Zoon (15) transgender ??

als moeder zijde of vader help hem als hij een vraag heeft

ga niet zegen dat het slecht of gaan lachen als hij iets vraagt 

zorg dat hij zijn persoonlijkheid voelt

stel hij voelt zich niet zo goed help hem en zeg wat er aan de hand is

ga niet de anderen kant op kijken daar woord hij niet blijer van en jullie ook niet

Hoi, hier precies hetzelfde verhaal maar dan met zoon van 19. Hij begon enorm geïnteresseerd te raken in transgender YouTubers. En dan ook gelijk op zijn autistisch, niks anders meer kijken. Na een paar maanden vertelde hij dat hij zelf ook liever een meisje wil zijn. Ik dacht eerst dat het alleen beïnvloed was door alle filmpjes, maar hij vertelde dat hij eigenlijk nooit blij met zijn lichaam is geweest. Ik had al wel gemerkt dat hij niet echt met sex bezig leek te zijn maar dit wist ik niet. En zo bleek er toch meer achter te zitten. Maar ik vind het nog steeds een beetje onvoorstelbaar. Hij heeft veel echte jongens dingen, niet op een stoere manier maar vooral nerd hobby's. Gamen, games maken, pokemon, cuben schaken etc. Ik heb nooit het gevoel gehad jij bent een meisje. Maar hij is wel erg gevoelig en we zijn heel close. Ik ben vooral bang dat hij het zich op een autistische manier vast in zijn hoofd zet en te weinig ruimte laat voor andere mogelijkheden. Wat dat betreft ben ik wel blij met de wachttijd ( hij niet!) Anders was hij gelijk aan de hormonen gegaan. Maar ik ben er wel achtergekomen dat mijn ideeën over transgender zijn ook niet helemaal kloppen. Je hoeft niet het eigenlijk vanaf j je derde al te weten en te spelen met poppen. Sterkte! Groetjes

Ik vind dat je al best veroordelend bent geweest, ook door het op zijn autisme te schuiven.

geef je kind gewoon het gevoel om te zijn wie hij wil zijn. Luister serieus naar wat hij zegt en probeer met hem mee te denken. Misschien heeft hij voor nu even genoeg aan zijn nieuwe vriendengroep, misschien wil hij inderdaad eens met een specialist praten. Die gaan echt niet over één nacht ijs. 

uiterlijk en merkbaar is hij dan wel er niet mee bezig geweest,  maar wie weet hoe lang hij er al in zijn hoofd mee bezig geweest is?

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik moest meteen ergens aan denken bij het lezen van jouw post. Een vriendin van me geeft les op een middelbare school voor VWO'ers (nu ruim 25 jaar). Zij ziet daar veel kinderen die afwijken van de norm: Ontzettend slim, een vorm van autisme, sociaal onhandig. Wat zij daar de afgelopen jaren heeft zien gebeuren, is dat het groepje "outsiders" (wat vroeger de punkers/gothics waren bijv) zich nu als LHBTIQ+ profileert. Zij heeft nu 4 of 5 kinderen in de klas die aangeven transgender te zijn. Ze ziet ook kinderen die daar uiteindelijk op terugkomen. Deze kinderen voelden zich nergens thuis, hadden moeite om aansluiting te vinden, en vonden dat wel bij deze groep kinderen. Misschien is dat wel een trend/ontwikkeling die breder te trekken is en speelt dit op meer scholen. 

Ik denk dat het ontzettend fijn is dat je zoon nu een groep mensen om zich heen heeft die hem welkom doen voelen, er voor hem zijn en waar hij zijn ei kwijt kan. Ik denk ook dat je als steunende, respectvolle ouder aan de zijlijn maar even moet kijken hoe dit zich ontwikkelt. Ook omdat je aangeeft hier eerder nooit signalen van opgepikt te hebben.

