zoon toont geen initiatief maar lijkt niet ontevreden

ToetieToover schreef op 17-05-2023 om 14:48:

Gebrek aan intrinsieke motivatie kun je niet compenseren. Ik heb ervaring met ASS kinderen en een absoluut geheel ontbrekende actiemodus. Gelukkig had één van mijn kinderen een duidelijk beroep voor ogen en daar kwam een heleboel doorzettingsvermogen vandaan. Maar de eerste stappen om in actie te komen, moesten altijd van mij komen. Daarbij vond ik het al snel ‘onethisch’ als ik teveel ging bepalen. Horendol werd ik er soms ook wel eens van: moest ik nou wel of niet pushen om haar rijbewijs te halen? Om maar een voorbeeld te noemen. Maar het is nodig voor de door haar gewenste droombaan. Dus dan duw ik wel door. Is er eenmaal routine opgebouwd, dan gaat het wel goed en regelt ze dat verder zelf. Maar opstarten, nee. Ik kijk ook altijd of alles duidelijk is: wie, wat, waar, wanneer en hoe. Let op: ‘waarom’ zit hier niet bij. Het komt uit het boek ‘geef me de vijf’ en die 5 doelt op alle 5 zojuist genoemde elementen. Is er gebrek aan actie, dan is ze meestal vastgelopen op ‘hoe’. Dan maken we een stappenplan. En dan geen stappen overslaan uiteraard.

Dit herken ik enorm. Dank voor de mooie beschrijving. Ook die ethische afwegingen inderdaad.

troelahoep schreef op 17-05-2023 om 14:13:

[..]

Wat fijn dat het de goede kant op gaat met je zoon. Mag ik vragen wat voor kenmerken van ass jouw zoon heeft? Onze zoon is zogezegd wel een beetje een nerd, wat introvert, heeft niet bijzonder veel vrienden, maar verder..... hij heeft altijd een goed gevoel voor humor gehad en als je doorvraagt over vriendschappen of klasgenoten (vertelt hij uit zichzelf nooit over) dan lijkt hij wel goed te weten hoe de verhoudingen in de groep in elkaar steken. Het is ook geen type dat niet van drukte houdt, een bepaalde structuur aanhoudt etc.

De kenmerken die ik zie: nooit 1 op 1 vriendschappen gehad, prikkelgevoelig (als kind snel ontregeld van warm/koud/honger/dorst/kriebel), veel alleen-tijd nodig, al vele jaren sterke focus op 1 computerspel, moeite emoties onder woorden te brengen, weet ook vaak niet wat hij voelt. En al van kleins af aan gewoon 'een beetje anders'.
Maar daar staat tegenover: goed en sociaal functioneren binnen familiesettings en bestaande groepen, ook geliefd in vriendengroepjes, veel humor, talig, zorgzaam, opvallend talent voor de omgang met hulpbehoevende ouderen (bijbaan), doorziet emoties van anderen goed (sterker nog hij voelt ze m.i. zelfs te sterk en heeft daar last van). Mensen die hem alleen in goede doen kennen zouden stomverbaasd zijn als ik zeg dat ik aan ASS denk.

En wat betreft bijbaantjes, daarbij hebben jullie je zoon intensief begeleid, zeg je. Hoe dan? Wilde hij zelf wel graag een bijbaantje of vonden jullie dat belangrijk? Hier heeft zoon wel eens een bijbaantje gehad (bij een grote winkelketen) maar dat was wel een behoorlijk beetje op ons aandringen. Het bijbaantje vond hij overigens prima, had het goed naar zijn zin. Maar is weer gestopt omdat het werkrooster niet te combineren viel met schooltijden. Sinds die tijd heeft zoon niet meer de wens geuit om een baantje te hebben en reageert hij ook niet direct enthousiast als ik thuiskom met een advertentie van het een en ander bijvoorbeeld.

