Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Wat erg, Thalas.....
Persephone schreef op 31-10-2023 om 09:10:
Mijn ouders zijn er al lang niet meer, maar toen ze nog wel leefden was mijn relatie met met name mijn moeder ingewikkeld. Als kind al behandelde zij mij als haar vertrouweling en levenspartner, en toen ik eenmaal volwassen was, was het duidelijk dat ik ernstig tekort schoot in het zijn van haar levenspartner. Dat maakte dat niets wat ik deed ooit goed genoeg was: ik kwam niet vaak genoeg langs, ik maakte te weinig tijd voor haar vrij en als ik het lef had om iets te ondernemen met vriendinnen en zij kreeg daar lucht van, dan werd me een schuldgevoel aangepraat. In mijn leven en de dingen die mij bezig hielden was eigenlijk weinig interesse: ik was alleen belangrijk voor wat ik voor haar kon doen. Het heeft me jaren gekost om van die verstikkende en toxische relatie los te komen.
Met mijn eigen kinderen heb ik een heel andere band. Ze zijn allemaal (ruim) volwassen en leven hun eigen leven, maar onze relatie is warm en betrokken. Ik heb met allen veel contact, we doen veel dingen samen en regelmatig zijn we zelfs met de hele groep (dus inclusief hun partners) bij elkaar. Ik heb er altijd voor gewaakt niet dezelfde fouten te maken als mijn moeder, dus ik wil niet -nu de kinderen volwassen zijn- dat ze zich verplicht voelen tijd met mij door te brengen; ik wil hen niet gijzelen zoals mijn moeder mij gijzelde. Ik heb dus ook gewoon mijn eigen leven, met een drukke baan en een fijn sociaal bestaan - de kinderen weten dat ze niet fungeren als gezelschapsdames/heren voor mij maar ze weten OOK dat de deur altijd openstaat.
Dus komen de kinderen graag thuis en sterker nog: 2 van hun vrienden die zelf geen fijne thuissituatie hebben, komen ook graag bij mij en noemen mij "mijn tweede moeder".
Eigenlijk, en dat zal je misschien niet mogen zeggen maar ik doe het toch, ben ik trots op hoe ik de relatie met mijn kinderen heb vormgegeven als je mijn eigen jeugd en achtergrond in ogenschouw neemt. Ik zal heus veel fouten hebben gemaakt, maar overall heb ik het dus best goed gedaan. En om op de vraag in de OP terug te komen: ja, daar word ik blij van. Heel blij. Ik vind mijn kinderen de leukste mensen op de hele wereld en word er dus altijd gelukkig van tijd met hen door te brengen.
Ik herken je verhaal naadloos. En ja je mag trots zijn, ik ben stiekem ook een beetje trots op hoe fijn de band met mijn zoon is geworden na een jeugd met een narcistische moeder en autistische vader.
Maar ik denk ook vaak: ja mijn moeder heeft me pijn gedaan met haar gemanipuleer, geclaim, gestalk, schuldgevoel aanpraten, gaslighten. Maar kijk eens naar haar positie: emotioneel had ze niets aan mijn vader (en veel mannen in die generatie waren/zijn emotioneel niet zo benaderbaar). Ze moet ook gewoon eenzaam zijn geweest en voor haar generatie vrouwen was het logisch dat alles op het gezin gericht was (zij moest zelfs van de wet stoppen met werken toen ik werd geboren en ze was een goede boekhouder). En dat je niet 'boos maar verdrietig' werd als vrouw dus op het schuldgevoel ging werken. Ik kan echt wel zien dat zij ook knijp zat. En omdat ik wel van haar hield maar me aan haar moest ontworstelen om een eigen bestaan te hebben, kan ik dat ook best tragisch vinden.
