zoon toont geen initiatief maar lijkt niet ontevreden
Er zit me iets niet lekker wat betreft een van mijn kinderen. Zoon van 17 is moeilijk vooruit te branden, altijd al een beetje zo geweest dus het zit in zijn aard denk ik. Hij onderneemt zelf niks, heeft wel een aantal hobby's die hij oprecht leuk vindt, maar pas is gaan doen toen wij hem veelvuldig hebben aangemoedigd of zelf hebben opgegeven. Evenzo met bijbaantjes, iets gaan doen met vrienden etc. Hij gaat ook nog graag met ons, zijn ouders, en jongere broertje op stap.
Hij maakt beslist geen ongelukkige indruk, maar is wel onzeker en gesloten. Op school gaat het ook niet denderend, qua cijfers dan. Er zijn recentelijk wat acties geweest waarin hij zich heeft laten meeslepen in activiteiten die hij uit zichzelf niet zou ondernemen, met vervelende gevolgen. Onderhand wordt het echt tijd dat hij zich gaat verdiepen in wat hij zou willen na het eindexamen , maar ook daarin onderneemt hij geen énkele actie (zit nu in het voorlaatste schooljaar, mocht hij overgaan).
Ik heb al geprobeerd hier hulp bij te vinden maar de school/mentor geeft niet echt thuis, en een afspraak met een praktijkondersteuner is hier geen doen want de wachttijden zijn absurd. Wie heeft ook zoiets aan de hand gehad of weet wat we zouden kunnen doen om het kind een beetje op gang te helpen?
Trijsje schreef op 17-05-2023 om 17:15:
[..]
De kenmerken die ik zie: nooit 1 op 1 vriendschappen gehad, prikkelgevoelig (als kind snel ontregeld van warm/koud/honger/dorst/kriebel), veel alleen-tijd nodig, al vele jaren sterke focus op 1 computerspel, moeite emoties onder woorden te brengen, weet ook vaak niet wat hij voelt. En al van kleins af aan gewoon 'een beetje anders'.
Maar daar staat tegenover: goed en sociaal functioneren binnen familiesettings en bestaande groepen, ook geliefd in vriendengroepjes, veel humor, talig, zorgzaam, opvallend talent voor de omgang met hulpbehoevende ouderen (bijbaan), doorziet emoties van anderen goed (sterker nog hij voelt ze m.i. zelfs te sterk en heeft daar last van). Mensen die hem alleen in goede doen kennen zouden stomverbaasd zijn als ik zeg dat ik aan ASS denk.
[..]
Nee hij wilde dat niet want hij wil nooit iets nieuws en hij geeft nauwelijks geld uit dus heeft ook geen geld nodig. Wij hebben tot in den treure herhaald dat het moest. En opties besproken (die hij dan allemaal afwees). We zijn gestopt met uitleggen waaróm het moest, want hij kan nogal goed discussiëren. Meestal gaat hij op den duur akkoord als dingen van ons 'gewoon moeten'. Het kost alleen veel tijd.
Wij vonden het zo belangrijk omdat hij naast school en sport altijd op zijn kamer zat in zijn eentje (tel daar coronatijd bij op) en we dit als enige haalbare optie zagen om hem meer ervaringen op te laten doen.
Hij heeft twee bijbaantjes een aantal maanden tot een jaar gedaan die hij stom vond (folders bezorgen en pizza's bezorgen), en dan stopte hij dus ook weer. Daardoor wist hij wel beter wat hij níet wilde. Hij wilde zich nuttig voelen. Daar kwam mijn idee voor de zorg uit voort. Omdat ik die wereld goed ken accepteerde hij mijn hulp bij het zoeken. En dat is dus gelukt en blijkt een schot in de roos.
Toen hij stopte met zijn studie hebben we weer gezegd dat hij dan veel meer moest gaan werken. Dat wilde hij eerst niet; zijn zorgbaan is fysiek zwaar en dat wilde hij niet full-time doen. We hebben consequent herhaald dat er dan iets anders moest komen. Toen kwam dat aanbod via via voor administratief werk. Dat was wel een zegen want ik weet niet hoe het anders gelopen was. Hij is hier dus toevallig terecht gekomen maar hij vindt het erg leuk.
