Hoe doorstaan jullie jong-volwassenen de lockdown?
Sinds de laatste lockdown is gestart is het hier thuis echt niet gezellig meer. Dochter van 20 woont nog thuis. Ze baalt vreselijk van de lockdown in de kerstvakantie. Had allerlei plannen voor uitstapjes etc. Ze werkt nu veel, vanuit huis, waardoor ze dus hele dagen thuis zit. 's Avonds gaat ze dan vaak naar een vriendin of vriend en blijft dan veel te lang, zodat ze de volgende dag nog minder gezellig is omdat ze dan ook weer vroeg moet werken. Soort vicieuze cirkel dus. Vorig jaar was dit minder omdat ze nog een bezorgers-baantje had en veel meer de deur uit was.
Nu kwam er ook nog bij dat ze verkouden is (negatieve zelftest dus naar verwachting geen Covid) wat haar nog chagrijniger maakt natuurlijk. Ze ging echter wel gewoon bij een vriendin slapen van de week, wat wij dan weer niet handig vonden. Maar daar mochten we natuurlijk vooral niets van zeggen.
Het lijkt echt wel een beetje op een terugval naar de puberteit (toen was ze ook zo maar dan vind je dat nog enigszins normaal). Ik heb deze week meerdere keren tegen man gezegd dat ze wat mij betreft het huis uit mag en op zichzelf mag gaan wonen, maar aan de andere kant voel ik me daar dan ook weer schuldig over.
Hoe gaat het met jullie jongeren/jong volwassenen?
jenn55 schreef op 08-01-2022 om 08:16:
[..]
En daar moet jij om lachen?
Je trekt wel erg fel van leer. Ik ga er zonder meer vanuit dat mijn kinderen ook nu niet altijd respectvol over mij praten en zich wel eens een lullige opmerking of foute grap tegen derden permitteren als ik ze met het een of ander geërgerd heb. Ik denk ook niet dat mensen mijn slechte eigenschappen of minder aangename gedrag niet opmerken. We zijn geen heiligen.
En ja, ik moest erom lachen. Zo’n lach waarbij je je hand voor je mond slaat en tegelijkertijd voelt hoe pijnlijk het is. Je kunt proberen dit heel eendimensionaal te maken, deze hele toestand, maar dat dekt de lading niet. Het is gewoon een ellendige, absurdistische toestand, die $%#<*£-pandemie. En persoonlijk reageer ik nog wel eens op rampspoed met humor, al dan niet zwart.
Misschien reageer jij veel beter en minder scherp op alle frustraties die deze pandemie voortbrengt. Dat is fijn voor je. Ik zit duidelijk anders in elkaar.
Mija schreef op 08-01-2022 om 10:43:
[..]
Je trekt wel erg fel van leer. Ik ga er zonder meer vanuit dat mijn kinderen ook nu niet altijd respectvol over mij praten en zich wel eens een lullige opmerking of foute grap tegen derden permitteren als ik ze met het een of ander geërgerd heb. Ik denk ook niet dat mensen mijn slechte eigenschappen of minder aangename gedrag niet opmerken. We zijn geen heiligen.
En ja, ik moest erom lachen. Zo’n lach waarbij je je hand voor je mond slaat en tegelijkertijd voelt hoe pijnlijk het is. Je kunt proberen dit heel eendimensionaal te maken, deze hele toestand, maar dat dekt de lading niet. Het is gewoon een ellendige, absurdistische toestand, die $%#<*£-pandemie. En persoonlijk reageer ik nog wel eens op rampspoed met humor, al dan niet zwart.
Misschien reageer jij veel beter en minder scherp op alle frustraties die deze pandemie voortbrengt. Dat is fijn voor je. Ik zit duidelijk anders in elkaar.
Ik zit duidelijk nog anders in elkaar, mensen die mijn verhaal niet snappen ga ik uitleg geven, jij doet het veel beter dat weerwoord geven.
Bakblik schreef op 08-01-2022 om 10:30:
[..]
Respect is geen recht, is niet iets wat je automatisch toekomt als je oud(er) wordt. Als je ondanks alle aanwijzingen die je krijgt van je kinderen, de uitvaartleider en de direct nabestaanden van de overledene toch nog steeds doorgaat met je eigen idee dat handen geven en omhelzen erbij hoort op een uitvaart dan heb je het niet begrepen dan ben je zelf ook niet respectvol bezig en krijg je automatisch ook minder respect van anderen, en dus fellere waarschuwingen en een tik op je arm, pandemie of niet.
