In hoeverre bemoeien met (pril) volwassen kind?
In hoeverre probeer je je thuis wonende jongvolwassen kind (18/19) te sturen/aan te sporen/controleren?
Waar ik nu tegenaan loop is dat mijn 18-jarige een baan en/of opleiding moet gaan zoeken. Ze is nog nergens ingeschreven. Ik weet dat ze een gesprek heeft gehad maar wanneer ik daarnaar vraag, word ik afgekapt en gaat ze er niet verder op door. Ik heb haar een aantal andere ideeën voorgesteld. Die zou ze gaan onderzoeken, maar ze deelt niets. Dat hoeft niet te betekenen dat er niets gebeurt, ze heeft over haar huidige bijbaan ook pas een dag voor de eerste werkdag verteld. De kans dat ze nog helemaal niets heeft gedaan en het lekker heeft uitgesteld tot na onze vakantie is echter ook heel reëel.
Ik vind dat niet handig en verstandig. Je kunt toch beter voor je vakantie al van alles in gang zetten? Als ik er nu over zou beginnen, leidt dat tot ruzie.
Kunnen jullie wel loslaten of ben je aan je ouderschap verplicht om door te zaniken tot het bittere eind, ongeacht de relatie?
Jouw huis, jouw regels.
Ook bij jongmeerderjarigen.
We hebben zelf een zoon van 20 die er nu achter komt dat een (leuk) vakantiebaantje scoren voor augustus in juli rijkelijk laat is.
Volgens schooljaar hopelijk zijn laatste schooljaar (MBO4). Daarna kan hij gaan werken en hopen dat een baas zijn HBO gaat betalen als hij dat toch nog wil gaan doen. Ik heb er geen zin meer in om er nog geld en energie in te steken.
Gaat het over stimuleren of regels stellen?
Ik vind dat je best kunt stellen: als je hier woont dan studeer je of werk je. Werkloos bankhangen is er niet bij.
Hóe een en ander dan geregeld wordt, is een ander verhaal. Ik kan me best voorstellen dat een jongere het vrij irritant vindt als een moeder zich de hele tijd bemoeit met 'ga er nou eens achteraan' en 'hoeveel sollicitaties heb je al'. Zeker als het niet echt nodig is en de jongere zometeen heus wel aan het werk komt.
Het is heel realistisch om je plannen te delen, als je onder 1 dak woont. Wellicht ben je het niet eens met haar keuzes, maar ik vind het wel redelijk dat je ten minste geinformeerd wordt.
Natuurlijk is het fijn als je op tijd dingen regelt, maar ja, moeten ze het wel doen.
Volgens mij moet je je toch voor 1 mei inschrijven bij een hbo/universiteit? Ik lees hier dat deze deadline geldt voor zowel mbo/hbo/wo. Eventueel kun je je nog aanmelden, maar de opleiding mag je weigeren.
Dus...
Was ze überhaupt van plan om verder te leren of wil ze liever een tussenjaar nemen? Want nu nog een opleiding vinden en je er voor inschrijven is namelijk wel erg kort dag/lastig/misschien zelfs onmogelijk.
Maar je mag best verwachten dat als ze niet naar school gaat, ze een baan zoekt. Hier moet je natuurlijk wel het gesprek over aangaan. Hele dagen thuis hangen tot volgend jaar kan natuurlijk ook, maar ik zou dan niet meer bijdragen in kosten als zakgeld/kleedgeld/abonnementen en verwachten dat er fors wordt bijgedragen in het huishouden.
Toch maar uit gaan proberen te vinden wat nu haar bedoelingen zijn voor het komende jaar... Succes.
Ginevra schreef op 13-07-2023 om 11:27:
Gaat het over stimuleren of regels stellen?
Ik vind dat je best kunt stellen: als je hier woont dan studeer je of werk je. Werkloos bankhangen is er niet bij.
Hóe een en ander dan geregeld wordt, is een ander verhaal. Ik kan me best voorstellen dat een jongere het vrij irritant vindt als een moeder zich de hele tijd bemoeit met 'ga er nou eens achteraan' en 'hoeveel sollicitaties heb je al'. Zeker als het niet echt nodig is en de jongere zometeen heus wel aan het werk komt.
Dat was vroeger bij ons thuis ook zo, werken of leren. Zelf eigenlijk niet heel veel achter de broek moeten zitten bij onze nu volwassen zoon.
Ja die stelling had ik ook.
Werken of studeren. Nog steeds met student hier thuis, wie thuis is doet dingen.
Er is genoeg te doen. Hij had ineens een baantje 
Ik heb zeker op die leeftijd dit altijd een normaal gespreksonderwerp gevonden. Nu zijn mijn kinderen echte praters dus als ik een belangstellende vraag stelde kreeg ik een uitgebreid antwoord en vroegen ze regelmatig advies. Mijn belangstelling was dus nooit controlerend ik hoefde ook niet veel aan te sporen of te sturen.
Als ouder mag je best verwachten dat je kind van 18 werkt of studeert en als ze zelf hierover niets zeggen nagaan of ze al wat geregeld hebben.
