Verder studeren: interesse of bemoeienis?
D18 heeft een studiekeuze gemaakt waarbij ze een ingangsproef moet doen om toegelaten te worden.
Ik ben geïnformeerd over welke kennis ze moet hebben en ik probeer haar al maandenlang te stimuleren om zich goed voor te bereiden. Ik doe veel suggesties over waar ze info kan vinden. Echter, ze accepteert dat niet. Ze zegt dat ik daarmee het signaal geef dat ik niet in haar geloof. Terwijl dat absoluut niet de boodschap is. Dat heb ik al meermaals gezegd. Maar dat neemt ze niet aan. Ik heb er rekening mee gehouden en er nog weinig naar gevraagd.
Volgende week is het zover. Ik stelde haar, puur uit interesse, enkele vragen ivm de proef, goedbedoeld en zeker niet met een negatieve toon. Ze ontplofte meteen. Er is nu al dagenlang een gespannen sfeer.
We probeerden erover te praten. Zij vindt dat haar keuze helemaal haar eigen ding is en dat ze geen enkele verantwoording af te leggen heeft. Ik mag dus zelfs geen interesse tonen want volgens haar straal ik alleen maar uit dat ik niet in haar geloof.
Terwijl ik me veel zorgen maak. Ze heeft maar 1 kans en de proef is niet gemakkelijk.
Ze wil ook op kot om op eigen benen te staan. Dat vind ik een goed plan, want het leert haar zelfstandig worden. Het kot is geen noodzaak, want de school is makkelijk en snel bereikbaar. Maar we gunnen haar dat. Ik verwacht toch een beetje dankbaarheid, maar zij vindt het gewoon vanzelfsprekend dat mijn ex-man en ik alles betalen maar ze vindt ook dat wij er niks over te zeggen hebben.
Ze mag haar eigen ding doen, maar elke vorm van interesse die ik toon, kan ze niet verdragen en beschouwt ze als ongewenst gemoei.
Ze krijgt een mooie kans en de vrijheid om te doen wat ze wil, maar ik zie alleen maar ondankbaarheid.
Ik weet intussen niet meer hoe ik hiermee moet omgaan. Het drijft ons uit elkaar.
Tips?
APw schreef op 30-06-2024 om 11:39:
Dankjewel voor jullie reacties en inzichten.
Ruimte geven is wat ik moet doen. En dat besef ik ook. Eerlijk gezegd heeft ze veel ruimte en vrijheid. ''
Je begrijpt er dus nog steeds niks van.
Je lijkt je te heel eventjes te realiseren dat ze meer ruimte nodig heeft, maar begint METEEN daarna weer een zelfmedelijdend verhaaltje over hoeveel ruimte ze al heeft.
Laat haar gewoon met rust en het zelf uitzoeken.
Ik word al moe van je als ik alleen al dit lees, dus kan je dochter wel begrijpen.
APw schreef op 30-06-2024 om 11:39:
Dankjewel voor jullie reacties en inzichten.
Ruimte geven is wat ik moet doen. En dat besef ik ook. Eerlijk gezegd heeft ze veel ruimte en vrijheid. Toen ze de eerste keer aangaf dat ik haar het gevoel gaf niet in haar te geloven ivm haar proef, heb ik daar heel sterk rekening mee gehouden. Maar het lijkt of ze elke vorm van interesse die ik toon al anders ïnterpreteer dan ik het bedoel.
Intussen zijn er dagen voorbij gegaan sinds het incident. Ook sinds het moment waarop ze zei dat ze zich nog enkele dagen zou focussen op de proef. Die is morgen.
Ze heeft nog niks gedaan. En vandaag is ze weer de hele dag weg.
We hebben nu al ruzie sinds woensdagochtend. Ik heb al meerdere keren geprobeerd om te praten maar het gaat heel moeilijk.
Ze is echt enorm boos. Met uitzondering van 1 moment. Toen kwam ze vragen of ze met een vriendin naar Duitsland mocht reizen (500 km van bij ons) om naar een concert te gaan. Toen was ze poeslief. Ik heb het antwoord nog open gelaten.
Ik vind het goed dat ze aangeeft wat mijn woorden met haar doen. Ik trek daar lessen uit. Ik heb haar o.a. gezegd dat ik begrijp dat het zo overkomt maar dat het echt niet zo bedoeld is. Dat wil ze absoluut niet aannemen.
Jullie hebben allemaal gelijk dus dat die ruimte belangrijk is.
Haar reactie op het gevoel deze niet te krijgen vind ik echter buitensporig. Respectloos, brutaal, beledigend, en dat duurt nu al 5 dagen...
Ik ga er 1 voorbeeld van geven: ze moet beginnen werken om 11u en komt om 10u45 beneden. Ik ben in de badkamer bezig en ze eist dat ik er onmiddellijk uitga want anders is ze niet op tijd en dan is dat mijn schuld. Zo gaat het er hier aan toe.
Mijns inziens lieg je dan ook tegen haar. Je woorden komen over als wantrouwen, maar dat is precies wat ik ook lees in jouw posts. Hoezo ga je bijhouden wanneer ze thuis is om te leren?