Wel redelijk herkenbaar wat je zegt. Veel alleen-tijd nodig, veel op de kamer zitten, altijd al een beetje anders is ook op mijn zoon van toepassing. Maarja, dan weer niet dat prikkelgevoelige en ook niet een focus op 1 ding. Maar verder ook een leuke jongen die sociaal vaardig is.
Liesss schreef op 17-05-2023 om 17:16:
Ik lees met interesse mee. Mijn zoon, 17jr, nu eindexamen gymnasium, lijkt hier ook op. Twee keer getest: grote kloof (verbaal 130, performaal 100) en ADD. Heel lang zagen wij niet echt problemen omdat hij qua stemming gelijkmoedig was en ook altijd wel sociaal was. Op school deed hij weinig, maar daar redde hij het mee.
De laatste twee jaar is het wel problematisch geworden. Dat examen gaat hij wel halen, dat is heel fijn. Maar verder volstrekte stagnatie. Geen baantje, geen idee wat hierna, nauwelijks sporten, en minimale sociale contacten, ook omdat hij het niet leuk vindt om te drinken en zijn (voormalige) vrienden wel. Hij wordt sinds een half jaar begeleid door een psycholoog (en wij ook! Heel fijn), maar we merken dat het nauwelijks lukte om over dit examen heen te kijken. Hij zegt het druk te hebben, vindt dat hij eindelijk eens moet laten zien wat hij kan, komt tot niets en voelt zich vervolgens waardeloos. Wat dan nog een akelig aspect is, is dat hij wel veel online bezig is en filmpjes kijkt van nogal rechts-conservatieve lieden. Brrr.
Ik denk dat de problemen nu groter zijn omdat hij meer uit de pas gaat lopen met zijn leeftijdsgenoten en de wereld een zelfstandigheid van hem verwacht die hij nog niet heeft. Anderen (zoals zijn twee jaar jongere zus) hebben wel baantjes, feestjes, activiteiten. En hem lukt het niet. Toen hij jonger was viel dat minder op en regelde ik ook meer.
Dat wordt dus de uitdaging in het tussenjaar dat nu gaat volgen: hem weer op gang krijgen. Hij zal niet met een rugzak de wereld intrekken, maar wij stellen wel wat minimum-eisen: 3-4 dagen per week werken, sporten, misschien rijbewijs, zo nu en dan koken. Iets van ritme en dingen leren die bij de volgende fase horen. En serieuze tijd gaan besteden aan studiekeuze, wellicht met wat coaching daarin.
Onze hoop is dat als de druk van school wegvalt hij vanuit ontspanning zijn weg kan gaan vinden. Hij is ook nog erg jong (wordt pas in december 18) dus hij mag best zijn tijd nemen. EN gelukkig hebben we de hulp op orde. Maar jeetje, ik maak me best veel zorgen over hoe en of dit goed komt…
Nou, dit dus. Het lijkt allemaal een beetje te stagneren bij onze zoon en precies wat jouw zoon zegt: hij heeft het druk met school, maar daar doet hij dus echt niet zoveel aan. Ik betwijfel of hij de 3-4 uur per dag aan huiswerk die je zou moeten doen in 5vwo wel haalt (rekensom van zijn mentor - overheid gaat uit van een 40-urige week aan schoolwerk op die leeftijd). Echt een heel intelligente jongen, heel mondig ook, maar hij krijgt dingen niet georganiseerd en lijkt zich dat onvoldoende te realiseren.
Voor mijn gevoel verlummelt hij een hoop tijd en komt het gewoon niet in hem op dat hij zelfstandig moet worden. Zoiets als een rijbewijs halen.... daar heb ik hem nog nooit over gehoord bijvoorbeeld. Maarja, met terugwerkende kracht is het altijd al een beetje zo geweest. Middelbare schoolkeuze was een totale ver-van-zijn-bedshow destijds, de scouting en sport waar hij of zit hebben wij hem voor opgegeven en daar zit hij nog steeds op.
