Zoon van 19 ik weet t niet meer
ik ben 45 en al tien jaar gescheiden. Mijn oudste zoon heeft al jaren problemen. Altijd een lastig kind geweest, sinds zijn 14de meerdere keren opgepakt met drugs dealen, blowt al jaren. Verliest continue banen, school niet afgemaakt. Nu werkt ie begin van de avond maar leeft ‘s nachts, ligt hele dagen in bed tot vier uur. Trekt volledig zijn eigen plan, moet mij nog duizenden euro’s betalen, heeft laatste tijd veel gegokt, nu bijv met kerst. Vertikt t om naar beneden te komen voor wat cadeautjes met opa en oma. Ik houd t vol omdat hij om de week bij zijn vader is. En dit is de mega korte versie. Invallen gehad in mijn huis vroeger, zes rechtszaken, nachten vastgezeten, boetes, hulpverlening, reclasering, avondklok, teveel om op te noemen. Nu is hij negentien en wat nu? Dit is niet vol te houden,daarnaast heb ik een kantoorbaan en nog twee baantjes erbij, maar ik ben moe moe moe en ik ben enorm ongelukkig en verdrietig en weet t niet meer. Alles al geprobeerd maar uit huis zetten kan ik echt niet. Wie zit nog in zo’n situatie en voelt dit verdriet.
Valentijn101 schreef op 26-12-2023 om 19:42:
[..]
Er is ook nog een tussenoplossing tussen thuis en op straat. Zoek een kamer voor hem, verhuis zijn spullen, betaal voor een x periode zijn huur en gwl en maak duidelijk dat hij dat na een bepaalde periode zelf moet doen. Eerst stoppen met gwl en daarna stoppen met huur betalen.
Hij heeft al duizenden euro's schuld bij zijn moeder, ze zou wel helemaal koekieloekie zijn als ze ook nog voor een peridode zijn huur en gwl zou betalen... Bovendien heeft hij werk, en kan hij zelf een kamer zoeken en zijn spullen verhuizen. 
Yumi schreef op 26-12-2023 om 19:53:
[..]
Hij heeft al duizenden euro's schuld bij zijn moeder, ze zou wel helemaal koekieloekie zijn als ze ook nog voor een peridode zijn huur en gwl zou betalen... Bovendien heeft hij werk, en kan hij zelf een kamer zoeken en zijn spullen verhuizen.
Val mompelt iets over zorg/ onderhoudsplicht die ouders tot 21 hebben. Zoon zoekt niet zelf naar een kamer dus dan kan dit nog jaren slepen. Dan lijkt me dit een oplossing die moeder rust biedt
Valentijn101 schreef op 26-12-2023 om 21:23:
[..]
Val mompelt iets over zorg/ onderhoudsplicht die ouders tot 21 hebben. Zoon zoekt niet zelf naar een kamer dus dan kan dit nog jaren slepen. Dan lijkt me dit een oplossing die moeder rust biedt
Dat is ons destijds uitgelegd:
(Zwart/wit) Thuis zijn regels en afspraken en als een kind thuis wil blijven wonen moet ie zich daaraan houden. Wil het kind het niet dan kiest ie er dus zelf voor om niet meer thuis te wonen. Het kind kan thuis dus worden voorzien in een dak, voeding en kleding en het kan naar school. Er is echter ‘gekozen’ om hier geen gebruik van te maken en de deur uit te gaan. Je bent dan dus ook niet verplicht huur enz te betalen.
Veel instellingen voor begeleid kamerwonen hebben wel als eis dat er geen verslavingsproblematiek is trouwens.
Zonne2017 schreef op 26-12-2023 om
Ps: hij was ook altijd al een lastig kind, vertelde zijn moeder. Problemen op school, hoorde nergens bij. Op de leeftijd van 29 gediagnosticeerd met ASS en ADHD.
Kan er zoiets aan de hand zijn TO?
Speelt er bij jou zoon ook andere zaken, zoals dat hij afgeperst wordt vanuit het criminele circuit, maar jou niet durft te zeggen? En zijn ontwikkeling in de weg staat? Want waar is hij als hij nachten weg blijft?
Het nadeel aan het kamerplan lijkt mij dat zoon waarschijnlijk degene zal moeten zijn die het huurcontract moet tekenen, ook al zou moeder de huur rechtstreeks aan de verhuurder voldoen (dat kan op zich gewoon). Als zoonlief niet wil tekenen, houdt het op.