Tijd voor een kalender op de koelkast? Zo weet jij haar agenda en zij die van jou; kan ze zien dat jij ook activiteiten hebt en ziet ze direct dat op haar agenda een intensieve toets staat, waar je haar niet op hoeft te attenderen omdat dat haar activiteit is.
Martje80 schreef op 30-06-2024 om 18:17:
[..]
Mijns inziens lieg je dan ook tegen haar. Je woorden komen over als wantrouwen, maar dat is precies wat ik ook lees in jouw posts. Hoezo ga je bijhouden wanneer ze thuis is om te leren?
Ik hou dat niet bij. Stel alleen maar vast.
Woensdag zei ze nog dat ze zich van donderdag tot aan de proef extra ging focussen op de proef. Ze heeft op donderdag, vrijdag zaterdag en zondag geslapen tot een stuk in de voormiddag, gegeten en daarna meteen het huis uit. Festivals, shoppen, dag werken...
APw schreef op 30-06-2024 om 19:07:
[..]
Ik hou dat niet bij. Stel alleen maar vast.
Woensdag zei ze nog dat ze zich van donderdag tot aan de proef extra ging focussen op de proef. Ze heeft op donderdag, vrijdag zaterdag en zondag geslapen tot een stuk in de voormiddag, gegeten en daarna meteen het huis uit. Festivals, shoppen, dag werken...
Laat los joh. Blijkbaar heeft ze zich ofwel genoeg voorbereid door haar schoolexamens goed te studeren, ofwel studeert ze op een uur dat jij het niet ziet, ofwel interesseert die proef haar toch niet zo enorm. Wat het ook is: het is niet jouw probleem!
Ik zei altijd tegen mijn kinderen: ik heb al gestudeerd. Ik ga me er niet nog een keer druk over maken. Jouw opleiding, jouw leven. Ga iets doen of studeren wat je interesseert. Verder vind ik alles goed.
APw ik kan me je toch heel goed voorstellen, ze is 18 en woont nog thuis. Je wilt als ouder ook dat ze de toets behaald. Ik zou er net als jou ook een beetje achteraan gaan dat ze moet studeren. 18 jaar betekent toch niet al dat ze alles zelf moeten doen.
Kleinduimpje schreef op 30-06-2024 om 19:21:
APw ik kan me je toch heel goed voorstellen, ze is 18 en woont nog thuis. Je wilt als ouder ook dat ze de toets behaald. Ik zou er net als jou ook een beetje achteraan gaan dat ze moet studeren. 18 jaar betekent toch niet al dat ze alles zelf moeten doen.
Maar tot welke leeftijd wil je er dan achter aan blijven gaan? Ze zal toch op n gegeven moment moeten leren dat ze t zelf moet doen, zelf verantwoordelijk is, ook voor de planning van t studeren? Of voor t op tijd op t werk komen? 18 jaar lijkt me daarvoor n prima leeftijd.
ze is 18. Oud genoeg om zelfstandig te slagen of falen en met de gevolgen om te gaan.
Ze gedraagt zich zo te lezen als een jongere puber, maar zo wordt ze ook behandeld.
break the cycle.
Kleinduimpje schreef op 30-06-2024 om 19:21:
APw ik kan me je toch heel goed voorstellen, ze is 18 en woont nog thuis. Je wilt als ouder ook dat ze de toets behaald. Ik zou er net als jou ook een beetje achteraan gaan dat ze moet studeren. 18 jaar betekent toch niet al dat ze alles zelf moeten doen.
Kinderen die een vakopleiding doen hebben vaak al een hoop verantwoordelijkheid op hun 18e en dat kunnen ze ook omdat er niet aan getwijfeld wordt of ze dat kunnen. Ik vind kinderen op het voortgezet onderwijs vaak een beetje onzelfstandig puur doordat de ouders ze alles uit handen nemen.
ik wil wel dat mijn kinderen een diploma hebben, dus af en toe achter de vodden aanzitten lijkt me niet verkeerd. Ze denken er nu heel makkelijk over en later zeggen ze misschien, hadden mijn ouders me maar meer achter de vodden aangezeten omdat je het later pas beseft dat het belangrijk is. Dus jullie zeggen nooit meer iets tegen je kinderen? (Bv. Niet teveel drinken, gebruik geen drugs, op staan om naar het werk te gaan) Bij mij is dat niet nodig, maar kan me voorstellen dat er problemen tussen zitten waar je echt als ouder wel iets mee moet.
Kleinduimpje schreef op 30-06-2024 om 21:41:
ik wil wel dat mijn kinderen een diploma hebben, dus af en toe achter de fodde aanzitten lijkt me niet verkeerd. Ze denken er nu heel makkelijk over en later zeggen ze misschien, hadden mijn ouders me maar meer achter de fodde aangezeten omdat je het later pas beseft dat het belangrijk is. Dus jullie zeggen nooit meer iets tegen je kinderen? (Bv. Niet teveel drinken, gebruik geen drugs, op staan om naar het werk te gaan) Bij mij is dat niet nodig, maar kan me voorstellen dat er problemen tussen zitten waar je echt als ouder wel iets mee moet.
