Jongvolwassen, uitwonend maar niet zelfstandig. Hoe te ondersteunen?
Mijn zoon van 21 met ASS en ADD woont sinds bijna een jaar samen met zijn vriendin van 19. Zij heeft ADHD en zit fysiek niet zo goed in elkaar (extreem allergisch voor van alles, chronisch eczeem, vaak ontstekingen/ziektes). In dat jaar zijn ze 4 keer verhuisd, maar intussen hebben ze gelukkig een plekje voor langere tijd gevonden, vlak bij ons huis.
Ze zijn allebei het afgelopen jaar gestopt met hun opleidingen omdat studeren in coronatijd en 4 x verhuizen (in combinatie met hun aandoeningen) gewoon teveel was om te behappen. Nu zijn ze allebei aan het werk.
Tot zover de achtergrondinfo. Nu mijn vraag/probleem:
Eigenlijk trekken ze het samen niet. We proberen een balans te vinden tussen helpen/sturen en zelfstandig dingen laten regelen. Vraag gestuurd, liefst. We komen er maar zelden over de vloer, maar zien elkaar wel regelmatig. We bespreken regelmatig hoe het gaat, maar dringen ons niet op. Alleen als wij denken dat het nodig is, of als ze erom vragen, springen we bij.
Nu zijn wij onlangs 3 weken op vakantie geweest en blijken ze in die tijd niets aan hun huis te hebben gedaan (en daarvoor blijkbaar ook al heel lang heel weinig). Zij is op dit moment ziek en depressief, zoon heeft het zwaar op zijn werk door onderbezetting en dus overbelasting voor hem waardoor hij geen energie heeft om thuis aan de slag te gaan. Ik ben er van de week een paar keer geweest (op hun verzoek) om ze te helpen.
Ik ben me kapot geschrokken van de puinhoop! We hebben nu samen met mij (daar sta ik wel op) een goed begin gemaakt met opruimen en schoonmaken, maar ik denk eigenlijk dat zelfstandig wonen nu nog/op dit moment teveel gevraagd is voor ze.
We willen zo graag dat ze lekker zelfstandig kunnen wonen, en we willen daar zeker bij ondersteunen, maar wij zijn ouders, geen hulpverleners. Zij heeft een psycholoog en binnenkort een gesprek met een psychiater om te kijken wat er nu precies bij haar speelt (overspannen, depressie, ADHD, ook ASS?), maar ze hebben naar mijn idee ook behoefte aan praktische begeleiding.
Heeft iemand hier enig idee of er begeleiding is voor jonge mensen zoals zij? En hoe komen we daaraan? Of heeft iemand zelf ervaring en goede suggesties?
Diyer schreef op 01-10-2021 om 18:01:
[..]
Dat ben ik zeker met je eens. Maar dat wil niet zeggen dat je dit soort dingen niet op tafel kunt gooien en bespreken. Want doen alsof dit allemaal mogelijk geen invloed heeft, vind ik persoonlijk kop in het zand steken. Dus die relatie zou ook zeker onderwerp van gesprek moeten zijn. En de reden dat ik hulpverlening benoem als zijnde een bron die al voorbij gekomen had moeten zijn, geef ik aan, omdat het niet standaard zo is dat als je tegen dingen aanloopt, de gemeente zomaar een indicatie stelt. Deze moet dan wel ondersteund worden door een team aan experts en als deze nooit eerder de problematiek als dusdanig hebben ingeschat, kán het zijn dat het balletje een andere kant uitrolt dan waar je 'm hebben wilt. Ik kan dus niet beoordelen of deze jongen uberhaupt in aanmerking komt voor begeleid zelfstandig wonen. Daar kom je echt niet zomaar voor in aanmerking. En zeker niet zolang deze jongen bijv. niet het samenwonen met vriendin los wil laten. Want dat soort indicatiestellingen worden op deze leeftijd meestal voor een individu gegeven. Ik ken het nog niet voor (te jonge?) samenwoners.