Thalas schreef op 31-10-2023 om 09:44:
Mijn moeder heeft me altijd behandeld als teveel. Een te grote inbreuk op haar leven, teveel vragend in mijn bestaan. Mijn moeder vond het altijd vervelend als ik jarig was, want dan kwamen er mensen en dan kon zij niet meer kiezen wat ze deed in haar eigen huis (letterlijk). Vanaf een jaar of 14 mocht ik mijn verjaardag niet meer vieren. Ik mocht geen vriendinnen mee naar huis nemen, want die vond ze stom. Ze had bijnamen voor ze bedacht, dieren, en als ze over ze praatte gebruikte ze altijd die bijnamen. Ik mocht niet lezen in gezelschap, want dat was niet sociaal, maar ik mocht ook niet meepraten, want dan kende ik mijn plek niet. Ik mocht niet verdrietig zijn, want dan stelde ik me aan. Ik mocht geen dingen vergeten, want dan werd ze woest. Ik mocht niet vragen hoe het vroeger was, want dat was 'van haar'. Ik moest niet denken dat ik iets voorstelde. Tegenwoordig komt ze maar zelden op de verjaardagen van mijn kinderen en op de mijne komt ze alleen als ik haar niet uitnodig.
We hebben hier wel eens gesprekken over gehad, maar ze ontkent al deze dingen altijd. Volgens haar is dit nooit gebeurt, stel ik me aan, verzin ik het. Het heeft me erg gekwetst. Inmiddels hebben we weinig en oppervlakkig contact. Dat werkt goed voor me, dan heb ik geen last van wat ze nog steeds doet en zegt. Als we teveel contact hebben, behandelt ze me nog steeds zoals ze deed toen ik een kind was. Ze kan het niet laten. Ergens vindt ze me, denk ik, nog steeds teveel. Onze relatie is daardoor moeilijk en niet leuk. Ik zou best een betere relatie willen, maar zo lang ze niet wil en kan reflecteren op wat er tussen ons niet goed gaat, houd ik afstand. Voor mijzelf.
Goh wat een narigheid ook, pff ja ook hier herkenning. Zulke rare dingen allemaal. Jij noemt het als dat je 'te veel' was voor haar. Wat ik er in herken is dat mijn moeder zich bedreigd leek te voelen door het feit dat ik een eigen persoonlijkheid had, dat ik mijn eigen mens was. Dat heeft ze op alle mogelijke manieren ontkent en bestreden. Dat voel ik bij jouw moeder ook. Mijn moeder is later gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis...
Dit draadje begint erg te verschuiven naar de eigen opvoeding die we gehad hebben. Misschien een moeder-draadje beginnen? Het leeft nogal lijkt het
Ik vond het vroeger, toen mijn kinderen nog jong waren, heel erg. Ze is tegen mijn kinderen net zoals tegen mij vroeger. Het eerste wat ze zei toen ik zwanger was, was dat ze ècht niet op ging passen. Dat heeft ze ook nooit gedaan. Ze heeft het nooit aangeboden, ik heb het nooit gevraagd. We hebben enorme ruzie gehad toen zij en mijn vader niet op de eerste verjaardag van mijn oudste kwamen omdat ze ergens anders heengingen. Daarna heb ik het losgelaten. Ja, ik vind dat nog steeds verdrietig, maar ze kan het gewoon niet. Ze ziet dit overigens zelf echt niet zo, in haar optiek loopt het allemaal gewoon toevallig zo. En ik geloof ook echt dat dat voor haar zo is. Ze saboteert ons contact niet met opzet en ze doet ook niet met opzet kwetsend; zo loopt het gewoon en als ik daar niet moeilijk over zou doen zou het geen probleem zijn. Maar goed, ik heb er nu eenmaal wel een probleem mee, dus dat zet ons in de patstelling waar we zitten. Het is wat het is.
Ik heb wel besloten dat ik het met mijn kinderen anders doe. Ik neem ze serieus, in alles. Als ze verdrietig zijn, dan knuffel ik ze, dan praten we er over. Verdrietig zijn mag gewoon en de aanleiding is altijd geldig. Hun vrienden zijn me lief en ze zijn altijd welkom. Als ze iets vergeten, is dat geen probleem. Als ze jarig zijn dan vieren we het. Zo groot als ze willen. Ik hoop heel erg dat dit helpt en dat ons contact goed blijft. Ik zou graag een fijne relatie met ze houden.
@wilmama wat ik je nog wilde vragen: ben je om je vriendinnen/collega’s/zus ook bezorgd om keuzes en gedrag? Worstel je bij hen ook over de diepgang en intensiteit van het contact? Voelt het alsof je je bij hen opdringt?
MRI schreef op 31-10-2023 om 10:12:
[..]
