Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk te begrijpen en toon ook werkelijke belangstelling. Dat zal het probleem nooit zijn denk ik. We zijn ook wel behoorlijk verschillend in onze interesses. Ik volg graag politieke debatten, zij wordt daar na 5 minuten kriegel van. En dat is maar 1 voorbeeld. Ach...we doen allebei ons best en dat is tot nu toe voldoende 
troelahoep schreef op 20-07-2024 om 22:19:
[..]
Ja, zeker wel herkenbaar van de andere kant, maar wel op een andere manier. Niet zozeer het opleidingsniveau zelf, maar de hele wereld eromheen. Mijn ouders zitten een beetje n een laagopgeleide bubbel, met schlagermuziek, stemmen op BBB, kijken regionale tv etc. Ik ben geleidelijk aan een soort van 'intellectueel' geworden, inclusief het lezen van een bijbehorend dagblad, politieke voorkeur, museumbezoek, andere muzieksmaak, vakantiebestemmingen etc. In feite veranderde dat al toen ik naar het gymnasium ging. Eigenlijk de klassieke hoog-en laagopgeleidenkloof van tegenwoordig.
Wat je over je ouders schrijgt geldt voor ons helemaal niet juist. Ik ben erg politiek geïnteresseerd , stem links.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 22:21:
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk te begrijpen en toon ook werkelijke belangstelling. Dat zal het probleem nooit zijn denk ik. We zijn ook wel behoorlijk verschillend in onze interesses. Ik volg graag politieke debatten, zij wordt daar na 5 minuten kriegel van. En dat is maar 1 voorbeeld. Ach...we doen allebei ons best en dat is tot nu toe voldoende
Nou, dat is prima toch? Je hoeft helemaal niet dezelfde interesses te hebben, maar als het allemaal van een kant moet komen wordt het pas een ander verhaal.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 22:21:
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk te begrijpen en toon ook werkelijke belangstelling. Dat zal het probleem nooit zijn denk ik. We zijn ook wel behoorlijk verschillend in onze interesses. Ik volg graag politieke debatten, zij wordt daar na 5 minuten kriegel van. En dat is maar 1 voorbeeld. Ach...we doen allebei ons best en dat is tot nu toe voldoende
Ook als je wel hbo of wo bent opgeleid is het lastig om te kunnen volgen wat iemand doet die in een heel ander gebied van de wetenschap werkt. Als je aan mensen buiten je vakgebied wilt uitleggen wat je doet zal je dat als wetenschapper in begrijpelijke taal moeten doen. Het is dus niet gek dat je als ouder bepaalde zaken niet of heel moeilijk kunt begrijpen.
Ik ken verschillende wetenschappers die alles over hun vakgebied weten maar daar buiten weinig algemene kennis hebben. Dan vind ik het ook lastig om een gesprek gaande te houden.
Ik zou dan vooral kijken welke raakvlakken jullie wel hebben. In mijn gezin zijn we in heel verschillende richtingen opgeleid en praten we maar vluchtig over werk. We delen verschillende interesses (natuur, cultuur, kunst, lekker eten, politiek, sport) en daar praten we over.
Tuinfluiter schreef op 21-07-2024 om 10:52:
[..]
Ook als je wel hbo of wo bent opgeleid is het lastig om te kunnen volgen wat iemand doet die in een heel ander gebied van de wetenschap werkt. Als je aan mensen buiten je vakgebied wilt uitleggen wat je doet zal je dat als wetenschapper in begrijpelijke taal moeten doen. Het is dus niet gek dat je als ouder bepaalde zaken niet of heel moeilijk kunt begrijpen.
Ik ken verschillende wetenschappers die alles over hun vakgebied weten maar daar buiten weinig algemene kennis hebben. Dan vind ik het ook lastig om een gesprek gaande te houden.
Ik zou dan vooral kijken welke raakvlakken jullie wel hebben. In mijn gezin zijn we in heel verschillende richtingen opgeleid en praten we maar vluchtig over werk. We delen verschillende interesses (natuur, cultuur, kunst, lekker eten, politiek, sport) en daar praten we over.
