Kind die niet wil werken/studeren

Natje1812 schreef op 09-06-2024 om 12:16:

Ik weet dat ik er niks kan aan doen.Het is hun kind uiteraard.Ze hadden al veel eerder hulp en begeleiding moeten zoeken en de adviezen van school en psychiater moeten volgen.Dit hebben ze niet gedaan en ze zitten nu met de gebakken peren.Het leven zal voor hem altijd zijn uitdagingen hebben maar dan had hij handvaten gehad om er beter mee om te gaan.Of geschikte begeleiding ging zijn talenten naar boven gebracht hebben ipv altijd te kijken naar wat hij niet kan.
Ik zou alle hulp aangenomen hebben,alleen al om de situatie thuis haalbaar te houden.
Het is een leuke jongen,hij heeft veel vrienden zit op scouts,voetbal.Ik vind dat ze hem tekort gedaan hebben.Ik kan er niets aan doen uiteraard het is niet mijn kind.Maar ik vind het soms wel moeilijk om mijn mond te houden.

Misschien dan juist niet je mond houden en je vinger op de zere plek leggen en aangeven dat ze kunnen starten via de huisarts hulp in te schakelen en het opstarten met medicatie en behandeling.

hoe komt hij aan (zoveel) geld? Hoe meer geld hij heeft, hoe meer in de verleiding om daar domme dingen mee te doen en in aanmerking te komen met foute gastjes.

Verder denk ik dat hij hulpverlening nodig heeft. Maar daar moeten de ouders zelf actie in ondernemen.

en ook de topic titel klopt niet, want als die jongen de juiste zorg krijgt, medicatie en begeleiding, dan 'ziet' hij vast het nut in van een opleiding en werken.

BritgetJones007 schreef op 09-06-2024 om 14:22:

en ook de topic titel klopt niet, want als die jongen de juiste zorg krijgt, medicatie en begeleiding, dan 'ziet' hij vast het nut in van een opleiding en werken.

Idd. Grote kans dat hij wel wil maar door zijn adhd echt geen overzicht meer heeft in hoe en wat. En kortsluiting krijgt hoe te beginnen. En het dan dus maar helemaal niet doet. Want kortsluiting. 

Dit is iets wat ik zelf met mijn adhd erg herkenbaar, bijv bij het huishouden. Ik krijg daar hulp voor zodat ik toch kan beginnen, overzicht kan houden en geen kortsluiting krijg. Anders zou het dus niet gebeuren met alle gevolgen van dien. 

Deze jongen wil waarschijnlijk wel maar heeft hulp nodig. Voor hem is het verdrietig dat hij dit ook van zijn ouders niet krijgt. 

Het is niet meer aan de ouders. Hij is 20. Je hoeft tegen hemzelf niet je mond te houden. Hij kan zelf naar de huisarts gaan en zelf medicatie vragen en innemen en zelf om behandeling/ begeleiding vragen.

Dit is hoe onbehandelde adhd eruit ziet. Die mensen krijgen een spoor aan onafgemaakte dingen en mislukkingen achter zich aan in het leven, om nog maar te zwijgen van de zelfmedicatie die in de vorm van verslaving op de loer ligt.

Probeer te kijken hoe je hem nu kunt helpen. Commentaar op boterhammen ed zou ik laten. Als hij het allemaal aan kon, dan zou hij het wel doen. Natuurlijk kan iemand van die leeftijd wel zelf een mes vasthouden, het gaat er meer om dat er bijv weinig tijdsbesef is of teveel chaos en afleiding waardoor dat dan niet op tijd lukt. Het kan heel goed zijn dat een opleiding of werk hem gewoon ook niet goed lukt.

In de regel schijnt het ook zo te zijn, dat mensen met adhd een jaar of 3 achterlopen qua zelfstandigheid en gedrag. Daar heb ik met mijn eigen dochter ook erg aan moeten wennen.

Medicatie maakte bij mijn dochter een wereld van verschil en die karakterverandering door medicatie is er bij haar niet. Als dat wel zo is, is de dosering meestal te hoog. Medicatie geeft mijn dochter juist de mogelijkheid om wel dingen af te maken en dingen te doen met alle ideeën die ze in haar hoofd heeft. Ook dat is ontwikkeling, merken dat dingen wel kunnen lukken.