Nee hij wilde dat niet want hij wil nooit iets nieuws en hij geeft nauwelijks geld uit dus heeft ook geen geld nodig. Wij hebben tot in den treure herhaald dat het moest. En opties besproken (die hij dan allemaal afwees). We zijn gestopt met uitleggen waaróm het moest, want hij kan nogal goed discussiëren. Meestal gaat hij op den duur akkoord als dingen van ons 'gewoon moeten'. Het kost alleen veel tijd. 
Wij vonden het zo belangrijk omdat hij naast school en sport altijd op zijn kamer zat in zijn eentje (tel daar coronatijd bij op) en we dit als enige haalbare optie zagen om hem meer ervaringen op te laten doen.
Hij heeft twee bijbaantjes een aantal maanden tot een jaar gedaan die hij stom vond (folders bezorgen en pizza's bezorgen), en dan stopte hij dus ook weer. Daardoor wist hij wel beter wat hij níet wilde. Hij wilde zich nuttig voelen. Daar kwam mijn idee voor de zorg uit voort. Omdat ik die wereld goed ken accepteerde hij mijn hulp bij het zoeken. En dat is dus gelukt en blijkt een schot in de roos. 
Toen hij stopte met zijn studie hebben we weer gezegd dat hij dan veel meer moest gaan werken. Dat wilde hij eerst niet; zijn zorgbaan is fysiek zwaar en dat wilde hij niet full-time doen. We hebben consequent herhaald dat er dan iets anders moest komen. Toen kwam dat aanbod via via voor administratief werk. Dat was wel een zegen want ik weet niet hoe het anders gelopen was. Hij is hier dus toevallig terecht gekomen maar hij vindt het erg leuk. 

Liesss schreef op 17-05-2023 om 17:16:

Ik lees met interesse mee. Mijn zoon, 17jr, nu eindexamen gymnasium, lijkt hier ook op. Twee keer getest: grote kloof (verbaal 130, performaal 100) en ADD. Heel lang zagen wij niet echt problemen omdat hij qua stemming gelijkmoedig was en ook altijd wel sociaal was. Op school deed hij weinig, maar daar redde hij het mee.

De laatste twee jaar is het wel problematisch geworden. Dat examen gaat hij wel halen, dat is heel fijn. Maar verder volstrekte stagnatie. Geen baantje, geen idee wat hierna, nauwelijks sporten, en minimale sociale contacten, ook omdat hij het niet leuk vindt om te drinken en zijn (voormalige) vrienden wel. Hij wordt sinds een half jaar begeleid door een psycholoog (en wij ook! Heel fijn), maar we merken dat het nauwelijks lukte om over dit examen heen te kijken. Hij zegt het druk te hebben, vindt dat hij eindelijk eens moet laten zien wat hij kan, komt tot niets en voelt zich vervolgens waardeloos. Wat dan nog een akelig aspect is, is dat hij wel veel online bezig is en filmpjes kijkt van nogal rechts-conservatieve lieden. Brrr.
Ik denk dat de problemen nu groter zijn omdat hij meer uit de pas gaat lopen met zijn leeftijdsgenoten en de wereld een zelfstandigheid van hem verwacht die hij nog niet heeft. Anderen (zoals zijn twee jaar jongere zus) hebben wel baantjes, feestjes, activiteiten. En hem lukt het niet. Toen hij jonger was viel dat minder op en regelde ik ook meer.
Dat wordt dus de uitdaging in het tussenjaar dat nu gaat volgen: hem weer op gang krijgen. Hij zal niet met een rugzak de wereld intrekken, maar wij stellen wel wat minimum-eisen: 3-4 dagen per week werken, sporten, misschien rijbewijs, zo nu en dan koken. Iets van ritme en dingen leren die bij de volgende fase horen. En serieuze tijd gaan besteden aan studiekeuze, wellicht met wat coaching daarin.
Onze hoop is dat als de druk van school wegvalt hij vanuit ontspanning zijn weg kan gaan vinden. Hij is ook nog erg jong (wordt pas in december 18) dus hij mag best zijn tijd nemen. EN gelukkig hebben we de hulp op orde. Maar jeetje, ik maak me best veel zorgen over hoe en of dit goed komt…

Wat een herkenning. Onze zoon ook van december maar dus 1 jaar ouder.