Ik zou zeggen: lieve kind, ik houd er voor nu over op. Maar: als je hier woont dan werk je of studeer je. Is dat per 15 augustus niet geregeld, dan stoppen al je toelagen, betaal ik niks meer voor je en ga ik je elke dag achter je broek aanzitten totdat je iets doet. En reken maar dat je leven daar niet plezieriger van wordt. Heb je hulp nodig, dan geef ik die natuurlijk graag.
Tuinfluiter schreef op 13-07-2023 om 11:56:
Als ouder mag je best verwachten dat je kind van 18 werkt of studeert en als ze zelf hierover niets zeggen nagaan of ze al wat geregeld hebben.
Het hangt er ook een beetje van af in hoeverre je er op kunt vertrouwen dat kind het echt wel in orde maakt, en of je als ouders zelf nog een realistisch beeld hebt van hoe dat soort dingen gaan.
Mijn eigen moeder deed bijvoorbeeld nogal eens onrealistische voorstellen en ging daar dan over doorzeuren, terwijl ik het prima zelf af kon.
Dat zien wij van buitenaf niet, daar moet TO een kritische blik op werpen. Op kind en naar zichzelf.
Natuurlijk mag je van een thuiswonend volwassen kind weten of het gaat studeren of niet. Je vormt een huishouden, dus je moet weten wat de behoeftes en draagkracht zijn van de andere leden van dat huishouden.
Maar je hoeft niet af te wachten op informatie van haar. Je kunt ook voor twee scenario's (studeren versus werken) zelf uitzoeken wat die mogelijke behoeftes zijn (nibud site, proefberekening aanvullende beurs) en wat de draagkracht is (jeugdminimumloon). En dan aan haar aangeven wat jullie als ouders in verschillende scenario's doen:
- als je studeert krijg je van ons kost en inwoning en ... (bedrag)
- als je niet studeert verwachten we dat je ... (bedrag) aan kostgeld betaalt en dat bedrag gaat elk jaar omhoog tot je 21 bent, dan wordt het bedrag ....
- en in alle situaties betaal je zelf voor ... en ....
Dus als bemoeien niet werkt, gewoon eigen grenzen en regels aangeven.
Ginevra schreef op 13-07-2023 om 12:10:
[..]
Het hangt er ook een beetje van af in hoeverre je er op kunt vertrouwen dat kind het echt wel in orde maakt, en of je als ouders zelf nog een realistisch beeld hebt van hoe dat soort dingen gaan.
Mijn eigen moeder deed bijvoorbeeld nogal eens onrealistische voorstellen en ging daar dan over doorzeuren, terwijl ik het prima zelf af kon.
Dat zien wij van buitenaf niet, daar moet TO een kritische blik op werpen. Op kind en naar zichzelf.
Ik geloof niet dat ze tot november op haar gat wil gaan zitten. We gaan volgende week op vakantie en ik ben nu (ook) vrij, maar ik zou dus graag zien dat ze nu vast actie onderneemt voor na de vakantie. Dat zou ik doen 
Volgende week is over een paar dagen al. Ik zou nu (nog een keer?) vragen of er ontwikkelingen zijn, maar er daarna tot na de vakantie over ophouden. Misschien dat ook zeggen "ok, ik hou er nu over op, we hebben het er na de vakantie wel weer over".
Je schreef in je openingsposting " Kunnen jullie wel loslaten of ben je aan je ouderschap verplicht om door te zaniken tot het bittere eind, ongeacht de relatie?"
Ik denk dat het doel moet zijn om ergens tussen die twee in te zitten: wel betrokkenheid en stimuleren, maar je kind niet teveel op de nek zitten. Want inderdaad: je mag best verwachten dat kind wat doet, en dan is het ook logisch dat je in elk geval op hoofdlijnen van de ontwikkelingen op de hoogte wordt gehouden.
Je kunt het een normaal gespreksonderwerp vinden (vind ik ook) maar als je kind daar anders over denkt, heb je daar niet zoveel aan. Je vraagt: "ben je aan je ouderschap verplicht om door te zaniken tot het bittere eind, ongeacht de relatie?" Daar is het antwoord 'nee' op. Veel ruzie, een bitter eind en slechte relatie met je kind, dat is toch een veel te hoge prijs om te betalen?
Ik zou denken: wat is voor mij belangrijk (dagbesteding en duidelijkheid), dat geef ik dan aan als persoonlijke grens (voor mij is dit belangrijk) en als dat niet geboden kan worden, is het beter dat kind een eigen huishouden op poten zet. Niet als straf maar als gegeven.
natuurlijk is het normaal dat je elkaar als huisgenoten op de hoogte houdt maar in dit geval zou ik even mijn mond houden en afwachten.
Lastig. Ik loop hier tegen iets soortgelijks aan en overweeg nu kind eens keihard op de b•k te laten gaan. De leercurve is hard nodig maar ik heb er moeite mee. Geen idee of het zal helpen maar mocht het de beste manier zijn, beter eerder dan later, denk ik dan.