In hoeverre bemoeien met (pril) volwassen kind?
In hoeverre probeer je je thuis wonende jongvolwassen kind (18/19) te sturen/aan te sporen/controleren?
Waar ik nu tegenaan loop is dat mijn 18-jarige een baan en/of opleiding moet gaan zoeken. Ze is nog nergens ingeschreven. Ik weet dat ze een gesprek heeft gehad maar wanneer ik daarnaar vraag, word ik afgekapt en gaat ze er niet verder op door. Ik heb haar een aantal andere ideeën voorgesteld. Die zou ze gaan onderzoeken, maar ze deelt niets. Dat hoeft niet te betekenen dat er niets gebeurt, ze heeft over haar huidige bijbaan ook pas een dag voor de eerste werkdag verteld. De kans dat ze nog helemaal niets heeft gedaan en het lekker heeft uitgesteld tot na onze vakantie is echter ook heel reëel.
Ik vind dat niet handig en verstandig. Je kunt toch beter voor je vakantie al van alles in gang zetten? Als ik er nu over zou beginnen, leidt dat tot ruzie.
Kunnen jullie wel loslaten of ben je aan je ouderschap verplicht om door te zaniken tot het bittere eind, ongeacht de relatie?
Hier is het toch echt, mijn huis, mijn regels. Dat een kind 18 is betekend niet dat het opeens volwassen is. Hersenen zijn dan nog niet volledig gevormd. Hier is de puber over een krap jaartje ook 18. We hebben nu al afspraken gemaakt zodat wij hem nog kunnen helpen zolang hij bij ons woont om hem zo steeds zelfstandiger te laten worden. En het is hier toch echt leren of werken.
PhryneFisher schreef op 13-07-2023 om 12:13:
[..]
Ik geloof niet dat ze tot november op haar gat wil gaan zitten. We gaan volgende week op vakantie en ik ben nu (ook) vrij, maar ik zou dus graag zien dat ze nu vast actie onderneemt voor na de vakantie. Dat zou ik doen
Ik heb geen antwoord op je vraag. Geen kind in die leeftijd en er ook geen relevante ervaring mee. Wat ik wel wil zeggen een "dat zou ik doen" van mijn moeder vind ik bloedirritant. Vooral vanaf (jong)volwassen leeftijd. Vaak gaat het ook volledig voorbij aan wat kan, wat ik wil, wat haalbaar is, wat ik al in gang heb gezet ed. Dus als haar advies eindigt op "dat zou ik doen", denk ik er vanzelf achteraan "Nou dan doe jij het toch lekker zo als jij ooit in die situatie komt". Het spoort mij niet aan tot actie.
Dymo schreef op 13-07-2023 om 12:08:
Ik zou zeggen: lieve kind, ik houd er voor nu over op. Maar: als je hier woont dan werk je of studeer je. Is dat per 15 augustus niet geregeld, dan stoppen al je toelagen, betaal ik niks meer voor je en ga ik je elke dag achter je broek aanzitten totdat je iets doet. En reken maar dat je leven daar niet plezieriger van wordt. Heb je hulp nodig, dan geef ik die natuurlijk graag.
Ja zoiets dus,dat zei ik ook maar dan in de trant van. Dan ga je maar met je vader mee naar zijn werk. Klussen genoeg daar. Maar op de bank hangen gaat m niet worden.
Dat is zo persoons- en situatiegebonden, daar valt geen eenduidig antwoord op te geven.
Hoe gaat het met je dochter, hoe is haar stemming na twee mislukte schooljaren? Dat zou mijn voornaamste zorg zijn. Jullie hebben het advies om niet te stapelen naast je neergelegd, en zij zit met de gebakken peren. Ik zou hersteld zelfvertrouwen belangrijker vinden dan stante pede met een "dan die maar' opleiding beginnen waarvan het succes twijfelachtig is. Ze toont wel initiatief, ze heeft een bijbaan gevonden. Misschien kan ze dat dit jaar uitbouwen. Vinger aan de pols houden, en prijzen wat wel goed gaat.
Ik weet de achtergrond van de situatie niet. Ik neem aan dat je kind net klaar is met school maar niet precies weet wat ze nu moet gaan doen. Als ze niet goed weten welke opleiding ze moet doen zou ik het nu even loslaten. In het ergste geval gaat ze niet beginnen aan een opleiding in september en een jaar werken. Dat is ook prima. Een baan zoeken kan ook wel na de vakantie. Die paar weken maakt niet zoveel uit.
