Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ik heb een fijn contact met mijn beide volwassen kinderen. We claimen elkaar niet en hebben een gezellig warme band. We verwachten niet dat ze altijd naar ons komen maar gaan ook regelmatig bij hun langs. We hebben belangstelling in hun leven en hebben er begrip voor als ze door andere afspraken of bezigheden geen tijd voor ons hebben. Als ze lekker in hun vel zitten en het fijn hebben worden wij er gelukkig van. Als we elkaar zien is het gezellig. We sturen regelmatig een appje en meestal bellen we één keer per week. Onze jongste woont momenteel weer even thuis gaat goed en is erg gezellig.
We hebben wel gedeelde liefhebberijen die altijd stof op leveren om over te praten dat maakt het contact ook gemakkelijk.
Doemijdieglazenbol schreef op 29-10-2023 om 18:53:
[..]
ja! Dit heeft met name mijn moeder (die door het hele land werkte) ook actief gedaan. Moeite gedaan om naar mijn wereld te komen, in plaats van alleen te verwachten dat ik terug kwam naar hun wereld. Dat kon ik enorm waarderen en heeft onze volwassen relatie wel echt goed gedaan.
Ik heb echt regelmatig voorgesteld om naar mijn kinderen te gaan. Maar dit wordt jammer genoeg vaak afgehouden. Of er komt een antwoord dat we dat nog wel inplannen, maar de uitvoering komt niet vd grond en ik blijf zelf ook niet bezig met maar voorstellen. Blijkbaar is de behoefte er niet. Mijn ex begreep dat wel. Hij zei dat ouders niet in 'hun' wereld passen. Dat vond hij zelf ook maar ongemakkelijk vroeger als zijn ouders op zijn kamer langskwamen. Ik probeer dat ook maar in mijn achterhoofd te houden. En hoop vooral dat deze verwijdering (bijna 20 en begin 20) een noodzakelijke afstand is die bij de leeftijd hoort en dat er vanzelf weer een wens ontstaat om ons als ouders te zien.
Diyer schreef op 29-10-2023 om 20:04:
[..]
Ik heb echt regelmatig voorgesteld om naar mijn kinderen te gaan. Maar dit wordt jammer genoeg vaak afgehouden. Of er komt een antwoord dat we dat nog wel inplannen, maar de uitvoering komt niet vd grond en ik blijf zelf ook niet bezig met maar voorstellen. Blijkbaar is de behoefte er niet. Mijn ex begreep dat wel. Hij zei dat ouders niet in 'hun' wereld passen. Dat vond hij zelf ook maar ongemakkelijk vroeger als zijn ouders op zijn kamer langskwamen. Ik probeer dat ook maar in mijn achterhoofd te houden. En hoop vooral dat deze verwijdering (bijna 20 en begin 20) een noodzakelijke afstand is die bij de leeftijd hoort en dat er vanzelf weer een wens ontstaat om ons als ouders te zien.
Dat denk ik wel. Hier heb ik dat ook ervaren met oudste toen die op zichzelf woonde (met vriendin). Ze wisten ons wel te vinden als ze ons nodig hadden, verder kwam het contact vooral van ons. Dat vond ik soms jammer, maar ik realiseerde me wel dat het alleen maar natuurlijk is. Vaak verandert dat weer als er kleinkinderen komen.
Beide kinderen wonen nu weer/nog thuis. Heel gezellig. Maar ik houd er zeker rekening mee dat het heel wat minder wordt als ze het huis uit gaan. Dan moeten man en ik gewoon meer ons eigen plan trekken. Is ons in het kleine jaar dat ze beiden uit huis waren uiteindelijk wel gelukt. Geen verwachtingen hebben, of die duidelijk uitspreken, dat lijkt me de enige manier. En dan ook écht geen verwachtingen hebben, niet alleen maar zeggen dat ze niet hoeven te komen op je verjaardag maar dan toch teleurgesteld zijn as ze dat inderdaad niet doen. Zoals mijn moeder…
Flanagan schreef op 29-10-2023 om 19:53:
TO schrijft over contact onderhouden met volwassen kind; nu zou ik als volwassene, het niet prettig vinden als mijn ouders over mijn schouders gingen meekijken onder noemer contact onderhouden. Contact is prima, maar graag wel met respect en ruimte voor de keuzes in het leven van dat volwassen kind. Contact uit interesse en bewondering.
Mijn kinderen zijn jongvolwassen en vertellen over hun werk of plannen, maar krijgen kippenvel als ik zou vragen of dat wel verstandig is. Dergelijke vragen zijn een blijk van gebrek aan vertrouwen en dat is niet gezond voor het contact tussen ouder en kind.
(Edit: met quote)
Flanagan, ben je niet bang dat je kinderen je nog eens gaan verwijten dat je een onverstandig plan niet bevraagd hebt? Om nou altijd je mond te houden, lijkt me ook zowat. Iets wat je vrienden af zou raden, dat maar niet tegen je kind zeggen omdat je dat als ouder niet hoort te doen, lijkt me vreemd en herken ik niet. Maar bij ons is veel bespreekbaar en kan er over veel gediscussieerd worden en geen van ons hoeft perse gelijk te hebben.
