Jongvolwassen, uitwonend maar niet zelfstandig. Hoe te ondersteunen?
Mijn zoon van 21 met ASS en ADD woont sinds bijna een jaar samen met zijn vriendin van 19. Zij heeft ADHD en zit fysiek niet zo goed in elkaar (extreem allergisch voor van alles, chronisch eczeem, vaak ontstekingen/ziektes). In dat jaar zijn ze 4 keer verhuisd, maar intussen hebben ze gelukkig een plekje voor langere tijd gevonden, vlak bij ons huis.
Ze zijn allebei het afgelopen jaar gestopt met hun opleidingen omdat studeren in coronatijd en 4 x verhuizen (in combinatie met hun aandoeningen) gewoon teveel was om te behappen. Nu zijn ze allebei aan het werk.
Tot zover de achtergrondinfo. Nu mijn vraag/probleem:
Eigenlijk trekken ze het samen niet. We proberen een balans te vinden tussen helpen/sturen en zelfstandig dingen laten regelen. Vraag gestuurd, liefst. We komen er maar zelden over de vloer, maar zien elkaar wel regelmatig. We bespreken regelmatig hoe het gaat, maar dringen ons niet op. Alleen als wij denken dat het nodig is, of als ze erom vragen, springen we bij.
Nu zijn wij onlangs 3 weken op vakantie geweest en blijken ze in die tijd niets aan hun huis te hebben gedaan (en daarvoor blijkbaar ook al heel lang heel weinig). Zij is op dit moment ziek en depressief, zoon heeft het zwaar op zijn werk door onderbezetting en dus overbelasting voor hem waardoor hij geen energie heeft om thuis aan de slag te gaan. Ik ben er van de week een paar keer geweest (op hun verzoek) om ze te helpen.
Ik ben me kapot geschrokken van de puinhoop! We hebben nu samen met mij (daar sta ik wel op) een goed begin gemaakt met opruimen en schoonmaken, maar ik denk eigenlijk dat zelfstandig wonen nu nog/op dit moment teveel gevraagd is voor ze.
We willen zo graag dat ze lekker zelfstandig kunnen wonen, en we willen daar zeker bij ondersteunen, maar wij zijn ouders, geen hulpverleners. Zij heeft een psycholoog en binnenkort een gesprek met een psychiater om te kijken wat er nu precies bij haar speelt (overspannen, depressie, ADHD, ook ASS?), maar ze hebben naar mijn idee ook behoefte aan praktische begeleiding.
Heeft iemand hier enig idee of er begeleiding is voor jonge mensen zoals zij? En hoe komen we daaraan? Of heeft iemand zelf ervaring en goede suggesties?
Niet alles gelezen dus mogelijk al genoemd. Met ASS kan je tegenwoordig levensloopbegeleiding krijgen. Dat is ons in iedergeval aangeboden. Mogelijk een fijne oplossing. Kan jij weer iets meer gewoon moeder zijn en minder hulpverlener.
Lollypopje schreef op 01-10-2021 om 08:59:
[..]
De enige periode dat het mij lukte was toen ik werkloos was 😂 Toen had ik energie over, waardoor ik die kon gebruiken om overzicht te creeeren en het ook nog uit te voeren.
Juist. Door het te proberen, krijg je inzicht in je mogelijkheden en onmogelijkheden. Zolang je bij moeders thuis zit, kan je jezelf van alles wijsmaken. Geldt voor iedereen trouwens.
yette schreef op 01-10-2021 om 09:18:
[..]
Juist. Door het te proberen, krijg je inzicht in je mogelijkheden en onmogelijkheden. Zolang je bij moeders thuis zit, kan je jezelf van alles wijsmaken. Geldt voor iedereen trouwens.
Ik was ook pas laat het huis uit, maar denk dat het bij eerder echt niet heel veel erger was geweest. In die jaren daarvoor was mijn kamer een goede graadmeter 😂
Mijn huishouden was ook altijd een puinhoop en vies ook en ik heb geen etiketje (niet dat ik weet althans) In Nederland zijn er relatief veel nette huishoudens, de ouderwetse huisvrouw stelde daar eer in. Ik ben in heel wat huishoudens geweest en heb heel wat rommel en viezigheid gezien of soms een keurige huiskamer en als je dan boven komt lijkt het wel of er een explosie van spullen is geweest.
Als ze er zelf last van hebben kun je wel wat adviezen geven zoals;
- ontspullen
- niet meer dan 4 borden en bestekken en beperkt keukenspullen
- geen huisdieren
- geen frutsels in huis, geen salontafel, geen mandjes en ed
En zoals iemand opmerkte alle rekeningen via automatische incasso.
