Kind die niet wil werken/studeren

Klinkt alsof er dringend hulpverlening aan te pas moet komen. Is dat nooit opgestart?

Ik zie het bij veel jongeren van die leeftijd. Mensen vergeten vaak dat jongeren pas vanaf hun +_ 23 jaar een beetje volwassen worden en verantwoordelijkheid gaan voelen voor hun eigen leven, gedrag en omgeving. Tot die tijd kunnen ze vrij stuurloos zijn. Uitzonderingen zijn er altijd, maar ik zie het echt veel om me heen. Het lastige vind ik dat je hen niet meer kunt sturen. Het enige wat je kunt is adviseren en er het beste van hopen. Je kunt hen natuurlijk wel aan de huisregels houden zolang ze thuis wonen. Bijvoorbeeld : iedereen in dit huishouden studeert of werkt, draagt daarnaast een steentje bij in de huishoudelijke taken. Veel meer dan dat en afwachten kun je niet doen. Ze moeten zelf willen en kúnnen. 

”Enkel” ADHD is al erg genoeg. Heb de indruk dat vaak wordt onderschat wat een enorme handicap dat kan zijn. Tijd voor hulpverlening voor deze jongen, hij kan het duidelijk niet zelf. 

Ik heb zelf ADHD en ja dit gedrag zou daar heel goed vandaan kunnen komen. Dat maakt het natuurlijk nog niet acceptabel maar heeft wel een verklaring. Heeft hij medicatie? Heeft hij hulp hoe om te gaan met zijn ADHD?

ADHD wordt helaas nog vaak alleen als heel druk gezien. Maar het is zoveel meer. En nee het is geen excuus voor bepaald gedrag, maar kan sommige gedragingen wel verklaren. En op deze leeftijd zijn ook nog eens je hersenen niet volgroeid maar wordt er wel verwacht dat je je volwassen gevraagd, dat is zonder ADHD al lastig. 
Dus hulp en begeleiding (ook voor zijn ouder hoe ermee om te gaan) is op zijn plaats. 

Is zijn IQ wel eens getest? Bepaald gedrag herken is als zou kunnen horen bij verminderd begaafd.

Je hebt zelf net een heftig jaar achter de rug. Ik zou ophouden met veroordelen maar er gewoon zijn voor je zus 

Het is niet je eigen kind, dus het is lastig om hier iets aan te doen, want het zijn jouw zaken niet en de jongeman in kwestie woont niet bij jou.

ADHD kan zeker meespelen, maar dat is geen excuus overal voor. De ouders faciliteren deze levenshouding ook door er niks aan te doen en hem alles uit handen te blijven nemen. Als je iemand als een klein kind blijft behandelen, blijft hij zich ook als een klein kind gedragen. 
Persoonlijk zou ik stellen; je gaat naar school of je werkt. Een bijbaantje is voor erbij, dus naast school/opleiding of een eventuele andere baan. Van een paar uurtjes per week vakken vullen kun je immers niet leven.
Daarnaast; als je niet meer naar school gaat, ga je werken en ook zelf betalen voor zaken als zorgverzekering en zaken als een scooter/auto, leuke dingen, kleding, sport etc.
Dan zal hij ook al snel merken dat hij niet zomaar 500 euro aan iemand kan geven of 50 euro per dag uit kan geven aan dingen voor de leuk.
Zelf boterhammen laten smeren. Dat heeft niks met uitrijping van de hersenen te maken, iemand van twintig kan dat zelf. Hij heeft op school/werk honger in de pauze, zijn verantwoordelijkheid dat er dan iets te eten valt.
Zelf verantwoordelijk maken voor het in orde hebben van de voetbalspullen. 
Door hem dit allemaal uit handen te blijven nemen, leert hij niet het zelf te doen. En dat is ook voor zijn zelfvertrouwen niet goed. 
Dit zijn dingen die je je zus mee kunt geven, maar het is aan haar wat ze ermee doet.

Natje1812 schreef op 08-06-2024 om 22:52:

Zijn ADHD is vastgesteld toen hij ongeveer 6 of 7 jaar was.Hij kreeg rilatine voorgeschreven maar ze hebben dit nooit consequent gegeven.Ze waren bang dat hij zou veranderen van karakter.Er is bij mijn weten nooit extra hulp gekomen.Mijn schoonzus heeft gewoon nooit willen inzien dat hij extra hulp nodig heeft.Ze had hem na de lagere school direct naar een vakschool moeten sturen of ergens onderwijs waar meer begeleiding was voor hem maar ze wou dat hij doorstroomde met de rest van zijn klas en heeft een richting gevolgd die totaal niet voor hem geschikt was.Dit was dan ook een totale flop.Elk jaar een andere richting of andere school.Keer op keer verstond ik hun beslissing niet.

Ik vind het zo jammer voor hem.Want er is elke dag ruzie en ik heb al jaren geleden tegen mijn man gezegd dat hij meer hulp nodig heeft maar wie ben ik.

Wat verdrietig dat hij nooit goede hulp heeft gehad en medicatie. Dat zijn ouders vooral leken te kijken naar wat zij voor ogen hadden in plaats van wat hun kind nodig had.

Uw schoonzus komt bij u haar geklaag uitstorten.
je mag zeggen dat je best wilt praten over oplossingen, maar dat ze klagen maar ergens anders moet doen.

(een begin lijkt mij dat hij merkt dat het geld niet vanzelf komt.)

Luisterend oor bieden en concentreren op je eigen gezin. Meer advies kan ik je niet geven.

Niet jouw kind. Zo te lezen is er niet zo'n band dat schoonzus heeft gevraagd hier een vraag te plaatsen. Iedereen heeft zo zijn pad te gaan, ook deze jongen. En elk gezin heeft zo zijn eigen dynamiek en aanpak. Laten we dus concentreren op wat jij voelt en hoe je daar het beste mee omgaat. Onmacht, ergenis, medelijden, angst? 

Ik vind dat iemand vanaf 18 jaar niet gratis ergens meer kan leven. Tenzij hij/zij fulltime studeert, moet hij als hij thuis woont, inkomsten genereren en woonkosten betalen.

Als hij weigert en je wettelijk verplicht wordt hem te onderhouden zou ik dit alleen maar doen zolang het moet.

wat ontzettend verdrietig om dit te lezen, want het allerbelangrijkste is de juiste medicatie en zelfs ook dat die medicatie consequent gegeven wordt en ook geëvalueerd in de zin van aanpassen als het minder goed werkt. Als zij deze stap overslaan heeft elke behandeling en begeleiding of opleiding bijna geen kans van slagen. Waarom: omdat hij adhd heeft en daardoor steeds afgeleidt is en totaal ongeconcentreerd en impulsief. Hij overziet niet wat er moet gebeuren. Dan kan je eigenlijk niks.
Ook voor die jongen heel erg vervelend, want hij loopt dus altijd met een vol hoofd en leeft waarschijnlijk erg chaotisch. Kan mij niet voorstellen dat hij prettig in zijn vel zit. De medicatie zorgt voor rust in zijn hoofd en overzicht.

Wat naar dat hij dat niet krijgt, maar waarschijnlijk wel steeds op zijn adhd kenmerken aangesproken wordt. Dus waarschijnlijk ook geen zelfvertrouwen in zijn kunnen.

Ik zou toch bij schoonzus aangeven dat de juiste zorg stap 1 is. En heel eerlijk zou ik het geklaag niet meer aanhoren voordat ze die stap zet. Desnoods biedt je aan dit samen te doen. Dat kan wel waardevol zijn.