Als kind vond ik het gezellig om naar mijn ouders te gaan en ik heb het idee dat mijn dochter dat ook vindt, al lopen we de deur niet echt plat. Onze kinderen delen hun leven deels met ons en vragen soms om raad en geven ook aan ons raad. Soms willen mijn dochter en zoon liever met elkaar overleggen over bepaalde levensvragen en dat is natuurlijk prima
Ook appen we regelmatig. Het zijn heel normale, gezellige mensen.
Ik ben benieuwd hoe vaak mijn zoon gaat langskomen als hij het huis uit is, maar in de gezins-app zullen regelmatig berichtjes blijven langskomen, vermoed ik.
In de studententijd van onze kinderen gingen we naar ze toe om iets langs te brengen of een klusje te klaren waar ze hulp bij nodig hadden. Als dat klaar was gingen we de stad in en lekker uit eten. Dat vonden ze op die leeftijd veel gezelliger dan met ouders op een kamer zitten.
Naar huis mochten ze ook altijd vrienden en vriendinnen mee nemen. Niet was ons eigenlijk te gek een roeiploeg of vriendenclub die mee kwam omdat onze woonplaats handig lag vonden wij alleen maar leuk. Ik denk wel dat hierdoor ook onze band tijdens de studiejaren goed is gebleven.
Jonagold schreef op 29-10-2023 om 20:18:
[..]
En dan ook écht geen verwachtingen hebben, niet alleen maar zeggen dat ze niet hoeven te komen op je verjaardag maar dan toch teleurgesteld zijn as ze dat inderdaad niet doen. Zoals mijn moeder…
Ik kreeg op mijn verjaardag nog geen appje, ook al lag er een week ervoor een uitnodiging (geen druk) om gezellig te komen eten om 'mijn verjaardag te vieren'. Ook de vader had nog even een reminder gestuurd met 'jullie moeder is trouwens morgen jarig, just sayin' ; )
Mijn verwachtingen liggen dus al zo'n beetje op de grond 
@Auwereel, als de kinderen om advies vragen, geef ik hen mijn kijk op het geheel. Ze stellen dergelijke vragen; de ene meer dan de ander. Maar ik kan ook niet in een glazen bol kijken of de wijze van aanpak verkeerd uitpakt. Dus ik en er voorzichtig mee.
vb dochter woont samen en haar vriend begint aan een studie waarvan ik denk, is dat wel verstandig en de twijfel of hij de opleiding wel kan afronden. Dochter geeft aan dat ze hem die ruimte geeft terwijl dat wat aanpassingen vraagt. Prompt heeft hij de eerste tentamens goed afgerond. Dus , wie ben ik om iemand iets af te raden.
Diyer schreef op 29-10-2023 om 20:29:
[..]
Ik kreeg op mijn verjaardag nog geen appje, ook al lag er een week ervoor een uitnodiging (geen druk) om gezellig te komen eten om 'mijn verjaardag te vieren'. Ook de vader had nog even een reminder gestuurd met 'jullie moeder is trouwens morgen jarig, just sayin' ; )
Mijn verwachtingen liggen dus al zo'n beetje op de grond
Dat is inderdaad wel erg bot. Dat ze niet langs kunnen of willen komen omdat ze het druk hebben met andere zaken heb ik wel begrip voor. Maar niet eens bellen zou ik ook verdrietig van worden.
Auwereel schreef op 29-10-2023 om 20:18:
[..]
Iets wat je vrienden af zou raden, dat maar niet tegen je kind zeggen omdat je dat als ouder niet hoort te doen, lijkt me vreemd en herken ik niet.
Ongevraagde meningen en advies hou je m.i. voor jezelf. Bij je kinderen net als bij je vrienden. Het is natuurlijk anders als er wel om gevraagd wordt of een onderwerp ter discussie is. Maar hoe kan je kind je iets kwalijk nemen, wanneer het je nooit ergens om gevraagd heeft? Dat lijkt me vreemd…
Bedankt voor jullie reacties. De verhalen waarin het contact goed is, fleuren me op. De verhalen waarin het ook niet lekker loopt/liep geven me herkenning. Ook vind ik het fijn dat het niet allemaal zo zwart wit is als ik in die verslagen lees. Ik heb enorm genoten van mijn gezin met jonge kinderen. Moeder zijn van volwassen kinderen vind ik ingewikkeld en is kennelijk niet 'mijn ding'. Het is nu geen goede tijd voor mij, maar het is wat het is. Bovendien waardeer ik enorm dat ik wel fijn contact met mijn twee zoons heb. Soms vergeet ik dat, en het is goed daar vaker bij stil te staan.
Ik ben heel erg blij met het goede contact met mijn zoon van 30. Wij hadden altijd al een hechte band maar die is nog sterker geworden na het overlijden van zijn vader. Wij hebben veel steun aan elkaar gehad. Ik heb een druk sociaal leven en hij ook maar we zoeken elkaar toch vaak op. Hij komt bijna elke week wel een keer eten bij mij. Geen vaste dag en het is ook geen verplichting maar we vinden dat leuk. Koken is mijn hobby en hij heeft die hobby nu ook. Ik mag dus ook vaak bij hem komen eten en hij kookt eerlijk gezegd beter dan ik. In november gaan we samen op vakantie naar Egypte.
