Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Herfstappeltaart schreef op 20-07-2024 om 16:28:
[..]
Nou het zou mij toch echt wel pijn doen als mijn kinderen mij uit hun leven zouden schrappen. Ik hou van ze dus dat lijkt me een logisch gevolg.
Natuurlijk, maar zou je wrokkig en verongelijkt zijn?
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 16:33:
[..]
Natuurlijk, maar zou je wrokkig en verongelijkt zijn?
Nee. Alleen verdrietig.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 12:00:
Pfff Wilma, wat je schrijft komt op mij over als toch een flinke wensen-lijst met veel mitsen en maren. Het roept bij mij in ieder geval weerstand op. Mij lijkt het dat al die wensen de communicatie een gezellig, ontspannen contact in de weg staan. Ik zou echt niet weten waar ik wel en niet goed aan zou doen als mijn moeder zo in het contact zou staan, ik zou me onder druk gezet voelen en stel dat ik dan een keer zou vergeten te appen! Dan zou mijn moeder weer ‘gekwetst’ zijn. Je spreek waarschijnlijk niet uit naar je kinderen wat je hier opschrijft, maar reken maar dat ze het voelen! Ze kennen je tenslotte ook goed natuurlijk en weten hoe je in elkaar zit. Ik weet het ook niet Wilma, maar waarom niet wat meer ontspannen en loslaten hoe je het eigenlijk zou willen? Wat betreft uitnodigen : Ik vertel mijn kinderen en mijn ouder bijvoorbeeld dat wij iets leuks van plan zijn (met kerst of tussendoor) en vraag dan of ze zin hebben om mee te gaan/te komen. Meestal is het ja, soms nee. Alles is prima! Wij maken er met of zonder de kinderen en ouder een leuke dag van en ze weten dat ook, ze weten ook dat we hen heel graag zien, er is echter geen enkele sprake van verplichting of druk.
En dat je aangeeft dat je niet zit te wachten op vriendenfeestjes (wanneer die ooit gaan plaatsvinden) vind ik enorm jammer om te lezen, een beetje hautain ook en absoluut een gemiste kans, zie het bericht van Gelebloem en Kaatjecato. Ik zou me gekwetst voelen als kind. Het komt op mij over als : ‘Moeder moet weer een moment voor haar alleen, zodat zij de volle aandacht krijgt, ze voelt zich te goed om zich te mengen met onze vrienden’. Jouw hele beschrijving in deze post illustreert voor mij wel waarom je kinderen afhaken. Het spijt me dat ik het zeg. Ik vind het evengoed ontzettend rot voor je dat je je zo naar en verdrietig voelt omdat het contact niet loopt zoals je het het liefst zou zien.
Hmmm, ik vind de post van Wilma niet zo heel veeleisend, maar ze vult wel veel in of denkt dat haar kinderen haar wensen kunnen ruiken. Dat is verrekte lastig, want je kinderen kunnen best denken dat je bezoek met de kerst juist niet zo op prijs stelt, omdat jij geen initiatief neemt.
Alleen op het punt van de feestjes slaat ze de plank mis vind ik. Mijn ouders interpreteerden het altijd als dat ik geen tijd voor ze had, maar ik wil altijd de verjaardagsfeestjes met iedereen bij elkaar, zodat iedereen elkaar ontmoet, er iets van verbinding ontstaat en dergelijke. Ik vind het tenminste erg fijn om iemand al eens gezien te hebben als je een gesprek voert over bijvoorbeeld iemands moeder of vriendin.
Ook vaak genoeg gezegd tegen mijn ouders: ik vind het leuk als jullie komen als er andere mensen zijn want dan kun je die ook ontmoeten, maar op een of andere manier komt dat niet bij ze aan. Misschien ook omdat ze dan een dag eerder kwamen dan het feestje, en dat juist de dag is dat we het huis aan kant maken, boodschappen doen, taart bakken e.d..... ja, dán heb ik niet zoveel tijd inderdaad.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 16:25:
[..]
Ik begrijp dat je kleine kinderen hebt? Ook Herfstappeltaart geeft aan dat ze het heel verdrietig zou vinden als haar kinderen haar links zouden laten liggen.