Wat je schrijft over die ontspanning: dat zou best wel eens kunnen. De onze ging dus wel studeren en werd daar heel ongelukkig. Hij is eind maart gestopt en zei van de week tegen me: ik vind het leven nu zó veel fijner. Hij voelde zich altijd schuldig (ook op middelbare school) vanwege niet doen wat hij moest doen. Op middelbare school haalde hij desondanks zijn toetsen, op universiteit niet meer. 

Ook hier een twee jaar jongere broer die het allemaal wel kan. 

Wees blij dat hij het drinken niet leuk vindt. Onze zoon vond drinken heel leuk, ik had ook de indruk dat het hem over drempels hielp. Maar hij kende zijn grenzen slecht en vond het erg lekker. Ik vind het niet zo erg dat hij die jongens niet meer ziet.

Er is een mooie term voor: 'Growing into deficit' : het meer opvallen van de problemen als ze ouder worden, omdat leeftijdsgenoten zo hard gaan. 

Nog een tip voor koken: onze zoon kookt verplicht 1x/week. Hebben we moeten inregelen maar werkt heel goed. Af en toe koken zou hier niet werken. Boodschappen doen wij en gedetailleerde instructies leg ik klaar. Maar dan kan hij het inmiddels heel erg goed. En is heerlijk thuiskomen van werk

Wat gebeurt er als je hem vragen begint te stellen als: hoe gaat het nu eigenlijk met je? Hoe gaat het in je leven? Is er iets waarbij je hulp kunt gebruiken? Zijn er dingen waar je moeite mee hebt? Wat vind je eigenlijk interessant of leuk? Of wat vind je juist niet leuk?
Misschien zit ik er naast en vergeef me als ik dingen zeg die je al hebt ondernomen of al behandeld zijn, maar toen ik je bericht las was mijn eerste vraag: wat leeft er in hem?
Wij kunnen dingen gaan invullen en dat kan wel of niet correct zijn, maar wat denkt hij er zelf van? Denkt hij dat hij een probleem heeft? En zoja, wat is zijn probleem dan? Is hij tevreden met hoe de dingen gaan? Wat zou hij zelf veranderen als dat zou kunnen?
Wat verstaat hij onder hulp? Wat kun je voor hem doen zodat hij zich geholpen voelt? De enige die dat weet is hij.
Als je een dieper gesprek met hem wilt aangaan, doe dat dan niet plompverloren, kies een goed moment uit. Ga misschien eerst iets met hem doen, en zodra je een goed moment hebt gedeeld, ga dan eens in een dieper gesprek om uit te vinden wat er precies in zijn hoofd en hart omgaat. 
Ik weet als ouder maar al te goed dat met elkaar leven niet wil zeggen dat we ook werkelijk echt met elkaar in communicatie zijn. Wij als volwassenen kunnen dat makkelijker als onze kinderen vaak.
Mijn dochter is soms ook niet zo communicatief, zeker niet als ik haar een bepaalde periode voorbij gerend heb. Ik heb mezelf meerdere malen gerealiseerd dat ik dacht te weten hoe het mijn dochter ging, en erachter kwam dat helemaal niet zo was. Om maar een voorbeeld te noemen: Ik wist bijv. dat mijn dochter wel eens geplaagd werd op school, maar ik kwam er jaren later pas achter hoe erg dit voor haar was geweest.
Ik hoop dat dit je kan helpen.

ik begrijp je bezorgdheid, zelf ook een zoon die op deze leeftijd veel thuis zat, weinig sociale contacten en passief thuis zat. 
Ik kon er nachten van wakker liggen.

Mijn zoon is nu bijna 23 jaar en heeft zijn HBO afgerond, heeft paar fijne vrienden (hij houdt nog steeds niet van groepen en vrienden zijn op 1 hand te tellen), een vaste baan en sinds kort een vriendin.

Belangrijk os dat je niet vergeet dat hij een puber is. Hormonaal veranderd er super veel en ze moeten gaan uitzoeken wie en wat ze willen zijn in het leven. Misschien is hij anders dan zijn broertje, maar zolang hij er zelf geen problemen mee heeft? 
Ik heb mijn zoon jaren vergeleken met jongens met grote vriendengroepen en veel interesses. Verspilde energie, hij was toen tevreden met zijn leven. Werd gek van mijn vragen of hij niet iets ging doen of vragen of hij niet eenzaam was.

