Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Lieveheersbeest schreef op 30-10-2023 om 15:41:
[..]
Ja, ik wil ook dat het goed met vrienden en familie gaat. Maar daar ben ik zeker niet altijd bezorgd om. Ik acht veruit de meeste van hen capabel genoeg om goed door het leven te navigeren. Waarom zou ik daar altijd bezorgd om zijn? Dan leef je toch volledig vanuit angst in plaats vanuit vertrouwen?
Wat een interessante uitwisseling, dit.
Zet me aan het denken. Contact met mijn moeder is om verschillende redenen ingewikkeld. Maar dit speelt zeker mee: ze is altijd bezorgd om mij gebleven (ik ben 48). Bang dat me op reis iets zou overkomen, bang dat ik overspannen zou worden van een nieuwe zware baan etc. En hoewel het zeker uit liefde is, is het ook irritant. Inderdaad alsof ik niet capabel genoeg ben om zelf door het leven te laveren. Mooi gezegd.
Mijn moeder is ook vaak bezorgd om ons. Altijd al geweest en ik vond het irritant en onnodig. Volgens haar ging ik dat pas begrijpen als ik zelf moeder werd. Nu ben ik uiteraard best wel eens bezorgd om dochter, maar daar is dan ook meer dan genoeg aanleiding voor (helaas).
Mijn ouders vinden vaak ook dat ik te kort langs kom als ik er ben. Mijn zus woont verder weg dus die komt automatisch langer als ze er is. Maar als het zo ongeveer om de hoek is, dan is die noodzaak er voor mij niet en kan ik ook makkelijk even kort langskomen.
Lieveheersbeest schreef op 30-10-2023 om 10:18:
@Wilmama: Heb je wel (veel) positieve/fijne contacten met andere volwasswnen?
Ja, ik vind zelf van wel. Ik heb geen enorme vriendenkring maar wel een paar goede vriendinnen en een leuke zus. Met hen is het contact fijn en niet oppervlakkig - we hebben goede gesprekken over ons leven. En we ondernemen samen af en toe iets. Ontmoetingen zijn er (per persoon) niet wekellijks en ook niet maandelijks - wel appjes tussendoor.
Verder heb ik een paar fijne collega's met wie ik ook "echt" contact heb als vriendinnen. We maken lol en hebben ook gesprekken over persoonlijke zaken.
Ik ben wel een 'kat uit de boom' kijker. Geef niet meteen veel van mijn prive leven bloot aan nieuwe contacten. Ook vind ik het makkelijker om persoonlijker contact te hebben met mensen die ik heel vaak zie (zoals dd collega's), of met wie ik een lange geschiedenis heb (zoals de vriendinnen). Met mijn dochters heb ik natuurlijk ook een lange geschiedenis - maar die geschiedenis was vooral toen zij kind waren. Met hen als volwassenen heb ik weinig geschiedenis gemaakt omdat ik hen weinig zie.
Met mijn zoons heb ik die geschiedenis (en het heden) wel en onze relatie is juist verdiept en gelijkwaardiger geworden. Hen heb ik van tieners zien uitgroeien tot volwassenen.
Thalas schreef op 30-10-2023 om 10:45:
Ik heb zelf veel aan het boek 'Ongezien opgegroeid' van Lindsay Gibson gehad. Misschien biedt het jou, TO, ook inzicht? Overigens is dit geen poging tot verwijt of zelfs maar een hint naar een oorzaak, maar áls iets dergelijks bij jullie speelde vroeger, kan het misschien een pad zijn naar een fijnere relatie met je kinderen.
Ik ga me in ieder geval opzoeken. Zelf heb ik al veel gehad aan "Het boek waarvan je wilde dat je ouders het gelezen hadden" van philippa perry.
AnnaPollewop schreef op 30-10-2023 om 12:06:
Mijn oudste is nu zo’n 5 jaar het huis uit en ik word zeker blij van contact, maar ik denk niet dat jij daar veel mee opschiet?
Zeker wel! Door de teksten die ik las leek het of bijna niemand (nou ja 50 procent ofzo) een fijn contact heeft met ouders/kinderen.
Van vroeger thuis in de familie herinner ik me wel het gemopper van de generatie boven mij op hun ouders en kinderen, en vervolgens van de volgende (mijn) generatie op hun ouders en kinderen, en het gaf mij toch de indruk dat mensen vaak herhalen wat de generatie voor hen deed zonder dat zelf zo te zien. En natuurlijk zijn daar uitzonderingen op.