Het enige dat TO echt kan doen zonder dat zoon iets in de melk te brokkelen heeft: ze kan stoppen hem geld te geven en ze kan hem uit huis zetten. Volgens mij heeft ze voor al het andere op de een of andere manier medewerking van zoon nodig.
Onderhoudsplicht heeft zeker grenzen! Het wil niet zeggen dat je voor volwassen kinderen alles moet bekostigen. Het is zeer moeilijk afdwingbaar. Zeker niet als sprake is van dit soort problemen. Zo mag je de bijdrage aan een studie stoppen als iemand er niets aan doet of wegblijft. En mag iemand gewoon uit huis worden gezet als dat niet meer draagbaar is (zoals hier). Geen instantie die to iets kan verplichten. Een jongvolwassene heeft namelijk ook verplichtingen en kan een eigen inkomen verkrijgen.
Zomaar een kamer huren en betalen is natuurlijk zinloos. Deze jongen heeft begeleiding nodig en een plan vanuit hulpverlening. Dat kan alleen op vrijwillige basis (moeder heeft geen zeggenschap bij eenmeerderjarige). Anders is er straks sprake van vervuiling, overlast en achterstanden en to is al veel te ver gegaan. En dan komt hij na 4 maanden op staat en weer bij TO?
Als volslagen leek op dit gebied, heb ik uit verhalen en ervaringsverhalen altijd begrepen dat mensen pas met hun verslaving aan de slag gaan als ze echt de bodem raken. Dan zou een flatje en eten etc dus niet gaan helpen, want dat is niet de bodem, en bezorgd mee blijven lopen en ondersteunen helpt ook niet want dat is ook niet de bodem. Zolang een ander het zorgen (maken) op zich neemt hoeft de verslaafde niet aan de bak. Verslaving zegt wat er moet, bezorgde naasten doen het zorgen maken eromheen, verslaafde hoeft nergens over na te denken en nergens verantwoordelijkheid voor te nemen. Pas als een van die pilaren wegvalt dan gaat de boel wankelen en kan er iets veranderen.
Maar hoe het dan gaat veranderen, waarheen, daar heb je geen invloed op. Dat heb je, vrees ik, ook niet als je wel blijft zorgen, want dan verandert er niks.
Maar goed, ik heb makkelijk praten want ik sta er niet voor. (Mijn zus lijkt het redelijk in de hand te hebben).
Izza schreef op 27-12-2023 om 11:53:
Onderhoudsplicht heeft zeker grenzen! Het wil niet zeggen dat je voor volwassen kinderen alles moet bekostigen. Het is zeer moeilijk afdwingbaar. Zeker niet als sprake is van dit soort problemen. Zo mag je de bijdrage aan een studie stoppen als iemand er niets aan doet of wegblijft. En mag iemand gewoon uit huis worden gezet als dat niet meer draagbaar is (zoals hier). Geen instantie die to iets kan verplichten. Een jongvolwassene heeft namelijk ook verplichtingen en kan een eigen inkomen verkrijgen.
Zomaar een kamer huren en betalen is natuurlijk zinloos. Deze jongen heeft begeleiding nodig en een plan vanuit hulpverlening. Dat kan alleen op vrijwillige basis (moeder heeft geen zeggenschap bij eenmeerderjarige). Anders is er straks sprake van vervuiling, overlast en achterstanden en to is al veel te ver gegaan. En dan komt hij na 4 maanden op staat en weer bij TO?
Natuurlijk heeft dat grenzen, maar ze kan hem niet op straat zetten zonder alternatief onderdak. Moeder moet hem het minimale geven, maar inderdaad niet meer dan dat. Dus niet sponsoren voor dingen die hij niet nodig heeft om te leven.
Index224 schreef op 28-12-2023 om 10:18:
[..]
Natuurlijk heeft dat grenzen, maar ze kan hem niet op straat zetten zonder alternatief onderdak. Moeder moet hem het minimale geven, maar inderdaad niet meer dan dat. Dus niet sponsoren voor dingen die hij niet nodig heeft om te leven.
Hij werkt en moeder mag hem op straat zetten, dan pas gaat hij zelf iets ondernemen.
Wat wil hij doen, de politie bellen? Meneer agent, ik mag van mijn moeder niet de hele dag op bed liggen blowen, dealen, mijn leven en dat van haar verzieken?
Zonnetje36 schreef op 26-12-2023 om 11:26:
bedankt voor de reacties. Hij is volwassen dus als hij zelf niks wil qua hulp kan je ook niks. Ik neem de reacties mee. Ben idd in enorme twijfel. Ondanks dat ie nachten weg is houd ie contact omdat hij weet dat ik me zorgen maak. Kortom Nog enige controle. Als hij straks op straat staat ben ik bang dat niks hem meer boeit, hij weer gaat dealen want ja Gevangenis is beter dan de straat toch.
