Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

nu schrik ik zoiezo niet zo van blowende jeugd en serveer die ook niet gelijk af als verslaafd (niet doelend op de situatie van diyer) en ben ook blij dat mijn schoonmoeder dat nooit gedaan heeft gedaan en als ze het wel gedacht heeft heeft ze het nooit laten merken, daardoor was ze ook altijd welkom en had ik nooit de behoefte een afspraak te verzetten omdat het huis niet opgeruimd was of iets in die richting , 10 jaar later is die blowende meid wel getrouwd met haar kind en een moeder van haar kleinkind en rookt al jaren niet eens een sigaret meer 

Diyer schreef op 08-07-2024 om 08:59:

[..]

En ook hier weer, sorry, maar ik sla hier op aan. Word er zelfs een beetje boos van. Want dit is zo wat er wordt gedacht en zeker door ouders die wél normaal contact hebben met hun kinderen. Net alsof ouders die teleurgesteld zijn in het contact automatisch verwachten dat het om hen draait en dat is de grootste BS die er is en zeker als het om mezelf gaat. Maar ook als ik lees hoe Shareneentje de relatie omschrijft. Ik denk dat -als ik voor mezelf spreek- zeker richting mijn jongste zo'n beetje de laagst mogelijke verwachting heb die je als ouder maar kunt hebben. Ik ben al blij met een kruimel. Met het simpele feit als ik na weken een appje terug krijg. Ik bemoei me totaal niet met haar leven, want elk woord dat ik zeg kan als kritiek worden opgevat, waarbij het contact helemaal verdwijnt. Ik zeg niks over het vele recreatieve druggebruik, schulden die ze door haar problematiek opbouwt. Ik weet het, zij weet dat ik het weet en we doen gewoon alsof het er niet is. Want uit het verleden heb ik al geleerd dat hulp en steun willen bieden niet werkt.

Ik verwacht basic respect. Dat betekent dat een gemaakte afspraak niet zomaar wordt vergeten of een ongeinteresseerd berichtje zonder excuses dat ze toch niet komen.
Inmiddels heb ik mezelf al geleerd om mijn eigen plan te trekken als er last minute een bericht is dat ze niet komen. Prima joh, ik vries het eten wel in dat ik heb klaarstaan, omdat we hadden afgesproken dat je zou komen eten. Maar ik ben daardoor steeds minder gaan doen. Steeds minder op zoek gegaan naar het contact. Het is zelfbescherming.

In mijn omgeving zie ik inderdaad talloze voorbeelden waarbij de ouders onrealistische verwachtingen hebben richting hun kinderen. Zelf niet of nauwelijks iets hebben bijgedragen aan een stukje persoonlijke ontwikkeling van de kinderen, maar wel verwachten dat de volwassen kinderen meteen komen aangesneld als er iets met ze aan de hand is. 

En ja, dat vind ik ontzettend scheef. Je ziet die kinderen zich in allerlei bochten wringen, loyaal zijn, maar het is nooit goed. Waardoor die kinderen zich uiteindelijk genoodzaakt zien om uit zelfbescherming afstand te houden. Het is niet een op zichzelf staand geval, maar ik zie het patroon in wisselende gedaantes voortdurend voorbijkomen.

Als er sprake is van verslavingsproblematiek bij de volwassen kinderen, dan is het een ander verhaal. Maar de volwassen kinderen waar ik op doel, zijn stuk voor stuk fijne mensen, begaan met anderen.

Aan weerszijden, zowel aan ouder als kindzijde, kan een ideaalplaatje verwacht worden.
Kinderen die zich realiseren dat hun ouders die ze altijd op een voetstuk hadden staan, fouten blijken te maken en ongelijk kunnen hebben, omdat ze (bijvoorbeeld) bepaalde levenservaring niet hebben die kinderen wel krijgen omdat kinderen nu eenmaal niet hetzelfde leven lijden als hun ouders, dat kan schokkend zijn voor kinderen. 
Ouders die het ideaalplaatje in hun hoofd hebben over kinderen die tijd hebben om naar ze om te zien, terwijl kinderen wat anders aan hun hoofd hebben, kunnen onrealistsche verwachtingen hebben van hun kinderen. 
En het is afwachten hoe dat uitwerkt, zeker als kinderen het huis uitgaan, dan is er het balanceren tussen aandacht hebben voor elkaar of bemoeizucht ervaren. 