Ja precies zo heb ik dat ook meegemaakt. En dan hoop je dat het jezelf anders vergaat en dan lukt dat toch maar half.
Overigens hoor ik rustig meer dan een week niks van mijn oudste, en dan pas als er wat is of als ik er expliciet naar vraag hoe het gaat. Zo was ik vroeger zelf ook, je hebt dan toch je eigen leven en bezigheden.
Meer dan een week vind ik heel begrijpelijk. (Hoewel het een rekbare tijdspanne is...). Hier gaat het echt om maanden. Bij oudste dochter weet ik (denk ik ten minste) dat het goed met haar gaat en ze druk is en zich vermaakt. Toch hoor ik ook graag wat ze meemaakt. Op appjes reageert ze maar zelden en kort. Als ik bel neemt ze heel vaak niet op, of zegt ze alleen : sorry, komt niet uit, ik ben dit-endat aan het doen. Maar soms heb ik geluk, en neemt ze de tijd om uitgebreid en vriendelijk, bij te kletsen. Dit is eens per half jaar denk ik. Soms zien we elkaar tussendoor ook wel eens live.
Edit: mijn oudste dopt haar eigen boontjes, en onze relatie is nog wel moeder-dochter maar ook wel meer gelijkwaardig, zij geeft mij ook advies en ik klop ook bij haar aan om raad (gaat ook zo met de andere kinderen trouwens, die geven mij ook gevraagd en ongevraagd advies, en ik hen, en dat laatste vinden ze dan iets minder prettig af en toe… want ik zie nog wel veel natuurlijk, zoals onopgeruimde kamers, en en dat voordeel heeft mijn oudste, die kan rustig haar gang gaan en alleen delen wat ze wil delen). Haha, dat heb ik gelukkig al lang afgeleerd (of nooit gedaan misschien?) Rommel kan mij niet schelen en mijn kinderen zijn bovendien netter dan ikzelf.
M'n post van gisteren was wel wat zuur, zie ik nu. Ik heb het gevoel dat verwachtingen over contact met volwassen kinderen best wat gekleurd kunnen zijn door allerlei boeiende verhalen in bladen en andere media over ouders/kinderen die als best friends door het leven gaan en in opgewekte stemming veel met elkaar delen, inclusief de jongste generatie de bij ontmoetingen de grootouders verheugd in de armen valt. Ook is de pensioenleeftijd nogal eens voorgespiegeld als één lange lekkere vakantie vol genieten.
We weten best dat dat allemaal marketing is, maar het kan je verwachtingen vervormen.
Contact met uitgevlogen kinderen is sowieso anders als het om 'serieuze visite' gaat - dan zijn ze er meestal samen met anderen. Met kinderen die vlakbij wonen, heb je makkelijker 1 op 1 contact. Ook speelt mee dat de één graag appt, ook inhoudelijk, terwijl de andere dat helemaal niks vindt en liever belt. En op een bepaald tijdstip.
Dan is er het hoofdstuk 'met z'n allen' waar ouders soms meer behoefte aan hebben dan de kinderen. Ouders kunnen heimwee voelen naar het overzichtelijke clubje thuis, zoals het ooit was. Voor kinderen is dat nadrukkelijk geschiedenis. Een waar ze allemaal iets anders over te vertellen hebben.
Interessant onderwerp. Raken we niet snel over uitgepraat. Die podcast zal ik zo ook eens luisteren. En van "Het boek waarvan je wilde dat je ouders het gelezen hadden" heb ik een oudere versie gelezen. Zal de nieuwe nog eens uit de bieb pakken.
@Wilgenkatje: ik vind dat het "met z'n allen net als vroeger" al veranderd sinds de komst van schoonkinderen. Ik kan prima door één deur met mijn schoonzoon maar het blijft toch de keuze van mijn dochter, niet van mij. Het gezin zoals het was bestaat allang niet meer eigenlijk.