Ik herken je verhaal naadloos. En ja je mag trots zijn, ik ben stiekem ook een beetje trots op hoe fijn de band met mijn zoon is geworden na een jeugd met een narcistische moeder en autistische vader.
Maar ik denk ook vaak: ja mijn moeder heeft me pijn gedaan met haar gemanipuleer, geclaim, gestalk, schuldgevoel aanpraten, gaslighten. Maar kijk eens naar haar positie: emotioneel had ze niets aan mijn vader (en veel mannen in die generatie waren/zijn emotioneel niet zo benaderbaar). Ze moet ook gewoon eenzaam zijn geweest en voor haar generatie vrouwen was het logisch dat alles op het gezin gericht was (zij moest zelfs van de wet stoppen met werken toen ik werd geboren en ze was een goede boekhouder). En dat je niet 'boos maar verdrietig' werd als vrouw dus op het schuldgevoel ging werken. Ik kan echt wel zien dat zij ook knijp zat. En omdat ik wel van haar hield maar me aan haar moest ontworstelen om een eigen bestaan te hebben, kan ik dat ook best tragisch vinden.
Jemig, MRI, dit had ik van a tot z zelf geschreven kunnen hebben. Het is dat ik weet dat ik geen zus heb..... 
.
Ik vind mijn moeder's leven ook tragisch en ik denk ook dat zij met haar beperkte middelen zelfs een soort van haar best heeft gedaan. Ze wist echt niet hoe ze een betere moeder moest zijn (want haar eigen jeugd was ook behoorlijk verknipt); ze was een door angsten en onmacht geregeerde vrouw.
Ik denk weleens dat het maar goed is geweest dat mijn eerste kind een verrassing was, want als ik op enig moment voor de bewuste keuze had gestaan om aan kinderen te beginnen, had ik het misschien helemaal niet gedurfd. Omdat ik dus aan mijn moeder heb gezien dat je zelfs zonder ronduit slechte bedoelingen, je kinderen toch erg kunt beschadigen.
Persephone schreef op 31-10-2023 om 10:38:
[..]
Jemig, MRI, dit had ik van a tot z zelf geschreven kunnen hebben. Het is dat ik weet dat ik geen zus heb.....
Ik vind mijn moeder's leven ook tragisch en ik denk ook dat zij met haar beperkte middelen zelfs een soort van haar best heeft gedaan. Ze wist echt niet hoe ze een betere moeder moest zijn (want haar eigen jeugd was ook behoorlijk verknipt); ze was een door angsten en onmacht geregeerde vrouw.
Ik denk weleens dat het maar goed is geweest dat mijn eerste kind een verrassing was, want als ik op enig moment voor de bewuste keuze had gestaan om aan kinderen te beginnen, had ik het misschien helemaal niet gedurfd. Omdat ik dus aan mijn moeder heb gezien dat je zelfs zonder ronduit slechte bedoelingen, je kinderen toch erg kunt beschadigen.
oh ja hier ook herkenning: mijn zoon was ook een verrassing en ik heb ook lang gedacht: kan ik dat wel met zo'n achtergrond? Haar reactie trouwens toen ik zwanger bleek: "ja dat kan". Verder he-le-maal niks. Maar wel het kind willen claimen toen het er eenmaal was. Niet om op te passen hoor, maar om de hele tijd hier thuis te zitten. Maar ik ben wat dat betreft tussen mijn moeder en mijn zoon gaan staan. Niet nog zo een die dit mee moet maken.
Ik ben trouwens een ander draadje over de band met je moeder begonnen om dit draadje te ontlasten
Wilmama, ik zeg het heel voorzichtig, want ik wil je echt niet kwetsen. Het goede contact met je twee zoons vind ik opvallend. Hoe komt het dat het zo’n enorm verschil is? Verwacht je onbewust misschien meer en ander contact van een dochter dan van een zoon?
Mijn trigger zijn de reacties van je dochter op jouw pogingen tot contact. Mijn oma was heel claimend naar mijn moeder. Erg in de slachtofferrol, vanuit het idee ‘dat hoort een dochter voor/met haar moeder te doen’. Mijn oom had geen probleem met zijn moeder omdat zij geen enkele claim op hem legde. Mijn oma verwachte veel meer van haar dochter dan van haar zoon. Ze heeft mijn moeder compleet uitgeput. Ik heb mijn moeder altijd precies zo zien reageren op haar moeder als jij beschrijft hoe jou dochter op jou reageert.
