Zoon (15) transgender ??
Eind vorige zomer heeft zoon (15) mij gezegd dat hij transgender is. Punt. Geen vraag, geen twijfel, gewoon dat. Van de een op de andere dag. Geen enkele voorbode, nooit met poppen gespeeld of meisjeskleren aan gewild. Hij zei dat het kwam omdat hij zag hoe meisjes met elkaar omgaan en dat dat veel leuker is dan hoe jongens met elkaar omgaan. Dus nu is hij transgender, vindt hij. Ik ben eerst met hem hierin mee gegaan: veel gepraat, veel gevraagd, hem een jurk van mij aan laten doen en wat make up opgedaan. Even laten bezinken, en af en toe over praten. Toen sloot hij zich op school aan bij de LBHTI+ club. Hij had hiervoor nooit echt vrienden maar in deze club wel. Fijn natuurlijk dat hij vrienden heeft.
Ik zit alleen zelf enorm te worstelen. Hij heeft van zijn vader een tik autisme geërfd en ik denk dat dat ook in deze situatie mee speelt. Zoon is dol op treinen, computers, muziek maken, en heeft geen enkele hobby dat je als vrouwelijk kunt bestempelen. Hij laat nu zijn haren groeien, in voorbereiding op wat er nog meer komt - in zijn beleving. Maar door zijn autisme bijt hij zich hier helemaal in vast, zwart of wit maar geen grijs. Hij IS helemaal geen transgender, of biseksueel of homoseksueel of non binair of whatever. Hij is op dit moment een jongen van 15 die op zoek is naar zijn seksuele identiteit. En welke puber is dat niet..?
Maar omdat hij bij die club vrienden zit voelt hij zich daarin gesteund en vind hij mij ouderwets, een 'Karen' die er niets van begrijpt.
Af en toe verwijt hij mij dat en ik weet soms niet of ik er nou heel hard om moet lachen (ik heb ook heus lesbische vriendinnen, mijn kapper is homo en de transgenders om me heen worden er steeds meer) of dat ik elke keer het gesprek moet aan gaan, terwijl ik er absoluut niet van overtuigd ben dat hij op de juiste weg zit. Ik probeer met alle macht respectvol te zijn over dit onderwerp maar als ik heel eerlijk ben vind ik het nogal overtrokken en begrijp ik inderdaad niet waarom niet iedereen gewoon als mens kan worden gezien maar er zo nodig een label aan wil plakken. Dat zeg ik ook tegen mijn zoon.
Affijn, mijn vraag is wie er nog meer ervaring heeft met zonen of dochters die zich in jouw ogen echt nog eerst verder moeten ontwikkelen voordat ze zo'n enorme stap maken, gecombineerd met autisme.
Dank voor reacties en hopelijk mag ik er veel ontvangen waar mijn zoon en ik mee geholpen zijn.
Hertogi
hoi hertogi
ik ben zelf transgender / non binair, en ik snap dat je er zo tegen aankijkt dat uw kind niet transgender is of in ieder geval er over twijfelt. alleen uit eigen ervaring als een ouder je niet steunt kan je heel erg pijn doen,. en als je hun graag wilt steunen geef ik de tip om er zelf onderzoek naar te doen. maar een ding wat ik heb gelezen in de antwoorden gaat over gender dyshporie en dat is dat dat heel weinig kan zijn of er gewoon helemaal niet en als dat zo is weet je vaak niet dat je trans bent als klein kind (dit was mijn geval) en als er meer van is zie je dat ook vaak eerder. maar meestal de ¨tekenen¨ van trans zijn zijn heel onderliggend. en soms is er geen gender dysphorie alleen wel een missende connectie tussen het geboorte geslacht. het beste wat ik denk wat u kunt doen is het gewoon accepteren en uw kind ondersteunen en als hun iets zeggen dat dat transphobisch in spreek dan niet tegen want u bent niet trans uw kind wel.
met vriendelijke groet een nby
Beste Hertogi, een zeer herkenbaar verhaal, al is is zoon/ dochter hier wat ouder, 20. Driekwart jaar geleden kwam vrij plotseling de mededeling dat ze transgender was. Als jongen geboren maar wil meisje zijn. Er was voor ons totaal geen herkenning of dat dingen op zijn plek vielen. Ik zag zelf vooral een autistische fase. Maar inmiddels duurt het straks al een jaar, en ze is nog niet van gedachten veranderd. Dus ik groei er langzaam wat in mee, al voelt het nog steeds niet passend. Ze heeft een paar gesprekken met een seksuoloog gehad en die vertelde dat bijna alle transgenders die ze in behandeling had iets in het autistische spectrum hadden. De combi komt dus nogal vaak voor. Sterkte
Ik vond dit interessante artikel over de combi autisme en transgender en non binair.
https://www.ggznieuws.nl/opvallend-veel-transgenders-onder-mensen-met-autisme/
Het gaat over een onderzoek gedaan door een Britse onderzoeker en ervaringsdeskundige Reubs Walsh, die werkt aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. “Walsh – die op 14-jarige leeftijd de diagnose autisme kreeg – werd bij haar geboorte geregistreerd als man maar gaat sinds 2010 door het leven als vrouw. Of, in haar eigen woorden, als gender queer transwoman.”