Nee Bakblik, een tik krijgen is vernederend, voor iedereen, ook voor die zogenaamde 'oudjes' van jou, ook in een pandemie.
En dan maar weer een on topic: Er zijn in onze omgeving in de afgelopen twee weken drie suïcides geweest van jongeren, een vijftienjarige, een zestienjarige en een tweeentwintigjarige. Ik heb daarnaast van twee vriendinnen gehoord dat hun kinderen in het afgelopen jaar herhaaldelijk zijn gaan zeggen dat ze dood willen en dingen zeggen als ‘over een paar weken/maanden/jaren ben ik er toch niet meer’. Je kan natuurlijk niet zeggen dat het door de pandemie of de lockdown komt, dat zou ook eendimensionaal zijn, maar het helpt vast ook niet. Fatsoenlijke hulp is er natuurlijk niet. Er wordt in beide gevallen gezegd: ‘Ze doen het toch niet’, zelfs al heeft een van de twee al een halfslachtige poging gedaan. En als ze een poging doen ‘mogen de ouders 112 bellen’. Onbegrijpelijk vind ik het, die lauwe houding bij zulke jonge mensen die zo intens in nood zijn! De puberteit en adolescentie is bij uitstek een periode dat heel veel psychische problematiek zich ontwikkelt. Daar is en wordt totaal geen rekening mee gehouden in de maatregelen. Dat komt er nog wel eens uit. Maar daar hebben die ouders van dode kinderen helemaal niks aan.
Mija schreef op 08-01-2022 om 10:59:
En dan maar weer een on topic: Er zijn in onze omgeving in de afgelopen twee weken drie suïcides geweest van jongeren, een vijftienjarige, een zestienjarige en een tweeentwintigjarige. Ik heb daarnaast van twee vriendinnen gehoord dat hun kinderen in het afgelopen jaar herhaaldelijk zijn gaan zeggen dat ze dood willen en dingen zeggen als ‘over een paar weken/maanden/jaren ben ik er toch niet meer’. Je kan natuurlijk niet zeggen dat het door de pandemie of de lockdown komt, dat zou ook eendimensionaal zijn, maar het helpt vast ook niet. Fatsoenlijke hulp is er natuurlijk niet. Er wordt in beide gevallen gezegd: ‘Ze doen het toch niet’, zelfs al heeft een van de twee al een halfslachtige poging gedaan. En als ze een poging doen ‘mogen de ouders 112 bellen’. Onbegrijpelijk vind ik het, die lauwe houding bij zulke jonge mensen die zo intens in nood zijn! De puberteit en adolescentie is bij uitstek een periode dat heel veel psychische problematiek zich ontwikkelt. Daar is en wordt totaal geen rekening mee gehouden in de maatregelen. Dat komt er nog wel eens uit. Maar daar hebben die ouders van dode kinderen helemaal niks aan.
Het is ook niet een kwestie van: straks is alles weer open en dan is alles weer normaal. Veel jongeren zijn verleerd hoe dat gaat, gewoon naar de les komen en niet les volgen in je bed met de camera uit. Een praatje maken tussendoor, je spontaan mengen in een discussie in een les, met z'n allen op excursie en daarna gezellig wat drinken met wie toevallig mee wil. Doodeng allemaal. Het kost veel moeite studenten weer in de 'leer- en leefstand' te krijgen. Ik zie het elke dag, en dan komt er dus weer een lockdown. Er zijn er heus wel bij wie dat beter lukt, maar bij teveel jongeren gaat het nog lang niet vanzelf.
Mija schreef op 08-01-2022 om 10:59:
En dan maar weer een on topic: Er zijn in onze omgeving in de afgelopen twee weken drie suïcides geweest van jongeren, een vijftienjarige, een zestienjarige en een tweeentwintigjarige. Ik heb daarnaast van twee vriendinnen gehoord dat hun kinderen in het afgelopen jaar herhaaldelijk zijn gaan zeggen dat ze dood willen en dingen zeggen als ‘over een paar weken/maanden/jaren ben ik er toch niet meer’. Je kan natuurlijk niet zeggen dat het door de pandemie of de lockdown komt, dat zou ook eendimensionaal zijn, maar het helpt vast ook niet. Fatsoenlijke hulp is er natuurlijk niet. Er wordt in beide gevallen gezegd: ‘Ze doen het toch niet’, zelfs al heeft een van de twee al een halfslachtige poging gedaan. En als ze een poging doen ‘mogen de ouders 112 bellen’. Onbegrijpelijk vind ik het, die lauwe houding bij zulke jonge mensen die zo intens in nood zijn! De puberteit en adolescentie is bij uitstek een periode dat heel veel psychische problematiek zich ontwikkelt. Daar is en wordt totaal geen rekening mee gehouden in de maatregelen. Dat komt er nog wel eens uit. Maar daar hebben die ouders van dode kinderen helemaal niks aan.