Bgdrrejnxs53226 schreef op 08-07-2024 om 10:40:

[..]

Gelijkwaardige volwassene ? Ja naar mijn mening wel. 

Ik heb er nog ff over nagedacht. Verslavingen beïnvloeden het beoordelings- en keuzeproces van mensen. Als je verslaving leidend is, is dat voor mij niet gelijkwaardig aan een volwassene die niet met verslaving kampt.

Auwereel schreef op 08-07-2024 om 11:13:

Aan weerszijden, zowel aan ouder als kindzijde, kan een ideaalplaatje verwacht worden.
Kinderen die zich realiseren dat hun ouders die ze altijd op een voetstuk hadden staan, fouten blijken te maken en ongelijk kunnen hebben, omdat ze (bijvoorbeeld) bepaalde levenservaring niet hebben die kinderen wel krijgen omdat kinderen nu eenmaal niet hetzelfde leven lijden als hun ouders, dat kan schokkend zijn voor kinderen.
Ouders die het ideaalplaatje in hun hoofd hebben over kinderen die tijd hebben om naar ze om te zien, terwijl kinderen wat anders aan hun hoofd hebben, kunnen onrealistsche verwachtingen hebben van hun kinderen.
En het is afwachten hoe dat uitwerkt, zeker als kinderen het huis uitgaan, dan is er het balanceren tussen aandacht hebben voor elkaar of bemoeizucht ervaren.

Wij hebben daarom altijd open met de kinderen gesproken over wat zij van ons vinden. Ruzies uitgepraat en uitgelegd waarom we op een bepaalde manier reageren. Verteld over onze eigen opvoeding en wat we daar zelf goed of juist niet goed aan vonden. Ook uitgelegd waarom onze ouders bepaalde dingen goed of juist niet goed aanpakten. Wat wij daarvan geleerd hebben. En daarmee de kinderen ruimte gegeven om ons als ouders een beetje bij te sturen. Kan ik iedereen aanbevelen. Je leert er als ouder best wat van. En bovendien weten de kinderen nu dat wij altijd open staan voor hun mening en niet meteen de verdediging in gaan of excuses zoeken, maar bij onszelf onderzoeken waarom we op een bepaalde manier reageren/denken. En daar eventueel wat aan doen.

Ik geloof dat mijn kinderen ons heel realistisch zien. We zijn zeker niet perfect, maar als ze ons vergelijken met andere ouders zijn ze toch best te spreken over ons.

Andersom hebben wij geprobeerd ze zo vrij mogelijk te laten en ze altijd aangemoedigd om hun eigen weg te zoeken en te gaan.

Met als gevolg dat ze nu, 24 en 21, nog steeds gezellig thuis wonen en wij eigenlijk wel toe zijn aan ons huis weer voor onszelf hebben . Want ook de kinderen zijn niet perfect. Maar voorlopig weegt de gezelligheid nog ruimschoots op tegen het hotel papa en mama spelen.

Ik ben altijd erg dankbaar geweest dat toen wij volwassen werden, wij een gelijkwaardige relatie kregen met mijn ouders. Toen ik begin 20 was en op vakantie was met vrienden, was ik altijd zeer verbaasd dat vrienden bijna in paniek raakten als ze vergeten waren om op het moment van aankomst aan hun moeder te laten weten dat ze veilig waren aangekomen. Enorm betuttelend en benauwend voelde dat voor mij. En voor mijn vrienden ook, maar die wisten niet beter dus die deden dat braaf voordat hun moeder in paniek raakten (met alle gevolgen van dien). En ik zie dat sommige van mijn vrienden nu (midden 30) moeilijk tot geen contact meer hebben met hun ouders, allemaal mensen zijn waarbij de relatie nooit de kind-ouder relatie voorbij zijn gegaan. Het is ook moeilijk om je eigen leven te leiden en een leuk (en ongedwongen) contact te hebben met je ouders, als je het gevoel hebt dat je ouders je niet serieus nemen en je nog steeds zien alsof je 10 bent en geen eigen (grote) beslissingen kunt maken (tenzij het precies is wat je ouders willen).

Het blijft een bijzondere band, want het zijn mijn ouders en we hebben een grote gezamenlijk verleden en zijn er voor elkaar, maar daarnaast zijn we ook individuen met een eigen leven. Ze hebben geen zeggenschap of recht op informatie/bemoeienis, enkel omdat het mijn ouders zijn. En zo hebben ze zich gelukkig nooit gedragen.