Zijn 3 jaar jongere broertje regelt ook van alles al zelf, geeft zelf aan wat hij wil qua sport/activiteiten en trekt ons zelf aan de mouw als daar wat voor moet komen. Hij is ook sociaal actiever: verder helemaal niet zo'n feestbeest, maar heeft wel vaker logeerpartijtjes, organiseert wel eens een filmavondje enzo. Andere kind is gewoon wat alerter ofzo, veel dingen ontgaan de oudste ook lijkt het.
Op zich is het nog niet 'weten' of je iets belangrijk (genoeg) vindt inderdaad een kwestie van ontwikkeling (en die kan 'langzamer' gaan dan gemiddeld en uiteindelijk komen die dingen vanzelf meestal wel, maar dan paar jaar later).
Maar wat het ingewikkeld maakt is de vraag of hij eronder 'lijdt'. Dat klinkt wat dramatisch, maar dat speelde hier wel een rol, het was een goede 'door-vraag-vraag' die door hulpverlening werd gesteld. Het leek er echt op dat zoon dingen niet veel konden schelen, maar ondertussen was hij wel veel 'socialer' dan oudste en altijd met vrienden/vriendinnen op stap. Het kon niet anders dan dat hij de verschillen wel zag. Maar de vraag was dus: wat was zijn 'lijdenslast', wilde hij wel maar kon hij niet of wilde hij het ook (nog) niet en moesten we het laten gaan tot latere leeftijd? Dat laatste hebben we beetje (moeten doen) (gedaan) en het blowen heeft niet geholpen in die tijd . . .
gr Angela
Chantalle74 schreef op 21-05-2023 om 00:10:
Ik schrik er toch wel van hoeveel diagnose er hier al ‘gesteld’ worden, met alle goede bedoelingen. Maar vraag me af of er niet meer mensen zijn dit dit verhaal herkennen en waarbij de situatie naarmate t kind ouder werd anders werd. Doordat hij/zij zijn eigen plekje in de wereld heeft ontdekt en alle hormonen weer rustiger zijn.
Ja, dat vind ik ook wel opvallend.
Maar goed, stel dat zoon in aanmerking zou komen voor een diagnose, wat schiet je ermee op (vraag stel ik ook voor mezelf trouwens). Ik ken in mijn omgeving aardig wat mensen die kinderen hebben met ass om maar iets te noemen, ook een aantal adhd'ers. Wat ik zo begrijp is dat er geen therapie of begeleiding bij komt kijken, sterker nog, voor de meerderjarigen (die ik ken dan) geldt dat ze zelf op zoek moesten naar een coach en dus ook zelf moesten financieren.
Rond psychiatrische diagnoses hangt voor mijn gevoel nog steeds een zweem van 'niet goed' zijn, iets dat gefikst moet worden. Bovendien, dat je zelf een diagnose- en/of behandeltraject moet financieren, vind ik enerzijds heel kwalijk want dan komt niet iedereen ervoor in aanmerking, en anderzijds geeft het de indruk dat het om 'minder echte' of niet echt bestaande problemen gaat. Het is niet als een lichamelijke handicap ofzo.
Hoe denken jullie daarover?
Angela1967 schreef op 22-05-2023 om 10:55:
Op zich is het nog niet 'weten' of je iets belangrijk (genoeg) vindt inderdaad een kwestie van ontwikkeling (en die kan 'langzamer' gaan dan gemiddeld en uiteindelijk komen die dingen vanzelf meestal wel, maar dan paar jaar later).
