Verder studeren: interesse of bemoeienis?

Ik vind het wel heel ver gaan om zodra een kind 18 is niks meer te mogen vragen over school of opleiding.
Mijn ouders vroegen destijds ook of we goed voorbereid waren op toetsen/examens, of we dachten dat het ging lukken. Omdat ze school belangrijk vonden (iets te, dat wel).
Je hoeft niet per se bij te houden of je kind thuis is en aan het studeren om een idee te hebben hoeveel tijd erin gestoken is. Als je samen in een huis woont, dan merk je toch wel of iemand wel of niet thuis is. En als iemand hele dagen de hort op is, is de kans dat er gestudeerd wordt voor die toets niet bijzonder groot.
Maar goed, als ze eenmaal studeert, moet ze het ook allemaal zelf doen. Dus als dit nu niet lukt, geen man overboord, dan heeft ze nog een jaar om zichzelf de vaardigheden en discipline bij te brengen om verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen leven.
Inclusief op tijd opstaan om naar werk te gaan etc. 

MamaE schreef op 01-07-2024 om 09:54:

Ik vind het wel heel ver gaan om zodra een kind 18 is niks meer te mogen vragen over school of opleiding.
Mijn ouders vroegen destijds ook of we goed voorbereid waren op toetsen/examens, of we dachten dat het ging lukken.

De toon maakt de muziek. Ik kan aan vrienden (ruim boven de 40) die nog een studie gaan doen ook vragen hoe het gaat. Als volwassenen onder elkaar. Hoe gaat het, is het moeilijk, zitten er struikelblokken in, wat voor examens heb je, hoe bereid je je daar op voor, gewoon belangstelling en niet al die vragen achter elkaar natuurlijk.

Maar aan een kind stel je die vragen meestal op een andere manier, en op een andere toon en dat voelen ze prima. Dan is het vermomd als belangstelling, maar eigenlijk is het controle.

En ik snap heel goed dat je als ouder je kind wil behoeden voor problemen. Alleen het werkt niet op die manier.

Ik ben docent en moet me soms ook verzetten tegen de verleiding om van die typische docentendingen te zeggen. 'Begin op tijd, dit is een lastig onderwerp, maak de opgaven, laat het niet op de laatste avond aankomen, dan is de kans groot dat je het niet haalt' etc etc.

Dan heb ik heus wel gelijk hoor, en ik heb alle recht van de wereld om het te zeggen, maar het komt niet aan. Dan gaan ze in verzet en dan praten we niet meer over de dingen waar ze nou echt tegenaan lopen.

MamaE schreef op 01-07-2024 om 09:54:

Ik vind het wel heel ver gaan om zodra een kind 18 is niks meer te mogen vragen over school of opleiding.
Mijn ouders vroegen destijds ook of we goed voorbereid waren op toetsen/examens, of we dachten dat het ging lukken. Omdat ze school belangrijk vonden (iets te, dat wel).
Je hoeft niet per se bij te houden of je kind thuis is en aan het studeren om een idee te hebben hoeveel tijd erin gestoken is. Als je samen in een huis woont, dan merk je toch wel of iemand wel of niet thuis is. En als iemand hele dagen de hort op is, is de kans dat er gestudeerd wordt voor die toets niet bijzonder groot.
Maar goed, als ze eenmaal studeert, moet ze het ook allemaal zelf doen. Dus als dit nu niet lukt, geen man overboord, dan heeft ze nog een jaar om zichzelf de vaardigheden en discipline bij te brengen om verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen leven.
Inclusief op tijd opstaan om naar werk te gaan etc.

Zo zwart wit moet je het niet zien. TO zit er al veel te lang veel teveel bovenop, dus haar dochter is gewoon heel erg overgevoelig geworden voor alles wat riekt naar bemoeienis. Daarom moet TO echt een paar stappen terug doen. Een puber kan heel erg overgevoelig zijn, soms onbegrijpelijk, maar harder duwen werkt dan echt niet, hoogstens averechts.

Wat was de intentie van de vragen van jouw ouders? Als ik het zo lees, dan denk ik dat ze puur belangstellend waren, en eventueel bereid te helpen als het nodig was. Dat is heel iets anders dan iedere dag zeggen dat je nu toch echt wel aan het werk moet, dat je die toets niet gaat halen als je niet bent voorbereid of iets dergelijks. Het ene is belangstelling, het andere is pushen. En het verschil is soms nauwelijks te voelen, en het kan ook nog eens gemakkelijk verkeerd geïnterpreteerd worden. Maar in dit geval ben ik geneigd het eens te zijn met de dochter van TO, bemoeienis.

Bij mij was het zelfs zo dat mijn moeder zichzelf zoveel stress aanpraatte dat ze uiteindelijk helemaal flipte omdat ze vond dat ik te weinig deed. En dan zat ik dus in mijn proefwerk/tentamen/examenweken met een moeder die doorlopend in tranen was, ontplofte om me doodzweeg omdat haar dochter haar zoveel verdriet deed en zoveel stress gaf. Mind you, ik heb in een keer mijn gymnasium gehaald, dus waar ze zich zo druk om heeft gemaakt al die jaren, werkelijk geen idee. En dat haar gedrag geen positieve uitwerking had op mijn concentratie heeft ze ook nooit begrepen. Dus ik heb zelf de ervaring dat ik mijn diploma heb gehaald ondanks mijn moeder, en niet dankzij. Maar zij kijkt er heel anders tegenaan en beweert nog steeds (ik ben intusen 54) dat ik het zonder haar inzet nooit gered had. Ik meen die dynamiek ook tussen TO en haar dochter te bespeuren. En ik weet dus uit ervaring dat zo'n dynamiek de relatie om zeep kan helpen.