Valeria schreef op 30-10-2023 om 20:12:
[..]
Zeker. Ik trainde in mijn studententijd op zaterdagochtend tot 10 uur. Voordat ik dan bij mijn moeder kon aankomen was het iets van half 1. Er werd mij toch wel altijd het gevoel gegeven dat dat wel erg ongezellig was. (En er werd helemaal niks speciaals gedaan in zo'n weekend, alleen bankzitten.) De terugreis was nog erger. Op maandagochtend trainde ik om 6 uur, dus ik wilde op zondagavond op tijd thuis zijn. Dat was wederom ongezellig, want vaak at ik dan niet mee. Als ik nog wat te doen had op mijn kamer, iets voor de studie, schoonmaakbeurt van het huis of zo (uitgesteld tot zondag uiteraard), dan ging ik nog eerder weg. Het werd gewoon nooit lang genoeg bevonden, dus ging ik op een gegeven moment helemaal niet meer. Zo lang reizen vond ik toen zonde van de tijd worden als er niks behalve passief-agressief gezeur tegenover stond.
Hier zijn het ook vaak korte bezoekjes van onze zoon (soms alleen maar meestal met vriendin). En vaak staan er in zo'n weekend ook nog afspraken gepland met vrienden van vroeger die graag willen afspreken. Natuurlijk leuk voor hem/hen maar in mijn binnenste baal ik soms wel dat er zo nóg minder tijd overblijft om met ons te spenderen. Maar we klagen niet tegen hem over ongezellig als ze pas vrijdagavond laat aankomen en op zondag namiddag weer vertrekken, ik begrijp het wel. Gelukkig komen ze meestal 1 keer per maand langs.
Ik heb een goede band met mijn beide volwassen zoons. Mijn man, hun vader, overigens ook. Beiden hadden een lastige puberteit, maar we hebben ons best gedaan om ons ondersteunend en niet veroordelend op te stellen. En dat is nog zo. Ze vragen regelmatig advies en we helpen ze met beslissingen door vragen te stellen en ze te wijzen op zaken die wellicht ook mee kunnen spelen. Vanuit de gedachte dat ze prima in staat zijn hun eigen boontjes te doppen, maar dat wij hun wel kunnen helpen, als ze dat willen. Inmiddels zijn we ook niet meer de ‘beterweters’. Regelmatig vragen wij ook om advies. Dat maakt het contact gelijkwaardiger. We kunnen erg met elkaar lachen.
Een aantal jaren geleden ben ik ernstig ziek geweest en, hoewel hersteld, worstel ik met een aantal restverschijnselen. Mijn jongste zoon let daardoor erg op mij en als hij ziet dat ik wat moeite heb om mijn jas aan te krijgen of van een stoepje moet stappen, dan helpt hij me ongevraagd. Ik zeg wel eens dat hij niet zo op me moet letten, omdat ik me echt wel zelf kan redden. Waarmee ik maar wil zeggen dat bezorgdheid niet alleen het ‘recht’ is van ouders.
Ertegenover staat dat beide zoons niet om vader- of moederdag geven (wij ook niet) en dat ze niet elk jaar met kerst komen, al zijn ze welkom. We zien ze gemiddeld eens per week en soms gaan we samen een weekend of week weg.
Diyer schreef op 30-10-2023 om 16:17:
[..]
En het staat in zo'n schril contrast met hoe het was toen ze nog klein waren en thuis woonden. Van de gezelligheid en knusheid en betrokkenheid lijkt soms niks meer over en ik peins me suf waarom dit toch zo is.
Dit herken ik ook zo ontzettend! Ik vond dat we zo'n fijn gezin hadden toen ze jong waren. Geen perfect gezin, maar in mijn ogen wel een warm nest, inderdaad met de knusheid en gezelligheid die jij noemt. Veel aandacht voor elkaar. Veel ruimte voor zelfontplooiing en 'afwijkend' mogen zijn want wij zijn ook geen doorsnee mensen.