Ik vind het gemak waarmee de jeugd wordt “opgeofferd” ook vrij schokkend. Als docent en mentor zie ik de leerlingen ook steeds verder wegzakken.
Toon eens ballen, gooi de boel open en voer desnoods net als op veel plaatsen 2G in, voor mijn part alleen voor boven de 40. Of gooi de boel open, open speciale Covid-ziekenhuizen waar de zorg niet top is maar wel voldoende om mensen te laten overleven. Maar stop met het zien van lockdowns als oplossing, want dat zijn ze niet.
Als je de jeugd dan niet de ruimte wil geven omdat dit het juiste is: er is ook nog een egoïstisch argument voor. Wij worden straks afhankelijk van deze generatie. Misschien moeten we ze nu dan niet achteloos aan hun lot overlaten.
Ik zie het verleren van sociale interactie ook bij mijn jongere en puber, hier komt er geen initiatief om af te spreken met vrienden. Dat baart me zorgen. Iedereen houdt zich misschien netjes aan de lockdown, en vind het heel gezellig om Love Island te binge-watchen met kind op de bank maar denk toch..doe wat, iets wat mogelijk is. Het leven speelt zich niet alleen af achter schermen. Maar ja, het is lockdown, kutweer, dus heel veel is ook niet mogelijk natuurlijk.
AlisonH schreef op 08-01-2022 om 11:14:
[..]
er is ook nog een egoïstisch argument voor. Wij worden straks afhankelijk van deze generatie. Misschien moeten we ze nu dan niet achteloos aan hun lot overlaten.
Dit heb ik ook wel eens gedacht. Met een beetje pech krijgen we dit op een heel pijnlijke manier nog wel eens recht in ons gezicht teruggeslingerd. De ‘nu jongeren’ zijn onze toekomst, niet alleen als slogan maar echt: zij zijn degenen die ons, als wij de oudjes zijn geworden, verzorgen. Onze artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeuten en verzorging. En ze betalen onze pensioenen en medische zorg. Ze betalen ook de schulden af die nu gemaakt worden. Ze krijgen straks de hele last op hun schouders gekieperd. En misschien herstellen ze zich goed en snel. Misschien ook niet. En dan gaan wij het ook op een heel vervelende manier merken.
EmmaT schreef op 08-01-2022 om 10:58:
[..]
Nee Bakblik, een tik krijgen is vernederend, voor iedereen, ook voor die zogenaamde 'oudjes' van jou, ook in een pandemie.
Inderdaad, want als niemand binnen 1,5 meter van rolstoelgebonden schoonmoeder komt kan zij ook geen poging wagen handen te schudden of te omhelzen.
Wat een bijzondere discussie is hieruit voorgekomen. Ik geef mijn jong-volwassen dochter geen corrigerende tik en zal dat bij mijn moeder of schoonmoeder ook niet doen hoor, als zij zich niet aan de maatregelen zouden houden. Hoe ver moet het gaan zeg?! En allen doen het niet hoor, zich houden aan de maatregelen. Jong-volwassen dochter spreekt regelmatig af met vrienden (en vast ook wel meer dan 2) en dat zal echt niet altijd binnen de anderhalve meter zijn. Mijn moeder geeft gewoon een knuffel als we op bezoek komen en mijn schoonmoeder een boks of elleboog, maar gaat vervolgens vaak wel binnen anderhalve meter afstand zitten.
Maar weer even on-topic. Dochter hier onderhoudt haar sociale contacten prima. Daar maak ik me niet direct zorgen over. Ze doet ook regelmatig een zelftest, al is dit voornamelijk bij klachten. Met een QR code zou ze heel graag weer naar het HBO gaan, want die heeft ze. Ik begrijp ook eerlijk gezegd niet waarom dit nog niet wordt ingevoerd.
