Verder studeren: interesse of bemoeienis?

tip: bemoei je niet met die ingangsproef. 
straks zal ze die studie ook zelf moeten doen. Als ze zichzelf niet aan de gang kan zetten om zich voor te bereiden op die proef, dan is er grote kans dat ze op die opleiding ook onvoldoende zelfsturendheid heeft. 
Geschikt zijn voor een opleiding is zelden alleen een kwestie van voldoende kennis. Meestal is de mate van zelfstandigheid, zelfstartendzijn en zelfsturing minstens zo belangrijk. 
als je het niet kunt zonder dat je ma je aan het werk zet, dan krijg je op de opleiding een probleem. 
Als ze het wel in zich heeft, laat het haar dan zelf uitzoeken. Soms werkt een onorthodoxe aanpak nog verrassend goed. Als ze talent heeft. 

tip is loslaten. Alleen dan komt ze weer bij je terug.  Geef haar vertrouwen dat die proef lukt.  En belangrijker nog; geen verwijten als het niet lukt! Ook geen passief agressieve opmerkingen dat je het al had verwacht. 
Onvoorwaardelijke steun, alle vrijheid en verder loslaten

mbt kosten wat ze zelf betaald en waar je aan bijdraagt gewoon in overleg naar redelijkheid natuurlijk 

Alsof ik mijn verhaal lees.. toen ik 18 was zat ik in een soortgelijke situatie en ja ook ik vond het vreselijk dat mijn moeder niet gewoon het vertrouwen had in mij dat ik zou doen wat ik moest doen.
Ik vond het ook vooral vervelend omdat ik eigenlijk ook geen aanleiding gaf om geen vertrouwen in mij te hebben.
Bij ons heeft het toen ook echt flink geknald.

Op dat moment voelde ik vooral heel sterk dat ze er niet gewoon op vertrouwde dat ik zou doen wat nodig was, zo goed als ik het kon, zoals ik eigenlijk altijd deed. En ik kwam erachter dat dat misschien wel een rode draad was in mijn opvoeding.

Later zag ik dat mijn moeder altijd bang is geweest dat het met ons ergens mis zou lopen en dat ze de controle hierop probeerde te houden. Iets wat ook weer een gevolg is van haar eigen jeugd.

Ik vraag me dan ook af waarom probeer je haar maandenlang te stimuleren en geef je tips waar ze info kan vinden? 
Je zegt dat je in haar gelooft, dan is dat toch helemaal niet nodig?

Wat je zegt over het betalen van haar ‘kot’, dat staat denk ik los van de reactie die op bovenstaande komt. Je kan niet zeggen dat zij nu niet meer geïrriteerd mag raken door jouw gedrag omdat je alles betaalt. Als dat is wat je er voor terug vraagt dan zou ik met alle liefde alles zelf betalen als ik je dochter was.

Probeer je dochter te begrijpen en heb vertrouwen in haar en de keuzes die ze maakt. Stoot ze een keer haar neus dan is dat ook geen ramp.

APw schreef op 29-06-2024 om 00:31:

[..]

Dat is uit bezorgdheid. Ik wil haar helpen, dat is mijn aard. En daarmee bedoel ik niet dat ik haar vanalles wil voorkauwen maar toch wel een beetje begeleiding geven. Maar dat heeft dus een averechts effect.

Iemand helpen die daar niet om heeft gevraagd, is geen hulp, dat is bemoeizucht. Stap uit je dramadriehoek, stop met je redderscomplex. Stap over naar de winnaarsdriehoek. 

APw schreef op 29-06-2024 om 00:31:

[..]

Dat is uit bezorgdheid. Ik wil haar helpen, dat is mijn aard. En daarmee bedoel ik niet dat ik haar vanalles wil voorkauwen maar toch wel een beetje begeleiding geven. Maar dat heeft dus een averechts effect.

Die bezorgdheid had mijn moeder ook, maar ik begreep niet waarom. Ik gaf haar geen aanleiding om bezorgd te zijn. Ik regelde mijn zaakjes wel, misschien niet precies op haar manier, maar ik was verantwoordelijk genoeg.

In plaats van het haar kwalijk nemen dat ze boos wordt kun je ook bij jezelf nagaan waarom je bezorgd bent. 

Echt bij mij heeft het best invloed gehad op mij en vertrouwen hebben in mezelf en anderen.

Je bedoelt het goed en het zit in je aard, maar dat wil niet zeggen dat het ook goed is om bezorgd te zijn en dit te uiten

Ginevra schreef op 29-06-2024 om 00:04:

tip: bemoei je niet met die ingangsproef. 