Jonagold schreef op 01-07-2024 om 10:21:

[..]

Zo zwart wit moet je het niet zien. TO zit er al veel te lang veel teveel bovenop, dus haar dochter is gewoon heel erg overgevoelig geworden voor alles wat riekt naar bemoeienis. Daarom moet TO echt een paar stappen terug doen. Een puber kan heel erg overgevoelig zijn, soms onbegrijpelijk, maar harder duwen werkt dan echt niet, hoogstens averechts.

Wat was de intentie van de vragen van jouw ouders? Als ik het zo lees, dan denk ik dat ze puur belangstellend waren, en eventueel bereid te helpen als het nodig was. Dat is heel iets anders dan iedere dag zeggen dat je nu toch echt wel aan het werk moet, dat je die toets niet gaat halen als je niet bent voorbereid of iets dergelijks. Het ene is belangstelling, het andere is pushen. En het verschil is soms nauwelijks te voelen, en het kan ook nog eens gemakkelijk verkeerd geïnterpreteerd worden. Maar in dit geval ben ik geneigd het eens te zijn met de dochter van TO, bemoeienis.

Bij mij was het zelfs zo dat mijn moeder zichzelf zoveel stress aanpraatte dat ze uiteindelijk helemaal flipte omdat ze vond dat ik te weinig deed. En dan zat ik dus in mijn proefwerk/tentamen/examenweken met een moeder die doorlopend in tranen of was omdat haar dochter haar zoveel verdriet deed en zoveel stress gaf. Mind you, ik heb in een keer mijn gymnasium gehaald, dus waar ze zich zo druk om heeft gemaakt al die jaren, werkelijk geen idee. En dat haar gedrag geen positieve uitwerking had op mijn concentratie heeft ze ook nooit begrepen. Dus ik heb zelf de ervaring dat ik mijn diploma heb gehaald ondanks mijn moeder, en niet dankzij. Maar zij kijkt er heel anders tegenaan en beweert nog steeds (ik ben intusen 54) dat ik het zonder haar inzet nooit gered had. Ik meen die dynamiek ook tussen TO en haar dochter te bespeuren. En ik weet dus uit ervaring dat zo'n dynamiek de relatie om zeep kan helpen.

Oei, dat van jouw moeder klinkt echt niet gezond. Ik deed uit mezelf al meer dan genoeg voor school. Mijn ouders vonden school wel heilig. Bij alles wat we wilden doen was het wel altijd 'als je het maar redt met school, want school gaat voor'. 
Soms konden ze wel een opmerking maken als 'moest je niet leren?' als we iets anders gedaan hadden op onze kamer.

Maar een vraag als 'lukt het met studeren voor je toelating'? vind ik niet overdreven.
Maar goed, als de dochter aangeeft dat al te veel te vinden, dan zou ik het aan haar laten.

Ik snap even niet aan welke toets je dochter deelneemt. Die voor arts/ tandarts/ dierenarts zijn niet vandaag en die zijn idd verplicht waarbij je bovendien moet slagen. Die van vandaag zijn zijn voor een aantal studies wel verplicht om aan deel te nemen (anders mag je je niet in schrijven voor die studie)  maar je hoeft niet te slagen. Bij niet slagen moet je wel een een verplicht remediëringstraject volgen. Tenminste zo lees / begrijp ik de info over toelatingstoetsen etc.

mut schreef op 01-07-2024 om 11:02:

Ik snap even niet aan welke toets je dochter deelneemt.

Is niet zo belangrijk he, om het punt waar het om gaat te snappen. Misschien heeft TO wat details veranderd om minder herkenbaar zijn.

Als jullie zoveel ruzie maken en zij 18 is, dan zou ik denken dat het tijd is voor haar om op kamers te gaan. Bij mij en mijn ouders had op die leeftijd geen enkele houding van hen dit op kunnen lossen. Ik was blij dat ik weg was en toen ging de relatie met mijn ouders ook weer beter.

S.ndra schreef op 01-07-2024 om 18:08:

Als jullie zoveel ruzie maken en zij 18 is, dan zou ik denken dat het tijd is voor haar om op kamers te gaan. Bij mij en mijn ouders had op die leeftijd geen enkele houding van hen dit op kunnen lossen. Ik was blij dat ik weg was en toen ging de relatie met mijn ouders ook weer beter.

Maar dat hoeft toch helemaal niet. Wanneer ze in huize APw idd een rooster op de koelkast hangen, hoeft niemand elkaar te wijzen op gaande toetsen etc. want ieder kijkt elke dag wel even in de koelkast.

Heeft je dochter nog verteld hoe de toets is gegaan? Wanneer verwacht ze de uitslag?

Wilmamaa schreef op 02-07-2024 om 17:21:

Heeft je dochter nog verteld hoe de toets is gegaan? Wanneer verwacht ze de uitslag?

Wacht met vragen; even flink op je vingers zitten en wachten tot ze het je uit zichzelf vertelt.🥴

Fijn, dan was ze kennelijk echt wel gespannen over de toets. Jouw eerdere vragen en aanmoedigingen zullen die spanning nog verhoogd hebben. Kennelijk is ze het type dat alles het liefst zelf aanpakt en oplost.