Toen hii ouder werd, begon hij langzaam te veranderen. Het is nog steeds geen ‘haantje’ en verblijven in grote groepen doet ie nog steeds niet graag. Maar hij heeft bijv een reis geboekt met een jongerenvakantie naar Amerika. Dat had ik nooit durven denken. Alleen met 20 mensen op vakantie, maar hij heeft er zoveel zin in. 

wat is je wil meegeven is dat een kind/puber zijn eigen weg moet leren kiezen en gaan. We zijn allemaal anders en zolang hij gelukkig is, is er niets aan de hand. Blijf hem goed observeren en vraag niet te vaak of hij eenzaam of ongelukkig is. 

Trijsje schreef op 17-05-2023 om 17:23:

[..]

Nog een tip voor koken: onze zoon kookt verplicht 1x/week. Hebben we moeten inregelen maar werkt heel goed. Af en toe koken zou hier niet werken. Boodschappen doen wij en gedetailleerde instructies leg ik klaar. Maar dan kan hij het inmiddels heel erg goed. En is heerlijk thuiskomen van werk

Zo heb ik dat ook gedaan, dochter was 1x per week verplicht om te koken vanaf haar 18e. Ze deed ook zelf daarvoor de boodschappen, meestal zo’n kookpakket met verse groenten waar op staat wat je er verder nog bij nodig hebt. De instructies in zo’n pakket waren vrij duidelijk, en ik was in het begin standby voor vragen. Ik klaagde niet over het menu, ook niet als het elke week hetzelfde was. 

BiancaJ schreef op 17-05-2023 om 17:24:

Wat gebeurt er als je hem vragen begint te stellen als: hoe gaat het nu eigenlijk met je? Hoe gaat het in je leven? Is er iets waarbij je hulp kunt gebruiken? Zijn er dingen waar je moeite mee hebt? Wat vind je eigenlijk interessant of leuk? Of wat vind je juist niet leuk?
Misschien zit ik er naast en vergeef me als ik dingen zeg die je al hebt ondernomen of al behandeld zijn, maar toen ik je bericht las was mijn eerste vraag: wat leeft er in hem?
Wij kunnen dingen gaan invullen en dat kan wel of niet correct zijn, maar wat denkt hij er zelf van? Denkt hij dat hij een probleem heeft? En zoja, wat is zijn probleem dan? Is hij tevreden met hoe de dingen gaan? Wat zou hij zelf veranderen als dat zou kunnen?
Wat verstaat hij onder hulp? Wat kun je voor hem doen zodat hij zich geholpen voelt? De enige die dat weet is hij.
Als je een dieper gesprek met hem wilt aangaan, doe dat dan niet plompverloren, kies een goed moment uit. Ga misschien eerst iets met hem doen, en zodra je een goed moment hebt gedeeld, ga dan eens in een dieper gesprek om uit te vinden wat er precies in zijn hoofd en hart omgaat.
Ik weet als ouder maar al te goed dat met elkaar leven niet wil zeggen dat we ook werkelijk echt met elkaar in communicatie zijn. Wij als volwassenen kunnen dat makkelijker als onze kinderen vaak.
Mijn dochter is soms ook niet zo communicatief, zeker niet als ik haar een bepaalde periode voorbij gerend heb. Ik heb mezelf meerdere malen gerealiseerd dat ik dacht te weten hoe het mijn dochter ging, en erachter kwam dat helemaal niet zo was. Om maar een voorbeeld te noemen: Ik wist bijv. dat mijn dochter wel eens geplaagd werd op school, maar ik kwam er jaren later pas achter hoe erg dit voor haar was geweest.
Ik hoop dat dit je kan helpen.

Wat er bij mijn dochter gebeurde als ik dat soort vragen stelde: die slaat dan helemaal dicht. Wat ze ergens van vindt, is voor haar een héle moeilijke vraag. En “hoe gaat het in je leven” is zó veelomvattend, daar kan ze niet op antwoorden. Wat wel hielp was elkaar schrijven. Ik heb het schriftje nog. Dan kon ze er langer over nadenken. Het duurde soms wel een week voordat ik antwoord kreeg. Zo lang had ze echt nodig. En soms was het antwoord dat ze het gewoon niet wist of geen mening had of alles wel prima vond. Maar dan wist ik wel dat ik het kon laten rusten omdat ze er zelf geen problemen mee had. Het lijkt me heel naar om erachter te moeten komen dat ze ergens mee zat en je niet kon helpen, zoals dat plagen/pesten. 