Ik lees het wel vaker: mijn kinderen zijn me niks verschuldigd en hebben geen taak. Toch denk ik dat je de ouders met een vergrootglas moet zoeken die het echt niks uitmaakt als hun kind vanaf 18/20 de deur achter zich dichttrekt en nooit meer wat van zich laat horen. Ik denk alleen niet dat de meeste ouders zich beseffen dat dit een verwachting is, omdat het als zo vanzelfsprekend aanvoelt dat dat contact ter heus wel zal zijn.Maar goed, jij bent wel die ouder begrijp ik? Ze zijn je niks verschuldigd en hebben geen taak. Dus als het tabé, bedankt voor de opvoeding, ik vertrek is, dan is dat helemaal prima voor jou? Nou, dan ben je duidelijk een betere ouder dan ik. Want ik zoek wel die relatie. Ik zou ernstig aan mezelf twijfelen als ik kinderen heb die zo alle banden doorsnijden en geen behoefte hebben aan contact.
Mijn kinderen hebben nu de puberleeftijd. Ik merk al dat mijn rol kleiner wordt. Dat vind ik prettig en lastig tegelijk.
Als mijn kinderen straks uit huis gaan en hun eigen leven gaan leiden dan ben ik blij voor ze en hoop ik dat het leven ze toelacht. Mocht er een periode geen ruimte of weinig ruimte voor mij zijn dan is dat hun vrije keuze. Dat zou ik jammer en verdrietig vinden, maar ik zou niet van ze verwachten dat ze wel contact met mij houden omdat ze dat mij verschuldigd zouden zijn of dat het hun taak is. Zij hebben geen verantwoordelijkheid voor mijn emoties. Dat maakt mij geen betere of slechtere ouder dan jij ( het zou m.i. goed zijn als we sws deze terminologie niet zouden bezigen).
Je schrijft dat jij aan jezelf zou gaan twijfelen als je kinderen geen behoefte zouden hebben aan contact. Raak je hier niet iets interessants aan? Wat maakt dat jij jezelf in twijfel trekt adhv een evt keuze van je kind? Eerder schreef je dat het contact met je volwassen kinderen op momenten lastig gaat. Twijfel je op zulke momenten ook aan jezelf? Is dat ook een reden waarom je posts hierover zo verongelijkt overkomen?
troelahoep schreef op 20-07-2024 om 16:47:
[..]
Hmmm, ik vind de post van Wilma niet zo heel veeleisend, maar ze vult wel veel in of denkt dat haar kinderen haar wensen kunnen ruiken. Dat is verrekte lastig, want je kinderen kunnen best denken dat je bezoek met de kerst juist niet zo op prijs stelt, omdat jij geen initiatief neemt.
Alleen op het punt van de feestjes slaat ze de plank mis vind ik. Mijn ouders interpreteerden het altijd als dat ik geen tijd voor ze had, maar ik wil altijd de verjaardagsfeestjes met iedereen bij elkaar, zodat iedereen elkaar ontmoet, er iets van verbinding ontstaat en dergelijke. Ik vind het tenminste erg fijn om iemand al eens gezien te hebben als je een gesprek voert over bijvoorbeeld iemands moeder of vriendin.
Ook vaak genoeg gezegd tegen mijn ouders: ik vind het leuk als jullie komen als er andere mensen zijn want dan kun je die ook ontmoeten, maar op een of andere manier komt dat niet bij ze aan. Misschien ook omdat ze dan een dag eerder kwamen dan het feestje, en dat juist de dag is dat we het huis aan kant maken, boodschappen doen, taart bakken e.d..... ja, dán heb ik niet zoveel tijd inderdaad.
En dan boos zijn dat er nog geen taart is en de kleine kinderen nog even met een hoop kabaal de bak duplo legen op het parket?
Bakblik schreef op 20-07-2024 om 16:51:
[..]
En dan boos zijn dat er nog geen taart is en de kleine kinderen nog even met een hoop kabaal de bak duplo legen op het parket?
Nee... dan toch het taartje dat je speciaal voor hun gebakken hebt weigeren want het is toch een beetje eng, zo'n zelfgebakken taart. Anders dan een gebakje uit de winkel.
troelahoep schreef op 20-07-2024 om 17:03:
[..]
Nee... dan toch het taartje dat je speciaal voor hun gebakken hebt weigeren want het is toch een beetje eng, zo'n zelfgebakken taart. Anders dan een gebakje uit de winkel.
Jeetje heeft mijn schoonmoeder nog ergens een verborgen kind en dat ben jij? 😜
Tomatensoep uit een honig 6 borden pak wil ze wel maar soep die ik gekookt had van de tomaten van de tuin van vader Kees dat was maar eng, want ja je weet dan niet zeker of de gehaktballetjes wel goed gaar zijn.........
troelahoep schreef op 20-07-2024 om 16:47:
[..]