Momenteel liggen de zorgen weer wat meer bij zoon van 17, die dus eigenlijk niet in deze categorie valt. Hij had al nauwelijks sociale contacten en nu vanmorgen mocht hij weer trainen en lukt het gewoon niet om daar zijn bed voor uit te komen. Totaal uit het ritme, alleen nog maar gewend om thuis te zijn, af en toe met mijn man mee naar het werk en verder niets. Hoe gaan we dat nu weer terugdraaien? Die maatregelen rondom het sporten zijn ook werkelijk niet te volgen. Jongeren mogen vanaf dinsdag ineens weer wel tot 20.00 u. buiten trainen. Die had ik dus helemaal niet meegekregen, het is dat we bericht kregen vanuit de voetbalvereniging. Ik volg het al niet, laat staan zoon van 17....
Iemand een tik geven omdat ze zich niet aan de maatregelen wil houden is natuurlijk belachelijk en vernederend. Ik kan me niet voorstellen dat je zo omgaat met je moeder of sowieso met mensen. Als iemand zich niet aan de maatregelen kan houden dan kan je nog altijd zelf afstand houden. En hoe kan een persoon in een rolstoel nu andere mensen handen geven/omhelzen als die mensen 1,5 meter afstand houden? En als die mensen geen 1,5 meter afstand houden dan houden ze zich dus zelf niet aan de maatregelen. Als ze geen hand wil geven aan schoonmoeder dan kunnen ze dat ook gewoon zelf tegen schoonmoeder zeggen, daar hoeft de zoon niet tussen te komen. En als die mensen schoonmoeder wel een hand willen geven en schoonmoeder wil dat ook dan is dat, ook als je het onverstandig vind, hun eigen keuze als volwassenen.
Overigens vind ik sowieso de tegenstelling hier tussen oudere mensen die zich niet aan de maatregelen houden en jongere mensen die zich wel aan de maatregelen houden wat vreemd. Ik ken genoeg oudere mensen die heel voorzichtig zijn en jongere mensen die dat helemaal niet zijn. Verreweg de meeste mensen die ik ken (inclusief mijzelf) houden zich selectief aan de regels, sommige regels wel, anderen niet, soms wel, soms niet...
Ik ken veel studenten en sommigen zijn ongetwijfeld heel voorzichtig en testen zich wat af maar er zijn ook genoeg die er allang zat van zijn en zo goed en kwaad mogelijk hun eigen gang gaan.
En of mensen zich nu wel of niet aan de regels houden, ik vind het wel heel belangrijk dat het hoger onderwijs nu gelijk weer opengaat.
Ik denk dat iedereen wel wil dat het hoger onderwijs zijn deuren weer zal openen.
Ja dat vind ik ook, al het onderwijs weer open. Jongeren lopen geen groot risico, al lopen ze volgens mij wel kans op long covid (maar goed, dat zijn individuele risico's, en een ieder heeft de kans gehad om te vaccineren). Personeel heeft de kans gehad om hun booster te nemen. Er is geen reden om het onderwijs dicht te laten.
MonkeyTown schreef op 08-01-2022 om 11:33:
Ik zie het verleren van sociale interactie ook bij mijn jongere en puber, hier komt er geen initiatief om af te spreken met vrienden. Dat baart me zorgen. Iedereen houdt zich misschien netjes aan de lockdown, en vind het heel gezellig om Love Island te binge-watchen met kind op de bank maar denk toch..doe wat, iets wat mogelijk is. Het leven speelt zich niet alleen af achter schermen. Maar ja, het is lockdown, kutweer, dus heel veel is ook niet mogelijk natuurlijk.
Dat zie ik hier ook. Als ik vraag of ze dan niet met een of twee vrienden willen afspreken, dan zeggen ze dat dat niet leuk is omdat ze dan moeten kiezen. En met de hele vriendengroep mag niet. Ik merk aan de oudsten dat ze nu toch her en der wat regels gaan overtreden (als met net teveel personen bij elkaar) en ik snap het echt en ik ga het eerlijk gezegd ook niet meer verbieden. En dat terwijl we altijd heel streng waren. De zelftesten vinden hier trouwens wel gretig aftrek, dat doen ze wel trouw na elke ontmoeting. We krijgen hier allemaal 4 gratis testen per 2 weken (ook partner en ik), dus dat is wel fijn.