Vialiva schreef op 01-10-2021 om 08:49:
[..]
En zo is het. Krijg jeuk van mensen die impliceren dat je gewoon niet genoeg je best doet of zelfs lui bent en het daarom niet lukt. Zo raken mensen wel burnout.
Niemand heeft het recht om over iemand te oordelen over hoeveel diegene zn best doet of hoe diegene erin staat. Je mag uiteraard een gedachtengang hebben maar je kunt dat niet uitspreken alsof dat ook echt zo is.
Daarom schrijf ik meestal erbij " ik kan het ook mis hebben" want we weten het simpelweg niet, dan zouden we God moeten zijn .
Ps. Ook ik maak die bovengeschreven fout wel eens hoor maar tis belangrijk niet te vergeten dat we allemaal van vlees en bloed zijn, en allemaal geen glazen bol hebben.
Bolmieke schreef op 01-10-2021 om 09:29:
Mijn huishouden was ook altijd een puinhoop en vies ook en ik heb geen etiketje ...
Het is natuurlijk ook een misvatting dat mensen alleen serieuze last kunnen ondervinden met een diagnose. Of dat als er wel een diagnostisch traject is geweest en er geen diagnose uit komt er dús geen serieuze lijdensdruk is. Dit soort diagnoses zijn een bureaucratisch procedé, een vorm van certificering: kun je genoeg vinkjes zetten? Het is mogelijk dat iemand alle vinkjes kan zetten en toch minder problemen heeft dan iemand die één vinkje te weinig heeft om een gecertificeerde autist of adhd-er te zijn. Intussen lukken bepaalde dingen dus niet goed of met heel veel pijn en moeite. Maar omdat 'ie niet genoeg vinkjes heeft, valt iemand tussen de wal en het schip en moet 'ie maar normaal doen omdat alle andere mensen dat immers ook moeten. Iedereen die wel eens naar natuurlijke processen en variatie heeft gekeken, snapt dat het nooit zo kan werken, zo'n kunstmatige knip tussen goed en slecht functioneren.
Volgens mij moet je af van stempels. De gedachte dat dit leven te veel is voor je kind, daar moet je wat mee. Misschien is een schoonmaker de oplossing, dan zou je dat een tijdje kunnen proberen. Zelf zou ik echt focussen op geld- dat daar geen grote ongelukken gebeuren zoals zorgverzekering en huur.
Overigens begeleid wonen is juist voor deze doelgroep, en kan alleen als er doelen aan gekoppeld worden om te groeien naar zelfstandigheid. Vroeger noemde ze dat kamer training, nu heet het anders. Maar ook daar kan het sociaal loket/de WMO afdeling van de gemeente of hoe het dan ook heet, bij helpen.
En vooral uitkijken voor zwangerschapsongelukjes. Geen huisdieren, maar ook zeker geen kinderen.
@To wat een lieve goede moeder ben je!
De juiste route zoeken naar hulp, daar kunnen meer ouders ‘n voorbeeld uithalen!
Ik kan je niet voorzien van tips, ik lees mee voor de tips
Maar wilde je toch even laten weten dat je zoon en diens vriendin meer hebben aan professionele hulp voor de lange termijn
Niet iedere ouder ziet dat in voor z’n kind 
Ik hoop dat je snel vind wat bij jullie allemaal past!
@lollypopje wat lief dat je weer een stem vormt voor zij die ‘t niet kunnen!
Ook ik lees je graag, hier, daar, daar en daar!
Ik denk niet dat weer thuis gaan wonen in hun geval een oplossing vormt, want uiteindelijk moeten ze het toch een keer leren. Iemand inhuren voor de schoonmaak kan natuurlijk, maar dat is geen oplossing, enkel symptoombestrijding, want ze leren het dan alsnog niet zelf. Er zijn natuurlijk heel veel mensen met een schoonmaakster, maar dat is meestal omdat ze er geen zin in hebben. Overigens is het de vraag of iemand wil komen om één kamer schoon te maken. Op één kamer heb je ook al snel teveel zooi.
Voor de mensen die heel veel moeite hebben met huishouden/opruimen: hoe hebben jullie een manier gevonden waarop het wel lukt?
Niet. Ik ga nu weer zoeken naar een baan voor hopelijk max 12-16 uur. Hopelijk houd ik dat vol.
@Omnik Eens met wat jij schrijft. Ook mensen zonder label kunnen dezelfde worsteling hebben als die ik omschreef.
Anders had ik de eerste 30 jaar van mijn leven niet meerdere keren vastgelopen 
Dat ontstond niet pas daarna 😂
En sommigen krijgen label nooit, door misdiagnoses of omdat ze idd net één puntje missen. Terwijl ze verder soms net zoveel of zelfs meer lijdensdruk ervaren.