Alleen op het punt van de feestjes slaat ze de plank mis vind ik.
Ook vaak genoeg gezegd tegen mijn ouders: ik vind het leuk als jullie komen als er andere mensen zijn want dan kun je die ook ontmoeten, maar op een of andere manier komt dat niet bij ze aan.
Ook hier is dat weer heel persoons en leeftijdsafhankelijk. Mijn zoon vond het altijd prima om feestjes te hebben waar wij als ouders bij waren en zodoende ken ik ook de meeste van zijn vrienden.
Mijn dochter wilde echter vanaf een bepaalde leeftijd niemand mee naar huis nemen. Terwijl ze als jonger kind het liefst altijd thuis speelde en haar vriendinnetjes hier kind over de vloer waren, vanaf een jaar of 15 wilde ze niemand meer thuis uitnodigen en hield mij heel ver weg van haar vrienden. Ik weet redelijk zeker dat ze het een drama zou vinden om haar ouders bij haar feestjes te hebben, want ze denkt dat wij dat toch allemaal niet snappen. En dat klopt ook wel, de wereld van hardcore feesten en recreatief drugsgebruik en haar vrienden die in diezelfde wereld zitten, daar zijn wij hele vreemde ouders bij. Ik zou me daar ongelukkig bij voelen en mijn kind voelt zich daar ongelukkig bij. Ze heeft ook geen contact meer met de meiden die voor mij heel vertrouwd waren en kind aan huis. Dit zijn allemaal (voor mij) nieuwe onbekende mensen die ik niet ken. Maar als ze me zou uitnodigen, dan zou ik dat leuk vinden. Zou dan toch voelen als een blijk van enig vertrouwen om me in haar wereld toe te laten. Dat is er alleen (nog) niet.
En als ik Wilma haar uitleg over haar kinderen lees, kan ik me ook in haar verhaal niet onttrekken aan het idee dat haar kinderen haar liever niet in hun levens hebben. Niet op het niveau van het willen delen van zoiets intiems als vriendenkring. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je je daar als ouder heel voorzichtig opstelt. Misschien is het invullen en is het antwoord: hoe kom je erbij?? Dat kan, maar echt heel vreemd vind ik het niet klinken dat ze die indruk heeft. Ze heeft zelfs het idee dat het van haar 2 kinderen uberhaupt niet echt hoeft, dus die feestjes kan ik dan wel snappen.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 15:02:
[..]
Ach man, schei uit hou op. De lat ligt weer eens torenhoog. Als ouders moet je alles maar begrijpen, snappen, voelen en vanaf 500 km afstand ruiken. Want de kinderen kunnen blijkbaar niet normaal communiceren met hun ouders. Die ouders moeten maar van planeet "ik sta voor 200% ingetuned op mijn kinderen, ongeacht wat ze doen of laten" komen. Dát is precies wat ik hier onvolwassen aan vindt: kinderen met het deukbare ego van een servet en verwachten dat de hele wereld om hen draait, zelfs ruim volwassen moeten ouders maar alles snappen en weten.
Aan die kinderen: in hoeverre probeer je je eigenlijk in te leven in je ouders en wat je van ze verwacht? Hoe goed communiceer je met ze? Net zo fantastisch als je ouders?
Terechte vraag. Inmiddels niet zo erg meer. Ik zie er vaak enorm tegenop om met mijn ouders te bellen; mijn vader neemt altijd de telefoon op en het is maar net hoe de vlag erbij hangt. Soms is het best een gezellig praatje, maar vaak komt er een monoloog over allerlei medische kwalen, wat hij zelf allemaal niet heeft opgezocht op internet waar hij op gelijk niveau met de dokter over wil communiceren, de dokter die niet luistert (niet met hem eens is). Of geklets over wat er allemaal negatief is in de wereld. Iets over mezelf vertellen kan ik nog steeds niet, want het wordt ook negatief geïnterpreteerd, ongevraagde adviezen gegeven hoe het beter had gekund etc. Ik wil die hypochondrie en betweterigheid niet meer horen.
Wat betreft de rest van je post: daar herken ik me absoluut niet in. Eerder van kleins af aan enigszins ongezien door mijn ouders. Ben wel gewend dat ze niet zoveel begrijpen, voelen en ruiken.
Bakblik schreef op 20-07-2024 om 17:08:
[..]