Leentje74 schreef op 02-06-2021 om 23:18:

Hoi, hier precies hetzelfde verhaal maar dan met zoon van 19. Hij begon enorm geïnteresseerd te raken in transgender YouTubers. En dan ook gelijk op zijn autistisch, niks anders meer kijken. Na een paar maanden vertelde hij dat hij zelf ook liever een meisje wil zijn. Ik dacht eerst dat het alleen beïnvloed was door alle filmpjes, maar hij vertelde dat hij eigenlijk nooit blij met zijn lichaam is geweest. Ik had al wel gemerkt dat hij niet echt met sex bezig leek te zijn maar dit wist ik niet. En zo bleek er toch meer achter te zitten. Maar ik vind het nog steeds een beetje onvoorstelbaar. Hij heeft veel echte jongens dingen, niet op een stoere manier maar vooral nerd hobby's. Gamen, games maken, pokemon, cuben schaken etc. Ik heb nooit het gevoel gehad jij bent een meisje. Maar hij is wel erg gevoelig en we zijn heel close. Ik ben vooral bang dat hij het zich op een autistische manier vast in zijn hoofd zet en te weinig ruimte laat voor andere mogelijkheden. Wat dat betreft ben ik wel blij met de wachttijd ( hij niet!) Anders was hij gelijk aan de hormonen gegaan. Maar ik ben er wel achtergekomen dat mijn ideeën over transgender zijn ook niet helemaal kloppen. Je hoeft niet het eigenlijk vanaf j je derde al te weten en te spelen met poppen. Sterkte! Groetjes

Wat mij triggert in jouw posting, en ik weet niet of je jouw kind goed citeert, is dat hij zegt "dat hij zelf ook liever een meisje wil zijn". Ik dacht (maar daar kan ik verkeerd mee zijn) dat het kenmerk van transgenders is dat ze in een verkeerd lichaam zitten - dus dat ze meisje zijn in een jongenslichaam.

Ik wilde vroeger ook liever een jongen zijn (basisschoolleeftijd), maar heb nooit het idee gehad dat ik daadwerkelijk een jongen was.

Maar goed, ik hoop op goede begeleiding voor jouw kind en dat hij zich blij mag voelen met zijn(/haar) lichaam.

Lieveheersbeest schreef op 13-07-2021 om 09:27:

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik moest meteen ergens aan denken bij het lezen van jouw post. Een vriendin van me geeft les op een middelbare school voor VWO'ers (nu ruim 25 jaar). Zij ziet daar veel kinderen die afwijken van de norm: Ontzettend slim, een vorm van autisme, sociaal onhandig. Wat zij daar de afgelopen jaren heeft zien gebeuren, is dat het groepje "outsiders" (wat vroeger de punkers/gothics waren bijv) zich nu als LHBTIQ+ profileert. Zij heeft nu 4 of 5 kinderen in de klas die aangeven transgender te zijn. Ze ziet ook kinderen die daar uiteindelijk op terugkomen. Deze kinderen voelden zich nergens thuis, hadden moeite om aansluiting te vinden, en vonden dat wel bij deze groep kinderen. Misschien is dat wel een trend/ontwikkeling die breder te trekken is en speelt dit op meer scholen.

Ik denk dat het ontzettend fijn is dat je zoon nu een groep mensen om zich heen heeft die hem welkom doen voelen, er voor hem zijn en waar hij zijn ei kwijt kan. Ik denk ook dat je als steunende, respectvolle ouder aan de zijlijn maar even moet kijken hoe dit zich ontwikkelt. Ook omdat je aangeeft hier eerder nooit signalen van opgepikt te hebben.

Wat een interessante observatie! Ik begrijp geloof ik wel wat ze zegt. Toen ik jong was, hoorde ik ook bij de alternatievelingen en wij waren anders, voelden ons anders en vroegen ons af: wat ben ik dan? Homo/hetero was in onze vriendengroep 1 thema. Twee vrienden (1 homo, 1 hetero) van mij gingen tot ver in hun twintiger jaren in travestie uit. Muziek, uiterlijk, politiek, kunst etc waren andere aspecten om op af te wijken.