Iemand die erg adhd heeft medicatie onthouden vind ik niet eerlijk voor die persoon. Je zegt toch ook niet tegen iemand met diabetes dat insuline niet nodig is of iemand die slechtziend is dat die maar beter zijn best moet doen ipv een bril te geven.

in je Topic benoem je dat zijn moeder zijn brood nog maakt, sporttas en schoenen kruist, maar dat is heel herkenbaar voor kinderen en jongeren met adhd. Ze vergeten gewoon te eten en te drinken. En dus ook de spullen in te pakken, of de helft er maar in doen. Dat is dus de ADHD, dat zijn de dagelijkse strubbelingen van een adhd'er. Dat is dus niet eens alleen het drukke gedrag, maar het geen focus hebben, geen concentratie. Hij kan bijv denken dat hij honger heeft, maar onderweg naar beneden dat alweer vergeten zijn en er dan achter komen dat zijn avondeten zijn 'ontbijt' is. Dit is een stoornis die grote gevolgen heeft voor de rest van zijn leven 

Natje1812 schreef op 09-06-2024 om 20:35:

Toen hij 18 werd is er waarschijnlijk een spaarboekje vrijgekomen ofzo…Ze zegt dat het van zijn vakantiejob komt maar hij werkt zeer weinig dus waarschijnlijk hebben ze daar ook niet genoeg ingegrepen.Ze hebben een volmacht op zijn rekening maar enkel voor het bekijken van de rekening,ze kunnen zelf geen verrichtingen doen anders konden ze dat geld voorlopig op hun rekening geparkeerd hebben.Jammergenoeg wachten ze blijkbaar altijd tot het te laat is…

Ik heb wel al eens het 1 en ander opgesmeten maar blijkbaar ben ik de enige die merkt dat hij meer hulp nodig heeft.Ook mijn schoonouders zeggen dan gewoon,hij zal beter zijn best moeten doen…Verder hebben ze ook oogkleppen op.

Jouw schoonouders zijn van een heel andere generatie. Toen bestond er nog geen naam of behandeling voor dit soort problemen. Deze mensen werden gewoon weggezet als dom, lui of gek. Die opmerkingen zou ik verder negeren. Dit is totale onwetendheid. 

Vanaf 18 moet hij zelf om hulp vragen. En is hij ook zelf verantwoordelijk voor zijn financiën (en schulden die zullen gaan ontstaan). 

Als moeder weer eens bij jou komt klagen kan je misschien aan haar vragen wat zij nu wil voor haar zoon. Wat moet hij gaan doen. Of is veilig thuis wonen tot 30 en door hen ontzorgd worden ook goed? Als ze dat anders wil verwijs je zonder kritiek op hun opvoeding naar de hulpverlening (begin bij de huisarts of de ggd/gemeente etc). Zijn ouders klinken overigens ook niet al te intelligent. Klopt dat? Het kan natuurlijk dat er naast adhd ook nog sprake is van een lagere intelligentie. 

Deze jongen gaat anders 2 kanten op

Of thuis op de bank met af en toe een bijbaantje 

Of het verkeerde circuit met een vriendin van hetzelfde niveau. 

Natje1812 schreef op 10-06-2024 om 08:46:

Ze hadden gewoon al eerder hulp moeten zoeken.Want ja op 1 of andere manier zal hij toch moeten leren om mee te draaien in de maatschappij voor zijn eigen goed.Nu is het nog leuk voor hem,de meesten van zijn leeftijd gaan ook nog veel uit maar veel van zijn vrienden zitten nu op de hoge school of gaan werken…Binnen een paar jaar gaan ze samen wonen,minder uitgaan en dan zal hij achterblijven vrees ik…Misschien zal ik toch eens voorzichtig het gesprek aan gaan of er geen extra hulp of handvaten moeten komen om hier mee om te gaan…

Ja, en dat kan je heel respectvol brengen, maar meelevend.