@Cala: Ik ben inmiddels midden 30 en mijn ouders zijn nog steeds boos als ik halverwege de vakantie niet een keer bel. Onderwerpen van gesprek? Het weer en of je er lekker kunt eten. Tja... Dat belletje pleeg ik ook al 10-15 jaar niet meer.

Jonagold schreef op 08-07-2024 om 11:25:

[..]

Wij hebben daarom altijd open met de kinderen gesproken over wat zij van ons vinden. Ruzies uitgepraat en uitgelegd waarom we op een bepaalde manier reageren. Verteld over onze eigen opvoeding en wat we daar zelf goed of juist niet goed aan vonden. Ook uitgelegd waarom onze ouders bepaalde dingen goed of juist niet goed aanpakten. Wat wij daarvan geleerd hebben. En daarmee de kinderen ruimte gegeven om ons als ouders een beetje bij te sturen. Kan ik iedereen aanbevelen. Je leert er als ouder best wat van. En bovendien weten de kinderen nu dat wij altijd open staan voor hun mening en niet meteen de verdediging in gaan of excuses zoeken, maar bij onszelf onderzoeken waarom we op een bepaalde manier reageren/denken. En daar eventueel wat aan doen.

Ik geloof dat mijn kinderen ons heel realistisch zien. We zijn zeker niet perfect, maar als ze ons vergelijken met andere ouders zijn ze toch best te spreken over ons.

Andersom hebben wij geprobeerd ze zo vrij mogelijk te laten en ze altijd aangemoedigd om hun eigen weg te zoeken en te gaan.

Met als gevolg dat ze nu, 24 en 21, nog steeds gezellig thuis wonen en wij eigenlijk wel toe zijn aan ons huis weer voor onszelf hebben . Want ook de kinderen zijn niet perfect. Maar voorlopig weegt de gezelligheid nog ruimschoots op tegen het hotel papa en mama spelen.

Heel herkenbaar. Zo hebben wij dat ook gedaan en dat geldt ook voor mijn eigen vader en moeder. 

Diyer schreef op 29-10-2023 om 20:04:

[..]

Ik heb echt regelmatig voorgesteld om naar mijn kinderen te gaan. Maar dit wordt jammer genoeg vaak afgehouden. Of er komt een antwoord dat we dat nog wel inplannen, maar de uitvoering komt niet vd grond en ik blijf zelf ook niet bezig met maar voorstellen. Blijkbaar is de behoefte er niet. Mijn ex begreep dat wel. Hij zei dat ouders niet in 'hun' wereld passen. Dat vond hij zelf ook maar ongemakkelijk vroeger als zijn ouders op zijn kamer langskwamen. Ik probeer dat ook maar in mijn achterhoofd te houden. En hoop vooral dat deze verwijdering (bijna 20 en begin 20) een noodzakelijke afstand is die bij de leeftijd hoort en dat er vanzelf weer een wens ontstaat om ons als ouders te zien.

Je kinderen zijn begin 20. Dan zijn ze waarschijnlijk druk bezig te ontdekken wie ze zijn in dit leven, wat ze belangrijk vinden en waar ze voor staan. Dat uitzoeken lukt niet als je ouders over je schouders meekijken. Het losmaken van je oudrers is begonnen.

Toen ik begin 20 was en op kamers ging wonen begon voor mij mijn volwassen leven en begon een fase van zelfontdekking. Mijn ouders pasten op dat moment minder goed in en bij dat plaatje, en ik had daarom minder behoefte aan contact.
Mijn ouders bleven zich, zo voelde ik dat, vastklampen. Als ik een week niet gebeld had dan moet ik bij het eerst volgende telefoontje eerst een kwartier aanhoren dat ze inmiddels ''wel dood en begraven hadden kunnen zijn.'' Had ik twee, die weken mijn gezicht niet laten zien dan volgde eerst een half uur vol verwijten dat ik mijn gezicht nooit meer liet zien.''

Het gevolg: het contact dat er wel was was steevast negatief en ik belde nog minder, ik kwam nog minder langs. In mijn studententijd stond het contact met mijn ouders daarom op een gegeven moment op een heel laag pitje.

Ik zou zeggen: geef je kinderen de ruimte zich zelf te ontdekken. Jij bent nu waarschijlnlijk even minder belangrijk en minder interessant voor ze. Jongvolwassenen zijn vaak wat meer zelf-geobsedeerd (en dat mag!). Als die fase voorbij is wordt het contact vaak vanzelf weer evenwichtiger. Zit ze daarom niet teveel uit op de huid, dat werk alleen maar averechts.

