Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
met de situatieschets die zij eerder zelf gegeven heeft gaf ze aan dat er thuis geen veilige situatie was en dat de trauma en pijn veroorzaakt is door de ouder(s) zelf. Mag die info wel gedeeld worden?
Lieveheersbeest schreef op 08-07-2024 om 07:59:
met de situatieschets die zij eerder zelf gegeven heeft gaf ze aan dat er thuis geen veilige situatie was en dat de trauma en pijn veroorzaakt is door de ouder(s) zelf. Mag die info wel gedeeld worden?
Dit , het kan toch niet zo zijn dat als je steeds informatie wist als de reacties je niet aanstaan onder het mom persoonlijk , dat je dan weer in een volgend topic met hetzelfde probleem een ander verhaal kan schetsen zodat de reacties je mischien beter aanstaan, en maar steeds wel allerlei persoonlijke "negatieve" info over je deels meerderjarige kinderen plaatsen
Bgdrrejnxs53226 schreef op 07-07-2024 om 11:02:
Als ik dit zo lees lijkt het alsof je een beloning verwacht voor je inspanningen. Je bent moeder geworden, hebt daar veel voor opgegeven en nu wil je ‘uitbetaald’ worden op een manier die jij wenst, maar die mogelijk niet past bij het karakter van je kinderen.
Ik vind het eigenlijk raar dat jij dit zo opvat. Je verwacht als ouder geen beloning voor je harde werk. Je hoopt als ouder een fijne relatie over te houden met je kinderen. Dat is heel wat anders dan een beloning. En eerlijk gezegd lijkt me dat ook geen bijzonder vreemde verwachting als er niks geks is gebeurd.
Ik herken me wel enigzins in het stukje van Shareneentje, dus kan me de teleurstelling en verdriet goed voorstellen. Wij daarentegen hebben losgelaten (althans, we zitten als ouders midden in dat proces) dat we een relatie verwachten. Onze oudste heeft geen moeizaam contact met ons, maar het is wel een contact op afstand. Niet vaak en we lijken zo vanzelfsprekend te zijn, dat we daarbij vaak vergeten lijken te worden. Maar goed, als we (zelf) weer eens bellen wordt er wel leuk gereageerd.
De jongste heeft nog steeds vreselijk veel moeite met ons. Het contact is wel enigzins hersteld en daar ben ik heel erg blij mee. Maar ook de herkenning van op eieren lopen is groot. We moeten hard werken om de sfeer goed te houden. En daarbij lijkt het idd het gezegde, jij bent de oudste, jij moet beter weten. Maar ik wist niet dat dit ook voor volwassenen gold. Wij kunnen idd onder een vergrootglas worden gehouden en bekritiseerd. Maar pas op dat je ook maar de suggestie laat blijken dat je als ouders iets minder fijn vindt of minder handig. Dan is er meteen radiostilte.
Dus ja, een paar jaar geleden kon ik niet hopen om contact te hebben met beide kinderen en daarvoor ben ik oprecht dankbaar. Maar de scheefheid in alles voel ik ook en is zeer herkenbaar. En dat zie ik ook echt wel anders bij andere ouders. Dus je verwachtingen zo laag moeten bijstellen is pijnlijk als het gaat om de mensen van wie je het meest houdt in het leven.
Tuinfluiter schreef op 07-07-2024 om 17:20:
[..]
Ik zie haar post ook als van haar afschrijven en kinderen opvoeden is soms ook frustrerend en dat zullen kinderen dan best merken.
Maar ik ken genoeg niet perfecte ouders die toch een prettig contact met hun kinderen hebben. Het is een wisselwerking die soms moeilijk te begrijpen valt.
Echt hoor, het wordt altijd voor 200% op de ouder gegooid. Maar ik sluit me aan, het is een wisselwerking die echt soms moeilijk te begrijpen valt. Ik zie ouders met hele nauwe relaties met hun kinderen, waarbij ik gezien het huiselijke drama wat ander resultaat van zou verwachten en ouders met relatief rustige opvoedingen zonder drama die hun kinderen amper zien. Er vindt echt niet altijd een te begrijpen dynamiek plaats, gebaseert op kindertijd.
felija schreef op 07-07-2024 om 15:26:
Het is mijns inziens niet automatisch de taak van volwassen kinderen om hun ouders gelukkig te maken, daar zijn de ouders zelf verantwoordelijk voor.