Maar wat het ingewikkeld maakt is de vraag of hij eronder 'lijdt'. Dat klinkt wat dramatisch, maar dat speelde hier wel een rol, het was een goede 'door-vraag-vraag' die door hulpverlening werd gesteld. Het leek er echt op dat zoon dingen niet veel konden schelen, maar ondertussen was hij wel veel 'socialer' dan oudste en altijd met vrienden/vriendinnen op stap. Het kon niet anders dan dat hij de verschillen wel zag. Maar de vraag was dus: wat was zijn 'lijdenslast', wilde hij wel maar kon hij niet of wilde hij het ook (nog) niet en moesten we het laten gaan tot latere leeftijd? Dat laatste hebben we beetje (moeten doen) (gedaan) en het blowen heeft niet geholpen in die tijd . . .
gr Angela
Ja, dat. Ik wil er ook voor waken om teveel te pushen en kind aanpraten dat hij niet goed is zoals hij is. Maarja, lijdt hij eronder dat hij niet niet meekomt met alles, of schopt hij er een beetje tegenaan en denkt hij jullie kunnen me wat met je drukte, ik doe het wel als ik er zelf aan toe ben?
Ik zie in mijn hoogopgeleide omgeving heel veel gezinnen waarvan de leden allemaal een heel volle agenda hebben met activiteiten naast school die nodig zijn voor persoonlijke groei en niet eens zozeer omdat ze het leuk vinden. Variërend van sportschool en bijbehorend proteinerijk dieet (ook 14-15 jarigen) tot debatteerclub, yoga of oosterse vechtsport voor mentale balans. En ik schat dat meer dan de helft van de gezinnen die ik ken hun kinderen op enig moment hebben laten testen op hb, dyslectie, adhd of ass. Lijkt wel of iedereen aan zichzelf móet werken om mee te komen en niemand van zichzelf goed genoeg is. Misschien is het ook wel een maatschappelijke kwestie.
Ik kan het goed vergelijken, mijn ene kind heeft een lichamelijke handicap, het andere een ASS-diagnose. Ik weet wel wie er de meeste belemmeringen ondervindt: de ASS'er. Juist omdat zijn handicap grotendeels onzichtbaar is. Voor de lichamelijke handicap hebben scholen en hulpverlening verplichtingen, die worden elk jaar 2x besproken en zo nodig aangepast. Elke week is er een hulpverlener op school om praktische en psychologische hulp te bieden en problemen vlot te trekken. Het revalidatiecentrum staat ook klaar met raad en daad.
Voor autisme ligt dat moeilijker. Maar er is wel hulp. Zoon krijg 1 u per week 1-op-1-begeleiding op de universiteit en kan ook daar aanspraak maken op speciale maatregelen bij tentamens die hem helpen om wel goed te scoren. Praktische hulp voor het dagelijks leven (autismecoach) moeten we inderdaad zelf organiseren.
Overigens is er steeds meer inzicht in neurodiversiteit en de voordelen daarvan. Autisme kan niet genezen worden, en dat hoeft ook niet. Steeds meer ASS'ers hebben een stevige dosis auti-pride, en terecht. Ze zijn niet minder of slechter, wel net wat anders. Wederzijds begrip en wederzijds rekening met elkaar houden kan veel ellende voorkomen.
troelahoep schreef op 22-05-2023 om 11:12:
[..]
Ja, dat. Ik wil er ook voor waken om teveel te pushen en kind aanpraten dat hij niet goed is zoals hij is. Maarja, lijdt hij eronder dat hij niet niet meekomt met alles, of schopt hij er een beetje tegenaan en denkt hij jullie kunnen me wat met je drukte, ik doe het wel als ik er zelf aan toe ben?
Jij lijdt er vooral onder, geloof ik.
Ik lees helemaal niet zoveel geks.
troelahoep schreef op 22-05-2023 om 10:59:
[..]
Ja, dat vind ik ook wel opvallend.
Maar goed, stel dat zoon in aanmerking zou komen voor een diagnose, wat schiet je ermee op (vraag stel ik ook voor mezelf trouwens). Ik ken in mijn omgeving aardig wat mensen die kinderen hebben met ass om maar iets te noemen, ook een aantal adhd'ers. Wat ik zo begrijp is dat er geen therapie of begeleiding bij komt kijken, sterker nog, voor de meerderjarigen (die ik ken dan) geldt dat ze zelf op zoek moesten naar een coach en dus ook zelf moesten financieren.