Dit echt kijk de serie the big bang eens🙈opleiding zegt zo weinig over of iemand makkelijk een gesprek aangaat, hetzelfde als iq , mijn hoogbegaafde sibling loopt hier vaak tegenaan , juist mensen die een hoge opleiding hebben genoten denken vaak op dezelfde gedachtelijn te zitten als sibling , slim is niet hetzelfde als hoogbegaafd en ik zie juist veel gelijkwaardigere leukere vriendschappen ontstaan tussen sibling en bijvoorbeeld de buurman die haast geen nederlands spreekt omdat ze niet automatisch dingen invullen voor elkaar maar er juist vanuit gaan dat wat voor hun normaal is niet voor een ander dat hoeft te zijn, maargoed mischien erg off topic
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 12:00:
Pfff Wilma, wat je schrijft komt op mij over als toch een flinke wensen-lijst met veel mitsen en maren. Het roept bij mij in ieder geval weerstand op. Mij lijkt het dat al die wensen de communicatie een gezellig, ontspannen contact in de weg staan. Ik zou echt niet weten waar ik wel en niet goed aan zou doen als mijn moeder zo in het contact zou staan, ik zou me onder druk gezet voelen en stel dat ik dan een keer zou vergeten te appen!
Dan zou mijn moeder weer ‘gekwetst’ zijn.Mijn reactie: Dit is niet hoe ik het zie en bedoel. Ik zie het meer als: we hebben al zeer weinig, zeer oppervlakkig en zeer gespannen contact. Dan vind ik het heel begrijpelijk dat we elkaar niet zien met kerst, moederdag, verjaardagen...omdat de spanning tijdens zulke feestjes al zo groot is. Maar ik vind het fijn om dan minimaal te appen - om te laten merken dat we wel aan elkaar denken. Ik stuur zelf ook appjes hoor, ik zit niet te wachten tot zij er als eerste één stuurt. Alleen op moederdag en mijn verjaardag kan ik natuurlijk niet zelf appen. (En vooral de dochter met wie ik de grootste problemen heb, stuurt vrijwel altijd minimaal een appje op zulke dagen).
(...)
Wat betreft uitnodigen : Ik vertel mijn kinderen en mijn ouder bijvoorbeeld dat wij iets leuks van plan zijn (met kerst of tussendoor) en vraag dan of ze zin hebben om mee te gaan/te komen. Meestal is het ja, soms nee. Alles is prima! Wij maken er met of zonder de kinderen en ouder een leuke dag van en ze weten dat ook, ze weten ook dat we hen heel graag zien, er is echter geen enkele sprake van verplichting of druk.
Mijn reactie: Jij hebt waarschijnlijk sowieso al een goed contact met je kinderen. Dan gaat het vrij vanzelfsprekend zo. Zo werkt het hier ook met mijn zoons, je ziet elkaar en overlegt wat handig en leuk is, zonder officiële uitnodigen - ze laten ook gewoon merken dat ze zin hebben om iets te vieren.
Maar mijn dochters hebben weinig behoefte aan contact. Dat maakt het stressvol voor mij. Als ik ze uitnodig, voelen ze zich misschien verplicht om te komen. Dat is het laatste wat ik wil. Maar als ik ze niet uitnodig, kunnen ze zich genegeerd voelen. Bovendien weten ze wanneer de verjaardagen e.d. zijn. Dan kunnen ze ook uit zichzelf actie ondernemen. (Maar communicatie/aannames: misschien hebben ze geen besef van mijn bovenstaande twijfels)
En dat je aangeeft dat je niet zit te wachten op vriendenfeestjes (wanneer die ooit gaan plaatsvinden) vind ik enorm jammer om te lezen, een beetje hautain ook en absoluut een gemiste kans, zie het bericht van Gelebloem en Kaatjecato. Ik zou me gekwetst voelen als kind. Het komt op mij over als : ‘Moeder moet weer een moment voor haar alleen, zodat zij de volle aandacht krijgt, ze voelt zich te goed om zich te mengen met onze vrienden’.