Als je besluit voor kinderen te kiezen is het goed om te beseffen dat je kinderen krijgt om ze weer los te laten. Als ouder is het je taak om je kinderen op te voeden tot weerbare volwassenen, die hun plekje vinden in hun eigen volwassen wereld.
Als ouder verwachten dat je volwassen kind er automatisch altijd voor je zal zijn, vind ik een verkeerde verwachting.
Als je een kind wil en krijgt, dan is het logisch dat je er tijd en aandacht instopt, dat hoort er nu eenmaal bij, een kind heeft er niet om gevraagd om geboren te worden.
Wanneer een volwassen kind het gevoel heeft, los te mogen staan van hun ouders en niet aan allerlei verwachtingen te hoeven voldoen, is de kans groot dat het volwassen kind uit zichzelf naar je toe komt en contact zoekt en je helpt als dat nodig is.
Loslaten is naar mijn mening een voorwaarde voor een gelijkwaardige relatie met je volwassen kind.
En ook hier weer, sorry, maar ik sla hier op aan. Word er zelfs een beetje boos van. Want dit is zo wat er wordt gedacht en zeker door ouders die wél normaal contact hebben met hun kinderen. Net alsof ouders die teleurgesteld zijn in het contact automatisch verwachten dat het om hen draait en dat is de grootste BS die er is en zeker als het om mezelf gaat. Maar ook als ik lees hoe Shareneentje de relatie omschrijft. Ik denk dat -als ik voor mezelf spreek- zeker richting mijn jongste zo'n beetje de laagst mogelijke verwachting heb die je als ouder maar kunt hebben. Ik ben al blij met een kruimel. Met het simpele feit als ik na weken een appje terug krijg. Ik bemoei me totaal niet met haar leven, want elk woord dat ik zeg kan als kritiek worden opgevat, waarbij het contact helemaal verdwijnt. Ik zeg niks over het vele recreatieve druggebruik, schulden die ze door haar problematiek opbouwt. Ik weet het, zij weet dat ik het weet en we doen gewoon alsof het er niet is. Want uit het verleden heb ik al geleerd dat hulp en steun willen bieden niet werkt.
Ik verwacht basic respect. Dat betekent dat een gemaakte afspraak niet zomaar wordt vergeten of een ongeinteresseerd berichtje zonder excuses dat ze toch niet komen.
Inmiddels heb ik mezelf al geleerd om mijn eigen plan te trekken als er last minute een bericht is dat ze niet komen. Prima joh, ik vries het eten wel in dat ik heb klaarstaan, omdat we hadden afgesproken dat je zou komen eten. Maar ik ben daardoor steeds minder gaan doen. Steeds minder op zoek gegaan naar het contact. Het is zelfbescherming.
Ik heb dit hele topic doorgelezen en ik heb zelf nog geen volwassen kinderen, maar ik heb wel weinig en maar oppervlakkig contact met mijn eigen ouders. Ik heb geen idee of ik het 'beter of slechter dan of gelijk als' mijn ouders doe, maar ik probeer wel bepaalde dingen niet te doen (1 kind en vervolgens de kinderen daarvan 'voortrekken'). Maar in dit draadje besef ik dat de verwijdering tussen kind en ouder vooral begint of toch duidelijk wordt in de puberteit of bij het uit huis gaan en daar zitten wij nog niet....
Met mijn eigen ouders herken ik dus vanuit de kind kant heel erg dat het contact van het kind moet komen. Als ik ze app, reageren ze wel. Als ik niet app dan gaan er zo weken of zelfs maanden voorbij zonder dat ik iets van ze hoor. Geen idee eigenlijk of daar echt achter zit dat ze vinden dat ik dat als dochter hoor te onderhouden of dat ze me niet willen pushen tot appcontact, maar het (soms wel en soms) niet reageren op hun appjes herken ik van mijn kant dus niet. Wel soms niet meteen reageren, maar dat is vooral als ik er even over na wil denken als ze iets voorstellen om af te spreken wat me eigenlijk niet zo goed uitkomt qua planning 
Diyer schreef op 08-07-2024 om 08:40:
[..]
Echt hoor, het wordt altijd voor 200% op de ouder gegooid. Maar ik sluit me aan, het is een wisselwerking die echt soms moeilijk te begrijpen valt. Ik zie ouders met hele nauwe relaties met hun kinderen, waarbij ik gezien het huiselijke drama wat ander resultaat van zou verwachten en ouders met relatief rustige opvoedingen zonder drama die hun kinderen amper zien. Er vindt echt niet altijd een te begrijpen dynamiek plaats, gebaseert op kindertijd.