Nu zijn er nog veel meer etiketjes om uit te proberen en van te proeven: trans, non-binair, pan en weet ik veel wat allemaal! Ik vind het ergens logisch dat de pubers van nu dat dan ook doen. Zelf zou ik me destijds denk ik ook wel aangetrokken hebben gevoeld tot het etiketje non-binair, als dat had bestaan. Mijn moeder heeft mij destijds eens gevraagd of ik soms liever een jongen wilde zijn en begreep niet zo goed dat ik er gewoon totaal geen zin had om aan allerlei standaarden te voldoen. Niet als vrouw maar ook niet als man. Nu heb ik geen behoefte meer aan die term. Ik weet toch wel wie ik ben zonder er een naam aan te geven en als anderen dat niet begrijpen, is het meestal niet erg belangrijk meer om daar een verhaal bij te hebben.  

Terug naar het nu: wat ik zie bij mijn dochter, sluit aan bij de observatie van de gymnasium-docente. Dochter zit niet in een alternatieve scène waarbij ook lhbtq-thema's een rol spelen. Haar lhbtq-scene is de/een alternatieve scene! Ik vind dat wel leuk. Denk ook: dit is een fase. Een deel van deze jongeren zal ergens landen op het queer-spectrum. Voor anderen is het een coming of age ervaring. Er wordt vooral heel veel geëxperimenteerd met identiteit en daar hoef je als ouder eigenlijk helemaal niet zo veel mee in mijn ogen. Behalve als het kind echt vastloopt of om hulp vraagt. En wat mij betreft is iedere uitkomst goed.

Mijn oudste van is onlangs gediagnostiseerd met autisme en was/is (?) ook erg zoekende naar diens genderidentiteit. Herken wel de openheid op school en het grote percentage queer mensen daar. Ik kan dat alleen maar zien als iets moois (heb jarenlang voorlichting gegeven over homo/bi-seksualiteit voor het COC op middelbare scholen en enkel gehoopt dat er als mijn kinderen zo oud zouden zijn, zo'n schoolklimaat zou heersen als er nu heerst daar op school en kennelijk dus op velen.) En ja het percentage is wel erg groot, waarschijnlijk deels groepsvorming en deels het meer als een open optie ervaren en erover aan het denken gezet worden. 

Ik denk dat het met het opgroeien vanzelf een kant uit ontwikkeld en mijn tactiek is om gewoon mee te lopen met mijn kind in het nu. En dus minder bezig te zijn met de stappen in de toekomst. Ik zie dat mijn kind niet lekker in diens vel zit en dat vind ik enorm rot voor hen. Dat staat naar mijn beleving los van autisme en ik trek dat absoluut niet in twijfel. Dus staat die op de wachtlijst bij een genderpoli. Die wachtlijst is al lang, en daarna volgt nog een lang proces van veel gesprekken met mensen waarvan ik er op probeer te vertrouwen dat ze voldoende kunde hebben om op individueel niveau, los van autisme, te kunnen beoordelen of er idd sprake is van een dermate vorm van genderdysforie dat vervolgstappen nodig zijn. Mijn kind identificeerd zich als A-gender en wil graag top-surgery (en verder vooralsnog niks) . Ik denk dat dat hen gelukkiger kan maken, zoals ik er nu in sta, maar mis ook kennis en kunde dus vind het fijn dat er meegekeken word door deskundigen. Ondertussen blijf ik in gesprek en volg ik, zonder sturend te proberen te zijn. Dus toen die vroeg om een binder, kochten we die, toen die aangaf met die/hen aangesproken te willen worden paste ik me aan en toen die aangaf met een andere naam aangesproken te willen worden eveneens. Maar pas als die het zegt en niet om erop vooruit te lopen. Enkel bij de genderpoli heb ik geholpen om over de drempel heen te stappen om naar de huisarts te gaan (hoge drempel door autisme) omdat ie lichamelijke klachten kreeg van diens binder en die zeker wist top-surgery te willen (en zelf al onderzoek had gedaan naar kosten enz..). Toen heb ik wel gevraagd of het niet toch een plan was om daar verdere stappen in te zetten door te proberen op een wachtlijst te komen, omdat ik wist dat dat proces nog lang zou duren. En daar was die het toen mee eens en ervoer dat ook wel als fijn.