Begeleid wonen doe je meestal thuis mbv ambulante zorg. Beide jongelui kunnen die begeleiding op individuele basis aanvragen. Na de aanvraag krijgen ze een keukentafelgesprek (per aanvraag) met oa iemand van WMO om te onderzoeken wat er nodig en mogelijk is. Daarbij kijken ze naar het hele plaatje. Waar lopen beiden tegenaan? Wat lukt wel? Waarmee helpt de een de ander? Wat is er daarnaast nog nodig voor de aanvrager? Hulp bij organiseren en plannen, sociale vaardigheden, boekhouding, werk of dagbesteding vinden, huishouden, verdriet ... ? Reeds betrokken mantelzorgers -zoals TO- zijn ook aanwezig bij zo'n gesprek. Ook hun wordt gevraagd wat zij nodig hebben om goed te kunnen blijven helpen. En vervolgens krijgt de aanvrager dan hulp toegewezen. Of niet.
Kleine update: gisteren weer even langs geweest en het pand was keurig opgeruimd en schoongemaakt! Ik ben helemaal trots op ze, en dat heb ik ze uiteraard ook gezegd. Heb goede hoop dat we samen op de weg naar boven zijn. Maar we houden voorlopig wel nog even wat intensiever de vinger aan de pols en helpen even wat actiever mee.
Diyer: we zijn op alle vlakken heel erg open met ze. Dus de relatie en de voor- en nadelen bespreken we ook met elkaar. Maar wat verwacht je daar dan van? Dat ze ineens tegen elkaar zeggen, joh, ik vind je hartstikke leuk, ik ben verliefd op je/hou van je, maar misschien is het beter als we uit elkaar gaan? Op welke planeet leef jij? Daarnaast, de hulpverlening (psycholoog e.d.) komt niet bij je thuis he, dus die zien niet in wat voor puinhoop je misschien leeft. Je moet toch echt zelf om hulp vragen. En dat hebben ze gedaan, bij ons. Ik kan tenminste meteen praktisch bijspringen. De psych komt niet helpen soppen hoor, en die koopt geen mandjes bij Blokker om overzicht te organiseren. Begeleid wonen zoals jij het bedoelt is echt niet aan de orde, daar zijn ze bij lange na niet 'erg' genoeg voor. Een levenscoach of zoiets zou wel iets voor ze zijn wellicht. Maar voorlopig spelen wij die maar. Dat gaat best aardig.
Goed zeg!
Wat goed! Kijk dat is een mooie stap toch! Wat fijn om te lezen ook.
Wat fijn dat ze het voortvarend hebben aangepakt. Geeft reden tot optimisme. Fijn ook om bevestigd te zien dat er een behoorlijk potentieel is om het samen zelfstandig te redden! Fijn dat ze zo open staan voor jullie hulp ook. Dat biedt ook perspectief.
Volgens mij kun je behalve op de jongelui ook trots zijn op jezelf dat je eraan hebt bijgedragen dat de situatie zo snel weer ten goede is gekeerd. Ook jij verdient een compliment 
@TO jullie en zij zijn echt heel goed bezig 👍
De grootste uitdaging wordt nu dit vast te houden. Of in elk geval voorkomen dat het weer weg zakt. Dat is vaak waar het mis gaat. Maar met jullie ondersteuning, of van een coach mocht dat nodig zijn, gaat het vast lukken 
Oh wat goed!
Heel goed om te lezen!
Wat fijn dat het weer opgeruimd is. Hopelijk lukt het ze nu om dat zo te houden. Een opgeruimd huis bijhouden is veel makkelijker dan helemaal opnieuw beginnen als het weer een bende is. Terecht dat je trots bent en dat je dat hebt laten weten. Succeservaringen zijn heel belangrijk.
Hopelijk komt in jullie gesprekjes erover ook naar boven dat ze niet het gevoel van falen zouden moeten hebben als het weer een keer een puinhoop is. Geef hen de 'moed' dat ze altijd wel weer de positieve spiraal zullen vinden - de ene keer is het makkelijker om te 'blijven' opruimen, maar het is ook niet raar als het weer versloft. Wat ik heb moeten accepteren (ADD) is dat dit soort dingen nooit 'af' zijn. Ze zijn zo ontzettend saai in zichzelf dat ik het heel graag zou willen afvinken en dan er klaar mee zijn. Hup nieuw project. Maar dingen die altijd terugkomen, daar moet ik dus een andere vorm van motivatie voor zoeken. En dat is wat je dopamine-huishouding in de war kan schoppen, je motivatie/beloningsgevoel en hoe je je zelf kunt leren helpen om dingen niet te vergeten én ze te doen zonder er heel erg van te balen.... Opvoeden is dus ook erg ingewikkeld vind ik . .
gr Angela
Even van me af schrijven...