De meeste volwassen kinderen die hun ouders op afstand houden, ervaren volgens mij een tekort aan emotionele veiligheid en/of een tekort aan autonomie. Juist dergelijke zaken kunnen ook prima spelen in gezinnen die verder heel normaal en rustig overkomen. Ik denk dat ouders dat zelf ook niet altijd (willen) zien.
@Diyer: is jouw situatie sowieso niet moeilijk te spiegelen aan situaties waar geen sprake is van kinderen met alcohol en drugsproblematiek?
In forumdiscussies met mensen die een moeizaam contact hebben met hun volwassen kinderen lees ik vaak heel veel verwachtingen, op eieren lopen en ook wat minder zelfreflectie (van de ouders) dan gewenst zou zijn.
Ik vind het interessant om te lezen dat deze mensen het te moeilijk en te pijnlijk vinden om te aanhoren wat ze fout hebben gedaan, dat ze zich daarvoor afsluiten en liever verlangend terugkijken naar vroeger, toen ze onbaatzuchtig al die luiers hebben verschoond en snottebellen hebben geveegd, toen de kinderen nog gewoon naar hun ouders luisterden (autoriteit) toen de ouders hun hele wereld waren.( voetstuk) Het staat inderdaad in contrast met volwassen kinderen die hun eigen leven willen leven en hun eigen meningen, leefwijze en leefregels aan het ontwikkelen zijn die tegengesteld kunnen zijn aan hun ouders. Die twee werelden botsen.
Diyer schreef op 08-07-2024 om 08:40:
[..]
Echt hoor, het wordt altijd voor 200% op de ouder gegooid. Maar ik sluit me aan, het is een wisselwerking die echt soms moeilijk te begrijpen valt. Ik zie ouders met hele nauwe relaties met hun kinderen, waarbij ik gezien het huiselijke drama wat ander resultaat van zou verwachten en ouders met relatief rustige opvoedingen zonder drama die hun kinderen amper zien. Er vindt echt niet altijd een te begrijpen dynamiek plaats, gebaseert op kindertijd.
In een gezin zie je ook vaak dat de verschillende kinderen de opvoeding heel anders ervaren hebben. Ik kijk heel anders terug op mijn jeugd dan mijn broers. We hebben wel alle drie op volwassen leeftijd altijd een normaal contact gehad maar mijn broers hadden best wat puntjes van terechte kritiek beide wel andere punten.
De fouten die mijn ouders gemaakt hebben heb ik van geleerd en heb ik in mijn opvoeding anders gedaan maar waarschijnlijk heb ik weer andere fouten gemaakt.
Ik denk wel als er drugs en alcohol in het spel zijn dit de verhouding erg beïnvloed. Als ouder maak je je dan natuurlijk zorgen maar als dat uiten contact verlies oplevert loop je natuurlijk op eieren.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 08-07-2024 om 09:55:
De situatie verbeteren begint echter bij jezelf.
Als je kind problemen heeft met drugs en alcohol (zoals ik van diyer begrijp), ligt dat toch anders?
Lieveheersbeest schreef op 08-07-2024 om 10:04:
[..]
Als je kind problemen heeft met drugs en alcohol (zoals ik van diyer begrijp), ligt dat toch anders?
Enerzijds wel, anderzijds niet. Natuurlijk maak je je vreselijk zorgen over de veiligheid en gezondheid van je kind, vraag je je af waar het misging, ben je intens verdrietig en ook boos om en op je kind. Allemaal heel begrijpelijke emoties die er mogen zijn. Het gedrag van je kind staat contact soms in de weg. De verslaving (en de schaamte daarover van het kind naar de ouders en andersom) kan ook voor een verstoord contact zorgen. Echter ook hier geldt: begrip tonen en je fouten erkennen, excuses maken, geen verwachtingen hebben en je kind als gelijkwaardige volwassene behandelen. Het middelengebruik of bepaald gedrag is de eigen keuze van het kind. Je zult dat moeten accepteren. Ik kan me niet voorstellen dat er ooit iemand echt gelukkig is geworden van zo’n levenswijze, maar ook dan ligt de keuze weer bij het volwassen kind om hulp te vragen, al dan niet professioneel. Het vraagt heel veel van een ouder, ik weet waar ik over praat. Maar ook een verslaafd kind of een kind dat zich misdraagt moet je loslaten. Net als de verwachtingen die je hebt/had met betrekking tot dit kind.
