Zoon (15) transgender ??
Eind vorige zomer heeft zoon (15) mij gezegd dat hij transgender is. Punt. Geen vraag, geen twijfel, gewoon dat. Van de een op de andere dag. Geen enkele voorbode, nooit met poppen gespeeld of meisjeskleren aan gewild. Hij zei dat het kwam omdat hij zag hoe meisjes met elkaar omgaan en dat dat veel leuker is dan hoe jongens met elkaar omgaan. Dus nu is hij transgender, vindt hij. Ik ben eerst met hem hierin mee gegaan: veel gepraat, veel gevraagd, hem een jurk van mij aan laten doen en wat make up opgedaan. Even laten bezinken, en af en toe over praten. Toen sloot hij zich op school aan bij de LBHTI+ club. Hij had hiervoor nooit echt vrienden maar in deze club wel. Fijn natuurlijk dat hij vrienden heeft.
Ik zit alleen zelf enorm te worstelen. Hij heeft van zijn vader een tik autisme geërfd en ik denk dat dat ook in deze situatie mee speelt. Zoon is dol op treinen, computers, muziek maken, en heeft geen enkele hobby dat je als vrouwelijk kunt bestempelen. Hij laat nu zijn haren groeien, in voorbereiding op wat er nog meer komt - in zijn beleving. Maar door zijn autisme bijt hij zich hier helemaal in vast, zwart of wit maar geen grijs. Hij IS helemaal geen transgender, of biseksueel of homoseksueel of non binair of whatever. Hij is op dit moment een jongen van 15 die op zoek is naar zijn seksuele identiteit. En welke puber is dat niet..?
Maar omdat hij bij die club vrienden zit voelt hij zich daarin gesteund en vind hij mij ouderwets, een 'Karen' die er niets van begrijpt.
Af en toe verwijt hij mij dat en ik weet soms niet of ik er nou heel hard om moet lachen (ik heb ook heus lesbische vriendinnen, mijn kapper is homo en de transgenders om me heen worden er steeds meer) of dat ik elke keer het gesprek moet aan gaan, terwijl ik er absoluut niet van overtuigd ben dat hij op de juiste weg zit. Ik probeer met alle macht respectvol te zijn over dit onderwerp maar als ik heel eerlijk ben vind ik het nogal overtrokken en begrijp ik inderdaad niet waarom niet iedereen gewoon als mens kan worden gezien maar er zo nodig een label aan wil plakken. Dat zeg ik ook tegen mijn zoon.
Affijn, mijn vraag is wie er nog meer ervaring heeft met zonen of dochters die zich in jouw ogen echt nog eerst verder moeten ontwikkelen voordat ze zo'n enorme stap maken, gecombineerd met autisme.
Dank voor reacties en hopelijk mag ik er veel ontvangen waar mijn zoon en ik mee geholpen zijn.
Hertogi
De wachtlijsten zijn enorm, je bent zo een jaar of wat verder voor er ook maar iets gebeurt. Dus waarom niet serieus nemen? Maak een afspraak bij de huisarts, vraag een verwijzing voor het VU ofzo.
Als je door de wachtlijst heen bent, dan volgen er gesprekken en pas als er een diagnose genderdysforie is, dan pas zullen er behandelingen ingezet worden.
Mijn advies, volg je kind hier in, als er achteraf toch geen sprake is van genderdysforie, dan heb je hem in ieder geval laten zien dat je achter je kind staat.
Misschien is het een fase, maar een fase kan ook waardevol zijn.
Ik vind het ook lastig. Je vraagt je toch af of het niet een 'vlucht' is bij een kind met autisme vanwege het idee om dan 'normaal' te zijn of een hechtere 'identiteit' te hebben en erbij te horen.
En die psychiaters weten vaak ook weinig van autisme.
Ik vind het helemaal geen bezwaar dat een kind of jongere zich verkleed of geeft niet wat maar ik zou me ook zorgen maken over het lichamelijke 'ombouwen' bij iemand met autisme.
Het liefste bespreek je je zorgen met je zoon zelf, dat doe je, en verder heb je het niet in de hand, hij zal zelf zijn weg hierin moeten zoeken en je hoopt dat de begeleiding bij een eventuele ombouwoperatie goed is en hem ook goed helpt te reflecteren en te toetsen aan de realiteit.
Dit speelt niet bij mijn kinderen maar ik heb een jong familielid waar ik me dit wel afvroeg nadat er een geslachtsveranderend proces was gedaan. En ik heb het gezien in de kring van mijn kinderen. Daar gelukkig ook zonder ombouw, maar gewoon geaccepteerd dat iemand zich kleedde en presenteerde zoals hij zich voelde en wilde voelen.
'en begrijp ik inderdaad niet waarom niet iedereen gewoon als mens kan worden gezien maar er zo nodig een label aan wil plakken. Dat zeg ik ook tegen mijn zoon.'