Het is niet zwart-wit
Bolmieke schreef op 01-10-2021 om 09:29:
Mijn huishouden was ook altijd een puinhoop en vies ook en ik heb geen etiketje (niet dat ik weet althans) In Nederland zijn er relatief veel nette huishoudens, de ouderwetse huisvrouw stelde daar eer in. Ik ben in heel wat huishoudens geweest en heb heel wat rommel en viezigheid gezien of soms een keurige huiskamer en als je dan boven komt lijkt het wel of er een explosie van spullen is geweest.
Als ze er zelf last van hebben kun je wel wat adviezen geven zoals;
- ontspullen
- niet meer dan 4 borden en bestekken en beperkt keukenspullen
- geen huisdieren
- geen frutsels in huis, geen salontafel, geen mandjes en ed
En zoals iemand opmerkte alle rekeningen via automatische incasso.
Dat soort tips gaf ik ook al, een chaotisch hoofd heeft baat bij orde. Maar (!) een chaotisch hoofd is niet zonder meer in staat om die orde zelf te scheppen en te handhaven. Bovendien is orde slechts een hulpmiddel. Je kan er beter door functioneren. De beperking blijft. Net zoals iemand die moeilijk loopt met een rollator een stukje verder komt. Maar de heuvel op, dwars door het bos, gaat 'm niet worden. Ook niet met de beste wil van de wereld. Ook niet met iemand die duwt.
MamaE schreef op 01-10-2021 om 09:57:
Ik denk niet dat weer thuis gaan wonen in hun geval een oplossing vormt, want uiteindelijk moeten ze het toch een keer leren. Iemand inhuren voor de schoonmaak kan natuurlijk, maar dat is geen oplossing, enkel symptoombestrijding, want ze leren het dan alsnog niet zelf. Er zijn natuurlijk heel veel mensen met een schoonmaakster, maar dat is meestal omdat ze er geen zin in hebben. Overigens is het de vraag of iemand wil komen om één kamer schoon te maken. Op één kamer heb je ook al snel teveel zooi.
Voor de mensen die heel veel moeite hebben met huishouden/opruimen: hoe hebben jullie een manier gevonden waarop het wel lukt?
Niet dus
Ik heb een coach die mij daarmee gaat helpen, maar momenteel gooit lobg covid roet in het eten. Ik ben al blij als de noodzakelijke dingen lukken. En verder hanteer ik mijn moeders motto "stof loopt niet weg"
Wel hoop ik in de toekomst dat het gaat lukken, maar tot nu toe heeft elke geniale oplossing die ik bedacht niet langer dan een maand gewerkt. Wat mij wel helpt toch iets te doen is de druk van de ketel halen. Accepteren dat het niet perfect hoeft en dat het heus niet erg is als er stof ligt of wat koffie vlekken. Hoe minder druk, hoe minder energie me dat kost en hoe makkelijker ik toch wat doe.
Maar ik hoop dat ik als het beter gaat ik onder begeleiding van mijn coach toch meer dingen kan gaan oppakken. Een extra paar ogen die me helpen zien wat er moet gebeuren en hoe ik dat het handigst kan aanpakken.
Aan het begin van de corona was ik er trouwens ook beter in, omdat ik geen reistijd had naar mijn werk en ook de prikkels niet had van kantoor. Dat scheelde me een hoop energie, waardoor mijn hoofd beter in staat was het overzicht te creeeren, om eindelijk dingen aan te pakken die al maanden moesten. (Tot dat de coronaperiode mentaal impact begon te krijgen en het weer verslofte).
We mogen nu na corona meer thuiswerken en daar ga ik als ik beter ben ook gebruik van maken. Dat zal vast ook al iets helpen.
yette schreef op 01-10-2021 om 10:02:
[..]
Dat soort tips gaf ik ook al, een chaotisch hoofd heeft baat bij orde. Maar (!) een chaotisch hoofd is niet zonder meer in staat om die orde zelf te scheppen en te handhaven. Bovendien is orde slechts een hulpmiddel. Je kan er beter door functioneren. De beperking blijft. Net zoals iemand die moeilijk loopt met een rollator een stukje verder komt. Maar de heuvel op, dwars door het bos, gaat 'm niet worden. Ook niet met de beste wil van de wereld. Ook niet met iemand die duwt.
Dat is inderdaad het probleem.
Mijn plan is daarom als ik beter ben eerst samen met mijn coach de huidige chaos te lijf te gaan en daarna met haar hulp te kijken hoe ik voorkom dat ik weer in chaos verval. Iets wat zeker in mentaal slechtere periodes heel makkelijk gebeurd namelijk.