Voor opleidingen zijn er vaak deadlines. Als ze die heeft gemist dan is dat jammer maar daar kun je ook niet veel aan doen.
Een baan zoeken kan altijd en als ze nu al een bijbaan heeft dan zit ze sowieso niet de hele dag thuis.
Als jij haar inschat als sowieso een actief iemand die niet maanden niks gaat doen dan zou ik er ook vertrouwen in hebben dat het zoeken van werk straks ook wel goed komt. Ze kan altijd meer uren in haar bijbaan gaan werken totdat ze iets anders heeft.
Hier valt zonder achtergrond info weinig over te zeggen. Heeft ze een startkwalificatie? Zo niet lopen er gesprekken met het Doorstroompunt-regio's. Bedoelde je dat met gesprek?
Maar ik zou nu op dit moment er geen punt van maken.Jullie gaan volgende week op vakantie. Dus nu solliciteren heeft geen haast (en ze heeft al een bijbaan) en voor inschrijving opleiding ben je al te laat. En daarbij kies je niet 1,2, 3 een opleiding. Dus ik zou het nu voorlopig laten rusten, levert alleen maar ruzie op voor niets.
Na de vakantie als iedereen is uitgerust, zou ik informeren naar haar plannen. En dan kan je eventueel ook comuniceren wat jullie bekostigen als ze gaat studeren of gaat werken.
Ik vind het wel normaal om over dit onderwerp in gesprek te blijven. Niet op een zeurende, dwingende manier maar op een geïnteresseerde, positieve, behulpzame manier. Misschien kan je terwijl je gezellig samen op een terrasje zit een balletje opgooien. Je kan beginnen met een vraag in de trant van: ik ben benieuwd of je al hebt besloten of je na de zomer wil gaan werken of dat je wil gaan studeren? En vervolgens kan je doorvragen. Heb je al een idee wat voor studie je dan wil gaan doen? of wat voor soort baantje zou je dan willen? Kan ik je helpen met het kijken naar vacatures? Vind je het fijn om samen eens te kijken naar de opleidingen die er zijn? Etc. Geen oordeel, geen advies, gewoon interesse tonen en vertrouwen uitstralen. En daarna kan je, zoals al door een aantal andere benoemd, je eigen kaders gaan stellen. Ik wil het ook graag even met je hebben over jouw financiën en onze bijdrage hieraan. Als je weer gaat studeren dan zullen we vanaf september .... bijdragen voor ..... Als je gaat werken verwachten we ...... Ik zeg je dit nu alvast zodat je hier rekening mee kan houden. Zoiets zou ik doen.
Ja, maar zo te zien heeft TO al van alles geprobeerd en leidt dat alleen maar tot ruzie. Daarom zou ik nog één keer heel duidelijk een datum over een paar weken communiceren waarop je verwacht dat er iets is gebeurd/besloten. Dan weet het kind ook alvast dat er na die datum gesprekken gevoerd gaan worden, of ze dat nu wil of niet. Of ze zorgt dat er voor die datum iets bedacht is.
Als een jongvolwassene niet 'normaal' wil communiceren (zoals in het gezin normaal wordt geacht) dan is zij/hij blijkbaar nog niet volwassen genoeg en dan mag je als ouders ingrijpen als je ziet dat het mis gaat.
Bloemenaandewaterkant schreef op 13-07-2023 om 13:29:
Lastig. Ik loop hier tegen iets soortgelijks aan en overweeg nu kind eens keihard op de b•k te laten gaan. De leercurve is hard nodig maar ik heb er moeite mee. Geen idee of het zal helpen maar mocht het de beste manier zijn, beter eerder dan later, denk ik dan.
Dat herken ik echt!
