Verder studeren: interesse of bemoeienis?
D18 heeft een studiekeuze gemaakt waarbij ze een ingangsproef moet doen om toegelaten te worden.
Ik ben geïnformeerd over welke kennis ze moet hebben en ik probeer haar al maandenlang te stimuleren om zich goed voor te bereiden. Ik doe veel suggesties over waar ze info kan vinden. Echter, ze accepteert dat niet. Ze zegt dat ik daarmee het signaal geef dat ik niet in haar geloof. Terwijl dat absoluut niet de boodschap is. Dat heb ik al meermaals gezegd. Maar dat neemt ze niet aan. Ik heb er rekening mee gehouden en er nog weinig naar gevraagd.
Volgende week is het zover. Ik stelde haar, puur uit interesse, enkele vragen ivm de proef, goedbedoeld en zeker niet met een negatieve toon. Ze ontplofte meteen. Er is nu al dagenlang een gespannen sfeer.
We probeerden erover te praten. Zij vindt dat haar keuze helemaal haar eigen ding is en dat ze geen enkele verantwoording af te leggen heeft. Ik mag dus zelfs geen interesse tonen want volgens haar straal ik alleen maar uit dat ik niet in haar geloof.
Terwijl ik me veel zorgen maak. Ze heeft maar 1 kans en de proef is niet gemakkelijk.
Ze wil ook op kot om op eigen benen te staan. Dat vind ik een goed plan, want het leert haar zelfstandig worden. Het kot is geen noodzaak, want de school is makkelijk en snel bereikbaar. Maar we gunnen haar dat. Ik verwacht toch een beetje dankbaarheid, maar zij vindt het gewoon vanzelfsprekend dat mijn ex-man en ik alles betalen maar ze vindt ook dat wij er niks over te zeggen hebben.
Ze mag haar eigen ding doen, maar elke vorm van interesse die ik toon, kan ze niet verdragen en beschouwt ze als ongewenst gemoei.
Ze krijgt een mooie kans en de vrijheid om te doen wat ze wil, maar ik zie alleen maar ondankbaarheid.
Ik weet intussen niet meer hoe ik hiermee moet omgaan. Het drijft ons uit elkaar.
Tips?
Ze is 18, dus ze zou in staat moeten zijn zelf besluiten te nemen en daarmee te dealen. Ze moet haar eigen fouten mogen maken en daar haar eigen al dan niet goede oplossingen voor mogen vinden. Het zal even wennen zijn, maar je taak als ouder verandert naar op de achtergrond ergens aanwezig (ver weg) zijn en als het wel nodig is met een vangnet komen. Vooral niet te aanwezig en zichtbaar.
In plaats van je er echt mee te bemoeien zou je ook kunnen vragen hoe ze bedacht heeft dingen te doen en voor elkaar te krijgen. Zonder kritiek te leveren of haar ideeen af te schieten reageren. En laat haar het proberen, ze komt vanzelf zichzelf tegen, daar leert ze alleen maar van.
MelaS schreef op 29-06-2024 om 07:54:
[..]
Spam
Wel een voorbeeld van hoe vervelend het is als iemand denkt dat hij je ‘helpt’.
Voor to; als ze het niet kan is de toets een prima middel geweest om dat vast te stellen. Als ze het wel haalt heeft ze dat zelf gedaan. Laat het los want ik geef haar groot gelijk. Hoe vervelend is het als iemand je continue op de huid zit met wat je moet doen en hoe en tips geeft.
Het doet me ontzettend denken aan mijn moeder. Die was ook altijd 'bezorgd'. Gaf dan tips en kwam met informatie; "ik heb aan de moeder van Noor gevraagd welk boek je nodig hebt en Noor heeft tegen haar gezegd dat... Dus ..." Waarom geloof je Noor wel en mij niet? "Ik geloof je wel, ik wil alleen maar helpen". Nee, het was duidelijk dat ze geen vertrouwen in mij had. En altijd beren op de weg zien. Ze wist altijd wat mis kon gaan en waarschuwde me daar dan voor. Ging het idd mis dan had ze het toch nog zo gezegd. Ook nu als volwassene heb ik het gevoel dat ik haar alleen in negatieve zin kan bevestigen. Ga ik op vakantie dan vraagt zd of ik heb gedacht aan... En of ik me geen zorgen maak over.... En dat ze heeft gehoord dat... Natuurlijk is er altijd wel eens iets en dan krijg ik weer een "ja, daar was ik al bang voor, ik zei nog". Heel ondermijnend voor je zelfvertrouwen en initiatief is het. Het laat ook geen ruimte om eens iets te proberen, want als je faalt is het weer een bevestiging van je onvermogen.