Mijn reactie: Wat mij betreft is het precies andersom! Ik zit totaal niet te wachten op de volle aandacht en (wat oudste dochter betreft) voel ik me juist de mindere van haar vrienden. Ik ga er van uit dat veel jongvolwassenen zich schamen voor hun ouders (aanname) t.o.v. vrienden. En dat ze zich verplicht voelen pa en ma uit te nodigen. Zo niet, dan pas ik in ieder geval niet in hun wereldje. En ik wil allesbehalve zélf de volle aandacht. Ik wil juist zelf graag aandacht aan mijn kind kunnen geven. Bij voorbeeld dat ik op zo'n feestje van Vriendin A hoor hoe blij ze is met haar nieuwe appartement, en niet van Dochter heb kunnen horen hoe haar nieuwe baan haar bevalt. (Omdat ik dus verder heel weinig contact heb met dochter).
*inderdaad bij jongste dochter voel ik me wel soort van 'te goed' voor hen. Ik zou het verschrikkelijk vinden om tussen haar mede-blowers te zitten - totaal mijn wereld niet. Eén op één kan ik ze wel verdragen, maar een hele woonkamer vol....dankjewel.
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 19:26:
Wat ik trouwens wel soms als belemmerend ervaar in het contact met vooral mijn oudste is het verschil in "niveau". Ik heb alleen middelbare school maar mijn kind beweegt zich in een academische omgeving, heeft een universitaire studie én een promotie achter de rug en werkt ook op dat niveau. Ik probeer interesse te tonen in haar leefwereld maar dat valt me niet mee. Ze vertelt, ik luister, maar ik kan me erg moeilijk in haar wereld verplaatsen. Ik kan aan anderen (vrienden van ons) niet eens goed uitleggen wat voor werk ze doet. Daardoor wordt het contact niet minder liefdevol, maar wel oppervlakkiger. Ik kan er gewoon niet in meekomen. Herkent iemand dit?
Dit herken ik twee kanten uit. Oudste dochter gymnasium en universitaire studie + masters. Alles gaat haar makkelijk af, ze is ook nog mooi en avontuurlijk, sportief, muzikaal en creatief. Vanaf de middelbare school had ze altijd vriendinnen met dubbele-achternamen, en/of ouders die arts of advocaat e.d. waren. Ik merkte in de puberteit (nu niet meer) dat ze een klein beetje op ons neerkeek en zich losmaakte in die richting. Zelf heb ik geen universitaire studie gedaan, die wereld ken ik niet. Dochter ergerde zich er aan als ik bij voorbeeld de naam van haar studie verwarde met de naam van een bepaald vak ze volgde. Of niet begreep hoe het allemaal zit met semesters, puntensystemen, minors en pre-masters etc. Nu ze ouder is, merk ik niet meer dat ze op ons neerkijkt hoor, het was haar manier van losmaken denk ik.
(Overigens is de werkwijze en terminologie van het MBO/HBO ook niet altijd makkelijk te volgen!)
Jongste dochter is juist in een heel andere wereld beland. Door haar ADHD heeft ze het heel moeilijk op school en alleen via lastige omwegen en noodoplossingen lijkt er nu een MBO-diploma in beeld te komen. (Dat vind ik fantastisch!) Ze is door haar schoolproblemen in een heel andere wereld beland dan oudste dochter. Haar vrienden zijn vooral jongeren die het minder makkelijk redden in deze maatschappij en die vaak ook uit gezinnen met problemen en een lage sociaal economische status komen. Ik begrijp dat ze daar begrip en herkenning vindt. Maar lastiger vind ik hoe daar wordt dacht over drugsgebruik, lichte criminaliteit, politiek, 'linkse hobby's' e.d. Wat dat betreft is de kloof tussen mijn en haar wereld groter dan bij oudste dochter.
(Overigens is ook jongste dochter mooi, avontuurlijk, sportief, muzikaal en creatief, alleen durft ze daar zelf niet op te vertrouwen).
Wilmamaa schreef op 21-07-2024 om 14:04:
[..]