Zoon 2 jaren achter zn vodden gezeten op de HAVO. Hij was slim zat maar echt zooo laks en met vanalles bezig behalve school.
toen was ik er klaar mee. Niet meer aangespoord..en bleef hij zitten in de 4e. Dat was nog niet echt de eyeopener die ik gehoopt had. Bleef net steeds voor paar vakken 5,6 halen. Pas toen hij van school op t MBO moest gaan inschrijven voor de zekerheid gingen zijn ogen open. Op de inschrijvingsdag waar hij welkom werd geheten zag ik m nadenken. Dat was toch niet wat hij wilde gaan doen zei hij. Niet ruim over en geslaagd, maar t gehaald. Na de HAVO verkeerde keuze HBO gemaakt en na half jaar gaan werken( dat was de ik vind het echt niet goed dat jij hier 7 maanden op mijn bank gaat hangen periode...). Schooljaar erop weer andere HBO gestart,goed doorlopen. Nu ..start hij op de universiteit. Dat had ik toen nooit gedacht. Hadden ze me toen maar kunnen vertellen dat t echt goed komt, had me veel kopzorgen gescheeld 
Wat hier nog weleens helpt (oudste is bijna 19), is letterlijk aan hem vragen wat hij van ons wil of verwacht. Wij kwamen er halverwege het jaar achter dat hij de tweede tentamenperiode totaal verknald had en dus keihard aan de bak moest om überhaupt geen negatief studieadvies te krijgen. Toen zijn we ook even met ‘m gaan zitten. Hij gaf toen zelf aan dat hij het wel fijn vindt als we hem helpen in goede keuzes maken (bijvoorbeeld hoeveel uur werken naast studie? Hoevaak afspreken met vriendin en vrienden? Hoe vaak gaan sporten?) Man is toen samen met hem voor de derde periode eens al z’n verplichtingen op een rijtje gaan zetten en zo heeft zoon voor zichzelf prioriteiten gesteld. Omdat hij zelf aangaf dat hij dat van ons nodig had, leverde het weinig discussie op.
Zou dat bij je dochter ook werken? Als ze dan aangeeft dat ze nodig heeft dat jullie haar met rust laten, vertrouwen dat ze het zelf regelt - dan doe je dat ook gewoon. En laat je haar dus zelf ertegen aan lopen dat iets niet lukt of geregeld is.
Ik snap trouwens wel dat je het lastig vindt, ik vind het ook enorm zoeken! Doe mij maar recalcitrante pubers van 16 
Het gaat hier om je dochter met ASS trekken/diagnose toch?
Die zijn meestal wat trager op dit soort punten, daar zou ik zeker rekening mee houden met wat je van haar kunt verwachten.
Ik zou dus zeker stimuleren maar ook vragen waar ze misschien vast loopt want ze kan best heel erg onzeker zijn en het overzicht van wat te doen kwijt zijn waardoor ze verstart.
Ysenda schreef op 13-07-2023 om 16:21:
Het gaat hier om je dochter met ASS trekken/diagnose toch?
Die zijn meestal wat trager op dit soort punten, daar zou ik zeker rekening mee houden met wat je van haar kunt verwachten.
Ik zou dus zeker stimuleren maar ook vragen waar ze misschien vast loopt want ze kan best heel erg onzeker zijn en het overzicht van wat te doen kwijt zijn waardoor ze verstart.
Nee, dat is mijn oudste. Jongste, waar het nu over gaat dus, staat wel op de wachtlijst voor AD(H)D-onderzoek. Ik verwacht dat dat er wel uit gaat komen.
Ik vind het ook enorm lastig. (Had ik idd tijdens pubertijd maar beseft hoe relatief makkelijk dat was!
Zelf ben ik inmiddels extreem geoefend in op mijn handen zitten, tong afbijten enz. Met momenten mislukt dat nog en floept er vanalles uit. Waar ik gelijk voor afgestraft word
Je dochter hééft al gecommuniceerd met je dat ze het niet met je wil bespreken. Dat zou ik echt (proberen te) respecteren.
Niet alleen wil ze het nu niet, het past blijkbaar ook bij haar.(bijbaan) herkenbaar hier.
Er wordt hier uiteindelijk trouwens best wel gecommuniceerd, veel ook wel, we worden echt flink betrokken in hele zoektocht. Maar het gaat wel altijd op tempo van kind. En daarin gaat dus idd veel mis, deadlines worden gemist etc.
Hier draait het ook wel flink om vertrouwen, dat is broos. Maar kind heeft het hier ook nodig zijn eigen tempo te volgen en dat raakt verstoort als wij ons ermee bemoeien. (Dat herken ik ook sterk bij mezelf)
Bakken met geduld dus.
Wat is het ergste dat kan gebeuren? Alleen maar vertraging, toch? Hoe erg is dat? Veel belangrijker lijkt me nu een stukje rust en herstel vertrouwen.
Eea ter sprake brengen kun je ook nog doen als ze echt op de bank gaat liggen.
(hier nog nooit gebeurd)