Hier twee jong volwassenen in huis. Tip, laat ze hun eigen ding doen. Op hun manier. Als ze dan grof gezegt op hun bek gaan leren ze van. Maar vaak gaat het juist goed en bouwen ze zelf vertrouwen op. Zoals jij het omschrijft zou het op mij ook overkomen als teveel op de nek zitten. Het is uiteindelijk haar probleem als ze de toets niet haalt en moet ze een nieuw plan bedenken. Helemaal als ze al 18 is. Als ze hulp of advies nodig heeft en ze erna vraagt kan je je mening geven. Ruimte geven is heel belangrijk. Je zult zien dat ze dan juist om je mening gaan vragen. Ze willen op die leeftijd zelfstandig zijn. Gun haar dat. Is lastig maar laat blijken dat je er vertrouwen in hebt.
Als een jong volwassen kind een studie wil doen moet ze zelf gemotiveerd zijn om er voor te werken als ouder moet je je daar op die leeftijd gewoon niet meer mee bemoeien. Een studie is meestal hard werken en al snel ben je als ouder niet meer instaat om te helpen je bent dan als de relatie goed is meer een luisterend oor en als je vragen stelt vooral niet doordrammen.
Mooi zo'n ingangstoets daarmee stel je gelijk vast of iemand gemotiveerd is en wil werken. Als een kind advies vraagt geef je dat maar anders niet. Misschien doet ze te weinig en gaat het mis. Is dat erg welnee leert ze van en is echt niet het einde van de wereld.
Het kan ook gewoon goed gaan misschien bereidt zij zich wel voor maar deelt ze het door jouw bemoeienis niet meer.
Het is haar toets en als ze deze studie wil doen dan moet ze hem halen lukt dat niet is de studiekeuze misschien wel niet de juiste.
Gewoon niet meer over hebben haar alleen op de dag van de toets succes wensen en afwachten zonder commentaar ook als het misgaat.
Betalen studie
Wij hebben nadat we samen hebben bepaald hoeveel we konden betalen onze kinderen al ruim voor ze gingen studeren verteld wat ze van ons kregen als bijdrage en hoe lang ze dit geld zouden krijgen.
Hoeveel je kan en wilt bijdragen aan haar studie moet je zelf bepalen en dat aan je dochter vertellen. Als dat niet genoeg is zal zij zelf de rest moeten regelen.
Je hebt de plicht je kind financiel te ondersteunen terwijl ze studeert tot aan haar 21 of zo. Dat maakt niet dat het jou de macht geeft om te bepalen wat en hoe zij haar leven moet invullen. Je kunt dat wel proberen maar je hebt al gemerkt dat dat niet meer geaccepteerd wordt. Dus wil je het contact behouden, laat het dan los.
Loslaten is de moeilijkste taak van het moederschap.
I know...
Uit de OP blijkt al dat je geen vertrouwen in je dochter hebt, dus ik snap wel dat ze dat denkt.
Hou eens op met dat zogenaamde 'bezorgd' zijn. Dat gaat namelijk niet over je dochter maar over jou. Slimme meid dat ze daar nu al doorheen prikt.
TO, voor het geval dat je denkt na al deze kritische beschouwingen, dat je de slechtste moeder op aarde bent en het bij andere ouders wel vanzelf gaat en ouders genoeglijk aan de kant gaan en zien hoe hun kind zelf een weg kiest: loslaten van je kinderen is moeilijk, heel moeilijk. Bij de geboorte komen er hormonen voor hechting met je kind vrij, maar er zijn geen hormonen voir het loslaat-proces. Wrijving tussen ouders en kind kan in het loslaatproces helpen.
En op het juiste moment waarschuwen voor een echte beer op de weg is balanceren. Zelfs een opmerking die niet slaat op wat het kind doet of laat kan het kind op zichzelf projecteren (mijn ouders altijd...!) en zorgen voor een kwaaie reactie van kind.
'Je hebt de plicht je kind financiel te ondersteunen terwijl ze studeert tot aan haar 21 of zo.'
De foute vertaling hiervan is: jij moet als ouder alles betalen voor je kind. Dat is een foute vertaling, omdat ondersteuning betekent voor zover kind dat zelf niet zou kunnen. Maar er zijn andere mogelijkheden, zoals studiegeld en mogelijk eigen verdienste en zorg in natura (onderdak, eten en drinken). Het wil niet zeggen dat ouders alles moeten gaan betalen wat een kind wil. Dus als een kind op kamers wil gaan wonen zal toch bekeken moeten worden hoe het kind dat wil financieren, eventueel met een bijdrage van de ouders, maar niet op kosten van de ouders.