Je hebt al heel veel achter de rug. Wat ik nog niet lees is hoe de vader erin staat en of jullie hierover kunnen communiceren.
Even terug, wat maakt dat je nu echt doodop bent? Wat is lees is dat hij nu 's avonds werkt, gokt, niet dealt, overdag op bed ligt en niet naar beneden wil komen voor de kadootjes van opa en oma. Je hebt heel wat achter de rug, maar wat maakt dat je nu op een punt zit dat je het gevoel hebt dat het zo echt niet verder kan?
Heb je nog contact met mensen van de hulpverlening of de reclassering?
Het mooiste zou zijn als je samen met je ex-man, een hulpverlener (verslavingszorg, gemeente) een plan maakt dat in principe gaat over jou (en vader?) als ouder: hoe houd je het vol en wat als voor jou de grens is bereikt? Het kan zijn dat je dan toch moet overgaan tot het verwijderen uit je huis. Het gaat dan om de vraag hoe jij dat kunt/volhoudt. Dus niet om hulpverlening aan je zoon (kan niet, want ouder dan 18).
Nog mooier is als je zoon daarbij kunt betrekken of op zijn minst het plan kunt presenteren: dit gaan we doen als de situatie zich zo ontwikkelt.
Tsjor
Index224 schreef op 28-12-2023 om 10:18:
[..]
Natuurlijk heeft dat grenzen, maar ze kan hem niet op straat zetten zonder alternatief onderdak. Moeder moet hem het minimale geven, maar inderdaad niet meer dan dat. Dus niet sponsoren voor dingen die hij niet nodig heeft om te leven.
Dat klopt dus niet. Dagelijks worden meerderjarigen op straat gezet. Dat kan en mag gewoon. Er is geen wet of instantie die daar iets van zegt. Hij kan zelf terecht bij tal van instanties. Dat mag zijn moeder niet eens meer doen vanaf 18!
Ik zou om de tafel gaan zitten met mensen uit de hulpverlening, als die nog aanwezig is. Samen een plan maken en je daar ook aan houden. Zo'n plan kan bijvoorbeeld zijn: je schrijft je nu in voor de Yes We Can kliniek (kan ik je van harte aanbevelen) en neemt de wachttijd die daarvoor is, als bedenktijd. Beslis je niet te gaan als je aan de beurt bent, dan ben je op - noem een datum- vertrokken, want ik kan dit niet meer aan. Voor de kliniek die ik noemde heb je geen 100% motivatie nodig om er toch te mogen starten, het intake gesprek wordt zodanig goed gevoerd dat veel jongeren eigenlijk dan al door de mand vallen en inzien dat hulp nodig is. Eenmaal binnen is er een grote kans van slagen dat er een grote verandering optreedt en dat ze een andere weg inslaan. Ik spreek uit ervaring.
Ik ken helaas genoeg die toch niet naar de kliniek (of het intakegesprek) gaan. Maar lijkt me wel een mooi plan. Hulp bieden met grenzen voor jezelf.
Venusss schreef op 29-12-2023 om 11:54:
Ik zou om de tafel gaan zitten met mensen uit de hulpverlening, als die nog aanwezig is. Samen een plan maken en je daar ook aan houden. Zo'n plan kan bijvoorbeeld zijn: je schrijft je nu in voor de Yes We Can kliniek (kan ik je van harte aanbevelen) en neemt de wachttijd die daarvoor is, als bedenktijd. Beslis je niet te gaan als je aan de beurt bent, dan ben je op - noem een datum- vertrokken, want ik kan dit niet meer aan. Voor de kliniek die ik noemde heb je geen 100% motivatie nodig om er toch te mogen starten, het intake gesprek wordt zodanig goed gevoerd dat veel jongeren eigenlijk dan al door de mand vallen en inzien dat hulp nodig is. Eenmaal binnen is er een grote kans van slagen dat er een grote verandering optreedt en dat ze een andere weg inslaan. Ik spreek uit ervaring.
Weet je ook of het vergoed wordt door de zorgverzekeraar of op een andere wijze?
Tsjor
tsjor schreef op 29-12-2023 om 14:01:
[..]
Weet je ook of het vergoed wordt door de zorgverzekeraar of op een andere wijze?
Tsjor
Jazeker, vanaf 18 jaar wordt het vergoed vanuit de zorgverzekering en tot 18 jaar gaat het via de gemeente.
