Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Herfstappeltaart schreef op 30-10-2023 om 15:43:
[..]
Nou bij mij heeft het meestal met gezondheid te maken. Daar heb je helaas weinig invloed op, maar dat is iets wat me soms echt bij de keel kan grijpen.
Ja oké, die snap ik. Ik doelde meer op bezorgd zijn om de keuzes die een kind maakt: huis kopen, nieuwe baan, relatie, reizen, aan kinderen beginnen, dat soort dingen.
Lieveheersbeest schreef op 30-10-2023 om 15:45:
[..]
Ja oké, die snap ik. Ik doelde meer op bezorgd zijn om de keuzes die een kind maakt: huis kopen, nieuwe baan, relatie, reizen, aan kinderen beginnen, dat soort dingen.
Ja daar heb je gelijk in. Dat kan iedereen prima zelf.
Thalas schreef op 30-10-2023 om 10:45:
Ik heb zelf veel aan het boek 'Ongezien opgegroeid' van Lindsay Gibson gehad. Misschien biedt het jou, TO, ook inzicht? Overigens is dit geen poging tot verwijt of zelfs maar een hint naar een oorzaak, maar áls iets dergelijks bij jullie speelde vroeger, kan het misschien een pad zijn naar een fijnere relatie met je kinderen.
Ik denk zeker niet dat je opmerking verwijtend bedoeld is. Maar ergens voelt het vaak wel zo dat als je weinig contact hebt met je (eigen) kinderen, dit vast wel aan de vervelende (vul in wat er dan vervelend is) ouders moet liggen. En dat herken ik niet. En dan gaan er ongetwijfeld een hoop volwassen kinderen roepen dat hun eigen ouders dit ook nooit van zichzelf zullen herkennen en zo is de circel mooi rond.
Maar wat ik over mezelf schreef blijft staan: ik denk ook echt dat er een ouder-kind dynamiek is die niet verwijtbaar aan de een of de ander ligt en waarbij er tóch weinig behoefte is aan contact door ofwel de een danwel de ander. Ik hoop nogmaals dat het met het ouder worden van mijn kroost nog veranderd. Maar zowel zoon als dochter zie ik minimaal, waarbij de relatie met mijn dochter zeer problematisch is geweest en mondjesmaat wat begint te veranderen. Maar warm, laat staan makkelijk, is het niet. Er zijn echt wel wat serieuze etiketjes. Zoon woont verder weg en heeft een druk eigen leven en is ook niet erg gericht op contact.
En het staat in zo'n schril contrast met hoe het was toen ze nog klein waren en thuis woonden. Van de gezelligheid en knusheid en betrokkenheid lijkt soms niks meer over en ik peins me suf waarom dit toch zo is. Ik probeer mezelf niet op te dringen, toon belangstelling in hun leven, biedt aan om eens gezellig langs te komen, zodat ze me hun nieuwe appartementje kunnen laten zien, stel voor om uit eten te gaan in hun woonplaats, stuur sporadisch een gezellig zomaar kaartje, stuur eens in de 2 a 3 weken een keer een appje om niet het gevoel te geven dat er meer of vaker contact moet zijn, maar laat altijd weten dat ze welkom zijn. Maar poe, ik voel me vreselijk overbodig en oninteressant. En vanuit mijn dochter komt er vaak ook nog heel puberale taal uit, ook al is ze ouder. Ze zegt vaak onvriendelijke en regelmatig echt onaardige dingen die ik me maar niet te persoonlijk probeer aan te trekken. Ik probeer me te verhouden tot mijn verlangen naar contact enerzijds en het nemen van gepaste afstand om er niet al te teleurgesteld over te raken. Maar het is zó anders hoe ik in het contact stond met eigen ouders en familie. Overigens is het de hele familie die geen contact meer krijgt met hun kleinkinderen en neefjes/nichtjes en regelmatig vragen waarom mijn kinderen zelden meer reageren op uitnodigingen. Terwijl we ook als familie regelmatig leuk contact hadden. Maar het lijkt soms wel alsof ze de roedel verlaten hebben.