Tsjor
Ik lees enkele keren in de OP het woord 'dankbaarheid'. Je verwachtingen zijn té hoog! Ik begrijp je wel hoor, het kost je geld en moeite en daar mag wel iets tegenover staan, al was het maar dankbaarheid. Maar bij de meesten is het zo niet TO, hoe erg je dat ook vindt.
Ik denk dat je dat pas mag verwachten als ze ouder (leeftijd) is. En dan heb je geluk, want er zijn er nog voor wie de ouders ook alles gedaan hebben. En die nooit hun dankbaarheid tonen. Is maar normaal dat ouders dat voor hun kinderen doen, redeneren die.
D18 vind ik een superomschrijving: kort en zeer duidelijk!
letterkoekje schreef op 29-06-2024 om 13:55:
Ik lees enkele keren in de OP het woord 'dankbaarheid'. Je verwachtingen zijn té hoog! Ik begrijp je wel hoor, het kost je geld en moeite en daar mag wel iets tegenover staan, al was het maar dankbaarheid. Maar bij de meesten is het zo niet TO, hoe erg je dat ook vindt.
Ik denk dat je dat pas mag verwachten als ze ouder (leeftijd) is. En dan heb je geluk, want er zijn er nog voor wie de ouders ook alles gedaan hebben. En die nooit hun dankbaarheid tonen. Is maar normaal dat ouders dat voor hun kinderen doen, redeneren die.
D18 vind ik een superomschrijving: kort en zeer duidelijk!
Mijn kinderen hoeven mij geen dankbaarheid te tonen want ik was degene die de kinderen wou en daar hoort ook bij dat je voor ze doet wat binnen je mogelijkheden past.
Bolmieke schreef op 29-06-2024 om 14:44:
[..]
Mijn kinderen hoeven mij geen dankbaarheid te tonen want ik was degene die de kinderen wou en daar hoort ook bij dat je voor ze doet wat binnen je mogelijkheden past.
Dus als jouw kind wil gaan studeren, op kot wil gaan, jij hun trouwfeest betaalt: niks 'dankbaarheid' hoeft, want 'ons moeder heeft ons zelf gewild!' Is het zo dat je bedoelt? Ik zeg niet dat ze dagelijks knievallen moeten maken omdat ze erkentelijk zijn voor wat je voor hen hebt gedaan. Knievallen moeten helemaal niet. Maar vriendelijkheid, besef dat ook voor je ouders niet alles uit de lucht komt vallen, dat ze jouw kansen hebben gegeven (die ze zelf misschien niet hebben gekregen), dat daar het nodige respect voor mag opgebracht worden, dat vind ik totaal niet misplaatst hoor.
Dan zullen jij en ik daar misschien anders over denken. En misschien is dankbaarheid een ouderwets woord, maar ik heb het enkel uit de OP gehaald!
ze lijkt nonchalant maar 100% dat ze zich hier veel meer om stressed dan jij weet.
En je duwt je vingers elke keer in die zere plek met je opmerkingen.
letterkoekje schreef op 29-06-2024 om 15:14:
[..]
Dus als jouw kind wil gaan studeren, op kot wil gaan, jij hun trouwfeest betaalt: niks 'dankbaarheid' hoeft, want 'ons moeder heeft ons zelf gewild!' Is het zo dat je bedoelt? Ik zeg niet dat ze dagelijks knievallen moeten maken omdat ze erkentelijk zijn voor wat je voor hen hebt gedaan. Knievallen moeten helemaal niet. Maar vriendelijkheid, besef dat ook voor je ouders niet alles uit de lucht komt vallen, dat ze jouw kansen hebben gegeven (die ze zelf misschien niet hebben gekregen), dat daar het nodige respect voor mag opgebracht worden, dat vind ik totaal niet misplaatst hoor.
Dan zullen jij en ik daar misschien anders over denken. En misschien is dankbaarheid een ouderwets woord, maar ik heb het enkel uit de OP gehaald!
Ik denk dat het ook een cultureel verschil is, in België is men wat formeler in de omgang tussen kinderen en ouders. Hier in Nederland zie ik dat verschil ook enigszins tussen de randstad en het platteland. Mijn kinderen hebben overigens altijd hard gewerkt en alles zelf geregeld wat betreft studiebeurzen en dergelijke. Ik heb zelf niet gestudeerd maar ook van jongs af aan zelf mijn broek opgehouden
Je krijgt er zoveel voor terug 😜