Rond psychiatrische diagnoses hangt voor mijn gevoel nog steeds een zweem van 'niet goed' zijn, iets dat gefikst moet worden. Bovendien, dat je zelf een diagnose- en/of behandeltraject moet financieren, vind ik enerzijds heel kwalijk want dan komt niet iedereen ervoor in aanmerking, en anderzijds geeft het de indruk dat het om 'minder echte' of niet echt bestaande problemen gaat. Het is niet als een lichamelijke handicap ofzo.
Hoe denken jullie daarover?
Ja, vind ik niet. Allereerst kan je medicatie overwegen en als medicatie aanslaat, scheelt dat zo enorm! Ik heb mijn kind zien opbloeien. Hij kon zich eindelijk lang genoeg, zonder heel veel moeite en ervoor vechten, concentreren en dan snapte hij de uitleg ook.. ook sociaal. Hij kon eindelijk veel beter sociaal meekomen en daar lag zijn grote behoeft, toen. Meekomen én meedoen. Nu hoef je niet altijd medicatie te nemen. Gebeurt hier ook niet elke dag.
Daarnaast heb je met diagnose toegang tot begeleiding voor je kind en eventueel begeleiding voor jezelf, om je kind te helpen. Nu is het niet zo dat een diagnose een deur is die toegang geeft tot een luxe supermarkt, helaas. Ik heb veel moeten zoeken, zelf bellen en navragen. Kinderen met add hebben veel meer moeite met plannen en organiseren (huiswerk, toetsen, maar ook wat neem ik mee naar .. sport) en ik heb toen gezocht naar iemand die pubers begeleid met het plannen en die leerstrategiën aanreikt. Dat wordt vergoed vanuit de gemeente.
Wat ik wel heb geleerd is dat jezelf het voortouw moet nemen. Ben je door de bottleneck van de diagnose, dan is er een door jezelf (kind/ouder) te ontdekken landschap met minder wachttijden, is mijn ervaring.
Ik zie de diagnose van mijn kind als een soort wegwijzer bij een kind dat zich niet doorsnee en vanzelfsprekende ontwikkelde. De “handleiding” voor nadh kinderen is wel zo’n beetje bekend en luistert niet zo nauw maar die werkte niet gewoon bij mijn kind. En toen bleek dat er met niet-doorsnee handvatten en medicatie (omdat hij anders steeds wegdroomde) wèl zijn potentieel, geluk etc naar boven komt.
Philou schreef op 22-05-2023 om 11:35:
[..]
Ja, vind ik niet. Allereerst kan je medicatie overwegen en als medicatie aanslaat, scheelt dat zo enorm! Ik heb mijn kind zien opbloeien. Hij kon zich eindelijk lang genoeg, zonder heel veel moeite en ervoor vechten, concentreren en dan snapte hij de uitleg ook.. ook sociaal. Hij kon eindelijk veel beter sociaal meekomen en daar lag zijn grote behoeft, toen. Meekomen én meedoen. Nu hoef je niet altijd medicatie te nemen. Gebeurt hier ook niet elke dag.
Daarnaast heb je met diagnose toegang tot begeleiding voor je kind en eventueel begeleiding voor jezelf, om je kind te helpen. Nu is het niet zo dat een diagnose een deur is die toegang geeft tot een luxe supermarkt, helaas. Ik heb veel moeten zoeken, zelf bellen en navragen. Kinderen met add hebben veel meer moeite met plannen en organiseren (huiswerk, toetsen, maar ook wat neem ik mee naar .. sport) en ik heb toen gezocht naar iemand die pubers begeleid met het plannen en die leerstrategiën aanreikt. Dat wordt vergoed vanuit de gemeente.
Wat ik wel heb geleerd is dat jezelf het voortouw moet nemen. Ben je door de bottleneck van de diagnose, dan is er een door jezelf (kind/ouder) te ontdekken landschap met minder wachttijden, is mijn ervaring.Ik zie de diagnose van mijn kind als een soort wegwijzer bij een kind dat zich niet doorsnee en vanzelfsprekende ontwikkelde. De “handleiding” voor nadh kinderen is wel zo’n beetje bekend en luistert niet zo nauw maar die werkte niet gewoon bij mijn kind. En toen bleek dat er met niet-doorsnee handvatten en medicatie (omdat hij anders steeds wegdroomde) wèl zijn potentieel, geluk etc naar boven komt.