Als ik het zo lees, denk ik dat je zoon toch eens het diagnosetraject in zou moeten. Als er een diagnose uitkomt en je zoon besluit medicatie eens te proberen, kan dat wel eens een heel stuk schelen. Hij zit zichzelf vreselijk dwars maar lijkt het niet goed door te hebben. Is dit iets dat je met je huisarts kan bespreken? Je had het over de praktijkondersteuner waar je (nog) geen afspraak mee wilde ivm het plannen van de vakantie en de wachttijd. Je hebt toch alleen een verwijzing nodig? 

Ik schrik er toch wel van hoeveel diagnose er hier al ‘gesteld’ worden, met alle goede bedoelingen. Maar vraag me af of er niet meer mensen zijn dit dit verhaal herkennen en waarbij de situatie naarmate t kind ouder werd anders werd. Doordat hij/zij zijn eigen plekje in de wereld heeft ontdekt en alle hormonen weer rustiger zijn.

Chantalle74 schreef op 21-05-2023 om 00:10:

Ik schrik er toch wel van hoeveel diagnose er hier al ‘gesteld’ worden, met alle goede bedoelingen. Maar vraag me af of er niet meer mensen zijn dit dit verhaal herkennen en waarbij de situatie naarmate t kind ouder werd anders werd. Doordat hij/zij zijn eigen plekje in de wereld heeft ontdekt en alle hormonen weer rustiger zijn.

Het gaat om het leerproces, de ontwikkeling van een kind tot een volwassene die voldoende (aan)geleerd heeft. Dat is voor iedereen persoonlijk,  maar vertoont wel een gemiddeld verloop. En als je afwijkt dan is dus de vraag of dat komt omdat het een probleem is of niet. Daarbij selecteert die topic natuurlijk uit: de meeste mensen die hier reageren  doen dat omdat ze de situatie herkennen en vertellen wat ze toen hadden willen weten en wat ze misschien eerder hadden willen doen. Maar je zult het nooit weten, je kunt het ook niet vergelijken (als je bij kind x iets doet en bij kind y niet  kun je nog steeds niets vergelijken).

Gr Angela 

De voorbeelden die je geeft zouden - met de ervaring die ik nu heb - voor mij aanleiding zijn hulp te zoeken en aan te sturen op onderzoek. Onderzoek omdat je op die wijze inzicht krijgt wat de oorzaak is. En door de oorzaak te weten is het gedrag eenvoudiger te begrijpen. Vanuit begrip is het ook weer eenvoudiger (niet persé eenvoudig ) om te bepalen met wat voor hulp je zoon het beste gebaat is. 
Onze oudste heeft een véél lager IQ dan dat ooit gedacht is op basis van schoolprestaties en haar ontwikkelingslijn. Het geeft inzicht in hoe hard ze moet werken om dingen voor elkaar te krijgen. 

Chantalle74 schreef op 21-05-2023 om 00:10:

Ik schrik er toch wel van hoeveel diagnose er hier al ‘gesteld’ worden, met alle goede bedoelingen. Maar vraag me af of er niet meer mensen zijn dit dit verhaal herkennen en waarbij de situatie naarmate t kind ouder werd anders werd. Doordat hij/zij zijn eigen plekje in de wereld heeft ontdekt en alle hormonen weer rustiger zijn.

Hier heb ik nog even over nagedacht, maar ik zoek nog steeds naar de mogelijke reden van jouw schrik. En tja, dan kan ik het natuurlijk gewoon het beste aan jou vragen in plaats van raden. Want ik lees hier juist veel herkenning van het gedrag en daar zitten mensen bij die inmiddels een diagnosetraject hebben doorlopen en mogelijk al hulp ontvangen. Dat is niet hetzelfde als ‘even online een diagnose stellen’. En als dat toch zou gebeuren, waar schrik je dan zo van?