Onuitgesproken verwachtingen eindigen 99% van de tijd in teleurstelling. Dat werkt beide kanten op, dus als je iets van je ouders of van je kinderen verwacht; spreek dat uit. Wil nog niet zeggen dat ze er altijd aan kunnen of willen voldoen. 

Ik vind het onvolwassen als kinderen/jongvolwassenen hun ouders volledig links laten liggen tot er geld nodig is. Ze zijn geen pinautomaat. Als je alle vrijheid wil om te doen en laten naar eigen goeddunken mag je dat ook zelf bekostigen. Je kunt niet aan de lopende band fouten maken en mensen die je eigenlijk niet in je leven wil daarvoor op laten draaien.

Ik heb overigens een vreselijke hekel aan conflicten over geld. Maar ik wil ook niet alles maar betalen zonder meer. Dus ik zou daarover een gesprek voeren en grenzen stellen. Wij betalen bijvoorbeeld wel studie en rijbewijs en onvoorziene medische kosten, maar vakanties en uitgaan mag je zelf voor werken. Middelengebruik ga ik al helemaal niet financieren. Volwassen worden is ook prioriteiten stellen; alles opmaken aan vakanties en vervolgens de huur of collegegeld niet kunnen betalen is niet slim en dan wil ik je best een keer helpen, maar dat wordt daarna rechtgezet en je moet er wel van leren.

Alle ouders maken fouten. Omdat het mensen zijn. Het is goed om als ouders open te staan voor de inzichten van je kinderen daarover. Mijn ouders staan nog steeds achter bepaalde dingen die mij beschadigd hebben. Dat vind ik jammer. Zij zien onze relatie nog steeds wel als ouder-kind. Maken zich zorgen, willen graag zorgen. Maar dat hoeft niet meer. Ze willen ook altijd weten waar we zijn als we niet thuis slapen. Ik heb daar moeite mee en vind dat beklemmend. Mijn zus en ook de broers en zussen van mijn ouders vinden dat allemaal heel normaal, dus het ligt aan mij dat ik er moeite mee heb. 

Ik maak nu als moeder ook fouten. Ik wil daar wel graag van leren om het beter te doen en ik heb het idee dat dat, tot nu toe, ook wel lukt.

@MamaE: je bent ruim volwassen met een eigen gezin en je ouders willen nog steeds weten waar je bent als je niet thuis slaapt? Het ligt niet aan jou dat je daar moeite mee hebt hoor. Lijkt me heel beklemmend en betuttelend. Of bedoel je dat je het even laat weten wanneer je op vakantie gaat en waarheen? Dat vind ik dan weer niet zo vreemd. 

Bgdrrejnxs53226 schreef op 08-07-2024 om 12:14:

@MamaE: je bent ruim volwassen met een eigen gezin en je ouders willen nog steeds weten waar je bent als je niet thuis slaapt? Het ligt niet aan jou dat je daar moeite mee hebt hoor. Lijkt me heel beklemmend en betuttelend. Of bedoel je dat je het even laat weten wanneer je op vakantie gaat en waarheen? Dat vind ik dan weer niet zo vreemd.

Ja als we op vakantie gaan, willen ze dat weten. Maar ook als ik bijvoorbeeld een paar dagen in mijn eentje weg ben. Of we gaan een weekendje weg. Dan willen ze weten dat we weg zijn en waarheen. 

Ik snap niet zo goed het verschil tussen een dagje uit en twee dagen uit met een overnachting.

Eleanor schreef op 08-07-2024 om 09:23:

[..]

De meeste volwassen kinderen die hun ouders op afstand houden, ervaren volgens mij een tekort aan emotionele veiligheid en/of een tekort aan autonomie. Juist dergelijke zaken kunnen ook prima spelen in gezinnen die verder heel normaal en rustig overkomen. Ik denk dat ouders dat zelf ook niet altijd (willen) zien.