Dit herken ik twee kanten uit. Oudste dochter gymnasium en universitaire studie + masters. Alles gaat haar makkelijk af, ze is ook nog mooi en avontuurlijk, sportief, muzikaal en creatief. Vanaf de middelbare school had ze altijd vriendinnen met dubbele-achternamen, en/of ouders die arts of advocaat e.d. waren. Ik merkte in de puberteit (nu niet meer) dat ze een klein beetje op ons neerkeek en zich losmaakte in die richting. Zelf heb ik geen universitaire studie gedaan, die wereld ken ik niet. Dochter ergerde zich er aan als ik bij voorbeeld de naam van haar studie verwarde met de naam van een bepaald vak ze volgde. Of niet begreep hoe het allemaal zit met semesters, puntensystemen, minors en pre-masters etc. Nu ze ouder is, merk ik niet meer dat ze op ons neerkijkt hoor, het was haar manier van losmaken denk ik.
(Overigens is de werkwijze en terminologie van het MBO/HBO ook niet altijd makkelijk te volgen!)
Jongste dochter is juist in een heel andere wereld beland. Door haar ADHD heeft ze het heel moeilijk op school en alleen via lastige omwegen en noodoplossingen lijkt er nu een MBO-diploma in beeld te komen. (Dat vind ik fantastisch!) Ze is door haar schoolproblemen in een heel andere wereld beland dan oudste dochter. Haar vrienden zijn vooral jongeren die het minder makkelijk redden in deze maatschappij en die vaak ook uit gezinnen met problemen en een lage sociaal economische status komen. Ik begrijp dat ze daar begrip en herkenning vindt. Maar lastiger vind ik hoe daar wordt dacht over drugsgebruik, lichte criminaliteit, politiek, 'linkse hobby's' e.d. Wat dat betreft is de kloof tussen mijn en haar wereld groter dan bij oudste dochter.
(Overigens is ook jongste dochter mooi, avontuurlijk, sportief, muzikaal en creatief, alleen durft ze daar zelf niet op te vertrouwen).
Jeetje wat een hoop vooroordelen heb jij over heel veel mensen , je lijkt mensen echt in hokjes te plaatsen ik denk dat dat meer voor afstand zorgt als de opleiding van je kinderen
Nou nou nou, gelukkig heb je daar zelf helemaaaaal geen last van anoniemvoornu.
Anoniemvoornu schreef op 21-07-2024 om 14:13:
[..]
Jeetje wat een hoop vooroordelen heb jij over heel veel mensen , je lijkt mensen echt in hokjes te plaatsen ik denk dat dat meer voor afstand zorgt als de opleiding van je kinderen
Anoniemvoornu schreef op 21-07-2024 om 14:13:
[..]
Jeetje wat een hoop vooroordelen heb jij over heel veel mensen , je lijkt mensen echt in hokjes te plaatsen ik denk dat dat meer voor afstand zorgt als de opleiding van je kinderen
Ik denk eerlijk gezegd dat Wilma uit ervaring spreekt. Ik vind het iig wel logisch klinken.
Diyer schreef op 21-07-2024 om 16:46:
Nou nou nou, gelukkig heb je daar zelf helemaaaaal geen last van anoniemvoornu.
Diyer schreef op 21-07-2024 om 16:46:
Nou nou nou, gelukkig heb je daar zelf helemaaaaal geen last van anoniemvoornu.
Ik heb zat (voor)oordelen die hebben we allemaal als mens , maar ze zitten mijn sociale contacten niet in de weg
Diyer schreef op 21-07-2024 om 16:46:
Nou nou nou, gelukkig heb je daar zelf helemaaaaal geen last van anoniemvoornu.
Maar ik vraag me nu wel af wat je met je reactie bedoelt
Anoniemvoornu schreef op 21-07-2024 om 17:40:
[..]
[..]
Ik heb zat (voor)oordelen die hebben we allemaal als mens , maar ze zitten mijn sociale contacten niet in de weg
Dat past als uitspraak idd bij mensen die blind zijn voor hun eigen aandeel.
Diyer schreef op 21-07-2024 om 18:04:
[..]
Dat past als uitspraak idd bij mensen die blind zijn voor hun eigen aandeel.
Diyer schreef op 21-07-2024 om 18:04:
[..]
Dat past als uitspraak idd bij mensen die blind zijn voor hun eigen aandeel.
Wat bedoel je ??
Diyer schreef op 21-07-2024 om 18:04:
[..]
Dat past als uitspraak idd bij mensen die blind zijn voor hun eigen aandeel.
Waar is dit voor nodig?ik gaf toch geen heel negatief advies ofzo, wat heb ik gedaan?