Soms denk ik ook wel dat ik het positief moet zien dat oudste dochter ondanks de (volgens mij) fijne jeugd weinig behoefte hebben aan contact. Dat ze geleerd heeft zich prima te redden. Ze was altijd al een zelfstandige, ondernemende meid die haar eigen plan trok. Ik ben ook ontzettend trots op haar en heb ook geen kritiek op haar gedrag en levenskeuzes. Maar juist omdat ze zo'n fijne vrouw is mis ik haar ook enorm.
De jongste dochter zet zich (nogmaals: ondanks die in mijn ogen fijne jeugd) wel echt tegen ons af. 'Fijn' moet ik in haar geval wel tussen aanhalingstekens zetten want ze had het door haar adhd, schoolproblemen en medische problemen nooit gemakkelijk. En was ook een dochter met een intensieve gebruiksaanwijzing. Toch gebruik ik wel het woord 'fijn' want ze was zeer geliefd en werd gekoesterd.
Ze zet zich nu enorm tegen ons af. Toch vang ik, tijdens korte momenten van contact, wel op dat ze met vrienden juist dingen doet die we vroeger thuis deden en belangrijk vonden. Heel vreemd. Ze vond wát en hóe we dingen deden wel fijn, maar alleen niet met ons? Toch beschouw ik het als een positief en hoopvol teken.
Mija schreef op 30-10-2023 om 16:18:
[..]
Niet iedereen kan dat (goed) zelf. Ook de mensen die schulden maken, in gewelddadige relaties zitten, een potje van hun werk en hun kinderen verwaarlozen hebben immers ouders.
Herkenbaar. Een broer van mij heeft het niet gemakkelijk in het leven en dat is ook een levenslange zorg voor mijn ouders geweest. Twee broers en een zus hebben/hadden ook fikse problemen. Mijn schoonouders hebben heel lang veel zorgen gehad en ook zorg moeten verlenen. Bij de een moesten ze bijspringen met financieel advies en met geld. Bij de ander waren het psychische problemen met verslavingen tot gevolg. Vooral mijn schoonvader voerde intensieve gesprekken met troost en advies en diende als geldschieter. Mooi dat het kon en mocht. Maar ook wel triest dat in deze kinderen juist zoveel kritiek hadden op de ouders. Ook wel terecht, kinderen hebben best lastige jeugd gehad - toch was er ook een hechte band. Misschien zijn in dit geval juist de kinderen nooit echt volwassen geworden?
Toen mijn schoonvader hoorde dat hij ongeneeslijke kanker ging zijn grootste zorg naar zijn verslaafde dochter. Hij vond het verschrikkelijk haar achter te laten.
Mischa83 schreef op 30-10-2023 om 18:12:
Wat me in je schrijven opvalt is dat je erg lijkt te redeneren vanuit angst om het niet goed genoeg te doen. Je wilt jezelf niet opdringen, maar wel betrokken zijn. Je bent bang een last voor je kinderen te zijn. Is het een idee om met je kinderen hier eens een gesprek over te voeren waarin je vertelt over je worsteling, angsten en somberheid? Niet om de verantwoordelijkheid voor jouw emoties bij je kinderen meer te leggen, maar om te horen hoe zij jullie band zien en of zij jouw angsten en aannames herkennen? Het idee dat je kinderen opgelucht zullen zijn om je niet meer te zien is volgens mij ook een aanname die je niet getoetst hebt?
Mijn advies zou zijn om de rol van 'goede moeder' even naar de achtergrond te schuiven en je gevoelens uit te spreken naar je kinderen zonder verwachtingen. De uitkomst zou je kunnen verrassen!
Ja, dat klopt inderdaad, dat ik bang ben het niet goed te doen. Je stelt voor hierover met de kinderen een gesprek te voeren. Met de zoons kan dat en gebeurt dat ook wel. Maar met de dochters is het contact zo minimaal dat ik niet weet hoe ik dit aan moet pakken. Voor mijn gevoel moet ik me eerst wat veiliger voelen in mijn contact met hen voor ik dit kan aankaarten. Ook voor hen zou het denk ik raar voelen 'uitgenodigd' te worden voor een gesprek over de worsteling van hun moeder. Ik zou bang zijn dat ik het kwetsbare contact (met name met jongste dochter) alleen maar verslechter.