En ja, in alle eerlijkheid, dat doet pijn.
Herfstappeltaart schreef op 30-10-2023 om 15:46:
[..]
Ja daar heb je gelijk in. Dat kan iedereen prima zelf.
Niet iedereen kan dat (goed) zelf. Ook de mensen die schulden maken, in gewelddadige relaties zitten, een potje van hun werk en hun kinderen verwaarlozen hebben immers ouders.
rutiel schreef op 30-10-2023 om 12:57:
Ach Wilmama, wat een verdriet spreekt er uit je bericht. En ik kan me goed voorstellen dat je, met het moeizame contact met je dochters, op de sombermakende vraag komt wat eigenlijk het nut is van contact met volwassen kinderen.
Ik denk dat het sleutelwoord "betrokkenheid" is. Ouders en kinderen zijn altijd met elkaar verbonden. In de eerste jaren is de betrokkenheid vooral eentje van zorg van de ouder voor het kind. Later verandert de inhoud van de betrokkenheid. Betrokkenheid is niet altijd bezorgdheid en het tot in detail willen volgen (en bepalen!) van de wegen die je kind gaat. Betrokkenheid tussen volwassenen is in mijn ogen een oprechte interesse in elkaars leven. Natuurlijk blijf je als ouder altijd bezorgd om je kind, hoe oud het ook is. Maar als het goed is, heb je je kind geleerd zelfstandig te zijn. En dat betekent dat je hem of haar het vertrouwen geeft beslissingen te nemen, ook als je vindt dat dit onverstandige beslissingen zijn.
Ik heb soms het idee dat ouders van volwassen kinderen diep in hun hart nog steeds het gevoel hebben dat zij eigenlijk het beste weten wat goed is voor het betreffende kind. Beter dan dat het dat zelf weet. En dat daarin de sleutel tot verandering ligt.
Hier ben ik het wel mee eens. Oprechte belangstelling tonen, ook in dingen die jij als ouder minder interessant vindt. Dat begint al in de kindertijd natuurlijk, met bijvoorbeeld (computer)spelletjes die kinderen graag doen, wie hun vrienden zijn en dergelijke.
Om het voorbeeld te illustreren met mijn eigen ervaring met mijn ouders: vroeger ging het nog wel enigszins met hun belangstelling voor mijn interesses zolang het maar nuttig was voor school. Bij bijvoorbeeld vriendschappen ging het al mis. Die waren nooit betrouwbaar genoeg in de ogen van mijn ouders en ze hebben zelfs dingen gedaan die mij vriendschappen gekost hebben (allemaal bedoeld om mij te beschermen, denk ik maar).
Toen ik op kamers ging was het al helemaal klaar met de belangstelling voor andere dingen dan mijn studie. Voor hun was die studie supersuperbelangrijk, want niemand had ook gestudeerd in de familie. Het past alleen dus niet in hun beleving dat er naast de studie of het werk nog een leven is behalve tv kijken. De studentenflat was alleen maar vies, als ik het over bepaalde personen had (vrienden en huisgenoten) wisten ze vaak niet meer wie Truusje of Klaasje was. Ik had een hobby in de culturele sfeer waarvan ze vonden dat ik me niet zo moest aanstellen en of dat niet ten koste ging van mijn studie.
Met hun kleinkinderen zijn ze al helemaal niet op de hoogte en vragen er echt nooit naar. Zo wist mijn moeder laatst niet dat mijn oudste dit jaar eindexamen doet, laat staan zijn bezigheden buiten school om. Op een gegeven moment hou je op met dingen aan hun vertellen, want ze luisteren toch niet. Dat hebben mijn kinderen inmiddels ook gemerkt.
Diyer schreef op 30-10-2023 om 16:17:
[..]