Ik lees 'het ligt aan de ouders kaart' nu ook door jou getrokken worden. En ik kan je opmerking tot op zeker nivo plaatsen. Want het klopt, zeker waar het jongste aangaat is daar ook een gebrek aan emotionele veiligheid (geen tekort aan autonomie).
Maar ook dan, je bent als ouder niet de enige in de dynamiek en je hebt deze relatie niet alleen in de hand. Emotionele veiligheid is ook een stuk makkelijker te bieden als je kind(eren) geen probleemgedrag laten zien. Opvoeden is hard werk, wat helemaal niet geeft, want je doet het met alle liefde die je te geven hebt. Maar ik heb zoveel kinderen in mijn leven voorbij zien komen en elk kind heeft ook een eigen aanleg en temperament en je kunt vooral heel erg hopen dat je als ouder en kind met alle beste intenties ook goed bij elkaar aansluit. En dat doe je bij het ene kind beter dan bij het andere kind. Net als dat er soms omstandigheden komen kijken waar je als ouder ook probeert het beste er van te maken.

Diyer schreef op 08-07-2024 om 12:55:

[..]

Ik lees 'het ligt aan de ouders kaart' nu ook door jou getrokken worden. En ik kan je opmerking tot op zeker nivo plaatsen. Want het klopt, zeker waar het jongste aangaat is daar ook een gebrek aan emotionele veiligheid (geen tekort aan autonomie).
Maar ook dan, je bent als ouder niet de enige in de dynamiek en je hebt deze relatie niet alleen in de hand. Emotionele veiligheid is ook een stuk makkelijker te bieden als je kind(eren) geen probleemgedrag laten zien. Opvoeden is hard werk, wat helemaal niet geeft, want je doet het met alle liefde die je te geven hebt. Maar ik heb zoveel kinderen in mijn leven voorbij zien komen en elk kind heeft ook een eigen aanleg en temperament en je kunt vooral heel erg hopen dat je als ouder en kind met alle beste intenties ook goed bij elkaar aansluit. En dat doe je bij het ene kind beter dan bij het andere kind. Net als dat er soms omstandigheden komen kijken waar je als ouder ook probeert het beste er van te maken.

Zeker, heb je helemaal gelijk in. Je familie kies je niet, dat geldt voor kinderen, maar ook voor ouders natuurlijk. Maar ik denk wel dat kinderen de ruimte geven om zichzelf te zijn erg belangrijk is. Niet willen bepalen, niet het kind met jouw verwachtingen opzadelen, niet jouw (over)bezorgdheid ventileren. Wel: vertrouwen uitstralen. Ook bij probleemgedrag.

Ik wil wel nog even opmerken dat kinderen met een label/etiket natuurlijk al helemaal niet te voorspellen zijn. Wij hebben zoon toen hij jonger was heel veel (te veel?) geholpen met van alles (vanwege ASS en ADD), ik had het echt niet raar gevonden als hij daar op een dag heel erg klaar mee was geweest en ons zijn rug had toegekeerd. Maar gelukkig is hij de redelijkheid zelve, en lukt het hem steeds beter om hulp te accepteren en te vragen. Maar het had zomaar anders kunnen zijn. Dat realiseer ik me echt wel.

Ik richt meer tot de gevallen die ik hier voorbij zie komen waar ik toch wel het gevoel krijg dat ouders veel verwachtingen hebben en/of weinig zelfinzicht. Ik zie het bij vrienden, kennissen en familie daar toch ook vaak niet helemaal lekker gaan. Zelfs de veelgehoorde opmerking "ik wil alleen maar dat hij/zij/hen gelukkig is" legt al een verwachting op. Want wie van ons was er als jong mens nou (doorlopend) gelukkig? Je bent dan nog zo zoekende naar jezelf, je hebt nog geen idee hoe je gelukkig moet zijn. Tenminste, ik wist dat niet. Met ruzie thuis weg gegaan (zocht toen de oorzaak nog heel erg bij mezelf), niet genoeg geld voor een fatsoenlijke kamer dus ik zat op een zolder met gedeelde badkamer en keuken die allebei te goor waren voor woorden, opleiding lukte niet, vriend maakte het uit (is weer goed gekomen, we zijn nu 36 jaar bij elkaar) en ik miste mijn honden. Dus nee, gelukkig was ik niet in die tijd. En als je ouders dan zeggen, als jij maar gelukkig bent, had ik dat als een enorme druk ervaren denk ik.

Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat het hele leven zoeken is naar wie je eigenlijk bent, en dat dat waarschijnlijk zo blijft tot je dood. En in de tussentijd is het zaak om goed voor jezelf en anderen te zorgen. Dan komen er vast geluksmomenten voorbij en die moet je koesteren. Maar als je verwacht dat je leven een doorlopend hoogtepunt is kom je bedrogen uit.