbaar met een HBO opleiding nu, maar met mijn ouders kon ik prima mee praten ook al hadden ze geen promotieonderzoek gedaan.
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 19:34:
Nee, dat herken ik niet Herfstappeltaart. Mijn dochter promoveert op dezelfde universiteit als man en ik, wel een andere faculteit, en zoon heeft zijn master gedaan bij een andere universiteit maar in een vergelijkbare tak van sport als ik. Zoon plaagt ons wel eens dat hij wèl echt werkt bij een bedrijf, waar man en ik totaal geen ervaring mee hebben, we zijn allebei in academia blijven hangen.
Mijn moeder had middelbare school en mijn vader iets vegelijkbaar met een HBO opleiding nu, maar met mijn ouders kon ik prima mee praten ook al hadden ze geen promotieonderzoek gedaan.
Ja zo bedoel ik het ook niet. Ik kan ook prima met mijn kind praten, maar ik heb wel moeite met het me inleven in haar leven. En het maakt een enorm deel uit van haar leven. Ze heeft geen gezin. Het is een wereld die zich buiten mijn gezichtsveld afspeelt. Begrijp je een beetje wat ik bedoel?
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 19:26:
Wat ik trouwens wel soms als belemmerend ervaar in het contact met vooral mijn oudste is het verschil in "niveau". Ik heb alleen middelbare school maar mijn kind beweegt zich in een academische omgeving, heeft een universitaire studie én een promotie achter de rug en werkt ook op dat niveau. Ik probeer interesse te tonen in haar leefwereld maar dat valt me niet mee. Ze vertelt, ik luister, maar ik kan me erg moeilijk in haar wereld verplaatsen. Ik kan aan anderen (vrienden van ons) niet eens goed uitleggen wat voor werk ze doet. Daardoor wordt het contact niet minder liefdevol, maar wel oppervlakkiger. Ik kan er gewoon niet in meekomen. Herkent iemand dit?
Ik begrijp wel wat je bedoelt, bij mijn man speelt dat ook wel, al is de verstandhouding tussen hem en onze zoon verder prima. Ik heb het geluk dat onze zoon een richting heeft gekozen die altijd mijn interesse heeft gehad. Niet dat ik alles kan volgen want ook ik heb alleen middelbare school en mijn mbo niet afgemaakt. Maar door mijn interesse in zijn studierichting stel ik wel meer vragen.
Poezekat schreef op 20-07-2024 om 19:50:
[..]
Ik begrijp wel wat je bedoelt, bij mijn man speelt dat ook wel, al is de verstandhouding tussen hem en onze zoon verder prima. Ik heb het geluk dat onze zoon een richting heeft gekozen die altijd mijn interesse heeft gehad. Niet dat ik alles kan volgen want ook ik heb alleen middelbare school en mijn mbo niet afgemaakt. Maar door mijn interesse in zijn studierichting stel ik wel meer vragen.
Ik heb dat inderdaad met de jongste. Zij werkt in een omgeving waar ik veel meer voeling mee heb.
Ik heb eigenlijk het omgekeerde,het werk van zoon en dochter kan ik me prima in verplaatsen, maar een stuk minder in hun leven buiten hun werk, hoe ze wonen en wie nu hun vrienden zijn. Zelf heb ik bijvoorbeeld nooit Dungeons en Dragons gespeeld...!
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 19:26:
Wat ik trouwens wel soms als belemmerend ervaar in het contact met vooral mijn oudste is het verschil in "niveau". Ik heb alleen middelbare school maar mijn kind beweegt zich in een academische omgeving, heeft een universitaire studie én een promotie achter de rug en werkt ook op dat niveau. Ik probeer interesse te tonen in haar leefwereld maar dat valt me niet mee. Ze vertelt, ik luister, maar ik kan me erg moeilijk in haar wereld verplaatsen. Ik kan aan anderen (vrienden van ons) niet eens goed uitleggen wat voor werk ze doet. Daardoor wordt het contact niet minder liefdevol, maar wel oppervlakkiger. Ik kan er gewoon niet in meekomen. Herkent iemand dit?
Ik denk niet dat het contact oppervlakkiger wordt, wel anders.
Als hoog opgeleide vrouw beseft zij prima dat jij de dingen waar ze zich op het werk mee bezig houdt niet kan volgen. Dat hoeft geen belemmering te zijn om nog wel over andere dingen in het leven die van belang zijn te praten. Als ze iets vertelt over het werk doe jij je best om er iets van te begrijpen en dat moet voldoende zijn.
Mijn moeder (huishoudschool gedaan halverwege de jaren 50) heeft altijd belangstelling gehad voor wat wij leerden op mbo en hbo en ze deed haar best om het te begrijpen. Mijn schoonmoeder had altijd iets van: Nou hou je mond maar, ik snap niet waar dit over gaat, ik hoef het niet te weten, laat maar. Met zo'n houding denk ik wel dat je contact steeds oppervlakkiger wordt.