Ik denk zeker niet dat je opmerking verwijtend bedoeld is. Maar ergens voelt het vaak wel zo dat als je weinig contact hebt met je (eigen) kinderen, dit vast wel aan de vervelende (vul in wat er dan vervelend is) ouders moet liggen. En dat herken ik niet. En dan gaan er ongetwijfeld een hoop volwassen kinderen roepen dat hun eigen ouders dit ook nooit van zichzelf zullen herkennen en zo is de circel mooi rond.
Maar wat ik over mezelf schreef blijft staan: ik denk ook echt dat er een ouder-kind dynamiek is die niet verwijtbaar aan de een of de ander ligt en waarbij er tóch weinig behoefte is aan contact door ofwel de een danwel de ander. Ik hoop nogmaals dat het met het ouder worden van mijn kroost nog veranderd. Maar zowel zoon als dochter zie ik minimaal, waarbij de relatie met mijn dochter zeer problematisch is geweest en mondjesmaat wat begint te veranderen. Maar warm, laat staan makkelijk, is het niet. Er zijn echt wel wat serieuze etiketjes. Zoon woont verder weg en heeft een druk eigen leven en is ook niet erg gericht op contact.
En het staat in zo'n schril contrast met hoe het was toen ze nog klein waren en thuis woonden. Van de gezelligheid en knusheid en betrokkenheid lijkt soms niks meer over en ik peins me suf waarom dit toch zo is. Ik probeer mezelf niet op te dringen, toon belangstelling in hun leven, biedt aan om eens gezellig langs te komen, zodat ze me hun nieuwe appartementje kunnen laten zien, stel voor om uit eten te gaan in hun woonplaats, stuur sporadisch een gezellig zomaar kaartje, stuur eens in de 2 a 3 weken een keer een appje om niet het gevoel te geven dat er meer of vaker contact moet zijn, maar laat altijd weten dat ze welkom zijn. Maar poe, ik voel me vreselijk overbodig en oninteressant. En vanuit mijn dochter komt er vaak ook nog heel puberale taal uit, ook al is ze ouder. Ze zegt vaak onvriendelijke en regelmatig echt onaardige dingen die ik me maar niet te persoonlijk probeer aan te trekken. Ik probeer me te verhouden tot mijn verlangen naar contact enerzijds en het nemen van gepaste afstand om er niet al te teleurgesteld over te raken. Maar het is zó anders hoe ik in het contact stond met eigen ouders en familie. Overigens is het de hele familie die geen contact meer krijgt met hun kleinkinderen en neefjes/nichtjes en regelmatig vragen waarom mijn kinderen zelden meer reageren op uitnodigingen. Terwijl we ook als familie regelmatig leuk contact hadden. Maar het lijkt soms wel alsof ze de roedel verlaten hebben.
En ja, in alle eerlijkheid, dat doet pijn.
Ik heb niet alles gelezen, dus ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar ik vermoed jongvolwassen, omdat je het over puberale taal hebt? Het zou kunnen dat ze zich midden in het loslatingsproces bevinden, natuurlijk. In mijn studententijd ging de helft van de studenten elk weekend en vakantie naar huis (hun ouders), al of niet vanwege een bijbaantje daar. Een deel ging wat minder vaak maar toch regelmatig. Een substantieel deel, toch zeker een kwart, ging al vanaf het eerste jaar bijna niet meer in het weekend naar hun ouders, echt niet vaker dan 1x per 6 weken ofzo, vooral als ze verkering kregen bijvoorbeeld.
Dat zou mij als ouder ook ontzettend ongezellig lijken, maar het komt wel veel voor wou ik ermee zeggen. En later komt het in veel gevallen ook wel weer goed, als de kinderen zich settelen na hun studie. Dan hebben ze je weer nodig voor advies bij het kopen van een auto of een huis e.d.
Mija schreef op 30-10-2023 om 16:18:
[..]
Niet iedereen kan dat (goed) zelf. Ook de mensen die schulden maken, in gewelddadige relaties zitten, een potje van hun werk en hun kinderen verwaarlozen hebben immers ouders.