Helemaal eens met Philou! Ook hier heeft medicatie een groot verschil gemaakt, ook op sociaal vlak. En de speciale handvatten zijn heel handig.
Valeria schreef op 22-05-2023 om 11:18:
[..]
Jij lijdt er vooral onder, geloof ik.
Ik lees helemaal niet zoveel geks.
ja maar dat is dus precies het probleem, dat jíj niets geks leest. Lees even de posting van IMI-x2 / 22-05-2023 om 11:14, die schrijft daar iets over.
Als je (in het algemeen) er meer over gelezen hebt, in je omgeving meemaakt of zelf meemaakt dan kijk je echt met andere blik. En daarbij: ik vind het ook raar dat jij (Valeria dus) je toch een beetje als 'maat' neemt terwijl er ook ontzettend veel postings zijn van mensen die snappen waarom TO de vraag stelt. En dat gaat echt verder dan 'ik als moeder maak me zorgen moet ik daarmee stoppen of niet'.
gr Angela
Chantalle74 schreef op 21-05-2023 om 00:10:
Ik schrik er toch wel van hoeveel diagnose er hier al ‘gesteld’ worden, met alle goede bedoelingen. Maar vraag me af of er niet meer mensen zijn dit dit verhaal herkennen en waarbij de situatie naarmate t kind ouder werd anders werd. Doordat hij/zij zijn eigen plekje in de wereld heeft ontdekt en alle hormonen weer rustiger zijn.
Jammer dat je niet meer gereageerd hebt. Ik had je graag willen zeggen waar ik van schrik als ik zoiets lees. En dan is dat er geen alarmbellen afgaan bij een kind dat niet bloeit, met een trager verlopende ontwikkeling. En dan vooral: niets doen, vooral wachten, laten gaan, laten we de norm verlagen bij dit kind… wordt in elk geval de omgeving gelukkig doordat we het probleem hebben weggepraat.
Angela1967 schreef op 22-05-2023 om 11:50:
[..]
ja maar dat is dus precies het probleem, dat jíj niets geks leest. Lees even de posting van IMI-x2 / 22-05-2023 om 11:14, die schrijft daar iets over.
Als je (in het algemeen) er meer over gelezen hebt, in je omgeving meemaakt of zelf meemaakt dan kijk je echt met andere blik. En daarbij: ik vind het ook raar dat jij (Valeria dus) je toch een beetje als 'maat' neemt terwijl er ook ontzettend veel postings zijn van mensen die snappen waarom TO de vraag stelt. En dat gaat echt verder dan 'ik als moeder maak me zorgen moet ik daarmee stoppen of niet'.
gr Angela
Die mensen nemen toch ook hun eigen situatie als uitgangspunt danwel maat? T/m diagnoses en medicatie. Beetje raar juist als dat van jou wel mag. Of valideert dat dan jouw eigen situatie of zo?
En wie zegt dat ik het in mijn omgeving niet meemaak of meegemaakt heb?
Valeria schreef op 22-05-2023 om 12:17:
[..]
Die mensen nemen toch ook hun eigen situatie als uitgangspunt danwel maat? T/m diagnoses en medicatie. Beetje raar juist als dat van jou wel mag. Of valideert dat dan jouw eigen situatie of zo?
En wie zegt dat ik het in mijn omgeving niet meemaak of meegemaakt heb?
Ja maar ik zie wel een situatie die anders is dan doorsnee. Ik begrijp niet dat leerkrachten en ouders ed bij een kind waar de ontwikkeling al een tijd niet lekker loopt, nog een keer zeggen, nou laten wij eens lekker achterover leunen.. die komt er zelf wel uit. Hopen we. Voor mij staat dat voor dat ze het niet weten én niet willen begrijpen.
