Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Lieveheersbeest schreef op 30-10-2023 om 15:24:
[..]
Waarom vind je dat natuurlijk? Ik vind dat best wel raar eigenlijk, dat je altijd bezorgd zou moeten zijn om volwassen kinderen die prima in staat zijn om hun boontjes te doppen. Herken dat in leuk functionerende volwassen gezinnen ook helemaal niet.
Prima Lieveheersbeest. Dan is het 'raar' en heb ik blijkbaar geen 'leuk functionerend volwassen gezin'. Jeetje zeg, dender jij altijd zo over mensen heen? Dat je het niet herkent is prima, maar met deze toon voel ik weinig behoefte om mijn standpunt te verduidelijken.
Oei Rutiel, je trekt je nu een post heel persoonlijk aan terwijl ik daarin niets zeg over jouw persoonlijke situatie. Ik hoop dat je het nog een keer na wil lezen en dan ziet dat er een andere invalshoek was. Het is geenzins mijn bedoeling om te zeggen dat er bij jou thuis iets raars aan de hand is. Ik vind het alleen, persoonlijk, raar als men, in het algemeen, altijd bezorgd zou moeten zijn om de kinderen. Dat herken ik in leuke, goed functionerende gezinnen (dus niet het gezin waarin ik opgegroeid ben, dat bedoelde ik eigenlijk) ook niet. Dat betekent echter niet dat ik 'vind' dat jij een niet leuk en functionerend gezin hebt. Ik ken jou toch helemaal niet... 
Lieveheersbeest schreef op 31-10-2023 om 10:19:
@wilmama wat ik je nog wilde vragen: ben je om je vriendinnen/collega’s/zus ook bezorgd om keuzes en gedrag? Worstel je bij hen ook over de diepgang en intensiteit van het contact? Voelt het alsof je je bij hen opdringt?
ben je om je vriendinnen/collega’s/zus ook bezorgd om keuzes en gedrag?
Wisselend. Bij zus soms wel omdat ze zelf ook vaak aangeeft dat het niet goed gaat. Depressies, gezondheid, financiële situatie, relatieproblemen. Sinds onze ouders door zijn, ervaar ik iets meer die zorg. Verder hebben we ook gewoon heel veel plezier hoor.
Bij vriendinnen is de zorg om hen minder. Een vriendin heeft twee moeilijke relaties achter de rug met nieuwe partner heeft ze het jarenlang al goed.
Worstel je bij hen ook over de diepgang en intensiteit van het contact?
Nee, we voeren goede gesprekken en kunnen over alles praten en durven elkaar soms best te confronteren. In het contact met zus is het bijna prettig voor ons allebei dat bij mij nu ook eens dingen niet goed gaan.
Ook voelt het totaal niet alsof ik me aan hen opdring. Eerder omgekeerd. Maar we hebben allemaal gevulde levens. Als er een tijdje radiostilte is, is er altijd wel iemand die de moeite doet om contact te leggen. En dat is geen eenrichtingsverkeer.
Lifestyle coach Lieveheerstbeest, wat maakt u hier uit op? 
Zonne2017 schreef op 31-10-2023 om 11:24:
Wilmama, ik zeg het heel voorzichtig, want ik wil je echt niet kwetsen. Het goede contact met je twee zoons vind ik opvallend. Hoe komt het dat het zo’n enorm verschil is? Verwacht je onbewust misschien meer en ander contact van een dochter dan van een zoon?
Mijn trigger zijn de reacties van je dochter op jouw pogingen tot contact. Mijn oma was heel claimend naar mijn moeder. Erg in de slachtofferrol, vanuit het idee ‘dat hoort een dochter voor/met haar moeder te doen’. Mijn oom had geen probleem met zijn moeder omdat zij geen enkele claim op hem legde. Mijn oma verwachte veel meer van haar dochter dan van haar zoon. Ze heeft mijn moeder compleet uitgeput. Ik heb mijn moeder altijd precies zo zien reageren op haar moeder als jij beschrijft hoe jou dochter op jou reageert.
Misschien zie ik niet hoe het is, maar ik herken zelf niet dat ik mijn dochters claim. Mede omdat ik soms juist bang ben dat zij vinden dat ik te wéinig moeite doe tot contact. Nu ik dit opschrijf, besef ik dat dit ook wel past bij jouw vraag. 'dat hoort een dochter voor/met haar moeder te doen’. Misschien is het bij mij omgekeerd en denk ik diep van binnen: Dat hoort een moeder voor/met haar dochter te doen. Want hoe groot is de kans dat ze werkelijk denken dat ik te weinig moeite voor hen doe?
Het betere contact met de zoons komt doordat één zoon nog thuis woont en de andere zoon nog wekelijk thuiskomt. Het zal ook deels aan hun rustigere, gematigde karakters liggen. De meiden zijn 'onrustiger', ondernemender, uitgaander. Overigens missen de jongens hun zussen ook en doen ze af en toe pogingen tot contact. Soms buiten ons om, en dat vind ik heel prettig en belangrijk.