Mijn ouders zijn er al lang niet meer, maar toen ze nog wel leefden was mijn relatie met met name mijn moeder ingewikkeld. Als kind al behandelde zij mij als haar vertrouweling en levenspartner, en toen ik eenmaal volwassen was, was het duidelijk dat ik ernstig tekort schoot in het zijn van haar levenspartner. Dat maakte dat niets wat ik deed ooit goed genoeg was: ik kwam niet vaak genoeg langs, ik maakte te weinig tijd voor haar vrij en als ik het lef had om iets te ondernemen met vriendinnen en zij kreeg daar lucht van, dan werd me een schuldgevoel aangepraat. In mijn leven en de dingen die mij bezig hielden was eigenlijk weinig interesse: ik was alleen belangrijk voor wat ik voor haar kon doen. Het heeft me jaren gekost om van die verstikkende en toxische relatie los te komen.
Met mijn eigen kinderen heb ik een heel andere band. Ze zijn allemaal (ruim) volwassen en leven hun eigen leven, maar onze relatie is warm en betrokken. Ik heb met allen veel contact, we doen veel dingen samen en regelmatig zijn we zelfs met de hele groep (dus inclusief hun partners) bij elkaar. Ik heb er altijd voor gewaakt niet dezelfde fouten te maken als mijn moeder, dus ik wil niet -nu de kinderen volwassen zijn- dat ze zich verplicht voelen tijd met mij door te brengen; ik wil hen niet gijzelen zoals mijn moeder mij gijzelde. Ik heb dus ook gewoon mijn eigen leven, met een drukke baan en een fijn sociaal bestaan - de kinderen weten dat ze niet fungeren als gezelschapsdames/heren voor mij maar ze weten OOK dat de deur altijd openstaat.
Dus komen de kinderen graag thuis en sterker nog: 2 van hun vrienden die zelf geen fijne thuissituatie hebben, komen ook graag bij mij en noemen mij "mijn tweede moeder".
Eigenlijk, en dat zal je misschien niet mogen zeggen maar ik doe het toch, ben ik trots op hoe ik de relatie met mijn kinderen heb vormgegeven als je mijn eigen jeugd en achtergrond in ogenschouw neemt. Ik zal heus veel fouten hebben gemaakt, maar overall heb ik het dus best goed gedaan. En om op de vraag in de OP terug te komen: ja, daar word ik blij van. Heel blij. Ik vind mijn kinderen de leukste mensen op de hele wereld en word er dus altijd gelukkig van tijd met hen door te brengen.
Herfstappeltaart schreef op 31-10-2023 om 09:10:
@Wilgenkatje: ik vind dat het "met z'n allen net als vroeger" al veranderd sinds de komst van schoonkinderen. Ik kan prima door één deur met mijn schoonzoon maar het blijft toch de keuze van mijn dochter, niet van mij. Het gezin zoals het was bestaat allang niet meer eigenlijk.
en dat vind ik nou juist zo leuk aan het hebben van volwassen kinderen die eigen partners hebben! Het gezin zoals het was (ik ben al erg lang gescheiden, dus ik beschouw mijn kinderen plus ik als het kerngezin) is uitgebreid met schoonkinderen en die heb ik niet zelf uitgekozen, maar ik geniet er wel erg van om te zien waarom mijn kinderen die partners hebben uitgekozen etc. Mijn schoonkinderen horen er gewoon bij en ik ben oprecht dol op hen.
Persephone schreef op 31-10-2023 om 09:13:
[..]
en dat vind ik nou juist zo leuk aan het hebben van volwassen kinderen die eigen partners hebben! Het gezin zoals het was (ik ben al erg lang gescheiden, dus ik beschouw mijn kinderen plus ik als het kerngezin) is uitgebreid met schoonkinderen en die heb ik niet zelf uitgekozen, maar ik geniet er wel erg van om te zien waarom mijn kinderen die partners hebben uitgekozen etc. Mijn schoonkinderen horen er gewoon bij en ik ben oprecht dol op hen.
Tuurlijk, maar het is wèl anders dan vroeger. En dat is helemaal prima.
Wilmamaa schreef op 31-10-2023 om 08:20:
[..]
Ik denk best een goede band met mijn kinderen te hebben, maar ondertussen word ik toch nog wel eens voorgelogen of houden ze dingen bij me weg want uiteindelijk ben ik wel hun ouder. Dat hoor ik dan achteraf en dan steekt het wel, want ik dacht dat we wederzijds eerlijk waren. Geen Margriet- of Linda gezin hier dus 
.