Ik ben zo iemand die niet veel contact meer heeft met de ouders, of iig niet zoals zij zouden willen. Nu ik zelf een kind heb is het contact wel beter en regelmatiger: we hebben altijd iets om over te kletsen. Ik app of bel ook wel vaak met ze (2x pw), maar zien 1x p.m. (wonen ook niet om de hoek). Dit was 1x per zes weken. Maar tot ik een groot huis ipv appartement had wilden ze zelf ook bijna nooit langskomen. Ze kosten echter best veel energie (om bepaalde redenen die ik wegens herkenbaarheid in het midden laat) en dat is 1 ding, maar ze hebben ook weinig reflectie vermogen dus je kan het nooit op een bepaald niveau ergens met ze over hebben zonder dat het jijbakken wordt. En dat kost nog meer energie. Dit zie ik bij veel vrienden (millennials), dat het gebrek aan reflectie reden is contact wat op een lager pitje te zetten. Daarnaast zijn we ook erg opgevoed met het idee van je eigen leven leiden en doen waar je zelf gelukkig van wordt 
overigens zou ik zelf wel voor ze gaan zorgen als ze hulpbehoevend worden, gelukkig is dat nog niet zo ver. Dus die loyaliteit voel ik wel.
Tuinfluiter schreef op 29-10-2023 om 20:22:
In de studententijd van onze kinderen gingen we naar ze toe om iets langs te brengen of een klusje te klaren waar ze hulp bij nodig hadden. Als dat klaar was gingen we de stad in en lekker uit eten. Dat vonden ze op die leeftijd veel gezelliger dan met ouders op een kamer zitten.
Naar huis mochten ze ook altijd vrienden en vriendinnen mee nemen. Niet was ons eigenlijk te gek een roeiploeg of vriendenclub die mee kwam omdat onze woonplaats handig lag vonden wij alleen maar leuk. Ik denk wel dat hierdoor ook onze band tijdens de studiejaren goed is gebleven.
Dat geldt voor ons ook. Wij zijn regelmatig op de studentenkamers geweest om te helpen met van alles en nog wat. Ze vonden dat leuk en hebben ons ook gewoon laten kennismaken met huisgenoten. Er werd zelfs voor ons gekookt 
(en soms gingen we inderdaad ergens eten buiten de deur).
Zonnebloem17 schreef op 30-10-2023 om 07:27:
Ik ben zo iemand die niet veel contact meer heeft met de ouders, of iig niet zoals zij zouden willen. Nu ik zelf een kind heb is het contact wel beter en regelmatiger: we hebben altijd iets om over te kletsen. Ik app of bel ook wel vaak met ze (2x pw), maar zien 1x p.m. (wonen ook niet om de hoek). Dit was 1x per zes weken. Maar tot ik een groot huis ipv appartement had wilden ze zelf ook bijna nooit langskomen. Ze kosten echter best veel energie (om bepaalde redenen die ik wegens herkenbaarheid in het midden laat) en dat is 1 ding, maar ze hebben ook weinig reflectie vermogen dus je kan het nooit op een bepaald niveau ergens met ze over hebben zonder dat het jijbakken wordt. En dat kost nog meer energie. Dit zie ik bij veel vrienden (millennials), dat het gebrek aan reflectie reden is contact wat op een lager pitje te zetten. Daarnaast zijn we ook erg opgevoed met het idee van je eigen leven leiden en doen waar je zelf gelukkig van wordt
Hier idem dito. Ouders wonen niet naast de deur en zijn vooral met zichzelf bezig. Hebben bijna geen sociale contacten en maken onderling veel ruzie; het is dus geen feest om bij hun op bezoek te gaan want ook als we daar zijn maken ze ruzie en is er veel -heel veel negativiteit. Bellen uit zichzelf niet, maar vader is wel verbolgen als ik een tijdje niks van me heb laten horen. Heeft overal commentaar op - vast vanuit bezorgdheid - maar zodanig dat je denkt: dan vertel ik wel niet meer over deze gebeurtenis/vakantie/aankoop, want ze kunnen toch niet doen alsof het leuk is. Moeder neemt uit zichzelf geen enkel initiatief, ook niet om ons te bellen. Dus als ze zich niet meer betrokken voelen bij het leven van hun kind, dan geloof ik dat direct.... maar ik moet dus erg veel moeite doen om hun erbij te betrekken en er zelf blij bij te blijven. Er waren periodes (nog steeds af en toe) dat ik in een dip raakte van contact met mijn ouders. Ik weet dus niet of ik voor ze wil zorgen als het zover komt..... en daar voel ik me ontzettend rot over.
Ik heb ook beperkt contact met mij ouders. Ze waren in mijn jeugd en nog steeds emotioneel vrij onvolwassen; daar heb ik onder geleden. Daarnaast hebben ze een beperkt reflectief vermogen en dat vergt in de hedendaagse omgang met hun veel energie. Die energie besteed ik liever aan mijn kinderen.