Jeetje heeft mijn schoonmoeder nog ergens een verborgen kind en dat ben jij? 😜
Tomatensoep uit een honig 6 borden pak wil ze wel maar soep die ik gekookt had van de tomaten van de tuin van vader Kees dat was maar eng, want ja je weet dan niet zeker of de gehaktballetjes wel goed gaar zijn.........
Hahaha, ja. Of dat die tomaten zijn gekweekt op een stukje gifgrond, want je weet toch dat moestuintjes altijd gelegen zijn op dumpplaatsen 
Mischa83 schreef op 20-07-2024 om 16:48:
[..]
Mijn kinderen hebben nu de puberleeftijd. Ik merk al dat mijn rol kleiner wordt. Dat vind ik prettig en lastig tegelijk.
Als mijn kinderen straks uit huis gaan en hun eigen leven gaan leiden dan ben ik blij voor ze en hoop ik dat het leven ze toelacht. Mocht er een periode geen ruimte of weinig ruimte voor mij zijn dan is dat hun vrije keuze. Dat zou ik jammer en verdrietig vinden, maar ik zou niet van ze verwachten dat ze wel contact met mij houden omdat ze dat mij verschuldigd zouden zijn of dat het hun taak is. Zij hebben geen verantwoordelijkheid voor mijn emoties. Dat maakt mij geen betere of slechtere ouder dan jij ( het zou m.i. goed zijn als we sws deze terminologie niet zouden bezigen).
Je schrijft dat jij aan jezelf zou gaan twijfelen als je kinderen geen behoefte zouden hebben aan contact. Raak je hier niet iets interessants aan? Wat maakt dat jij jezelf in twijfel trekt adhv een evt keuze van je kind? Eerder schreef je dat het contact met je volwassen kinderen op momenten lastig gaat. Twijfel je op zulke momenten ook aan jezelf? Is dat ook een reden waarom je posts hierover zo verongelijkt overkomen?
Ik snap echt niet goed waarom ik zo zwart wit gelezen wordt. Als ik iets schrijf over twijfel, dan gaat dat niet over een periode minder contact. Ik schreef dat in relatie over een opmerking dat een kind niks verschuldigd is qua contact. En dan lees jij erin dat dit voor mij onder alle omstandigheden geldt? Ik heb het over algemeenheden, dus geen contact, want geen behoefte, want volwassen en dus doei. Dat soort geen contact heb ik het over. Niet als mijn kind (neem aan) tijdelijk een periode heeft waarin er andere belangen zijn.
Mijn jongste heb ik anderhalf jaar amper gesproken, daar zaten maanden tussen. Dat heb ik haar nooit kwalijk genomen. Ik heb haar alleen heel erg gemist, maar haar niet verantwoordelijk gemaakt voor die emoties.
Dus ik zou het fijn vinden als ik niet zo letterlijk genomen wordt als ik iets schrijf. Als mijn posts verongelijkt overkomen, dan heeft dat niks met MIJN kinderen te maken (want die hebben die leeftijd nog lang niet) maar dan gaat het over mijn gevoelens bij posten van ruim volwassenen (in de 30 0f 40) die zich zo miskend voelen en vanalles denken te menen over hoe hun ouders tikken en dan vervolgens zo neigen naar mij (en anderen die moeite hebben met het contact) om hun eigen trauma's dan te vertalen dat ik dan ook wel zo'n moeder moet zijn. Nou, nee.
Als je verongelijktheid denkt te lezen, dan heb ik het over een bepaald soort reacties hier die ik drammerig vind naar de eigen ouders toe. Het miskende (volwassen) kind met lang niet altijd realistische verwachtingen. Ten minste, zo ervaar ik die.
troelahoep schreef op 20-07-2024 om 17:20:
[..]
Hahaha, ja. Of dat die tomaten zijn gekweekt op een stukje gifgrond, want je weet toch dat moestuintjes altijd gelegen zijn op dumpplaatsen
Vader Kees is haar man, thuis at ze die tomaten wel. 😜Het ging echt in de gaarheid van de ballen.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 17:26:
[..]
Ik snap echt niet goed waarom ik zo zwart wit gelezen wordt. Als ik iets schrijf over twijfel, dan gaat dat niet over een periode minder contact. Ik schreef dat in relatie over een opmerking dat een kind niks verschuldigd is qua contact. En dan lees jij erin dat dit voor mij onder alle omstandigheden geldt? Ik heb het over algemeenheden, dus geen contact, want geen behoefte, want volwassen en dus doei. Dat soort geen contact heb ik het over. Niet als mijn kind (neem aan) tijdelijk een periode heeft waarin er andere belangen zijn.