De angst het niet goed te doen, is juist ook veroorzaakt door het matige contact. En dan met name door de abrupte manier waarop jongste dochter mij/ons gezin vanaf haar 16e heeft afgewezen. En de keuzes die ze gemaakt heeft (drugs, criminaliteit). Voor die tijd had ik best veel vertrouwen in mijn moederschap. En accepteerde ik vrij goed dat oudste dochter in haar studententijd ook minder aandacht voor ons gezin had. Door wat er met jongste dochter gebeurde, ben ik ook aan de houding/band met oudste dochter gaan twijfelen. Ook nu ze achterin de twintig is, blijft het contact schaars.
Dus: alleen al een moment kiezen om hierover te praten is lastig. Ik denk dat de tijd er nog niet rijp voor is.
Thalas schreef op 31-10-2023 om 09:44:
Mijn moeder heeft me altijd behandeld als teveel. Een te grote inbreuk op haar leven, teveel vragend in mijn bestaan. (...)
We hebben hier wel eens gesprekken over gehad, maar ze ontkent al deze dingen altijd. Volgens haar is dit nooit gebeurt, stel ik me aan, verzin ik het. Het heeft me erg gekwetst. Inmiddels hebben we weinig en oppervlakkig contact. Dat werkt goed voor me, dan heb ik geen last van wat ze nog steeds doet en zegt. Als we teveel contact hebben, behandelt ze me nog steeds zoals ze deed toen ik een kind was. Ze kan het niet laten. Ergens vindt ze me, denk ik, nog steeds teveel. Onze relatie is daardoor moeilijk en niet leuk. Ik zou best een betere relatie willen, maar zo lang ze niet wil en kan reflecteren op wat er tussen ons niet goed gaat, houd ik afstand. Voor mijzelf.
Wat een heftige situatie Thalas! Dit is nu precies zo'n voorbeeld waarbij ik denk: waarom contact houden. Het pijnlijke is, dat jij juist eigenlijk graag contact wil, maar dan beter. Dat vind ik ook bijzonder. De makkelijke weg zou zijn om het contact helemaal te laten verwateren. Maar kennelijk is de behoefte aan ouder/kind contact diep in ons geworteld. Als ik het zo lees, heb je die behoefte niet perse omdat de maatschappij dat van je verwacht?
Ik ben er op voorbereid dat vooral jongste dochter ooit haar kritiek op mij gaat uiten. Met voorbereid bedoel ik dat ik besef dat ik dan niet moet gaan ontkennen. Zelfs niet als ik het anders zie. Ik hoop dat ik dan begrip zal tonen en de moed zal hebben om sorry te zeggen voor dingen die ik onbewust en onbedoeld heb fout gedaan.
Oudste dochter heeft wel af en toe kritiek geuit. Ze is een pittige vrouw met een sterke eigen mening. Ik vrees dat er ooit nog meer kritiek naar boven komt. Ik schrok van die kritiek, kon hem ook wel aanvaarden, maar tot mijn spijt kwam ik ook met uitleg/excuses. En ik vond het ook heel moeilijk 'mijn leven te beteren'. Daarom gedraag ik me soms zo krampachtig naar haar.
Lieveheersbeest schreef op 31-10-2023 om 09:36:
[..]
Ik lees hier wel wat dingen in terug die bij jou liggen en je ook terugziet in het contact met je dochters:
- je onderhoudt met andere volwassenen ook geen intensief contact. Collega's laat ik daarbij even buiten beschouwing, want je zit samen in een situatie waarin je gedwongen wordt tot frequent contact (namelijk: werk).
Goede vragen hoor, ik vind het fijn dat je ze stelt om mij tot nadenken en zelfreflactie te 'dwingen'.
Zelf vind ik dat ik wel een intensief contact met andere volwassenen heb. Zeker gezien de vrij introverte persoon met auti-trekjes die ik ben. Met intensief bedoel ik niet de hoeveelheid contact maar wel de diepgang er van. Elkaar soms lang niet zien maar wel meteen weer gesprekken over 'het leven'. Ik denk dat dit kan door onze geschiedenis samen, de vertrouwensband, en dezelfde levenssituatie waar we in zitten?