Maar het is ook heel begrijpelijk want ik ben wel de ouder, en ze kunnen dus kiezen tussen oneerlijk zijn en de strijd aan gaan. Ik neem het ze niet kwalijk dat ze dan voor de makkelijkste weg gaan, ik blijf liever in gesprek zodat ze wel komen als er iets is dat ik echt wel moet weten. En soms duikt er weer iets op dat al langer loopt, en dan proberen we er zo begripvol mogelijk op reageren. Iets jarenlang verborgen moeten houden is tenslotte best naar, dan gaan wij niet boos worden. Het is eerder een les voor ons dat we misschien toch nog te streng zijn (soms is dat ook meer hun idee, dat ze ons niet willen teleurstellen) en omdat ze nog thuis wonen loop ik nog vrij veel te preken. Daar word ik aan behandeld, zal ik maar zeggen…
Maanden niks horen zou ik wel lang vinden, maar zelf was ik als twintiger en dertiger ook niet altijd zo sociaal tegen mijn moeder. Dat vind ik terugkijkend wel heel vervelend, maar soms lopen dingen zo, zij was niet altijd makkelijk en achteraf doe je er weinig meer aan helaas… het hoeft ook allemaal niet perfect, we doen allemaal maar wat.
Ik heb zelf geen kinderen, maar ben wel een kind.
Er zijn zoveel factoren waarom je wel of niet goed contact hebt met elkaar. Leeftijd, levensfase, andere verplichtingen, afstand, karakter, zelfstandigheid enz.
Ik heb bijvoorbeeld regelmatig leuk contact met mijn moeder (min 1x per week telefonisch, tussendoor appen ed, eens in 6-8 weken lang ivm afstand). Met mijn vader minder, omdat we weinig contact hebben gehad toen mijn ouders gingen scheiden. Hij ging zelf pas weer actief contact zoeken toen ik uit huis ging. Het contact is ook oppervlakkiger en ik heb ook niet zoveel behoefte aan meer.
Mijn partner had niet zoveel contact met zijn ouders, deze wonen in het buitenland. Toen wij een relatie kregen, is hij wel meer contact op gaan nemen. Hij vond het wel apart dat ik nog zoveel contact had met mijn ouders. Maar kreeg wel door dat door meer contact te hebben, je ook alle leuke dingen hoort die ze doen, en niet alleen de dingen die mis zijn. Waardoor de relatie ook leuker geworden is. Maar het is een andere behoefte dan die van mij. Ik ga naar mijn moeder ga, dan ga ik naar huis. Voor hem is het echt op bezoek gaan.
To, relaties zijn over het algemeen fluïde. Er kan nu minder contact zijn, maar het kan best zo zijn dat dit veranderd. Maar ik kan mij wel voorstellen dat het vervelend is dat een normale relatie ineens zoveel minder is.
Qua contact, we sturen hier ook met regelmaat gewoon een berichtje met 'ik ben vandaag uit eten geweest met X + foto + hopelijk is het bij jou ook zo lekker weer!' Wel een soort van vraag, maar niet echt een vraag waar ze verplicht op moeten antwoorden?
Wilmamaa schreef op 31-10-2023 om 08:04:
[..]
Ja, ik vind zelf van wel. Ik heb geen enorme vriendenkring maar wel een paar goede vriendinnen en een leuke zus. Met hen is het contact fijn en niet oppervlakkig - we hebben goede gesprekken over ons leven. En we ondernemen samen af en toe iets. Ontmoetingen zijn er (per persoon) niet wekellijks en ook niet maandelijks - wel appjes tussendoor.
Ook vind ik het makkelijker om persoonlijker contact te hebben met mensen die ik heel vaak zie (zoals dd collega's), of met wie ik een lange geschiedenis heb (zoals de vriendinnen).
Ik lees hier wel wat dingen in terug die bij jou liggen en je ook terugziet in het contact met je dochters:
- je onderhoudt met andere volwassenen ook geen intensief contact. Collega's laat ik daarbij even buiten beschouwing, want je zit samen in een situatie waarin je gedwongen wordt tot frequent contact (namelijk: werk).
- Je vindt het moeilijker om persoonlijker contact te hebben als je mensen niet zo vaak ziet.