Ik zou je dus vooral adviseren om mee te gaan in het nu, zonder verwachtingen (en dus niet te 'hopen' dat het over waait, maar te hopen dat ie het pad vind wat het beste voor hen is. ) Het proces duurt jaren en in die tijd kristalliseerd het zich vanzelf uit denk ik. De stappen die die nu neemt zijn niet voor altijd, maar altijd terug te draaien als het labeltje uiteindelijk toch niet blijkt te passen. Voor er geopereerd kan/mag worden zijn ze sowieso 18, zit ie (mijn kind in elk geval) al niet meer op de middelbare school en ga ik ervan uit dat ie voldoende geinformeerd en ondersteund is om te weten dat dat een goede beslissing is. 

Hoi, bedankt voor jullie reacties. We zijn weer een poosje verder. Iemand zei iets over het op autisme schuiven, dat is niet wat ik bedoelde. Ik zag dat hij er mee omging op een manier zoals dat bij meer onderwerpen het geval was, heel rechtlijnig en geobsedeerd. Dat is inmiddels ietsje minder geworden en dat vind ik wel fijn. Zo is er meer ruimte voor gesprek over wat voel je nou eigenlijk, of wat wil je graag. Terwijl het eerst was: ik weet het al een maand en ik wil nú hormonen. Ik vroeg hem laatst of hij het gevoel heeft dat hij een meisje is, en dat is niet zo. Maar het lijkt hem wel heel fijn om als meisje aangesproken te worden en er zo uit te zien. Het klopt dus denk ik wel dat ik geen ' o nu valt alles op zijn plaats' ervaring had. Ik merk ook dat het heel veel speelt bij jongeren. Het spectrum is enorm breed, en dat vind ik wel mooi. Maar ook best lastig om in mee te gaan moet ik bekennen. Ik kom zelf uit alternatieve hoek maar dit soort dingen speelden totaal niet. Ik lees er nu wel over, maar blijf het lastig vinden om hem als meisje te zien terwijl hij er niet als meisje uitziet , overkomt of aanvoelt. Jongeren onderling doen dat veel makkelijker, die vragen gewoon als wat wil je aangesproken worden. Althans online. 

Lieveheersbeest schreef op 13-07-2021 om 09:27:

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik moest meteen ergens aan denken bij het lezen van jouw post. Een vriendin van me geeft les op een middelbare school voor VWO'ers (nu ruim 25 jaar). Zij ziet daar veel kinderen die afwijken van de norm: Ontzettend slim, een vorm van autisme, sociaal onhandig. Wat zij daar de afgelopen jaren heeft zien gebeuren, is dat het groepje "outsiders" (wat vroeger de punkers/gothics waren bijv) zich nu als LHBTIQ+ profileert. Zij heeft nu 4 of 5 kinderen in de klas die aangeven transgender te zijn. Ze ziet ook kinderen die daar uiteindelijk op terugkomen. Deze kinderen voelden zich nergens thuis, hadden moeite om aansluiting te vinden, en vonden dat wel bij deze groep kinderen. Misschien is dat wel een trend/ontwikkeling die breder te trekken is en speelt dit op meer scholen.

Ik denk dat het ontzettend fijn is dat je zoon nu een groep mensen om zich heen heeft die hem welkom doen voelen, er voor hem zijn en waar hij zijn ei kwijt kan. Ik denk ook dat je als steunende, respectvolle ouder aan de zijlijn maar even moet kijken hoe dit zich ontwikkelt. Ook omdat je aangeeft hier eerder nooit signalen van opgepikt te hebben.