Ook dat is waar. Ik bedoelde iedereen in mijn omgeving.
Sommige mensen hebben minder behoefte aan sociaal contact en dat kan dan toevallig je kind zijn. Ik merk het ook bij mijn ene kind, het contact is sporadisch (2x per jaar) maar wel goed en ik herken het gedrag vanuit de familie van haar vader, die zijn erg op zichzelf. Mijn andere kind heeft een drukke veeleisende baan, woont verder weg maar die appt wel en komt toch wel vaker langs.
Mijn moeder was heel close met haar moeder, zagen elkaar paar keer per week en ik vond dat heel verstikkend. Mijn moeder was ook altijd heel gedupeerd omdat ik niet vaak genoeg kwam, gaf mij altijd een schuldgevoel en dat wou ik niet voor mijn kinderen.
Mija schreef op 30-10-2023 om 16:18:
[..]
Niet iedereen kan dat (goed) zelf. Ook de mensen die schulden maken, in gewelddadige relaties zitten, een potje van hun werk en hun kinderen verwaarlozen hebben immers ouders.
Zeker. Het is ontzettend fijn als je volwassenen kunt afleveren waarbij er in de basis het vertrouwen is dat ze het redden en ze hoe dan ook wel op de pootjes terecht komen. Maar kijk om je heen, er zijn genoeg mensen waarbij het -al dan niet tijdelijk- tóch niet goed gaat. En soms simpelweg door dingen die je vooraf niet kunt voorzien en waar de persoon in kwestie het maar mee te doen heeft. Denk ziekte, baanverlies, anderzins verlies. De meeste mensen krabbelen daar ook weer van op gelukkig en dat vertrouwen in de veekracht van je kind moet je ook hebben. Maar niet alle volwassen 'kinderen' gaan daar altijd even goed mee om en als je een kind hebt met een drugsprobleem, een geweldadige partner of bijv. anorexia of een andere dwarsstraat, dan zul je daar als ouders zeker zorgen om hebben.
Er is hoop!
mijn ouders hadden drie kinderen met ieder verschillend karakter. In de puberteit vond ik mijn broer best bot tegen mijn moeder. Pas rond zijn 40ste is die botterik veranderd in een attente zoon.
Dus Wilmamaa, houdt goede moed dat je dochters net zo attent worden als hun broers.
Wat rot Wilmamaa dat je het contact met je kinderen zo ervaart. Dat is vast niet hoe je het je hebt voorgesteld toen ze klein waren. Ik vind sowieso een van de grootste uitdagingen van het ouderschap het meegaan in de continue veranderingen van je kinderen.
Wat me in je schrijven opvalt is dat je erg lijkt te redeneren vanuit angst om het niet goed genoeg te doen. Je wilt jezelf niet opdringen, maar wel betrokken zijn. Je bent bang een last voor je kinderen te zijn. Is het een idee om met je kinderen hier eens een gesprek over te voeren waarin je vertelt over je worsteling, angsten en somberheid? Niet om de verantwoordelijkheid voor jouw emoties bij je kinderen meer te leggen, maar om te horen hoe zij jullie band zien en of zij jouw angsten en aannames herkennen? Het idee dat je kinderen opgelucht zullen zijn om je niet meer te zien is volgens mij ook een aanname die je niet getoetst hebt?
Mijn advies zou zijn om de rol van 'goede moeder' even naar de achtergrond te schuiven en je gevoelens uit te spreken naar je kinderen zonder verwachtingen. De uitkomst zou je kunnen verrassen!
Mischa83 schreef op 30-10-2023 om 18:12:Mijn advies zou zijn om de rol van 'goede moeder' even naar de achtergrond te schuiven en je gevoelens uit te spreken naar je kinderen zonder verwachtingen. De uitkomst zou je kunnen verrassen!
