Zoon heeft nepvrienden(?)

Mallebeppie schreef op 17-10-2021 om 17:20:

Ik kan me er zo weinig bij voorstellen dat dit écht zo gegaan is, als TO schrijft. Incidenteel een gesprek met de mentor, terwijl hij onder de blauwe plekken zit, bespuugd wordt, uit gehoond wordt.

Ook dat je inhoudelijk niet hebt geweten wat voor filmpjes hij op dat YouTube kanaal heeft staan, vind ik echt vreemd. Je probeert toch op zijn minst het gebruik van social media in de gaten te houden? En zoon heeft zelf de minder geslaagde filmpjes verwijderd? Jullie hebben het niet samen gedaan? Weet je wat er nu nog op staat? Weg ermee... echt.

Ook het verhuis verhaal klinkt ondoordacht.

Ik weet niet waardoor precies, maar dit topic geeft me een naar en vreemd gevoel. Ik kan het alleen niet goed duiden. Ik weet niet zo goed of ik medelijden moet hebben met zoon, of met moeder.

Waarom wordt er niet door gepakt? Althans zo klinkt het.

Mijn begint het meer en meer te klinken als een fantasiewereldje. Verhuizen naar Turkije, thuisonderwijs via een Amerikaanse school, therapie die in februari plots zou stoppen, etc.

Als dit echt is, begrijp ik niet dat er hier niet meer instanties bij betrokken zijn, want beide ouders lijken me incapabel om een kind op te voeden en de zoon zelf gaat aardig onderuit in sociale situaties. 

Ik zou alles op alles zetten om je zoon te leren met twee benen op de aarde te blijven en te praten over gedrag van anderen dat vervelend is of dat hij niet snapt. Blijkbaar zit daar een grote valkuil voor hem. Dat doe je door te zorgen dat je op de hoogte blijft van wat hij doet (ook online) en hem bij te sturen waar nodig. 
Hem jarenlang in de waan laten dat die jongens 'vrienden' zijn, is niet OK. Net zoals dat hij blijkbaar met 1000 volgers denkt een succes te zijn. Dat soort dingen weet je als ouders en daar kan je hem tegen beschermen.

Thuisonderwijs in een land zonder sociale contacten, lijkt voor je zoon misschien lekker rustig, maar daar los je niks mee op. Integendeel. Ik zou dat dus nooit doen. Hij moet met twee benen op de grond komen en sociaal vaardigheden ontwikkelen. Ik zou hem dus sowieso naar school sturen, waar hij ook woont! De taal leert hij echt heel snel - ik heb ervaring met onze 4 kinderen op scholen in het buitenland. Bovendien is het doodzonde om de kans om een andere taal en cultuur te leren kennen, aan je voorbij te laten gaan. 

Mijn dochter heeft het in het tweede jaar van het VO ook erg moeilijk gehad, door een ingewikkelde vriendschap,  waarin beiden grote steken hebben laten vallen. School heeft dit zeer serieus genomen,  er zijn meerdere gesprekken geweest.  De leerling begeleider was betrokken etc. Heel kundig, plezierig en netjes.  

Ik kan me niét voorstellen dat de school van TO haar zoon, hier de ogen voor sluit.

Mij was dat niet opgevallen, Mallebeppie. Door je opmerking maak je slapende honden wakker. Da's juist het tegenovergestelde van wat je wil zeggen. 

In draadje onder zorgenkinderen over jongen van 13 met ASS, gaf moeder aan soms wel moeite te hebben met ASS itt de vader die ook ASS heeft. Dat zette mij wel aan het denken. TO gaf aan ook ASS te hebben.    Alleen is het maar de vraag of vader, eenmaal in Ankara, in staat is hem te begeleiden als die zelf geen ASS zou hebben maar zijn zoon wel door de eerste jaren heen moet loodsen qua gewenning, taal en normale leven.
Turks kan hij wel leren, maar kan zoon die omschakeling ook oppakken?

yette schreef op 17-10-2021 om 18:45:

Mij was dat niet opgevallen, Mallebeppie. Door je opmerking maak je slapende honden wakker. Da's juist het tegenovergestelde van wat je wil zeggen.

Ik haal het weg, ik wilde waarschuwen.  Niet handig achteraf,  wel goed  bedoeld 

(Ot)

Was reactie op Mallebeppie, maar ook weggehaald na verwijdering van link.

Flanagan schreef op 17-10-2021 om 18:47:

In draadje onder zorgenkinderen over jongen van 13 met ASS, gaf moeder aan soms wel moeite te hebben met ASS itt de vader die ook ASS heeft. Dat zette mij wel aan het denken. TO gaf aan ook ASS te hebben. Alleen is het maar de vraag of vader, eenmaal in Ankara, in staat is hem te begeleiden als die zelf geen ASS zou hebben maar zijn zoon wel door de eerste jaren heen moet loodsen qua gewenning, taal en normale leven.
Turks kan hij wel leren, maar kan zoon die omschakeling ook oppakken?

Mijn ervaring is dat onze kinderen, ook degenen die wegens epilepsie en ASS speciaal onderwijs volgden, het in het buitenland minstens zo goed deden als hier. Uiteraard is het wel belangrijk om een school met zorg te kiezen. Wij kozen voor openbare IB-scholen omdat dat systeem goed aansluit op het niveau hier. 

In Turkije is er op school wel meer regelmaat en orde en dat zou best goed kunnen zijn voor je zoon. Ik zou geen thuisonderwijs daar doen maar gewoon naar school, hij zal het snel oppikken. Het lijkt mij geen slecht idee.

Over die Turkije plannen. Ik zou eerst maar eens met je ex gaan praten. Wilde verhuisplannen en ideetjes worden voortaan met jou als moeder besproken en niet met een instabiele 14 jarige. Dus vader zoekt eerst uit wat hij wil, hoe hij dat gaat doen, hoe hij zijn verblijf in ankara gaat betalen als er een kind bij hem komt wonen. In welke woning dus concreet waar. Welke school kan zoon naar toe dus laat hem gesprekken voeren. Eigenlijk net zoals alle ouders doen die gaan verhuizen naar het buitenland. Vrienden van ons gingen zelfs voordat ze echt gingen een paar weken ernaar toe om een huurhuis te regelen en een school voor de kinderen uit te zoeken (dus met gesprekken over welke begeleiding ze konden bieden aan twee Nederlandse kinderen). Pas als het compleet plaatje is deel je het  met je zoon. Hij kan niet goed omgaan met de oprispingen van vader. Die wil dan weer naar de vs met een miniscule kans om een green card te winnen en nu weer naar turkije om de belasting te ontduiken. Al die wilde plannen zijn niet goed voor je zoon. Dus bescherm hem daarvoor. Laat hem niet al in zijn hoofd zijn vertrokken om te wonen in een plaats die hij niet goed kent en waarvan hij denkt dat iedereen aardig is en Engels spreekt en hij thuis kan blijven met online onderwijs. Dat is namelijk echt niet realistisch. 

Goede post, Plantenbak!