💯 

wat dat betreft helemaal team dochter. Haar verantwoordelijkheid en jouw “pure belangstelling” komt niet heel zuiver over na het gepush. want wat je verder omschrijft zou ik ook op zijn vriendelijkst omschrijven als micromanagement van zaken die je niets aangaan en mogelijk niet eens verstand van hebt, ondanks je goede bedoelingen. Combineer dat met een laatste restje puberteit en behoefte aan “zelluf doen” en ik snap haar reactie wel. 
Kijk nou wat je zelf schrijft. Het is geen bemoeienis, je wil haar helpen. Zij wil je hulp niet! Dan is het dus geen hulp en ben je je aan het opdringen. Neem haar serieus als je band met haar je wat waard is. op deze manier maak je het haar heel moeilijk om positief in contact te blijven. Zoek een hobby, neem een huisdier.

Je geeft dus ongevraagd advies keer op keer. Voor jou is het uit zorg maar het komt voor de ander heel drammerig over. Het afwijzen van ongevraagd advies hoort hoort ook bij de leeftijd, maar zeker als dat advies nog 3x wordt gegeven is het irritant. Vergelijk het eens met een collega die elke week hetzelfde advies aan je geeft. Terwijl jij nergens om vraagt, je vindt dat je het prima zelf weet. Dan denk je zelf ook nou weet ik het wel en raak je geïrriteerd. Ik zou zeggen dat nu ze ouder wordt, je moet leren om echt los te laten. Stel open vragen, luister naar haar antwoorden en geef geen advies meer. Bijt op je tong 😀. 

Wat zelfstandig wonen betreft en financiering kun je misschien haar verwachtingen gaan managen? Zeg dat je haar wens steunt om zelfstandig te gaan wonen. En of ze nog wat van jou verwacht. Laat haar zelf vragen om wat ze wil of nodig heeft. 

Oh en doe dit gesprek pas ná de toets.

Misschien heb je het meeste te leren. Door haar los te laten, door haar te vertrouwen. 

Draai het eens om. Zou jij gewild hebben dat jouw moeder er zich zo mee bemoeide? Had jij dat prettig gevonden? 

Hoe was jouw moeder? Zat die er erg bovenop, of juist niet, en had je, achteraf gezien juist meer stimulans willen hebben? 

D18, is dat een nieuwe term om een dochter te omschrijven? 

Uit de OP:
"We probeerden erover te praten. Zij vindt dat haar keuze helemaal haar eigen ding is en dat ze geen enkele verantwoording af te leggen heeft. Ik mag dus zelfs geen interesse tonen want volgens haar straal ik alleen maar uit dat ik niet in haar geloof.
Terwijl ik me veel zorgen maak. Ze heeft maar 1 kans en de proef is niet gemakkelijk."

Lees dit nog eens een paar keer terug. Je klaagt dat je geen interesse mag tonen. Terwijl je je veel zorgen maakt. Wat je dus doet is geen interesse tonen, maar proberen uit te vinden hoe terecht je zorgen zijn. En je dochter voelt dit feilloos aan want die zegt dat je niet in haar gelooft. Wat dus ook zo is, want jij denkt dat ze haar enige kans misschien wel gaat verpesten. 

'Ze wil ook op kot om op eigen benen te staan. Dat vind ik een goed plan,
want het leert haar zelfstandig worden. Het kot is geen noodzaak, want
de school is makkelijk en snel bereikbaar. Maar we gunnen haar dat. Ik
verwacht toch een beetje dankbaarheid, maar zij vindt het gewoon
vanzelfsprekend dat mijn ex-man en ik alles betalen maar ze vindt ook
dat wij er niks over te zeggen hebben.'
Dan ben je dankbaarheid aan het kopen. 
Je wil haar leren om zelfstandig te zijn, maar tegelijkertijd bindt je haar aan jou door het geld. De kans is groot dat dit conflicten gaat geven. Wat als ze een keer geen voldoendes haalt in haar studie; of een keer gaat feesten; of op vakantie gaat? Uit 'bezorgdheid' kun je er bovenop gaan zitten en geld is dan een belangrijk machtsinstrument, want ze is daardoor afhankelijk van jou en je ex-man.
Ik zou haar vragen hoe ze dat wil financieren als ze op kot wil. en zeker een deel overlaten aan haarzelf. Heeft ze recht op een  studietoelage? Kan ze een bijbaantje doen naast haar studie?

Tsjor

Het is nog niet te laat, maak je excuses naar je dochter, leg uit waar je gedrag vandaan komt en zeg dat je er aan gaat werken

Je maakt haar plotseling onzeker, denk ik. En onzekerheid maakt dat je op cruciale momenten niet goed meer kan denken. Je hele leven is gebaseerd op zelfzekerheid en effectiviteit van jouw handelen. Als iemand die nog frêle structuur in jouw hoofd verstoort houd je niets meer over.

Als ze meer had moeten kennen voor dat toelatingsexamen dan had je dat kennelijk veel eerder in een duidelijke lijst op moeten geven aan haar. Dan hadden jullie samen kunnen bepalen wat haar kansen verhoogde. Misschien ziet ze jou als een "gelijkhebber", waarbij het niet om haar welbevinden gaat maar vooral om de jouwe, plat gezegd. Zo kan ze dat uitleggen omdat ze het in een categorie moet onderbrengen.

Oeps