In hoeverre bemoeien met (pril) volwassen kind?
In hoeverre probeer je je thuis wonende jongvolwassen kind (18/19) te sturen/aan te sporen/controleren?
Waar ik nu tegenaan loop is dat mijn 18-jarige een baan en/of opleiding moet gaan zoeken. Ze is nog nergens ingeschreven. Ik weet dat ze een gesprek heeft gehad maar wanneer ik daarnaar vraag, word ik afgekapt en gaat ze er niet verder op door. Ik heb haar een aantal andere ideeën voorgesteld. Die zou ze gaan onderzoeken, maar ze deelt niets. Dat hoeft niet te betekenen dat er niets gebeurt, ze heeft over haar huidige bijbaan ook pas een dag voor de eerste werkdag verteld. De kans dat ze nog helemaal niets heeft gedaan en het lekker heeft uitgesteld tot na onze vakantie is echter ook heel reëel.
Ik vind dat niet handig en verstandig. Je kunt toch beter voor je vakantie al van alles in gang zetten? Als ik er nu over zou beginnen, leidt dat tot ruzie.
Kunnen jullie wel loslaten of ben je aan je ouderschap verplicht om door te zaniken tot het bittere eind, ongeacht de relatie?
Ik vind het verstandig dat je de belofte hebt gedaan om de vakantie in ieder geval gezellig te houden en het niet over haar toekomst te hebben.
Misschien komt ze in de ontspanning van de vakantie en een andere omgeving wel tot nieuwe inzichten of een soort kantelpunt van 'het is klote, maar ik moet toch door, dus dan maar die opleiding of dat baantje'.
Ik kan me voorstellen dat steeds dezelfde vraag en steeds 'ik weet het ook niet' moeten antwoorden haar irriteert, maar vooral ook confronteert en dat dat pijn doet. Want teleurstelling in jezelf doet ook pijn. Ik zou die twee jaar havo niet als 'verloren' beschouwen. Ze heeft het geprobeerd en dat is ook wat waard. Als je nooit ergens aan begint, kom je ook nergens.
Ruimte geven voor autonomie, maar wel ook een deadline stellen werkt bij mijn dochter heel goed, ook al is ze tien jaar jonger dan die van jou. Ze heeft soms gewoon even tijd nodig om in haar hoofd vrede te sluiten met situaties.
Ik denk dat je de termijn waarin ze de ruimte krijgt, moet verlengen. Als ik het goed onthouden heb, is jouw termijn heel snel na jullie vakantie.
Mijn tip is: geef het de tijd tot 1 september. Laat je kind eerst zelf merken dat er iets nodig is.Dat er een leegte ontstaat waarin iedereen weet wat die gaat doen, behalve zij.
1 september is vroeg genoeg om eisen te stellen.
MamaE schreef op 14-07-2023 om 18:59:
Ik zou die twee jaar havo niet als 'verloren' beschouwen. Ze heeft het geprobeerd en dat is ook wat waard. Als je nooit ergens aan begint, kom je ook nergens
Zo zie ik het ook altijd, alles wat je aanpakt zorgt ervoor dat je meer kennis hebt. Je wordt er in elk geval niet dommer van. En vaak doet het je beseffen wat je vooral niet ligt, dat is ook van belang bij het maken van verdere keuzes.
Sas-OO schreef op 14-07-2023 om 19:45:
Ik denk dat je de termijn waarin ze de ruimte krijgt, moet verlengen. Als ik het goed onthouden heb, is jouw termijn heel snel na jullie vakantie.
Mijn tip is: geef het de tijd tot 1 september. Laat je kind eerst zelf merken dat er iets nodig is.Dat er een leegte ontstaat waarin iedereen weet wat die gaat doen, behalve zij.
1 september is vroeg genoeg om eisen te stellen.