Nu is dàt alléén niet genoeg om te zeggen dat het lijkt op add (en dat er dan onderzoek nodig is). Maar als je niet (veel) weet van add, herken je de aspecten niet.. maar om vervolgens te zeggen, als iemand add opperen, te zeggen dat het onzin is.. is met het oog op jouw wereldbeeld net zo boud, vind ik.
troelahoep schreef op 22-05-2023 om 11:12:
[..]
Ja, dat. Ik wil er ook voor waken om teveel te pushen en kind aanpraten dat hij niet goed is zoals hij is. Maarja, lijdt hij eronder dat hij niet niet meekomt met alles, of schopt hij er een beetje tegenaan en denkt hij jullie kunnen me wat met je drukte, ik doe het wel als ik er zelf aan toe ben?
Ik zie in mijn hoogopgeleide omgeving heel veel gezinnen waarvan de leden allemaal een heel volle agenda hebben met activiteiten naast school die nodig zijn voor persoonlijke groei en niet eens zozeer omdat ze het leuk vinden. Variërend van sportschool en bijbehorend proteinerijk dieet (ook 14-15 jarigen) tot debatteerclub, yoga of oosterse vechtsport voor mentale balans. En ik schat dat meer dan de helft van de gezinnen die ik ken hun kinderen op enig moment hebben laten testen op hb, dyslectie, adhd of ass. Lijkt wel of iedereen aan zichzelf móet werken om mee te komen en niemand van zichzelf goed genoeg is. Misschien is het ook wel een maatschappelijke kwestie.
Lijden kan ook in stilte. Zeker als je het idee hebt dat het aan jezelf ligt en het je eigen keuze is, of als je je ouders niet wil belasten.
Een overvolle agenda hoeft helemaal niet. Maar wel een agenda met dagvulling en ritme. Dus ofwel school, ofwel werk. En natuurlijk ook vrije tijd.
En hij is van zichzelf echt wel goed genoeg, het is helemaal niet erg om ergens hulp bij nodig te hebben, maar sommige dingen zijn wel nodig om te leren of te doen.
En soms hebben kinderen dan even een zetje nodig om dat aan te gaan.
Mijn dochter heeft ook wel vaker gezegd dat ze 'niet goed genoeg is' voor ons als ze iets moet waar ze geen zin in heeft of tegenop ziet. Uiteindelijk is het vaak wel in haar belang en draait ze later ook wel bij.
Ik begrijp je argwaan tegen diagnoses en dat het lijkt alsof iedereen wel iets heeft tegenwoordig, al denk ik dat op dit forum toch bovengemiddeld veel mensen schrijven die een kind hebben met bepaalde uitdagingen. Je opent immers meestal geen topic omdat alles zo lekker vlotjes loopt in je leven.
ToetieToover schreef op 21-05-2023 om 09:09:
[..]
Hier heb ik nog even over nagedacht, maar ik zoek nog steeds naar de mogelijke reden van jouw schrik. En tja, dan kan ik het natuurlijk gewoon het beste aan jou vragen in plaats van raden. Want ik lees hier juist veel herkenning van het gedrag en daar zitten mensen bij die inmiddels een diagnosetraject hebben doorlopen en mogelijk al hulp ontvangen. Dat is niet hetzelfde als ‘even online een diagnose stellen’. En als dat toch zou gebeuren, waar schrik je dan zo van?
Ik ben docent op t MBO, zie dus de hele dag zoveel verschillende soorten jongeren. Ze zijn allemaal anders. In de loop van de jaren zie ik regelmatig jongeren veranderen in gedrag en persoonlijkheid. Vaak heeft t te maken met hun puber zijn. Niet alles is nog even goed ontwikkeld en de ene is sneller, socialer, actiever enz dan de ander.
wat ik gewoon wil zeggen is dat ander gedrag dan het gedrag wat de grote meute vertoont, niet altijd hoeft te betekenen dat er iets mis is. Niet alles heeft een reden en het is soms lastig voor het kind zelf als andere denken dat er iets mis met ze is. Terwijl het voor hen prima is zoals het is.
Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde.