Ik erken echt dat het voor eigenlijk alle ouders heel moeilijk kan zijn als je kind totaal anders ‘uitpakt’ dan je had gehoopt en/of verwacht. Het kan inderdaad teleurstellend zijn en voelen alsof al je inspanningen voor dit kind voor niets geweest zijn en ook die gevoelens mogen er zijn. Maar nogmaals : daar moet je echt zelf mee aan de slag. Dat is van jou en niet van je volwassen kinderen.
Mwah, ik kan me niet in alles wat je zegt vinden. Natuurlijk moet je ook zo'n kind loslaten.
Maar is het redelijk om een verslaafde te behandelen als gelijkwaardige volwassenen? Moet je middelengebruik accepteren?
Dat zou ik in een andere relatie dan ouder-kind ook niet doen geloof ik.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 08-07-2024 om 09:55:
In forumdiscussies met mensen die een moeizaam contact hebben met hun volwassen kinderen lees ik vaak heel veel verwachtingen, op eieren lopen en ook wat minder zelfreflectie (van de ouders) dan gewenst zou zijn.
Ik vind het interessant om te lezen dat deze mensen het te moeilijk en te pijnlijk vinden om te aanhoren wat ze fout hebben gedaan, dat ze zich daarvoor afsluiten en liever verlangend terugkijken naar vroeger, toen ze onbaatzuchtig al die luiers hebben verschoond en snottebellen hebben geveegd, toen de kinderen nog gewoon naar hun ouders luisterden (autoriteit) toen de ouders hun hele wereld waren.( voetstuk) Het staat inderdaad in contrast met volwassen kinderen die hun eigen leven willen leven en hun eigen meningen, leefwijze en leefregels aan het ontwikkelen zijn die tegengesteld kunnen zijn aan hun ouders. Die twee werelden botsen.
Dit inderdaad. Op het moment dat ik steeds meer mijn eigen leven wilde gaan leiden en zelf beslissingen wilde maken, werd de relatie met mijn ouders steeds moeilijker. De werelden botsen teveel inderdaad.
Weinig zelfreflectie vanuit hen, geen kritiek kunnen verdragen maar wel steeds kritiek uiten op ons leven en onze leefregels. Heel vermoeiend.
Ik heb als ik terugkijk, een moeilijke jeugd gehad met ouders die elkaar nog net niet haatten, maar altijd bij elkaar zijn gebleven. Ik nam van jongs af aan de rol van vredestichter op me in huis, zorgverlener en regelaar.
Tot op de dag van vandaag, kan er geen visite voorbij gaan zonder dat ze elkaar de tent uit vechten. Altijd in die spanning leven, het op eieren lopen, de passieve agressie van allebei in de ruimte voelen, heeft heel wat met mij gedaan als mens. Dat ben ik pas echt goed gaan beseffen toen ik zelf trouwde en moeder werd. Voor die tijd leefde ik in ontkenning, was enorm loyaal aan mijn ouders en het kwam niet eens in mij op om ze ooit af te vallen.
Ik heb enorm afstand genomen van mijn ouders, er is nog wel wekelijks contact, maar nog steeds heb ik veel moeite om er goed mee om te gaan. Continue nare opmerkingen slikken en alle negativiteit hakken erin. Nu ze ouder worden en er steeds meer van mij verwacht wordt vanuit hen, zou ik het liefste gewoon weg willen rennen.
Lieveheersbeest schreef op 08-07-2024 om 10:29:
Mwah, ik kan me niet in alles wat je zegt vinden. Natuurlijk moet je ook zo'n kind loslaten.
Maar is het redelijk om een verslaafde te behandelen als gelijkwaardige volwassenen? Moet je middelengebruik accepteren?
Dat zou ik in een andere relatie dan ouder-kind ook niet doen geloof ik.
Gelijkwaardige volwassene ? Ja naar mijn mening wel. Nee, zeker hoef je het middelen gebruik niet te accepteren. Je moet als ouder je eigen grenzen bewaken, zeker als je volwassen kind nog thuis woont. En je mag je mening over het gebruik natuurlijk uiten. Maar de beslissing om middelen te gebruiken is geheel en al aan de volwassene die deze keuze maakt. Verbreekt diegene het contact omdat je je mening uit of je grenzen aangeeft dan kun je niet anders dan dat accepteren. Net zoals je dat bij een andere volwassene zou doen. Neemt niet weg dat je daar veel verdriet van kunt hebben natuurlijk.