Dat lijkt me precies waar je zoon ook mee worstelt. In deze vriendengroep vindt hij herkenning en dat heeft hij nodig, hoe begripvol jij als ouder ook bent. Wat hierboven ook staat: de wachtlijsten zijn enorm en ze gaan echt niet zomaar een traject in met iedereen. Neem hem serieus, ga er heen met hem en laat hem intussen uitvogelen hoe of wat of wie hij is. Het is fijn dat hij er ook met jou over kan praten. Voor jou is het belangrijk dat je de proporties ziet, de combinatie met autisme kunt handelen.
Ja, wat Misdreavus zegt: vraag een verwijzing aan de huisarts en meld hem aan bij het genderteam van de VU. Geloof me, die zijn er niet op uit om ieder met maar enige genderdysfore gevoelens meteen een transgender traject in te laten gaan. Voordat zo'n traject start gaat er een grondige (bij mijn zoon jarenlange) screening door psychologen en psychiaters aan vooraf. Ik ken genoeg jongeren die niet aan de hormonen mogen omdat de co-mobiditeit met depressies of ernstige vormen van autisme te groot zijn.
Je wilt als ouder zelf al de diagnose gesteld hebben (mijn ervaring) omdat je denkt dat als je aan het traject begint dat het dan groen licht is voor een transitie. Dit is totaal niet waar, laat aan deskundigen over of genderdysforie is wat er speelt. Je kan als ouder mocht hij trans zijn ook niet het proces tegenhouden. Je kunt het alleen maar frustreren. dus het beste is hem te volgen en vertrouwen te hebben in de specialisten.
Sterkte want het is voor een ouder best een zorg. Dat begrijp ik als de beste
Ja nog even: als je zegt "Hij is op dit moment een jongen van 15 die op zoek is naar zijn seksuele identiteit." dan begrijp ik wel dat hij vindt dat je het niet begrijpt. Genderdysforie gaat namelijk in de laatste plaats over seksualiteit.
en dan zeg je dit: " Ik probeer met alle macht respectvol te zijn over dit onderwerp maar als ik heel eerlijk ben vind ik het nogal overtrokken en begrijp ik inderdaad niet waarom niet iedereen gewoon als mens kan worden gezien maar er zo nodig een label aan wil plakken."
Mocht je zoon echt genderdysfoor zijn, dan is dat diep grievend voor hem en zal hij zich niet gesteund voelen.
Is hij het niet en is het idd een 'bevlieging' dan ga je hem toch niet ompraten maar zal hij als puber nog meer zijn hakken in het zand zetten.
Nogmaals: ga uit de discussie met hem en laat het aan deskundigen over. De wachtlijsten zijn extreem lang, hij zal zich gesteund voelen en ze halen het er heus wel uit als hij niet geschikt is voor transitie.
Tip: spreek niet van ombouwen. Dat vinden transpersonen vaak niet prettig. Ze zijn geen apparaten waaraan je kunt sleutelen.
Bij bijeenkomsten van Transvisie zeiden ervaringsdeskundigen dat autisme meer voorkomt bij transgenders dan gemiddeld.
Sowieso goed om eens te bellen met de contacttelefoon Genderkind en Ouders (GO) van Transvisie. Van www.transvisie.nl : Het kan zijn dat je behoefte hebt aan een gesprek, of dat een specifieke vraag hebt, of wat meer informatie wilt. Daarvoor heeft Go speciaal een contacttelefoon (06 53779385). Mogelijk wordt deze niet direct opgenomen, maar moet je inspreken. Je wordt dan teruggebeld.
Het gaat hier dus niet om een kind dat zich van jongs af aan aangetrokken voelt tot zaken van het andere geslacht. Een jongen die vanuit het niets aankondigt transgender te zijn. Hij is 15 eenzaam en heeft aansluiting bij lhbt jongeren en wil daar graag bijhoren. Ik zou wat terughoudend zijn, niet te veel over zeggen en als hij er dingen over kwijt wil gewoon aanhoren. Waarschijnlijk waait het weer over.
Bolmieke, gewoon dingen aanhoren lijkt me heel goed. Naar de huisarts en deskundigen gaan ook. Als moeder of willekeurig forumlid dingen aannemen en zelf dus gaan diagnosticeren lijkt me niet de weg. Hoe het ook zit.
Wow dank voor de reacties, zo snel en heel fijn!
Bolmieke- zo sta ik er ook in.
De rest - dank ! Ik zal idd meer mee gaan met hem, en dan hoop ik nog steeds dat het overwaait, maar dan heeft hij wel mijn steun. Dat is eigenlijk het belangrijkste, voor hem èn voor mij. Ik wil hem heel graag steunen, dan moet ik maar af en toe zelf wat opzij zetten. Beter dan tegenover elkaar komen te staan.
Iedereen lijkt bij het woord transgender meteen aan opereren te denken. Echter, lang niet alle transgenders willen dat. Die gedachte maakt het voor TS misschien makkelijker om zoon te steunen in zijn zoektocht.
Hou er rekening mee, dat vanaf 16 jaar, kinderen zelf beslissingen mogen nemen op medisch gebied zonder dat ouders toestemming hoeven te geven, alleen al daarom zou ik zeker proberen om het contact goed te houden.