Bellen dat je hoort en ziet dat het niet goed gaat, maar dat je gelezen hebt dat medicatie noodzakelijk is om rust in zijn hoofd te krijgen en overzicht en structuur aan te brengen in zijn leven. Is her een idee om dat eens samen na te vragen, want het lijkt er eerlijk gezegd op dat hun angst voor karakterveranering daardoor op onvolledige informatie berust. Dat je een collega hebt met een kind met adhd en die enorm vooruit is gegaan met medicatie en dat dan behandeling nodig is     .....en ook; ze hebben in dit geval alleen maar wat te winnen, toch

Als iemand bepaalde basale handelingen als brood smeren of voetbaltas inpakken niet kan op zijn twintigste, dan vind ik dat wel degelijk problematisch. Dit zijn ook verantwoordelijkheden die een gewoonte moeten worden en inslijten. En daar kun je al heel jong mee beginnen. Ons kind smeert al vanaf dag één op de basisschool haar eigen brood. Gewoon als gegeven gepresenteerd dat ze op school moet eten en dat ze dat thuis al klaar moet maken. 
Je kunt misschien een paar jaar van de leeftijd aftrekken qua ontwikkeling, maar van een zestienjarige zou je dat ook moeten kunnen verwachten. 
Als je een kind alles voor blijft doen, leert het dingen niet zelf te doen. Bij kinderen met iets van neurodivergentie komt dat vaak niet uit eigen beweging. Ik ben hier zelf heel hard in, want mijn eigen ouders hebben dat stuk opvoeding gigantisch laten liggen. 

Het telkens niet functioneren op school is niet goed voor zijn zelfbeeld. Medicatie kan helpen om wel te kunnen functioneren, waardoor dingen lukken en hij ook zelfvertrouwen kan ontwikkelen. Daarnaast zorgt een opleiding of werk er ook voor dat iemand niet meer hele dagen de tijd heeft om te feesten en te chillen. Ook wel handig om de financiën onder controle te houden. 
Aangezien de jongeman al twintig is en zijn ouders al jaren niet luisteren naar jouw adviezen, maar enkel klagen over het resultaat (als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg), zou ik met hem in gesprek gaan. Wat wil hij zelf? Denkt hij dat medicatie hem kan helpen? Hij moet dan zelf naar de huisarts. Maar jij wil hem misschien wel helpen om overzicht te creëren in de stappen.

Ik vind dat je absoluut niet buiten de ouders om in gesprek kunt gaan met die jongen! Het is hun kind niet dat van TO. Tenzij ze zin heeft in een familieruzie. Wat je kunt doen is aan ouders aanbieden samen in gesprek te gaan. Of als moeder dat akkoord zou vinden alleen met hem te spreken. 

Verder heeft alleen medicatie totaal geen zin. Dit is geen kwestie van wat pillen die het probleem wel oplossen. Hier is ook psycho educatie noodzakelijk en daarnaast behandeling en begeleiding. Medicatie kan onderdeel zijn van die behandeling maar het omvat zoveel meer dan dat!

Izza schreef op 10-06-2024 om 10:43:

Ik vind dat je absoluut niet buiten de ouders om in gesprek kunt gaan met die jongen! Het is hun kind niet dat van TO. Tenzij ze zin heeft in een familieruzie. Wat je kunt doen is aan ouders aanbieden samen in gesprek te gaan. Of als moeder dat akkoord zou vinden alleen met hem te spreken.

Verder heeft alleen medicatie totaal geen zin. Dit is geen kwestie van wat pillen die het probleem wel oplossen. Hier is ook psycho educatie noodzakelijk en daarnaast behandeling en begeleiding. Medicatie kan onderdeel zijn van die behandeling maar het omvat zoveel meer dan dat!

Een huisarts kan doorverwijzen naar gerichte hulp en dat is dan waarschijnlijk een combinatie van medicatie en therapie. Om leren gaan met jezelf, hoe je brein werkt en je eigen mogelijkheden en beperkingen is ook zeker nodig.
Als de ouders dat niet willen/niet nodig vinden, wil dat niet zeggen dat dat voor de zoon in kwestie ook geldt. Hij mag daar zelf keuzes in maken.