Ik wist niet dat dat idd een soort trend lijkt te zijn, maar ik dacht ook direct: hij voelt zich bij hen thuis omdat zij ook anders zijn. Dat is wat hem aantrekt en wat hen bindt en waarin ze bij elkaar herkenning vinden.

 Ik zou er zelf geen punt van maken en er geen actie op ondernemen. Hij komt er vanzelf wel achter dat ook binnen een groep van mensen die ánders zijn, niet iedereen hetzelfde is. Dat lijkt me een natuurlijk leerproces.

 En misschien blijft hij zich transgender voelen, dan is dat toch ook ok. Ik zou daar niet direct vanuit gaan. Maar wel hem wel serieus nemen met de gevoelens die hij nu op dit moment heeft. 

Leentje74 schreef op 31-07-2021 om 16:
Ik lees er nu wel over, maar blijf het lastig vinden om hem als meisje te zien terwijl hij er niet als meisje uitziet , overkomt of aanvoelt. Jongeren onderling doen dat veel makkelijker, die vragen gewoon als wat wil je aangesproken worden. Althans online.

Ik vind dat je als moeder ook wel wat tijd mag krijgen om aan zoiets te wennen Leentje! Jij kent je kind al zijn/haar hele leven als jongen. Het is me ook niet helemaal duidelijk trouwens uit je verhaal of hij/zij inderdaad als meisje aangesproken wil worden? Ik zou geloof ik als moeder gewoon vragen: ‘Heb een beetje geduld met mij, jij bent er al langer/intensiever mee bezig en ik kan dat niet zo snel bijbenen.’ Ik vind ook gerust dat je je twijfels mag hebben, zoals je wel vaker twijfels hebt over dingen die pubers ‘zeker weten’. Het is alleen verstandiger dat niet tegen ze te zeggen en ze het zelf uit te laten vogelen. Soms heb je dan gelijk en was iets een fase en soms blijkt het serieus, of neemt het een andere vorm aan die je allebei niet had voorzien. Dat merk je vanzelf. Ik kan me wel voorstellen dat het met een kind met autisme sowieso al anders communiceert en dat dat de situatie compliceert. Ik heb een kind met flink wat autistische trekken (geen diagnose) en de zoektocht naar ‘wie ben ik’ verloopt best lastig. Het is ook moeilijk om er met hem over in gesprek te zijn omdat hij me enerzijds heel hard nodig heeft en soort van eist dat ik alles begrijp en goed vind (wat ik niet doe en vind, ik ben namelijk een gewoon mens) en er anderzijds een hekel aan heeft dat hij zich zwak voelt en hulp en zelfs empathie dan afwijst. Afijn, kan een totaal andere dynamiek zijn maar ik wil maar zeggen: de communicatie gaat wel over het transgender thema maar ik snap dat de problemen die je ervaart over iets heel anders kunnen gaan. 

Bij mijn zoon, die, voor de duidelijkheid met heel andere thema’s worstelt, probeer ik te leren wat meer afstand te houden. Ook wat beter te leren verdragen dat hij ‘pijn’ heeft, wat ik heel moeilijk vind. Ik probeer zoveel mogelijk in mijn vertrouwen te gaan zitten, dat hij een wijze, sterke jongen is die er heus wel uit komt. Iets meer een toeschouwersrol, supporter. Minder als trainer/coach. Hij kan ook van die vaste overtuigingen hebben en daar probeer ik wat buiten te blijven. Dat legt de lat voor mezelf ook wat lager want dan hoef het ook niet per se alles te begrijpen en ben ik niet bezig met het resultaat. Het is uiteindelijk zijn leven. 