Ik was toevallig vandaag een podcast aan het luisteren waarin een mooi voorbeeld hiervan wordt verteld door Suse van Kleef over hoe haar vader dat deed, vanaf 26:30
https://open.spotify.com/episode/0xQ5g81b73FHYlMkm79XeA?si=Xr9fzEr9SBWT9777FXyzOQ
' Ik vind sowieso een van de grootste uitdagingen van het ouderschap het meegaan in de continue veranderingen van je kinderen.'
Nou en of! Zolang ze bij je in de buurt wonen zijn die veranderingen aardig te volgen, maar als ieder op een eigen plek, met eigen relatie, elders in het land woont, krijg je lang niet alle veranderingen mee. Iets 'kleins' kan heel groot zijn, en iets 'groots' minder van belang, en daarin mis ik als moeder weleens de boot (en voel me dan suf en beetje triest). Ze zijn allemaal anders en hebben ook verschillende verwachtingen van het uitgevlogen gezinsleven.
Nee, ik word niet zomaar 'blij' van de contacten met mijn volwassen kinderen. Het gaat lang niet altijd rimpelloos. Ik voel me geregeld ergens aan de rand van hun sociale leven hangen (tenzij ze oppas nodig hebben of er anderszins hulp nodig is). Ouders (met accent op oud) hebben hun interessante tijd gehad, of zo. 'k Probeer aandacht te tonen voor hun en de hunnen, maar andersom... Ruimte voor verbetering 
Ik ben wél blij hoe ze allemaal hun plaats vinden en de lastigheden van het leven te lijf gaan. Allemaal op hun eigen manier. Super! Dat ik sommige dingen anders zou doen, hangt samen met mijn leeftijd. En het feit dat ik in een andere tijd opgroeide.
Dit allemaal zo lezend, denk ik echt dat het gewoon alle kanten op kan en ook.gewoon hele individuele situaties zijn. Alleen al als je bedenkt dat als je vlak bij elkaar woont, het heel.simpel.is om.ffff voor een half uurtje langs te.wippen en dan iedereen weer 'door'. En als je niet bij elkaar in de buurt woont, dan.worden het echte bezoekjes waar tijd voor gemaakt moet worden, wat gepland.moet worden, en je niet na een half uurtje weer weg bent. Het is maar een voorbeeld, maar wel impact op.de. relatie en hoe je contact verloopt. Losjes tussendoor of met 'echte' bezoeken.
bieb1963 schreef op 30-10-2023 om 19:08:
Dit allemaal zo lezend, denk ik echt dat het gewoon alle kanten op kan en ook.gewoon hele individuele situaties zijn. Alleen al als je bedenkt dat als je vlak bij elkaar woont, het heel.simpel.is om.ffff voor een half uurtje langs te.wippen en dan iedereen weer 'door'. En als je niet bij elkaar in de buurt woont, dan.worden het echte bezoekjes waar tijd voor gemaakt moet worden, wat gepland.moet worden, en je niet na een half uurtje weer weg bent. Het is maar een voorbeeld, maar wel impact op.de. relatie en hoe je contact verloopt. Losjes tussendoor of met 'echte' bezoeken.
Zeker. Ik trainde in mijn studententijd op zaterdagochtend tot 10 uur. Voordat ik dan bij mijn moeder kon aankomen was het iets van half 1. Er werd mij toch wel altijd het gevoel gegeven dat dat wel erg ongezellig was. (En er werd helemaal niks speciaals gedaan in zo'n weekend, alleen bankzitten.) De terugreis was nog erger. Op maandagochtend trainde ik om 6 uur, dus ik wilde op zondagavond op tijd thuis zijn. Dat was wederom ongezellig, want vaak at ik dan niet mee. Als ik nog wat te doen had op mijn kamer, iets voor de studie, schoonmaakbeurt van het huis of zo (uitgesteld tot zondag uiteraard), dan ging ik nog eerder weg. Het werd gewoon nooit lang genoeg bevonden, dus ging ik op een gegeven moment helemaal niet meer. Zo lang reizen vond ik toen zonde van de tijd worden als er niks behalve passief-agressief gezeur tegenover stond.