Mijn jongste heb ik anderhalf jaar amper gesproken, daar zaten maanden tussen. Dat heb ik haar nooit kwalijk genomen. Ik heb haar alleen heel erg gemist, maar haar niet verantwoordelijk gemaakt voor die emoties.
Dus ik zou het fijn vinden als ik niet zo letterlijk genomen wordt als ik iets schrijf. Als mijn posts verongelijkt overkomen, dan heeft dat niks met MIJN kinderen te maken (want die hebben die leeftijd nog lang niet) maar dan gaat het over mijn gevoelens bij posten van ruim volwassenen (in de 30 0f 40) die zich zo miskend voelen en vanalles denken te menen over hoe hun ouders tikken en dan vervolgens zo neigen naar mij (en anderen die moeite hebben met het contact) om hun eigen trauma's dan te vertalen dat ik dan ook wel zo'n moeder moet zijn. Nou, nee.
Als je verongelijktheid denkt te lezen, dan heb ik het over een bepaald soort reacties hier die ik drammerig vind naar de eigen ouders toe. Het miskende (volwassen) kind met lang niet altijd realistische verwachtingen. Ten minste, zo ervaar ik die.
Heb je voorbeelden? Van wat je zoal drammerig vindt of miskend en wat onrealistische verwachtingen zijn volgens jou? Een oprechte vraag.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 16:27:
[..]
Natuurlijk, absoluut waar. En dat moet je dus accepteren en respecteren.
En er kennelijk ook geen enkele moeite mee hebben.
Dat vind ik verschillend, accepteren en er moeite mee hebben. Ik kan niets anders dan het accepteren en respecteren, ik kan moeilijk voor hun deur gaan liggen. Toch hoop ik op meer contact dan alleen via de app. Steekje jaloezie als een vriendin zegt, bij mij komt mijn dochter elke week eten. En mijn kinderen komen echt wel eens eten, het is niet zo dat onze relatie bar slecht is ofzo. Maar ze hebben zo hun eigen leven dat er in hun agenda geen plaats is om ouders over de vloer te hebben of te komen eten.
En bij mij hoeven ze echt niet eerste kerstdag langs te komen, sinterkerstennieuw vieren op 26 januari, helemaal prima. Mijn verjaardag hoeft niet op die dag, maar wanneer het goed uitkomt en met een paar weken vroeger/later zit ik niet. Een huiswarmingsparty met alleen vrienden, ga je gang. Maar ik kom ook graag eens langs. Ik ga er niet om zeuren, maar ik heb er wel moeite mee.
Dan moet ik erg veel gaan scrollen. En bovendien levert dat mij waarschijnlijk een ban op, want die heb ik al gehad voor mijn mening op dit topic.
Maar aan gezien je het mij persoonlijk vraagt, kijk ik even alleen naar jou en ik zou jouw reactie ook in de categorie miskend kunnen plaatsen denk ik? Maar dan alleen op basis van je laatste post, want ik heb niet teruggelezen. Ik weet dus de context niet meer, misschien heb je bere goede redenen. Je reactie dat je zelf niet zoveel zin (meer) hebt in contact met je ouders en dat ze je toch niet echt hebben gezien, valt voor mij wel een beetje in die categorie.
Mijn reactie zou kunnen zijn: wordt het niet eens tijd om zaken uit het verleden achter je te laten?
Wordt het niet eens tijd om je te focussen op wat er wél was of kan zijn, als je niet zou inzoomen op het negatieve?
Ik ervaar bijv. bij mijn bejaarde vader ook regelmatig een (diepe) zucht. De man is bejaard en doet vaak genoeg irritante dingen. Maar ik probeer te kijken naar wat er meer is dan dat en probeer zelf ook bij te dragen aan de stukken delen die wél leuk zijn. En dan probeer ik te zoeken naar iets wat ook voor zijn beleefwereld herkenbaar is. Omdat ik denk dat het leven voor oudjes op een bepaald moment ook erg lastig wordt. Ik probeer nu nog mee te komen, maar merk al dat ik niet meekom. Dat zal alleen maar erger worden. De vraag is, is dat erg? Jij kan je slecht inleven in het leven van je vader en je vader kan zich slecht inleven in jouw leven. Dat zal ook komen door leeftijd en generatieverschil. Maakt hem dat een slecht mens?
Jullie kunnen dit stukje inleven dus beiden niet. Maar wat deel je wél met hem? Probeer daar dan op in te zetten.