Ik had het er gisteren met mijn oudste (24, afgestudeerd, uit huis) over. Zij zei iets dergelijks. Hooguit zou ik na de vakantie iets kunnen zeggen als ‘als je ergens hulp bij nodig hebt, laat het me dan weten’). Op zich past dat wel bij me, een afwachtende houding, maar ik word vaak aan het twijfelen gebracht door reacties van anderen (irl en hier) die meer van de strenge aanpak zijn. Werken of school, mijn huis, mijn regels e.d. Het is echt niet mijn insteek om mijn kind op die manier het huis uit te werken. Ervaring (mijn eigen) leert dat je bij die ‘vlucht’ uit het ouderlijk huis, niet altijd de beste keuzes maakt.
De strenge aanpak: 'werken of leren' heb ik ook toegepast. Maar wel pas na de zomervakantie. Die vakantie hebben studerenden ook.
En daarna meegedacht over: welke baan past bij jou? Wat is er zoal te vinden? Hoe werkt een uitzendbureau.
PhryneFisher schreef op 17-07-2023 om 10:45:aan het twijfelen gebracht door reacties van anderen (irl en hier) die meer van de strenge aanpak zijn. Werken of school, mijn huis, mijn regels e.d.
Het kan best naast elkaar bestaan. Het "wat" is dan de regel, het "hoe" is ter invulling aan het kind.
Je kunt best stellen "per 1 september wil ik dat je of een baan hebt, of een opleiding volgt".
Het zal per kind verschillen of je dan echt streng daar een punt van maakt of dat je het even laat betijen als het nog niet precies op 1 september geregeld is. (Als docent heb ik ook niet bij elke student precies dezelfde aanpak. De één moet ik echt met streng zijn en dreigementen aan het werk schoppen, de ander heeft meer aan een zachte begripvolle aanpak. )
En het zal ook per kind verschillen of je er bovenop moet zitten met het "hoe". De een heeft echt sturing nodig of samen deelstapjes verzinnen om dat voor elkaar te krijgen. De ander is handig en mazzelkont genoeg om op 28 augustus in actie te komen en op 1 september een baan te hebben (die dan ook nog leuk is en goedbetaald), en die irriteer je mateloos door de hele tijd met je goedbedoelde advies aan de kop te zeuren. Daar moet je als ouder ook een beetje realistisch in zijn.
Als je een goedwillende maar niet zo handige jongere hebt, dan wil je die niet het huis uit jagen met strenge regels en conflicten. Aan de andere kant kun je ook types hebben die je echt onder druk moet zetten anders word je zelf een voetveeg.
Als thuiswonende student/scholier hoefde/hoeft er geen kostgeld betaald te worden, maar wel als er wordt gewerkt of gelanterfant. Niet dat ik het geld “nodig” heb maar het gaat om een leermoment.
KnorrendKitten schreef op 17-07-2023 om 13:40:
Als thuiswonende student/scholier hoefde/hoeft er geen kostgeld betaald te worden, maar wel als er wordt gewerkt of gelanterfant. Niet dat ik het geld “nodig” heb maar het gaat om een leermoment.
Ook dat is afhankelijk van de omstanders. Zoon is na 2 jaar samenwonen en een mislukte studiepoging weer thuis. Met toenmalige vriendin al zijn spaargeld verbruikt. Niet over de balk gesmeten maar veel meer kosten gehad dan voorzien. En ja, ook door onverstandige keuzes soms. Hij heeft een bijna fulltime baan maar hoeft van ons toch geen kostgeld te betalen. Hij gaat in september weer studeren en wij hebben hem nu de kans gegeven weer wat bij elkaar te sparen. Dat het leven geld kost heeft hij in die 2 jaar samenwonen al voldoende ervaren.
Onze dochter gaat een tussenjaar doen waarin ze een half jaar wil gaan werken om daarna van dat geld te gaan reizen. Dan vinden wij het ook wat flauw om kostgeld te gaan vragen. Daarnaast heeft ze al een jaar in het buitenland gewoond tijdens haar stage. Ze verdiende daar gewoon een salaris en huurde een appartement. Zij heeft dus ook al voldoende geleerd over de kosten van het dagelijks leven.