Onlangs waren zoon en vriendin ineens onverwacht bij ons. Het blijkt meer haar helemaal niet goed te gaan. Ze heeft zichzelf gesneden, en erg ook. Zoon sliep, maar heeft gelukkig goed en adequaat gereageerd. Ze heeft nu 9 hechtingen in haar arm. Dit had heel goed ook echt verkeerd af kunnen lopen, het was op het nippertje dat er geen pezen en/of slagader geraakt zijn.
Ik heb niet de illusie dat wij haar kunnen 'redden', zoon volgens mij ook niet. Maar hij maakt zich natuurlijk vreselijke zorgen en wij ook. Over haar, maar ook over hem.
Ze had gisteren een afspraak met haar psycholoog en dat gesprek had haar wel geholpen. Ze zijn aan het experimenteren met medicatie (dexamfetamine, antidepressiva, maar zij reageert op eigenlijk alle medicatie nogal afwijkend, dus voor dat echt wat op gaat leveren (als dat al lukt) zijn we zomaar minstens weken verder ben ik bang). Maar er is niet gesproken over verdere hulp/ondersteuning/begeleiding. Terwijl ik intussen wel vind dat er wat grover geschut nodig is dan af en toe een gesprekje met een psycholoog en/of psychiater. Met zoon hebben we besproken dat het ook voor hem echt nodig is om hier ondersteuning bij te vragen. Dit is echt way over our heads. Hij staat daar wel voor open maar weet niet zo goed hoe hij dat moet aanpakken.
Mijn hart bloedt voor allebei. Dit zou geen mens mee moeten hoeven maken...
Jeetje Jonagold wat naar zeg. Ik heb je topic gevolgd, niet eerder gereageerd. Ook nu heb ik niet echt tips voor je, maar wilde je graag even een hart onder de riem steken. Wat moet dit moeilijk zijn, voor de vriendin, je zoon, maar ook voor jullie als ouders. 
Hoe erg is het dat het af en toe een puinhoop is en dat zij worstelen met hun ontwikkeling?
En voor wie is dat erg?
Het komt allemaal best normerend over. Zij voldoen nog niet aan de standaard van to, maar is dat erg?
Wat verdrietig dat het zo slecht gaat. Goed dat er professionele hulp bij betrokken is. Dit kunnen jullie niet zelf en dat moeten jullie ook niet willen. Ik zou op dit moment de prioriteit even bij de mentale gezondheid leggen en niet bij een opgeruimd huis. Blijf betrokken, biedt een luisterend oor voor allebei, nodig ze af en toe uit om te komen eten. Maar volgens mij doen jullie dat al, die betrokkenheid. Heel veel sterkte.
Viva-amber schreef op 23-11-2021 om 12:46:
Hoe erg is het dat het af en toe een puinhoop is en dat zij worstelen met hun ontwikkeling?
En voor wie is dat erg?
Het komt allemaal best normerend over. Zij voldoen nog niet aan de standaard van to, maar is dat erg?
Heb je mijn laatst post gelezen Viva-amber? Heb je überhaupt mijn posts wel gelezen? Ik stel geen normen. Hoe kom je erbij? Ik wil alleen graag dat ze overeind blijven. Samen of ieder apart, dat maakt me verder ook niet uit.
Het meiske randje-suïcidaal. Voor wie is dat erg? Nou, om te beginnen voor haar. En voor mijn zoon. En daarom ook voor mij.
Viva-amber schreef op 23-11-2021 om 12:46:
Hoe erg is het dat het af en toe een puinhoop is en dat zij worstelen met hun ontwikkeling?
En voor wie is dat erg?
Het komt allemaal best normerend over. Zij voldoen nog niet aan de standaard van to, maar is dat erg?
Dat haal ik helemaal niet uit de berichten van TO. Ik vind juist dat ze zoon en schoondochter erg in hun waarde laat en ze niet in een hokje probeert te duwen, maar juist helpt met de dingen waar ze moeite mee hebben zodat ze zich meer met hun eigen ontwikkeling bezig kunnen houden.
Maar je laatste bericht is wel heftig TO. Goed dat je je eigen grenzen hierin inziet. Hopelijk komt er snel goede hulp