Lifestyle coach, was het maar zo'n feest 
Ervaringsdeskundige vanaf de andere kant 
Ik denk dat jullie behoefte aan type contact niet goed matchen op het moment: Jij vindt het lastig om oppervlakkig niet-frequent contact te hebben en twijfelt dus ook heel erg aan de relatie en je eigen rol daarin. Tegelijkertijd kan ik me gezien de kwaliteit van jullie relatie op dit moment én de leeftijd van je dochters voorstellen dat zij nog geen hang hebben naar diepe gesprekken met hun moeder. Los van jou als persoon. Dat kan in een andere levensfase natuurlijk wel veranderen (mijlpalen, levens veranderende keuzes, een kindje).
Ik ben blij om te lezen dat je met anderen wel fijn contact hebt, want dat laat zien dat jij daartoe dus wel in staat bent. Dat zou je vertrouwen kunnen bieden voor de relatie met je dochters in de toekomst. Hetzelfde geldt voor dat je wel je eigen leven leidt: Dat maakt je (waarschijnlijk) een stuk leuker om op te zoeken dan wanneer je je tijd uitzit en heel afhankelijk bent van de toenadering van je dochters.
Ik ben wel benieuwd wat er zou gebeuren als jij advies zou vragen aan je dochters. En hoe ze zouden reageren als jij iets organiseert (met een datumprikkertje) onder het mom van "ik mis je/jullie, laten we een dagje iets gezelligs gaan doen"?
De kracht van een fijne relatie tussen twee volwassenen zit denk ik ook in het jezelf kunnen zijn. Dus als jij de sturende/advies rol los kan laten, maar ook de ruimte durft te nemen om uit te spreken dat je de huidige situatie graag anders zou zien. Dat je het bezorgde af kunt sluiten (want het zijn volwassenen die hun eigen keuzes maken) en vanuit vertrouwen en interesse communiceert. Misschien dat je daarmee ook het worstelen met de frequentie en intensiteit achter je kunt laten: Als je er vertrouwen in hebt dat ook dit een fase is, dat ze op enig moment wel ingaan op jou uitnodigingen en voorstellen en dat jij gewoon mag oefenen met wat oppervlakkiger communiceren zonder dat je hoofd eraf gebeten wordt
Wat fijn om te lezen! Voor mij een en al herkenning en erkenning.
Ik vind dat slappe koe-en-kalf-contact helemaal niks. Loslaten is prima, maar laten vallen is het nu meer. Ja, druk, druk, druk en bla bla bla. Ze gaan ergens anders maar koffie drinken en hun waardering halen. Als ze vinden dat ze zo volwassen zijn, kunnen ze zich ook zo gedragen. Ik vind de emotionele verbinding belangrijk en die is 'onder t mom van loslaten' verdwenen.
Persephone schreef op 31-10-2023 om 09:10:
Met mijn eigen kinderen heb ik een heel andere band. (....) de kinderen weten dat ze niet fungeren als gezelschapsdames/heren voor mij maar ze weten OOK dat de deur altijd openstaat.
Dus komen de kinderen graag thuis
ben ik trots op hoe ik de relatie met mijn kinderen heb vormgegeven
Je bedoelt het niet zo, maar het komt wel over als iets dat je in de hand hebt. Als je als ouder maar zus en zo doet, dan heb je DUS een leuke relatie met je kinderen. Helaas, was dat maar waar.
Wilmamaa schreef op 31-10-2023 om 11:58:
[..]
En dan met name door de abrupte manier waarop jongste dochter mij/ons gezin vanaf haar 16e heeft afgewezen. En de keuzes die ze gemaakt heeft (drugs, criminaliteit). Voor die tijd had ik best veel vertrouwen in mijn moederschap.
Verdrietig om te lezen. Dat hakt er ook in. Zorgen hebben om je kind, een balans moeten zoeken tussen betrokkenheid en niet wegjagen uit een contact dat al heel broos is, etc.
Diyer schreef op 31-10-2023 om 18:20:
[..]
Je bedoelt het niet zo, maar het komt wel over als iets dat je in de hand hebt. Als je als ouder maar zus en zo doet, dan heb je DUS een leuke relatie met je kinderen. Helaas, was dat maar waar.
Jammer dat je dat uit mijn berichten haalt.
Herfstappeltaart schreef op 31-10-2023 om 09:10:
@Wilgenkatje: ik vind dat het "met z'n allen net als vroeger" al veranderd sinds de komst van schoonkinderen. Ik kan prima door één deur met mijn schoonzoon maar het blijft toch de keuze van mijn dochter, niet van mij. Het gezin zoals het was bestaat allang niet meer eigenlijk.
Helemaal eens! En dan is er ook nog de dynamiek tussen de schoonkinderen. Het verandert allemaal flink. Daar sta je als beginnende ouders totaal niet bij stil - logisch natuurlijk, andere fase.
