Jongvolwassen, uitwonend maar niet zelfstandig. Hoe te ondersteunen?
Mijn zoon van 21 met ASS en ADD woont sinds bijna een jaar samen met zijn vriendin van 19. Zij heeft ADHD en zit fysiek niet zo goed in elkaar (extreem allergisch voor van alles, chronisch eczeem, vaak ontstekingen/ziektes). In dat jaar zijn ze 4 keer verhuisd, maar intussen hebben ze gelukkig een plekje voor langere tijd gevonden, vlak bij ons huis.
Ze zijn allebei het afgelopen jaar gestopt met hun opleidingen omdat studeren in coronatijd en 4 x verhuizen (in combinatie met hun aandoeningen) gewoon teveel was om te behappen. Nu zijn ze allebei aan het werk.
Tot zover de achtergrondinfo. Nu mijn vraag/probleem:
Eigenlijk trekken ze het samen niet. We proberen een balans te vinden tussen helpen/sturen en zelfstandig dingen laten regelen. Vraag gestuurd, liefst. We komen er maar zelden over de vloer, maar zien elkaar wel regelmatig. We bespreken regelmatig hoe het gaat, maar dringen ons niet op. Alleen als wij denken dat het nodig is, of als ze erom vragen, springen we bij.
Nu zijn wij onlangs 3 weken op vakantie geweest en blijken ze in die tijd niets aan hun huis te hebben gedaan (en daarvoor blijkbaar ook al heel lang heel weinig). Zij is op dit moment ziek en depressief, zoon heeft het zwaar op zijn werk door onderbezetting en dus overbelasting voor hem waardoor hij geen energie heeft om thuis aan de slag te gaan. Ik ben er van de week een paar keer geweest (op hun verzoek) om ze te helpen.
Ik ben me kapot geschrokken van de puinhoop! We hebben nu samen met mij (daar sta ik wel op) een goed begin gemaakt met opruimen en schoonmaken, maar ik denk eigenlijk dat zelfstandig wonen nu nog/op dit moment teveel gevraagd is voor ze.
We willen zo graag dat ze lekker zelfstandig kunnen wonen, en we willen daar zeker bij ondersteunen, maar wij zijn ouders, geen hulpverleners. Zij heeft een psycholoog en binnenkort een gesprek met een psychiater om te kijken wat er nu precies bij haar speelt (overspannen, depressie, ADHD, ook ASS?), maar ze hebben naar mijn idee ook behoefte aan praktische begeleiding.
Heeft iemand hier enig idee of er begeleiding is voor jonge mensen zoals zij? En hoe komen we daaraan? Of heeft iemand zelf ervaring en goede suggesties?
Viva-amber schreef op 23-11-2021 om 12:46:
Hoe erg is het dat het af en toe een puinhoop is en dat zij worstelen met hun ontwikkeling?
En voor wie is dat erg?
Het komt allemaal best normerend over. Zij voldoen nog niet aan de standaard van to, maar is dat erg?
Als zoon en vriendin er niet onder zouden lijden, zou je gelijk hebben. En zelfs als ze eronder lijden, heb je gelijk dat het gewoon is zoals het is. Maar je intens machteloos voelen terwijl je kind en zijn vriendin pijn hebben, is 'gewoon erg' voor ouders. Dat is ook lijden, voortkomend uit empathie en liefde. Dus ik ben het toch helemaal niet met je eens dat het ze het feit dat ze het erg vinden puur zou zijn omdat de jongelui niet aan een norm of standaard voldoen. Een mens redt zich hier niet uit door een koele kikker te worden die niks erg vindt. Je komt er hier alleen door compassie te ontwikkelen.
Ach Jonagold wat een moeilijke situatie. Ik hoop dat jullie wat hulp van buitenaf kunnen organiseren want dit lijkt me echt te zwaar voor iedereen. Hou je taai en zorg ook goed voor jezelf!