Ginevra schreef op 17-07-2023 om 11:38:
[..]
Het kan best naast elkaar bestaan. Het "wat" is dan de regel, het "hoe" is ter invulling aan het kind.
Je kunt best stellen "per 1 september wil ik dat je of een baan hebt, of een opleiding volgt".
Het zal per kind verschillen of je dan echt streng daar een punt van maakt of dat je het even laat betijen als het nog niet precies op 1 september geregeld is. (Als docent heb ik ook niet bij elke student precies dezelfde aanpak. De één moet ik echt met streng zijn en dreigementen aan het werk schoppen, de ander heeft meer aan een zachte begripvolle aanpak. )
En het zal ook per kind verschillen of je er bovenop moet zitten met het "hoe". De een heeft echt sturing nodig of samen deelstapjes verzinnen om dat voor elkaar te krijgen. De ander is handig en mazzelkont genoeg om op 28 augustus in actie te komen en op 1 september een baan te hebben (die dan ook nog leuk is en goedbetaald), en die irriteer je mateloos door de hele tijd met je goedbedoelde advies aan de kop te zeuren. Daar moet je als ouder ook een beetje realistisch in zijn.
Als je een goedwillende maar niet zo handige jongere hebt, dan wil je die niet het huis uit jagen met strenge regels en conflicten. Aan de andere kant kun je ook types hebben die je echt onder druk moet zetten anders word je zelf een voetveeg.
Dit ja. Het lijkt me niet in het belang van dochter zelf om nog maanden thuis te zitten zonder doel of daginvulling. Als je er op durft te vertrouwen dat kind op het laatst van de vakantie nog op stel en sprong een (leuke) baan vindt, dan kun je daarvoor kiezen.
Als kind toch nog besluit een opleiding te willen volgen, is 28 augustus wel aan de late kant. Veel opleidingen beginnen dan misschien al wel, je moet nog een keuze maken, inschrijven, aangenomen worden, boeken en andere spullen bestellen afhankelijk van het type opleiding.
Ze hoeft helemaal niet het huis uit, dat lees ik nergens bij TS. Je kunt als ouder evenwel grenzen stellen en kaders bieden over wat je verwacht, ook van volwassen kinderen. Bijvoorbeeld werken of studeren, maar ook bijvoorbeeld was in de wasmand, af en toe koken/boodschappen doen, vaat in de vaatwasser etc. Het is niet zo dat je zodra je 18 wordt dat allemaal zelf mag bepalen en thuis wonen een of ander luilekkerland wordt.
PhryneFisher schreef op 17-07-2023 om 10:45:
[..]
Ik had het er gisteren met mijn oudste (24, afgestudeerd, uit huis) over. Zij zei iets dergelijks. Hooguit zou ik na de vakantie iets kunnen zeggen als ‘als je ergens hulp bij nodig hebt, laat het me dan weten’). Op zich past dat wel bij me, een afwachtende houding, maar ik word vaak aan het twijfelen gebracht door reacties van anderen (irl en hier) die meer van de strenge aanpak zijn. Werken of school, mijn huis, mijn regels e.d. Het is echt niet mijn insteek om mijn kind op die manier het huis uit te werken. Ervaring (mijn eigen) leert dat je bij die ‘vlucht’ uit het ouderlijk huis, niet altijd de beste keuzes maakt.
Ik zou vooral een opvoedmethode kiezen die bij jou past! Niks zo energievretend als andermans regels en opvoed aanpak handhaven, dus vooral niet doen. Als ik iets geleerd heb in 24 jaar met kinderen is het dat wel en ik wou dat ik het veel eerder had geweten.
En verder werkt opvoeden nou eenmaal op lange termijn, dus op korte termijn moet je geen directe resultaten verwachten. Voorleven, show don’t tell. En de meeste kinderen vinden zelf hun weg wel, als ouders niet teveel in de weg gaan staan. Faciliteren, flankerend beleid, ondersteunen - het werkt allemaal best goed en is afhankelijk van je voorkeur ook veel prettiger dan hard aanpakken, zero tolerance en regels zijn regels.