Wilmamaa, als ik je antwoorden op de post van anderen lees, verschijnt bij mij het beeld van een regisseur, die de regie probeert in handen te houden. Je kinderen worden ouder en gaan meer hun leven invullen zoals hen dat blieft. Je geeft mij het idee dat voor jou prima is, als het maar niet te veel afwijkt van je draaiboek. Het punt is dat ieder mens een eigen draaiboek heeft en als jouw draaiboek niet lekker loopt, dan is het aan jou jouw draaiboek te herschrijven.
Je schrijft dat je goede vriendinnen hebt waarmee je kan praten. Je kan ook vaker iets met deze leeftijdsgenoten ondernemen.
Soms zou je wel in een glazen bol willen kijken om te zien of het contact over een paar jaar verbeterd is; dat maakt het leven spannend. Vul je leven nu met leuke dingen ipv zorgen maken die er mogelijk niet eens zijn. Geval beren op de weg?
Flanagan schreef op 31-10-2023 om 19:27:
Wilmamaa, als ik je antwoorden op de post van anderen lees, verschijnt bij mij het beeld van een regisseur, die de regie probeert in handen te houden. Je kinderen worden ouder en gaan meer hun leven invullen zoals hen dat blieft. Je geeft mij het idee dat voor jou prima is, als het maar niet te veel afwijkt van je draaiboek. Het punt is dat ieder mens een eigen draaiboek heeft en als jouw draaiboek niet lekker loopt, dan is het aan jou jouw draaiboek te herschrijven.
Je schrijft dat je goede vriendinnen hebt waarmee je kan praten. Je kan ook vaker iets met deze leeftijdsgenoten ondernemen.
Soms zou je wel in een glazen bol willen kijken om te zien of het contact over een paar jaar verbeterd is; dat maakt het leven spannend. Vul je leven nu met leuke dingen ipv zorgen maken die er mogelijk niet eens zijn. Geval beren op de weg?
Ik herken me niet in dit beeld. Maar het is zeker iets om over na te denken. Ik snap niet goed waaruit je opmaakt dat mijn kinderen niet van mijn draaiboek mogen afwijken? Bedoel je dat qua beroepskeuze, levensomstandigheden, woonsituatie? Zoals zoveel jongvolwassenen voldoen ze daarbij niet aan het ideaalplaatje maar dat vind ik normaal.
En de goede vriendinnen waarmee ik meer zou moeten ondernemen: ik heb toch al beschreven dat ik een rijk gevuld leven heb met werk, hobby's en leuke vriendinnen (aanvulling: met wie ik ook uitstapjes maak, naar workshops ga etc). Ik heb mijn leven juist een nieuwe weg ingestuurd om aan het lege nest syndroom te ontsnappen.
Daar ligt het helemaal niet aan. Maar dat neemt niet weg dat ik het contact mis met die fijne, gezellige dochters van vroeger!
Ik wil iedereen heel erg bedanken voor jullie persoonlijke verhalen en vragen aan mij. Ik heb er veel aan gehad. Ik ben dankzij jullie tot een paar duidelijke conclusies gekomen waar ik mee verder kan.
Onverwachte conclusie: Ik besef nu pas hoe bang ik ben om een slechte moeder te zijn. Toen mijn kinderen klein waren was het duidelijker hoe je een goede moeder moet zijn. Nu ze volwassen zijn, weet ik niet goed, aan welke eisen ik moet voldoen. Zeker nu het contact niet lekker loopt. Dat maakt mij ontzettend onzeker en krampachtig.
Andere conclusie: Ik betrek de problemen rond mijn jongste dochter teveel op mezelf. Een goede moeder had niet laten gebeuren dat ze zoveel drugs gebruikte, dealde en op straat rondzwierf, zegt een stemmetje. Ik moet aanvaarden dat veel meer omstandigheden daarbij een rol speelden. Hoe, dat weet ik nog niet .
Positief is dat ik begin te begrijpen dat mijn dochters weinig contact zoeken niet perse betekent dat ze mij een slechte moeder vinden. Nu of in hun jeugd. Dat ze geen behoefte aan mij hebben, kan ook liggen aan hoe ze zelf in het leven staan. Ik moet stoppen me hier schuldig over te voelen of het als een afwijzing van mij en mijn liefde te zien.
Dat ik wel behoefte aan contact met hen heb, is natuurlijk. Ik zal moeten leren leven met het gemis.
dat laatste is eigenlijk ook mijn eigen conclusie. Je hoeft geen slechte ouder te zijn als er weinig contact is. Het stuk dat dan overblijft is dat je zelf moet leren leven met het gemis. Dat neemt niet weg dat het niet verdrietig mag voelen, maar veranderen zal het waarschijnlijk niet. Dan blijft er weinig over dan ermee leren omgaan.
Voor jou een knuffel, want het zal een pijnlijk/teleurstellend stukje blijven dat je graag anders had gezien.
Voor meeste vriendschappen geldt, uit het oog uit het hart. Voor sommige familiebanden geldt dat ook. Niet alleen tussen ouders en kinderen, ook tussen broers en zussen kan dat gelden. Of de rest van de familie.