- Je vindt het moeilijker om persoonlijker contact te hebben als je mensen niet zo vaak ziet.
Ja, dat is helemaal waar. Dat geldt dan vooral voor mensen met wie het contact niet lekker loopt of met wie er sowieso weinig band is/was. Met de vriendinnen van hierboven niet.Als het losmaakproces van jouw dochters anders verlopen is dan bij je zoons (wat kan, dat zal vaker per kind verschillen) en je telt daar bovenstaande bij op, is het logisch dat jullie nu in de situatie zitten zoals 'ie is. Vinden jouw dochters het lastig dat jouw sociale contacten op collega's na niet zo frequent zijn? Zoals persephone het benoemt: Zouden ze het gevoel kunnen hebben dat jij op zoek bent naar gezelschapsdames, in de vorm die jou goed past (een geschiedenis delen, elkaar vaak/vaker zien)?
Goede vraag, maar ik denk het niet. Ik laat aan mijn dochters niet merken dat ik ze graag vaker wil zien. Ik worstel juist zo erg met een wip-wap vraag: claim ik ze nu te weinig of juist teveel? Mijn oudste dochter probeer ik zo eens per maand te bellen - dat vergt dan vaak enkele pogingen voor ze opneemt of tijd heeft. Vaak probeer ik dan via de app een vervolg te geven aan iets wat ze verteld heeft, bijv. Hoe was je citytrip naar Berlijn? Soms krijg ik antwoord, soms niet en dan laat ik het maar weer op z'n beloop tot er weer weken overheen gaan. In theorie kan mijn dochter mij verwijten dat ik te wéinig contact opneem.
Mijn jongste dochter probeerde ik vroeger (toen ze 17, 18 was) wekelijks te bellen. Nu laat ik het grotendeels aan haar zelf over. Ik app altijd terug als zij iets prive appt. Appt ze iets in de gezinsapp (foto van een poesje of hondje, dat niveau) dan wacht ik meestal tot een ander gezinslid gereageerd heeft zodat het niet lijkt alsof ik er bovenop zit.
En als jullie wel contact hebben, hoe verloopt dat dan? Geef je zelf een beetje leuke invulling aan je leven? Onderneem je wel eens wat, heb je hobby's, activiteiten waar je enthousiast over bent en vrolijk van wordt? Ik merk dat de gesprekken met mijn ouder lastig verlopen omdat er weinig meer te bespreken is dan het huishouden, de huisdieren en Nederlandse televisie.Zelf vind ik dat ik een prettig gevuld leven heb (nogmaals, voor een introvert persoon die eigenlijk een huismus is). Hele leuke, fijne baan, twee hobby's waarvoor ik de deur uit moet, diverse hobby's thuis, redelijke relatie met echtgenoot, vermaak me ook prima in mijn eentje, regelmatig een etentje/uitstapje/workshop. Ik praat hier wel over met mijn zoons, als we verhalen uitwisselen aan de eettafel. Mijn dochters vertel ik hier heel weinig over. Ze krijgen bij toeval wel eens wat mee. De korte keren dat ik hen spreek, vraag ik liever hoe het met hen gaat. Ook snap ik goed dat ze op hun leeftijd niet perse interesse in het leven van hun ouders hebben.
En als ik dan wat deel over werk/kinderen/sport/reizen, dan volgt daar al snel kritiek/advies op. Terwijl ik hen daar nooit om zou vragen (want je vraagt alleen advies aan mensen die een voorbeeldfunctie voor je hebben...)
Ik moet toegeven dat zowel man als ik zelf wel van die advies-ouders waren toen de kinderen in de tienerleeftijd waren. Vooral man was nogal een 'zender' als het om opvoeding ging. Ook sprak hij liever over zakelijke dingen en maakte vaak gauw een grap over serieuze dingen heen. Ik deed dat deels met hem mee en probeerde later dan wel een gesprek met de kinderen aan te gaan want ik wilde het eigenlijk niet zo. Later heb ik wel meer geleerd met welke vragen je de kinderen helpt zichzelf te uiten. Ik denk dat vooral oudste dochter hierin wat gemist heeft. En dat de zoons er voordeel bij hebben dat ik geleerd heb om het anders te doen en man hierin ook een beetje 'stuur'.