(Mijn huis, mijn regels betekent ook dat jij in jouw huis jouw regels mag hanteren, al staat half OudersOnline te gillen dat ze die te slap vinden hè).
PhryneFisher schreef op 17-07-2023 om 10:45:
[..]
Ik had het er gisteren met mijn oudste (24, afgestudeerd, uit huis) over. Zij zei iets dergelijks. Hooguit zou ik na de vakantie iets kunnen zeggen als ‘als je ergens hulp bij nodig hebt, laat het me dan weten’). Op zich past dat wel bij me, een afwachtende houding, maar ik word vaak aan het twijfelen gebracht door reacties van anderen (irl en hier) die meer van de strenge aanpak zijn. Werken of school, mijn huis, mijn regels e.d. Het is echt niet mijn insteek om mijn kind op die manier het huis uit te werken. Ervaring (mijn eigen) leert dat je bij die ‘vlucht’ uit het ouderlijk huis, niet altijd de beste keuzes maakt.
Ik ben best wel streng in sommige opzichten maar in deze situatie zou ik dat niet zo zijn. Het is nu net zomer. Zover ik nu begreep heeft ze helemaal geen examen gedaan maar zat ze tot enkele weken terug nog op school. Ik zie dus nog helemaal geen reden voor paniek of om het aan te gaan sporen. Druk zetten om een opleiding te kiezen lijkt me niet handig want dan kiezen ze vaak niet de voor hun juiste opleiding.
In deze tijden is een baan vinden nou ook niet het grootste probleem.
Ik zou het laten liggen tot na deze zomer en eerst eens zien waar ze zelf mee komt voordat ik verder zou gaan aandringen. Ze is tenslotte (net) volwassen dus dan zou ik haar ook wel wat vertrouwen geven dat ze zelf ook heus wel wat wil doen.
KnorrendKitten schreef op 17-07-2023 om 13:40:
Als thuiswonende student/scholier hoefde/hoeft er geen kostgeld betaald te worden, maar wel als er wordt gewerkt of gelanterfant. Niet dat ik het geld “nodig” heb maar het gaat om een leermoment.
Ik zou het bij mijn kinderen dan op hun spaarrekening zetten of zo. Of bv. dat ze elke maand een x-bedrag sparen.
Zou het ook niet ok vinden als ze in een soort hotel-setting thuis wonen en al hun inkomen verbrassen.
Verder zou ik er ook een hekel aan hebben als ze echt aan het niksen zijn. Niet meer naar school / studeren, dan maar aan het werk.
HarrieDelSol schreef op 18-07-2023 om 22:42:
[..]
Ik zou het bij mijn kinderen dan op hun spaarrekening zetten of zo. Of bv. dat ze elke maand een x-bedrag sparen.
Zou het ook niet ok vinden als ze in een soort hotel-setting thuis wonen en al hun inkomen verbrassen.
Verder zou ik er ook een hekel aan hebben als ze echt aan het niksen zijn. Niet meer naar school / studeren, dan maar aan het werk.
Moeten ouders dat wel kunnen bekostigen natuurlijk. Ik zelf had veel geluk. Ik was klaar met mijn studie (tijdens studie altijd zak en kleedgeld gehad) en ging toen werken. Eerste maandsalaris mocht ik geheel houden, daarna zou ik kostgeld gaan betalen. Maar in die maand kocht ik mijn eerste huis. En ging dus flink sparen, want over paar maanden zou ik de sleutel krijgen. Dus toen ik het kostgeld wilde betalen, zeiden mijn ouders dat hoeft. We wilde het voor je opsparen voor als je het huis uit ging maar dat doe je nu zelf al.
Maar mijn beste vriendin moest wel kostgeld betalen. Haar alleenstaande moeder werd gekort op haar huursubsidie omdat vriendin werkte en thuis woonde. Dus tja het moet natuurlijk wel kunnen.