Natuurlijk wel maar hun toekomst uitstippelen dat moeten ze toch echt zelf doen, daar heb ik mij nooit mee bemoeid. Gewoon gaan werken is ook prima, verder leren is ook prima
Toen ze eenmaal 18+ waren, nee, toen heb ik t idd nooit meer gehad over op tijd opstaan. Als ze t wilden en ik was thuis, dan wilde ik ze wekken - 1x. Daarna was t hun pakkie an. Gesprekken over alcohol en drugs hebben we wel gevoerd, meer over risico's etc. Hier in drugs geen interesse, alcohol beperkte interesse na enkele katers. We hebben mazzel, weet ik. Maar de kinderen geven nu, nu ze enkele jaren op zichzelf wonen, aan dat ze die vrijheid in verantwoordelijkheid toen (en nu achteraf ook) heel tof vonden.
Ik denk dat erbovenop zitten soms misschien wel nodig is, maar in dit geval - opleiding van dochter, die zal ze echt zelf moeten gaan doen. En als ze dit jaar zakt voor die toets, misschien is er volgend jaar n herkansing? En is ze dan wel/meer gemotiveerd om daarvoor te studeren?
Kleinduimpje schreef op 30-06-2024 om 21:41:
ik wil wel dat mijn kinderen een diploma hebben, dus af en toe achter de fodde aanzitten lijkt me niet verkeerd. Ze denken er nu heel makkelijk over en later zeggen ze misschien, hadden mijn ouders me maar meer achter de fodde aangezeten omdat je het later pas beseft dat het belangrijk is. Dus jullie zeggen nooit meer iets tegen je kinderen? (Bv. Niet teveel drinken, gebruik geen drugs, op staan om naar het werk te gaan) Bij mij is dat niet nodig, maar kan me voorstellen dat er problemen tussen zitten waar je echt als ouder wel iets mee moet.
Ja, dat ben ik met je eens. Ik vind dat ook wel de taak van ouders, tot op zekere hoogte. De ene 18-jarige is de andere niet. Bij de een merk je dat hij/zij zelfstandig genoeg is en alles wel zelf regelt. Of hulp vraagt. En dan nog gaan er dingen mis, want het leven/de maatschappij is ontzettend ingewikkeld.
Andere 18-jarigen zijn dromers, kinderlijk, onzelfstandig, eigenzinnig, ongeleide projectielen, of willen lol maken en al die verantwoordelijkheden nog niet. Of zijn iets-aan-de-hand kinderen. Dan vind ik het wel makkelijk gezegd: laat ze hun eigen fouten maaar maken. Het kan ook overkomen als desinteresse van de ouders.
Ik het geval van deze dochter denk ik echter ook wel: niet meer over die toets praten. Ik denk dat dochter helemaal niet naar die opleiding wil, of er niet klaar voor is. Ze wil even los zijn en plezier maken en onder al die druk uit. Wat ze woont in Belgie, daar ligt de druk (voor zover ik weet) om te presteren nog hoger dan in Nederland. Ook de ouders staan onder druk dat hun kind goed presteert.
Wilmamaa schreef op 30-06-2024 om 22:21:
Ik het geval van deze dochter denk ik echter ook wel: niet meer over die toets praten. Ik denk dat dochter helemaal niet naar die opleiding wil, of er niet klaar voor is.
Of het is zo langzamerhand een kwestie van gezichtsverlies geworden. "Als ik nu ga blokken dan is het net alsof ik mama gelijk geef. Dus om dat te voorkomen moet ik wel mijn eigen gang blijven gaan".
Idem dito voor iemand die voorstelde achteraf van die reflectievragen te gaan stellen. Dat is gewoon achteraf je dochter dwingen hardop te zeggen dat moeder gelijk had en dat ze helemaal fout zat.
Bij jongeren (en niet alleen bij jongeren) veroorzaak je gezichtsverlies als je al te hard dwingt op je eigen gelijk en "zie je nou wel dat komt er nou van" en dat vinden ze vreselijk. Daarmee kán ze al niet eens meer boven de boeken gaan hangen. Voor je het weet staat moeder naast je met een kopje thee en een schouderklopje 'goed zo kind, zie je wel, je bent toch verstandig geworden'.
Hoe lang je een kind achter de vodden zit zal per kind verschillen. Mijn kinderen waren jong in de pubertijd en vanaf ongeveer hun zestiende was dat bij ons amper meer nodig en werden ze steeds zelfstandiger. Veel werd wel besproken maar mijn 18 jarige hoefde echt geen toestemming meer te vragen om naar het buitenland op vakantie te gaan.
Je moet als ouder ook gewoon vertrouwen hebben in je kind en ja soms gaat er iets mis maar dat is dan meestal niet het einde van de wereld en van fouten en mislukkingen leer je ook veel.
Zo'n toets bijvoorbeeld als ze er niet voor leert is ze misschien nog wel helemaal niet aan een vervolgopleiding toe. Dus als het misgaat gewoon een jaartje werken en volgend jaar hopelijk wel gemotiveerd beginnen aan een studie.