mijn zoon is 18 en heeft klassiek autisme.  Gisteren kwam hij met de mededeling dat hij transgender is. Hij heeft nog nooit aangegeven of iets laten blijken dat hij zich als een meisje voelt. Hij zegt dat hij het altijd voor zich gehouden heeft en dat hij met 2 vrienden erover gehad heeft. 1 van zijn vriend is transgender en de ander bipolair. Volgens mij is hij door hun beïnvloed en klopt dit helemaal niet. Zelf denk ik dat hij nu in ren identiteitcrisis zit. Ik weet niet hoe ik dit nu moet aanpakken.  Want als ik ga zeggen dat wij denken dat dit niet zo is gaat hij er juist tegen in. Zou dit vanzelf over gaan en moeten we het gewoon laten rusten of moeten we aktie ondernemen
Als hij als kind dit had laten zien begrijp ik het.

Graag zou ik advies willen want wij zijn er helemaal van slag van. 
Bedankt Cynthia 

Cynthia, ik snap dat het moeilijk is voor jullie als ouders. Lees de post hierboven, van Mija, een keer goed door. Daar staan naar mijn idee veel wijze woorden in.
Jongens met autisme puberen over het algemeen pas laat. Vanaf een jaar of 17. Dus dat jouw zoon nu met deze stelling komt past daar wel in. Ik denk dat je het beste een beetje een afwachtende houding aan kunt nemen. Laat hem zelf uitzoeken en uitvinden wie hij is. Als hij zich inschrijft bij een transgenderkliniek is er sowieso een wachttijd. En dan volgen intensieve onderzoeken. Dus voordat hij toe is aan eventueel hormonen of een operatie of wat ook, ben je zo een jaar of meer verder. Ik zou dus niet in paniek raken. Geen tegengas, maar ook niet teveel helpen. Ik neem aan dat je zoon tot nu toe erg op jullie heeft geleund. Laat hem dit stuk lekker zelf uitzoeken. Stel belangstellende vragen (hoe voel je je, hoe wil je aangesproken worden, wat heb je al uitgezocht over hoe nu verder) en laat het daarbij. Laat in ieder geval merken en voelen dat je sowieso van hem houdt. En zorg dat zijn vrienden welkom zijn bij jullie. Dan kun je in ieder geval een oogje in het zeil houden.
Sterkte, ik kan me voorstellen dat je hierdoor toch wel overvallen bent. Maar nogmaals, ik denk dat de kans groot is dat de soep niet zo heet gegeten wordt. In het proces kan hij ook nog tig keer van idee en gevoel veranderen…

dank je wel. Ik ga proberen het los te laten en af te wachten.  Groetjes Cynthia 

Ik ben het eens met Jonagold. Het is best wel een ding tegenwoordig onder jongeren, door social media als Tiktok bijvoorbeeld. Mijn dochter, die wel een paar jaar jonger is, kwam er ook mee. Ze was heel verdrietig toen ze me vertelde dat ze er al een paar maanden mee zat. Was er ontzettend mee bezig. Ik heb toen gezegd dat ze er altijd over mag praten, dat het me heel erg verbaasde omdat ze juist altijd erg meisjesachtig was en is, met alles, maar dat ik uiteraard helemaal achter haar sta als het zo is. Wat ik wel heb gezegd (en wat lastiger is als je kind al wat ouder is en er echt nu iets mee wil) omdat ze er zo mee bezig was: parkeer het gewoon even, probeer er niet steeds aan te denken en de hele tijd filmpjes over te bekijken. Je bent gewoon jezelf en je hebt nog alle tijd om uit te zoeken wie je bent en als je je echt een jongen voelt, komt het ook allemaal wel goed. Nu zijn we een jaar verder en ik heb er nog wel eens naar gevraagd, maar ze is er helemaal niet meer mee bezig. Is wel verliefd op zowel jongens als meisjes en vindt dat heel normaal, gelukkig, maar het andere geslacht willen zijn is er niet meer. 

Overigens heeft ze voor zover ik weet geen autisme (wel ADHD), maar is wel vaak een bepaalde periode ontzettend obsessief bezig met iets.