“Walsh: ‘Uit mijn onderzoek blijkt heel duidelijk dat de zelfverklaarde ervaringen op het gebied van genderidentiteit van veel mensen met autisme sterk afwijken van de maatschappelijke conventie. Dat geldt voor 15% van de deelnemers: zij zijn non-binair en/of transgender.’ Ter vergelijking: van de algemene Nederlandse bevolking noemt 3,9% zichzelf ‘non-binair’, volgens een grootschalig onderzoek uit 2014. Opvallend is vooral het aantal vrouwen dat zich volgens Reubs onderzoek niet thuisvoelt in de bestaande man-vrouw-hokjes: 21,6%, tegen 7,8% van de mannen.”
Erg de moeite waard om te lezen! Het werpt misschien ook licht op de kwestie dat je het als ouder niet goed kunt plaatsen als je autistische kind uit de kast komt. Hoe ik het interpreteer: neurotypische cisgenders verwachten bij een transgender eerder typisch gedrag van het niet-geboortegeslacht en als ze dat niet zien, kunnen ze de wens en het gedrag niet plaatsen. Walsh zegt zoiets als: mensen met autisme voelen zich vaak niet bijzonder prettig in de cliché sekserollen. Ik denk dan: waarom zouden ze dan cliché gedrag vertonen van welk geslacht dan ook?
Ik heb ook een kind die transgender is, en ook ik zag het totaal niet aankomen.
Geen moment heb ik gedacht dat mijn zoon een meisje zou kunnen zijn, ik zag het echt niet aankomen.
Ook ik twijfel wel eens of dit het wel is voor hem, ook mijn kind heeft autisme, heeft eigenlijk geen vrienden, en soms denk ik, misschien wil hij op deze manier wel ergens bij horen.
Inmiddels is het een jaar geleden dat hij het heeft verteld, en nog steeds is de wens er om een meisje te worden, het lijkt dus wel echt serieus te zijn.
Ik merk wel dat hij meer rust heeft nu hij openlijk erover kan praten, dat hij samen met mij meisjeskleren kan bestellen en zich zo kan kleden op de momenten dat hij dit wil. Hij weet dat hij gesteund word en dat wij het accepteren, maar begrijpt ook wel dat het voor ons als ouders soms ook moeilijk is.
Nu is dit topic niet heel actief meer, maar ik hoop dat er toch wat meer ouders zijn die hierover willen praten.
Hoi, fijn artikelen om te lezen, het herken veel dingen, ook in de reacties.
Mijn zoon (16 jaar) heeft mij onlangs verteld dat hij liever een meisje was/is. Hij deed ook geen meisjes dingen
hij had ook geen trekjes die mij iets zouden laten vermoeden.
Mijn zoon loop al een paar jaar bij een psycholoog en gaat amper naar school, dus de Corona paste hem wel. Voordat hij zich uitte heb ik tegen mijn partner gezegd dat ik het idee heb dat er iets anders is, maar wist niet wat, ik. kon mijn vinger er niet op leggen.
Nadat hij het gezegd heeft vielen er bij ons een paar kwartjes,
Ik Ben blij dat hij het gezegd heeft.
Ik hoop dat hij een weg vind om het zelf een plaats te geven, en er mee leert te leven in wat voor hoedanigheid dan ook. Het is voor hem zeker 10x moeilijker dan voor ons,.
Ik zal hem steunen en er voor hem zijn als hij mij nodig heeft. En ik vertrouw op de kracht die ons gegeven wordt.
Zodat ieder gelukkig mag zijn.
Met een vriendelijke groet
Ommat
Nu is dit topic niet heel actief meer, maar ik hoop dat er toch wat meer ouders zijn die hierover willen praten.
Heb je facebook? Dan kan je lid worden van de groep 'ouders van transkinderen'. Die is heel actief en ook best ouders die het er emotioneel moeilijk mee hebben, twijfelen aan de diagnose, niet weten hoe nu verder op het punt waarop ze zitten met hun kind. Sterkte!