Als het losmaakproces van jouw dochters anders verlopen is dan bij je zoons (wat kan, dat zal vaker per kind verschillen) en je telt daar bovenstaande bij op, is het logisch dat jullie nu in de situatie zitten zoals 'ie is. Vinden jouw dochters het lastig dat jouw sociale contacten op collega's na niet zo frequent zijn? Zoals persephone het benoemt: Zouden ze het gevoel kunnen hebben dat jij op zoek bent naar gezelschapsdames, in de vorm die jou goed past (een geschiedenis delen, elkaar vaak/vaker zien)?
En als jullie wel contact hebben, hoe verloopt dat dan? Geef je zelf een beetje leuke invulling aan je leven? Onderneem je wel eens wat, heb je hobby's, activiteiten waar je enthousiast over bent en vrolijk van wordt? Ik merk dat de gesprekken met mijn ouder lastig verlopen omdat er weinig meer te bespreken is dan het huishouden, de huisdieren en Nederlandse televisie. En als ik dan wat deel over werk/kinderen/sport/reizen, dan volgt daar al snel kritiek/advies op. Terwijl ik hen daar nooit om zou vragen (want je vraagt alleen advies aan mensen die een voorbeeldfunctie voor je hebben...)
Mijn moeder heeft me altijd behandeld als teveel. Een te grote inbreuk op haar leven, teveel vragend in mijn bestaan. Mijn moeder vond het altijd vervelend als ik jarig was, want dan kwamen er mensen en dan kon zij niet meer kiezen wat ze deed in haar eigen huis (letterlijk). Vanaf een jaar of 14 mocht ik mijn verjaardag niet meer vieren. Ik mocht geen vriendinnen mee naar huis nemen, want die vond ze stom. Ze had bijnamen voor ze bedacht, dieren, en als ze over ze praatte gebruikte ze altijd die bijnamen. Ik mocht niet lezen in gezelschap, want dat was niet sociaal, maar ik mocht ook niet meepraten, want dan kende ik mijn plek niet. Ik mocht niet verdrietig zijn, want dan stelde ik me aan. Ik mocht geen dingen vergeten, want dan werd ze woest. Ik mocht niet vragen hoe het vroeger was, want dat was 'van haar'. Ik moest niet denken dat ik iets voorstelde. Tegenwoordig komt ze maar zelden op de verjaardagen van mijn kinderen en op de mijne komt ze alleen als ik haar niet uitnodig.
We hebben hier wel eens gesprekken over gehad, maar ze ontkent al deze dingen altijd. Volgens haar is dit nooit gebeurt, stel ik me aan, verzin ik het. Het heeft me erg gekwetst. Inmiddels hebben we weinig en oppervlakkig contact. Dat werkt goed voor me, dan heb ik geen last van wat ze nog steeds doet en zegt. Als we teveel contact hebben, behandelt ze me nog steeds zoals ze deed toen ik een kind was. Ze kan het niet laten. Ergens vindt ze me, denk ik, nog steeds teveel. Onze relatie is daardoor moeilijk en niet leuk. Ik zou best een betere relatie willen, maar zo lang ze niet wil en kan reflecteren op wat er tussen ons niet goed gaat, houd ik afstand. Voor mijzelf.
Thalas schreef op 31-10-2023 om 09:44:
We hebben hier wel eens gesprekken over gehad, maar ze ontkent al deze dingen altijd. Volgens haar is dit nooit gebeurt, stel ik me aan, verzin ik het. Het heeft me erg gekwetst. Inmiddels hebben we weinig en oppervlakkig contact. Dat werkt goed voor me, dan heb ik geen last van wat ze nog steeds doet en zegt. Als we teveel contact hebben, behandelt ze me nog steeds zoals ze deed toen ik een kind was. Ze kan het niet laten. Ergens vindt ze me, denk ik, nog steeds teveel. Onze relatie is daardoor moeilijk en niet leuk. Ik zou best een betere relatie willen, maar zo lang ze niet wil en kan reflecteren op wat er tussen ons niet goed gaat, houd ik afstand. Voor mijzelf.
Wat erg om te lezen Thalas 
De manier waarop jouw moeder met je omging en gaat is verschrikkelijk, dat verdient geen enkel kind.
Je laatste alinea vind ik héél herkenbaar. Ontkenning, in oud gedrag vervallen, niet die stap maken van kind-volwassene naar volwassene-volwassene, weinig en oppervlakkig contact omdat dat het de enige vorm is die te doen is. Hoe ga je daarmee om? Heb je dit echt helemaal kunnen accepteren, of zit er nog steeds pijn en verdriet?