Wat poekiepoek zegt is ook nog waar, mijn ftm wil zoals hij er nu in staat wel zijn borsten laten verwijderen, maar de kans bestaat dat hij verder niks wil laten opereren.
Ik begrijp alle emoties trouwens heel goed hoor. Na 15 jaar een dochter ineens moeten omschakelen, het niet helemaal kunnen (willen) geloven, me afvragen of mijn kind niet gewoon naar zichzelf op zoek is, het gevoel mijn kind kwijt te raken, verdriet omdat de naam die ik met zoveel zorg heb uitgezocht nu wordt beschouwd als één van de vreselijkste dingen die ik tegen hem kan zeggen, het vreselijke idee dat er misschien best wel ingrijpende operaties gedaan zullen worden, de zorgen omdat mijn kind ineens meer risico loopt om mishandeld te worden...
Het is ook niet makkelijk, maar boven alles wil ik dat mijn kind zich thuis veilig voelt en weet dat we hem serieus nemen.
Wat is ‘de enorme stap’ waar jij het over hebt? Dat hij/zij zijn haar laat groeien? Zich vrouw noemt? Ik zou het ook voorlopig maar gewoon laten gebeuren. Het fijne van de huidige lgbtq-community is voor zover ik dat meekrijg van dochter dat er juist vanalles mogelijk is: homo-bi-pan, trans, non-binair, weet ik veel. Ik word soms tureluurs van alle verschillen en nuances van maar het heeft wel als groot voordeel dat je nog een hoop kan schuiven en toch binnen de groep kan blijven. Ik heb ‘vroeger’ eens zien gebeuren dat een homo die een vriendin kreeg al zijn homo-vrienden kwijtraakte. Maar in de huidige tijd lijkt me dat niet meer nodig. Als hij/zij toch niet trans blijkt, is non-binair een prima alternatief. Ik vind het ook wel een typisch puberverhaal. Het kind is ervan overtuigd alles te weten en is klaar om de hemel bestormen. Als ouder heb je de neiging dat te willen temperen. Maar als het bij praten en wat alternatief gedrag blijft, kun je er misschien ook eens geamuseerd, ontroerd om proberen te glimlachen: ‘Wat een sturm und drang! We zien wel wat er uiteindelijk van komt.’ Pubers zijn ongeveer per definitie uit evenwicht tenslotte. En uiteindelijk vinden ze meestal op de een of andere manier weer een evenwicht. Misschien is dat met autisme wat moeilijker maar tenzij er echt ongezonde en onomkeerbare dingen gebeuren, zou ik het gewoon maar laten en het volgen, in plaats van te proberen het de kop in te drukken omdat je er het jouwe over denkt. Het kan best zijn dat je gelijk hebt. In dat geval zou ik proberen erop te vertrouwen dat dat dan ook wel zal blijken op den duur. En misschien is het toch zoals je kind zich nu voelt. Daar groei je dan ook wel in mee.
Ik weet trouwens niet of dat poppen spelen, jurken dragen nou per se moet hoor, als je transvrouw bent. Dat klinkt dan weer alsof je van jurkjes moet hebben gehouden en met poppen moet hebben gespeeld om een vrouw te kunnen zijn. . Dat is uiteraard niet het geval. Waar het hem dan wel in zit, weet ik ook niet. Wat zegt je kind daarover? Wat is zijn/haar gevoel en ervaring dat hij/zij tot deze conclusie is gekomen?
Ik zou beginnen met samen naar de huisarts te gaan en dit te bespreken.
Wij kunnen niet vanachter een scherm en zonder je kind te kennen hier iets over zeggen. Het klinkt wel apart moet ik zeggen, dat je het totaal niet aan ziet komen qua gedrag en hobby's en samenvalt met het sluiten van vriendschappen in de regenboogcommunity. Het is overigens niet zo dat je als cis-gender heteropersoon je niet kunt aansluiten bij zo'n groep. Als minderheden bepaalde rechten willen is het juist belangrijk dat ook mensen uit de meerderheidsgroep zich daarvoor inzetten en die gedachte dragen. Anders krijg je dat natuurlijk nooit voor elkaar.
Ik zou het zeker niet ontkennen of niet serieus nemen. Dat kan heel pijnlijk zijn en kinderen willen boven alles gezien worden door hun ouders. Dergelijke trajecten kosten heel veel tijd, en niet alles hoeft, en al helemaal niet meteen. En neem voor jezelf ook de tijd om daarin te groeien. Veel ouders van transkinderen gaan door een soort rouwproces omdat ze afscheid moeten nemen van een kind dat er op een bepaalde manier niet meer is, inclusief een toekomstbeeld dat wegvalt, en zich moeten leren verhouden tot een nieuwe werkelijkheid. Gun jezelf die tijd ook.
Ik had vroeger een jongen in de klas die heel veel vriendinnen had (als in meisjesvrienden, niet een hele harem partners) en veel minder omging met jongens. Hij had ook niet de interesses van de gemiddelde jongen. Heel veel mensen dachten dat hij homo was en waren verbaasd toen hij opeens een vriendin had. Iedereen is anders en dat is allemaal goed. Dat is de belangrijkste boodschap voor je kind.