Mijn man en zijn zus hebben hbo gedaan en zijn op die manier de verbinding kwijt geraakt. Je hoeft het niet te snappen, belangstelling hebben is genoeg om in verbinding te blijven.
Mijn oudste doet nu wo. Ik heb in mijn opleiding best wat scheikunde gehad maar het valt in het niet bij wat dochter nu leert in de scheikunde studie. Ze vertelt veel en enthousiast over wat ze doet en ik voel wel de verbinding.
Zelfs met mijn ouders heeft ze echt contact als ze vertelt over haar studie. Opa en oma zijn belangstellend, stellen vragen en kijken naar de foto's die ze soms gebruikt om haar verhaal te ondersteunen. (Lang leve het mobieltje) De andere opa en oma haken af als ze de eerste moeilijke woorden gebruikt. De gefilmde "explosie" in het laboratorium willen ze nog wel bekijken maar de uitleg dat dit precies is wat er met oud en nieuw in de lucht gebeurt met het vuurwerk die wordt afgekapt, want te moeilijk. Daar ontbreekt op alle vlakken de verbinding.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 19:26:
Wat ik trouwens wel soms als belemmerend ervaar in het contact met vooral mijn oudste is het verschil in "niveau". Ik heb alleen middelbare school maar mijn kind beweegt zich in een academische omgeving, heeft een universitaire studie én een promotie achter de rug en werkt ook op dat niveau. Ik probeer interesse te tonen in haar leefwereld maar dat valt me niet mee. Ze vertelt, ik luister, maar ik kan me erg moeilijk in haar wereld verplaatsen. Ik kan aan anderen (vrienden van ons) niet eens goed uitleggen wat voor werk ze doet. Daardoor wordt het contact niet minder liefdevol, maar wel oppervlakkiger. Ik kan er gewoon niet in meekomen. Herkent iemand dit?
Ik herken het deels. Mijn ouders zijn beiden praktisch opgeleid, broer en ik theoretisch. In niveau valt het nog wel mee, maar maatschappelijk/sociaal zijn we een wereld van verschil. Hierdoor begrijpen ouders bijvoorbeeld mijn werk in de psychiatrie niet. Ze vinden dat 'die mensen mss wel geholpen moeten worden, maar vooral zelf ook even normaal moeten gaan doen'. Door de tijd heb ik geleerd een aantal onderwerpen op het gebied van maatschappij en politiek niet aan te raken met hen, zo blijft het voor iedereen gezelliger. En ik weet dat zij dit ook doen. We komen er samen toch niet uit en dat hoeft ook niet. Gelukkig zijn er voldoende raakvlakken voor een gezellig contact.
Andersom naar m'n kinderen probeer ik inderdaad wel 'bij' te blijven en geïnteresseerd te zijn, ook al zijn het onderwerpen die soms ver van mij af staan, bijvoorbeeld zoons liefde voor scheikunde en andere exacte vakken of andere zoons voorkeur voor death metal en punk🙈🙃
Roos55 schreef op 20-07-2024 om 18:12:
En je moeder accepteert dat troelahoep ?
Wie zal het zeggen. Ik vrees dat mijn moeder behoorlijk beschadigd is. Het voert te ver om er hier op in te gaan maar ik heb er een tijdje terug een ander draadje over gestart.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 19:26:
Wat ik trouwens wel soms als belemmerend ervaar in het contact met vooral mijn oudste is het verschil in "niveau". Ik heb alleen middelbare school maar mijn kind beweegt zich in een academische omgeving, heeft een universitaire studie én een promotie achter de rug en werkt ook op dat niveau. Ik probeer interesse te tonen in haar leefwereld maar dat valt me niet mee. Ze vertelt, ik luister, maar ik kan me erg moeilijk in haar wereld verplaatsen. Ik kan aan anderen (vrienden van ons) niet eens goed uitleggen wat voor werk ze doet. Daardoor wordt het contact niet minder liefdevol, maar wel oppervlakkiger. Ik kan er gewoon niet in meekomen. Herkent iemand dit?
Ja, zeker wel herkenbaar van de andere kant, maar wel op een andere manier. Niet zozeer het opleidingsniveau zelf, maar de hele wereld eromheen. Mijn ouders zitten een beetje n een laagopgeleide bubbel, met schlagermuziek, stemmen op BBB, kijken regionale tv etc. Ik ben geleidelijk aan een soort van 'intellectueel' geworden, inclusief het lezen van een bijbehorend dagblad, politieke voorkeur, museumbezoek, andere muzieksmaak, vakantiebestemmingen etc. In feite veranderde dat al toen ik naar het gymnasium ging. Eigenlijk de klassieke hoog-en laagopgeleidenkloof van tegenwoordig.